Zo. 22 okt. MONTEREY (West-California) km stand 5726.
Route: Lost Hills – Shandon – Paso Dobles – San Ardo – King City – Soledad – Monterey.
Na 81 dagen zwoegen en genieten door deze Verenigde Staten hebben we de andere kust van dit immense land bereikt. Op 3 augustus zaten we nog in de supervochtige broeiwarmte van Miami aan de Atlantische kant; gisteren parkeerden we tegen zessen onze fietsen aan de westkust, het strand van Monterey, aan de Pacific Ocean. Het einddoel San Francisco is weliswaar nog niet bereikt, maar die laatste 250 kilometer daarnaartoe zullen niet meer het grootste probleem zijn.
Opmerkelijk hoezeer het weer (ook hier) kan omslaan nu de kust bereikt is. Vandaag -zondag- was het kil en regenachtig; regenkleding en warme trui aan. Die lagen al heel lang stilletjes onderin een van de fietstassen te wachten tot ze (op Nederlandse bodem) zouden worden uitgepakt. Niet dus.
De eerste dag van dit nieuwe bericht ging het nog door warme, zanderige en stoffige heuvelgebieden, Golden Hills, waarbij het af en toe nog best stevig klom en daalde. We passeerden de plek waar James Dean in 1955 verongelukte, nabij Cholame. Nog altijd foto’s, nummerborden, autosleutels en bloemen ter herinnering. En bh’s.
Verder door oneindige velden van olijf- en notenbomen. Grappig toch dat we de hele reis allerlei vruchten hebben zien groeien, van limes tot pistachenoten.
In Paso Dobles -klinkt en is Spaans, zoals zoveel in dit gedeelte van California- zijn we te gast geweest bij Karen en Mike, een echtpaar dat ik via WarmShowers al in 2017 had leren kennen. We werden daar enorm verwend! Na Paso Dobles was het de bedoeling geweest om de kustweg, Highway #1, te gaan fietsen. Maar zoals eerder gemeld, die is voor doorgaand verkeer afgesloten, dus ook voor fietsers. En wat dat kan betekenen, merkten we drie dagen geleden toen we op een andere wegversperring stuitten. Waar je in Nederland of Duitsland nog wel met de fiets aan de hand langs de werkzaamheden kan slenteren, daar is hier geen sprake van. Fietsverkeer -al zijn het twee rijwielen per maand- heeft dezelfde plichten als autoverkeer en na een half uur vriendelijk vragen, bedelen, domme-toerist uithangen, beloven enz. konden we toch mooi omrijden. Voor de auto een halfuur, voor ons zo’n 20 kilometer. En zo zijn we de afgelopen dagen veel langer bezig geweest dan gepland, want ook de twee dagen erna zat het niet bepaald mee. Een felle noordwestelijke wind (bij ons windkracht 5 à 6) teisterde ons bij de Santa Lucia-reeks. Die waaide precies in de lengterichting van de gelijknamige vallei, precies uit de richting waar wij naartoe moesten. Ondertussen ook nog geregeld klimmetjes en dan snap je dat we als terugkeercadeau geen rode wijn uit Californië blieven te ontvangen.
Al ploeterend passeerden we wel twintig vineyards en wijnproeverijen; het zand nog uit ogen, neusgaten en oren proberend te werken. Al te ijverige wijnboeren bewerkten het land alweer zodat de kale zandvlakten voor een flink deel onze kant op woeien. Proost, zegt u dan. Zandté zeggen wij. Omdat ook nog diverse wegen voor fietsers plots afgesloten waren (in 2017 nog niet en eigenlijk in heel Amerika niet), werd het een lange, lange dag tot aan Monterey. Om- en omrijden. Die we lekker baldadig besloten door tóch een afgesloten route te nemen. Laat nou net een halve km verderop alsnog het vertrouwde bord staan van “Share the Road”, oftewel: fietsers toegestaan. Zíjn we een keer baldadig, valt dat ook weer in het niet. Neemt niet weg dat we na 118 km totaal uitgeblust Monterey binnenreden en ons geboekte motel terugvonden niet in het begin van de plaats, maar uiteraard langs wéér een wegdek-bergop. Zelden zo moe geweest na een fietswerkdag.
En dus vandaag de verdiende pauzedag. Nee, geen rústdag. Het verschil zit ‘m erin dat je op een rustdag niet nog eens voor de lol bijna 300 hoogtemeters in vijf kilometer gaat maken, al is Fiets dan nog zo onbeladen mogelijk gemaakt. We wilden per se naar CARMEL-BY-THE-SEA, hier in de buurt (‘ach, maar drie miles hier vandaan’). De Amerikaanse les van ‘is dichtbij‘ hebben we nog steeds niet onder de knie. Want neem van ons aan: niéts is dichtbij hier. We hebben wegen en berghellingen al zien liggen vanaf 60 (zes-TIG) kilometer afstand, en tergend langzaam zien naderen. Alles is hier ver, groot en veel van plastic.
Vandaag -uitstapje Carmel, een kunstenaarsdorpje vlakbij en Monterey aan de haven, in de herinnering leuker dan het weerzien- was het dus voor het eerst sinds tijden regenachtig. En fris. Hoezee, de zee! En de invloed op het weer. We hebben nog zo’n 250 kilometer te gaan en fietsen vanaf hier wél langs de kust. Hopelijk minder (liever: geen) noordwestvijf tegen en geen (geen) regen. Al hebben we daar nog maar zo weinig van gehad. Ook die laatste dagen hoeft dat heus echt niet van ons. Over vier dagen willen we in San Francisco zijn. Weer en wind trotserend. Dan weer een nieuw verslag!
Schiet nu echt heel erg op. geniet maar van de laatste autodag en fietsdag nog.
Zo snel gegaan… Tot binnenkort!!
Grtzz, Oo
Wat een huiveringwekkende verhalen. Bloedstollend als ik jullie fietsontberingen lees. En met goede herinneringen aan onze eigen reis ooit door/langs o.a. Bryce Canyon, Yosemite Park, Death Valley en Las Vegas. Comfortabel in een huurauto met airco en koelkastje aan boord, dat wel. Monterey herinneren we ons ook nog goed.
Ik wens jullie een goede aankomst in San Francisco!
Hi Johan, begreep laatst al via m’n vader dat je weer onderweg was. Supergaaf weer! Mooie reis al gemaakt zie ik en bijna op het eindpunt. Geniet er nog even van daar!
Groeten Michiel
jaja, niet alles kan rozegeur en maneschijn zijn!
maar beter dit zo in deze fase van jullie reis dan on het begin met alles nog voor jullie. en nog een platitude: na regen komt zonneschijn- een beetje lijden maakt dat je de volgendè etappe weer dubbelpp geniet!