USA 23.24 – ZUID-CALIFORNIË

Woe. 18 okt, dag 78. LOST HILLS (Californië) km stand 5403.

ROUTE: Barstow – Kramer Junction – Boron – Mojave – Techachapi – Bakersfield – Shafter – Wasco – Lost Hills.

Met een knap vervelende klim (piek 10%, met tegenwind) door de Tehachapi-mountains en een knallende afdaling van 1250 meter naar 150 door de Golden Hills eindigde ons vierdaagse avontuur door de Mohave-woestijn. Zand en bruin zijn overgegaan in vruchtbaar en groen. De eerste citrusbomen en druivenranken zijn al gesignaleerd. Olijfbomen, aardappels, wortels en velden vol bloemen. Het land krijgt weer kleur! Vreemd is het alleen wel dat we nu al anderhalve dag geen berg meer gezien hebben en nu ook eens aan gewoon (vlak) fietsen toekomen.

Nu we de woestijn uit zijn en we het vruchtbare gedeelte van Californië zijn binnengereden, is het ook wel eens leuk om het over onze voeding te hebben, hoe we dat dagelijks doen hier. Raar bruggetje, maar vooruit… Vooropgesteld, we zijn afhankelijk van het aanbod, van de services. Maar daar zit het wel goed mee, het is hier geen Argentinië waar je drie dagen lang niets tegenkomt in de immens uitgestrekte pampa. Als we het hier een beetje plannen, zit er om de 40 tot 80 kilometer wel een plaats, hoe klein dan ook, waar echt àlles bij elkaar komt: tankstations, supermarkt, bank, toiletten, garages, motels enzo. Ontbijt doen we waar we overnachten. Meestal een motel (hotels zijn er niet veel, alleen in de grote toeristenplaatsen). We slagen er steevast in om zo’n keurige motelkamer in een mum van tijd om te toveren in een ware chaos annex washok. Een niet bij naam te noemen familielid benoemde deze chaos alsof er een bom ontploft was. Enigszins terecht. Wees gerust: we laten de kamer weer net zo achter als we ‘m aantroffen. Soms zelfs extra afgestoft.

Het ontbijt: dat bestaat dan uit cornflakes, getoast brood, vette wafels, muffins en slappe koffie die naar thee smaakt (R) of sterke thee die naar koffie smaakt (J). Niet helemaal ons ding. Soms scrambled eggs (ja graag), maar dan ook weer van die ‘heerlijke’ vette hamburgers of worstjes op de lege maag. Lang niet alle motels bieden ontbijt. In dat geval ontbijten we vaak ook op onze eigen kamer, met honeywheat brood, jam, kaas (J), pindakaas, eieren en vooral lekker fruit. Voor onderweg gaat er altijd brood en fruit mee en genoeg te drinken uiteraard. We zijn eigenlijk of nooit zónder iets te komen zitten, ook niet in de uitgestrekte vlaktes of bij extreme hitte. Voor het avondeten zoeken we iets in de buurt van ons overnachtingsadres. Op loopafstand. We gaan uit eten of nemen het mee naar de kamer. Waar het in Alkmaar droevig gesteld is met het aanbod Mexicaans, kun je hier echt élke dag wel mexen. Burrito, enchilda, tostada, nacho’s, chimichanga… incluis dé vakantiedrank bij uitstek, margherita. In verschillende smaken. Lemon is algemeen bekend, maar aardbei, banaan, meloen, framboos zijn net zo smaakvol. Om de dag wisselen we af. Chinees, real American; burger, steak, fish&chips, Subway, een enkele keer pizza of iets totaal onbekend maar achteraf heerlijk. En als we geen zin hebben om uit te gaan dan magnetronfood. Op de motelkamer staat standaard een microwave, naast het koffie/thee-apparaat, de koelkast en de airco, dus daar redden we het dan wel weer mee. Verder zit er in vrijwel elk motel een ligbad waar we languit (J) of ingekrompen (R) in kunnen. Dat is dan voor de relaxavond. Zoals eerder gezegd, de -geleende- tent is mee, maar voor noodgevallen. Het blijft bij weinig gebruik; enkelvoud, vermoeden we.

Maar goed, het fietsen. We zitten nu al een tijdje in het zuiden van California waar het volgens Albert Hammond nooit regent. Dat klopt vooralsnog. Sterker: de temperatuur hier gaat weer richting waar we in augustus mee zijn begonnen: de 30 graden. We hebben overnacht in een klein motel in klein Boron, waar de tijd stil leek te staan. Behalve de trein dan die ’s nachts weer eens luid toeterend iedereen in de omgeving uit de slaap hield. We zijn in Bakersfield geweest waar we ook weer de Grotere Stad-problematiek meemaakten: warm + verslaafd = geen onderdak + leven op straat. De keerzij van de maatschappij hier.

We naderen de finishdatum van 26 oktober en we naderen de westkust steeds meer. Het eindpunt San Francisco ligt inmiddels op zo’n 600 kilometer afstand. Dat is nog een week fietsen (snik). Het was de planning om vanuit hier rechtstreeks naar het westen, naar de kust, te gaan en dan highway #1, de kustweg, te nemen. Zo door naar SF. Maar helaas helaas, net als in 2017 is het niet gegeven om deze kustweg te volgen. Deze is afgesloten ten gevolge van een landslide, een bergrug die naar beneden gekomen is. Begin januari al, maar de weg is nog niet voldoende hersteld. Dus verboden voor al het doorgaande verkeer. Ook voor fietsers. Nu spraken we al andere fietsers die dat afgesloten stuk van slechts twee miles stiekem toch gedaan hebben en zo de hele kustweg van 150km hebben gefietst, maar wij vinden een in het vooruitzicht gestelde boete van 1000 dollar toch een beetje te veel avontuur. Dus wordt het niet de kust, maar de vlakte tussen Paso Robles en Monterey die we gaan rijden. In Monterey hebben we dan waarschijnlijk nog wel tijd over voor een pauze- of autodag. De laatste halte voor San Francisco.