USA 23.20 – VIVA LAS VEGAS

Do. 5 okt. LAS VEGAS (Nevada) km stand 4837.

Route: Peach Springs – Hackberry – Kingman – Hoover Dam – Boulder City – Henderson – Las Vegas.

De eerste vijf dagen van de laatste maand zitten er alweer op. Vijf bewogen dagen met een spetterend slot. Vier van de vijf waren fietsdagen. Uiteraard, als je op fietsvakantie bent.

We verlieten het gebied van de Hualapai-indianen bij Peach Springs en konden van het fraaie landschap genieten omdat de weg langzamerhand afdaalde. Weer eens wat anders dan gliepend omhoog. Middenin the middle of nowhere stuitten we op een geweldig Route66-souvenirswinkeltje bij Hackberry. Zo ongeveer meteen het enige gebouw van dat dorp, maar mocht je er eens verdwaald voorbijkomen: neem de tijd om rond te kijken en neem een flinke shopper mee voor alle bijzondere souvenirs. Die wij niet mee konden nemen, Remco beperkte zich tot twee fraaie shirts. De rust van de woestijn werd driftig verstoord rond Kingman. Op de kruising van verschillende highways en gezegend met een enorme batterij aan motels en winkels. Alle voorzieningen ineens bij elkaar op een postzegel.

Na een paar kortere dagen (60 à 80km) moesten we weer even aan de bak, van Kingman naar het noorden, waar Las Vegas ging lonken. Een lange, lange weg, kaarsrecht en aanvankelijk met een verschrikkelijk fietspad (de vluchtstrook). Zo’n beetje alles aan bende had zich daar verzameld en het mag een wonder heten dat we daar niet nog eens lek reden. Een wagentje van de stadsreiniging zou hier geweldig werk kunnen doen door alles eens flink uit die vluchtstrook te vegen. Laat er meteen maar een vuilniswagen achteraan gaan om alle bende af te voeren. Maar wonder o wonder, alsof het zo moest zijn, plots veranderde het hopeloze fietsgedeelte in een recent geasfalteerde gladde strook waar geen steentje meer op te vinden was. We kusten nog net het asfalt niet, maar ons gejuich weerkaatste in de opduikende bergrug. Die -we gaan even verder- met allerlei lekkere ops en afs leidde naar het hoogtepunt van de dag: de passage van de Hooverdam. Een enorme boogdam in de Coloradorivier om het water in Lake Mead in toom te houden. De bustoeristen moesten er een lange klim voor over hebben om de dam te bezoeken, wij parkeerden onze fiets net even over de brug, stapten over de reling en hadden zo gratis en voor niets (en illegaal) het mooiste uitzicht.

Vanaf de Hooverdam, vlakbij Boulder City, waar het nog even best omhoog ging, was het nog maar een kort stuk naar het Beloofde Land: Las Vegas. De tweede plaats met die naam tijdens onze reis, maar nu de échte. Al van veraf, 25km, zagen we de wolkenkrabbers en reuzen van casinoresorts opdoemen. Venetian, MGM, Paris, Excalibur, Westgate, Bellagio, Luxor, Mandalay, Mirage, Caesars Palace; de een nog groter dan de ander, maar allemaal voorzien van casino op de benedenvloer. Ook Trump heeft er een gebouw van 70 verdiepingen, maar dat staat zielig en alleen aan het eind van de Strip, de Las Vegas Boulevard.

Wij hebben onze intrek genomen in Treasure Island, een middelmaatje met 2000 kamers dat aardig geprijsd was. Gisteren, dinsdag, arriveerden we mooi op tijd om in de avond over de Strip te flaneren. Wát een kakofonie van geluid en geschetter van neonlicht. En mensen van alle werelddelen in alle formaten, kleuren en -letterlijk- pluimage. Geen wonder dat het rond corona zo mis kon gaan in de wereld. De straten van Vegas liggen trouwens aardig op de schop omdat er allemaal voorbereidingen worden getroffen voor de Formule 1-race half november. Die race moet een sensatie gaan worden, laat dat maar aan Vegas over. Alleen… De ene helft van het wegdek (het parcours) is prachtig opnieuw geasfalteerd, de rest ligt er nog matigjes bij.

Vandaag, woensdag, was rustdag. Nou ja, rust, zeg maar pauzedag. Van het straatslenteren word je moeier dan van het fietsen. Voor de komende zes dagen hebben we een huurauto gereserveerd omdat we even wat grotere afstanden willen afleggen; een aantal National Parks bezoeken waar we met de fiets gewoon niet aan toekomen omdat ze te ver uit elkaar liggen. En even pauze voor de benen en lijf kan ook geen kwaad. Er zijn nog zo’n 1250km te fietsen en daar gaan we vanaf 12 oktober weer mee verder. De fietsen kunnen we hier in het hotel stallen.

Als kers op de taart van de twee dagen Sin City, zoals de bijnaam van Vegas luidt, zijn we vanavond naar een optreden van U2 geweest. Zij zijn de openingsact van Vegas’ nieuwste technologische snufje, The Sphere. Een enorme ronde zaal die zich als een gigantische ondergaande zon presenteert aan de toch al flink verwende geldlozende toerist.

Je weet echt niet wat je ziet; die bol verandert continu van kleuren en dat is niet alleen van buiten het geval. De projecties binnen tijdens het U2-concert waren van een andere planeet; van het volgende drie- en vierdimensionele tijdperk. Het kostte wel even een paar dollar, maar dan heb je ook wat…

Van de volgende dagen met de auto zullen we ook weer verslag doen. Doen we na de derde auto-etappe en na de zesde. De fietsen gaan nu even verdiend met pauze.