Zo. 1 okt. PEACH SPRINGS (Arizona) kmstand 4588.
Route: Tusayan – Vallé – WIlliams – Ash Forks – Seligman – Peach Springs.
Twee maanden geleden hadden we alle voorbereidingen getroffen. De bagage stond klaar en we hadden de fietsen keurig in kartonnen dozen verpakt. Klaar voor vertrek. Nu is het oktober en de laatste maand van onze fietsreis door de USA is alweer aangebroken. Eind oktober vliegen we terug. Tegen die tijd moeten we in San Francisco zijn en dat betekent dat we nog 26 dagen hebben voor zo’n 1500km.
Na de prachtige natuurgebieden Monument Valley en de Grand Canyon zijn we nu op weg naar Las Vegas, daar willen we over drie dagen zijn. Daar uiteraard rondkijken en een klein gokje wagen. We zullen dan een week niet gaan fietsen, omdat we ook nog een auto willen huren om wat moois te bezoeken waar we met de fiets niet kunnen komen, in de tijd die we hebben.
Afdalend vanuit de Grand Canyon kwamen bij Williams weer uit bij de aloude Route66. Die hadden we al eerder deze reis gehad en die pakken we hier weer op. De oorspronkelijke en legendarische Route66 start in Chicago, is bijna 4000km lang, doorkruist acht staten en komt uiteindelijk in Los Angeles uit. We hebben een Duitse medefietser ontmoet die zijn droom -ooit eens de hele 66 te fietsen- aan het waarmaken is. Gisteren ontmoetten we een Schotse fietser en later een Amerikaans echtpaar die hetzelfde traject afleggen. Wij doen delen van de 66. Het is sowieso niet mogelijk om de complete route van C naar LA te doen, omdat hele stukken zijn overgenomen door de Interstates, de grote Amerikaanse snelwegen. Zoals de I-40. Waar je gewoon mag fietsen… Wel staat er een waarschuwingsbord voor fietsers ‘Cyclists should stay on the shoulder’. Hi, alsof enig weldenkende fietser er ook maar even over zou peinzen om op de vierbaansweg te gaan rijden…
Gelukkig zijn dat korte stukken, zoals gisteren vanuit Williams. Toen floepte de snelweg van 2200m hoogte naar 1600m en dat betekende een suizende afdaling van een km of tien. Met een verraderlijke zijwind vanuit zuid. Dan is afdalen nog wel even intensiever dan klimmen, omdat je ook nog eens alle rotzooi in de vluchtstrook in de gaten moet houden. We moesten aan het eind van de afdaling even bijkomen van de sensatie. Adrenaline!
Route66 wordt behalve door wat fietsers afgelegd door hele colonnes motoren. En vakantiegangers met van die gigantische campervans achter de auto (of auto achter de campervan) die alle tijd hebben en stoppen in elk plaatsje waar de sfeer van de jaren 50/60 nog hooggehouden wordt. Fotocamera in de aanslag. Houten- en neonreclames uit vervlogen tijden, oldtimers van alle merken en in alle kleuren – Buick, Cadillac, Plymouth, DeLorean, Chrysler- en Tradeposts te over waar de nostalgici kunnen wegzwijmelen in souvenirs, wandplaten, curiosa en hebbedingetjes. Elvis, Marilyn en James Dean zijn nooit ver weg.
Williams was zo’n (over)toeristische plaats op de Route, Seligman van gisteren kleinschaliger en dus knusser en vandaag in Peach Springs herinnert nog maar weinig aan lang vervlogen tijden.
Dit kleine dorp Peach Springs bevindt zich in Hualapai-gebied, een aloude Indiaanse stam die hier onder andere het enige hotel in de verre omtrek bestiert. In deze Hualapai-lodge verblijven wij vannacht. We konden en wilden hier nog even lekker zwemmen, zoals we in het begin van de reis bij 38 graden altijd deden. Helaas; teentje in het water en snel weer terugtrekken (R) en baantje heen en weer (J), want de watertemperatuur is navenant aan de luchttemperatuur flink gedaald. We starten de laatste tijd bij 11 graden en eindigden vandaag op 19. Dat is fris voor hier en dat vinden de weerspecialisten ook, ons toezeggend dat de temperatuur met een dag of twee weer richting de 30 zal gaan.
De kwaliteit van het wegdek van de delen van de Route66 die nog wél authentiek zijn, laat zich raden. Niet al te best. Geen onderhoud. Ook vandaag hadden we een afdaling waarbij we uit voorzorg maar met het zitvlak van het zadel af naar beneden zijn gereden, om zo maar niet nog eens een zadelpen af te breken. Het is stuiteren of gestuiterd worden. Dit deel van de 66 gaat dwars door woestijngebied, beetje heuvels. Nog wel op 1600m hoogte.
Parallel aan de route loopt de spoorlijn. Wij enthousiast zwaaien naar de machinist en die net zo vrolijk naar ons terug toetert. Net zoals die dat middenin de nacht doet, alsof iemand onverwacht een scheepstoeter vlak naast je bed af laat gaan. Deze nacht in onze hotelkamer telden we 26 treinen die allemaal hetzelfde waarschuwingssignaal hanteren: tuut – tuuuuuut – tuut – tuuuuuuuut. Om de 25 minuten een trein. En dat zijn behoorlijk lange hier… Met de decibels van die scheepstoeter. Hoe kunnen de inwoners hier slapen??
Behalve treinen, route66 en een harde en vervelende zuidenwind was het fietsbusiness as usual de afgelopen drie dagen. We hebben er nu 60 opzitten, waarvan 54 fietsend. Nog een paar fietsdagen tot aan Las Vegas, daar dus even pauze voor de benen en de auto in. Het volgende verslag komt uit die gokstad, waar U2 juist dezer dagen de Achtung Baby Las Vegas Tour is begonnen. Tickets à 1150 dollar zijn nog te verkrijgen.
een groot filmdecor waar jullie doorheenfietsen…..
de oude sok hadden jullie niet mee om toch maar dat concert te bezoeken?
we hebben alleen broodzakjes met brood erin,helaas geen geld en geen bakjes met geld
Lieve allebei, ik ben weer helemaal bij met het lezen van jullie wederwaardigheden. Wat een indrukken en ervaringen krijgen jullie te verwerken!
En al die kennis over de verschillende gebieden en mensen! Waar haal je het allemaal vandaan, Johan? Je lijkt wel een wandelende, in jullie geval fietsende, encyclopedie.
Nog drie dagen te gaan op en af naar Las Vegas.
En dan maar even lekker bijkomen van al die kilometers en volop genieten van de bijzondere plekken die jullie gaan bezoeken.
Veel fun.