USA 23.23 – DOOR DE MOHAVE-WOESTIJN

Za. 14 okt. BARSTOW (Californië) km stand 5098.

Route: Las Vegas – Jean – Primm – Baker – Calico Ghosttown – Barstow.

We zijn weer aan het fietsen, inmiddels alweer drie dagen. Las Vegas hebben we achter ons gelaten. We hebben het genoegen gehad om op The Strip te mogen fietsen, we hebben bijna het supernieuwe gladde asfalt gekust waar superMax volgende maand zijn Red Bull-bolide over mag gaan laten zegevieren. Wij doen het verder wel met het bekende oude honkebonkige restant, vol scheuren en gaten en met allerlei rotzooi erop. Stem je tv op 18 november af op een zender die de Las Vegas-Grand Prix uitzendt en bedenk dat wij daar eerder hebben gereden dan Max! En als Max langs die rare reusachtige bol The Sphere scheurt, bedenk je ook dat wij daar eerder waren dan hij. Bij U2! Pole postion dus.

Van glitterend gokgoud dus verder richting San Francisco, nog een kilometer of 1200. De eerste 250 daarvan hebben we alweer achter de rug. Door de leegte van de woestijn. De Mohave-woestijn. De temperatuur is aangenaam, oplopend van 14 tot 26 graden, weinig wolken en er staat niet veel wind.

Eerste stop was bij Primm, een Vegas-kloontje op de grens van Nevada/Californië met drie gigantische casinoresorts waar amper mensen waren. Met de fiets door het casino, met de fiets door de lege hotelgang. Geen probleem. Overnachting voor slechts 53 dollar, voor ons samen. In het casino een handjevol mensen, beetje zielige eenzame mensen. De leegte van de gangen deed nog het meeste denken aan een scène uit The Shining, met Jack Nicolson in de fantastische rol van doordraaiende hotelconciërge. In Primm verder een enorme leegstaande shoppingmall (die voorheen plaats bood aan meer dan 80 winkelconcerns) en een gigantische achtbaan die allang uit de roulatie genomen is. Het maakte het surrealistische plaatje van dit desolate grensplaatsje compleet. Over tien jaar spookdorpje waarschijnlijk.

Na Primm lang op en af. Ons fietspad is de vluchtstook van de zesbaanssnelweg Insterstate 15. Staat ook vrolijk aangegeven: Bikelane. Onvoorstelbaar voor ons Europeanen dat je op die strook mag fietsen. Maar een andere route is er nu eenmaal niet.De elfde en laatste staat van onze reis, Californië, in. Lang op en af. Waar we in Europa in de Alpen lekker wat haarspeldbochten in de bergen krijgen, doen ze dat in Amerika anders: gewoon rechttoe-rechtaan dwars door de bergrug. 17 kilometer op, 10 weer af, 12 weer op en als toetje 25 kilometer afdalen naar volgende highlight in de woestijn: Baker.

Plaatsje van 350 inwoners. Vijf tankstations, twee supermarktkruideniers, een lastig te tellen aantal eetcafés én niet te vergeten: de hoogste thermometer ter wereld! Ook dat nog. Aan alles is gedacht voor de reizigers die reikhalzend naar deze oase in de woestijn uitkijken. Helaas zullen diezelfde reizigers voor een overnachting toch een kilometer of 100 moeten doorreizen naar Barstow, want een ho/motel biedt dit dorp niet. Wel de restanten daarvan: in betere tijden waren hier maar liefst drie motels, maar die zijn allemaal ter ziele gegaan en de verpauperde resten ervan steken zielig af tegen de glanzende nieuwe tankstations. We waren voorbereid, hadden de tent al klaar en een tentplek gevonden. Een parkje met zowaar gras middenin de woestijn. Bij de ingeseinde sheriff om de hoek. Maar het toeval op deze vrijdag de dertiende besliste anders. Door een tip belandden we bij een van die 350 inwoners van dit woestijngehucht. Een alleenlevende heer. Oorlogsveteraan, namen we aan, gezien het verlies van de benen en de rolstoel. Verkoper van openhaardhout, namen we aan, gezien de voorraad blokken openhaardhout in de tuin. Verder verzamelaar van alles, namen we aan, gezien de enorme voorraad apparatuur door het hele pand en erbuiten. Maar de heer des apparatuurs ontving ons verrast en verblijd, verontschuldigde zich voor de mess, maar wij waren ermee gered: een dak boven ons hoofd én we konden de was (en zijn was) weer eens doen.

Na Baker verder door de woestijn. Zzyzx voorbij (dat was een plaatsnaam). Een paar tankstations verder en met de wind in de rug stonden er vandaag 111 kilometers op de teller. Inclusief een uitstapje naar een andere blikvanger in de woestijn (alles wat afwijkt van zand, heuvel en woestijnvegetatie is nu eenmaal een highlight): Calico Ghosttown. Remco was hier in 1996 al geweest, ver voor ik er in 2017 langsfietste. Calico was rond 1860 een bloeiend mijnwerkersplaatsje maar toen de zilverprijs kelderde, raakte het plots onbewoond. De panden bleven staan, werden gerenoveerd en het plaatsje hinkt nu op twee gedachten: verlaten spookstad en/of kinderpretpark. Geen gelukkige twostep vinden wij. Creepy geraamtes en een treintje voor de allerkleinsten. Een soort openluchtspookhuis. Maar niet mopperen, we mochten gratis naar binnen (fietsersmededogen) en zoals gezegd, in de woestijn is alles wat afwijkt leuk en we hebben weer wat herinneringen afgestoft.

Vanavond is de overnachting weer in een gewoon motel voor een gewone prijs (rond de 100 dollar), gewoon met ontbijt, koelkast, bad, magnetron en bedden, in de plaats Barstow, zo tegen het eind van de woestijn. We zijn nu op weg naar de grotere plaats Bakersfield en dan gaat al aardig de westkust van dit land naderen. Nu al met enige ontgoocheling kijken we naar de huidige datum en naar die van aankomstdag in finishplaats San Francisco, 26 oktober, nog een dag of 12 fietsen, zoiets, misschien nog een pauzedag (die we achter de hand houden voor je-weet-nooit-wat-er-kan-gebeuren), maar dan zit het erop. Dan al…