USA 23.18 – GRAND CANYON

Do. 28 sept. TUSAYAN (Arizona) km stand 4372.

Route: Monument Valley – Kayenta – Tonolea – Tuba City – Cameron – Grand Canyon National Park – Desert View – Tusayan.

We zitten in het deel van de USA waar de natuur zich van z’n beste kanten laat zien. Staten als Colorado, Utah en Arizona bieden zo veel wonderschoons dat je dat allemaal onmogelijk in één keer kunt zien. Laat staan met de fiets. Des te groter is de sensatie echter als je dat wél bereikt… De eerste blikken op die merkwaardige zandsteenformaties van Monument Valley. Zonsondergang en -opgang daar. Ons eerste beeld met de fietsen voor de diepte van de Grand Canyon… Fabuleus! MasterCard-momenten. Wat kun je toch veel met de fiets als je zin en tijd hebt.

Na Monument Valley nu de Grand Canyon dus. In het deel van het land waar de toerist al dat moois stevig financiert. De Grand Canyon is weer een highlight van onze bucketlist. Die hebben we vandaag befietst en bezocht, op hoogte van 2200 meter. Die enorme, door de Coloradorivier uitgespleten kloof. Waar je van bovenaf meer dan een kilometer de diepte in kunt turen, vanuit verschillende oogpunten. We hebben wel meer dan 100 foto’s gemaakt, zo overweldigend is dit natuurmonument. Mooi zijn de foto’s -zie het fotoalbum op deze site-, jammer alleen dat de diepte op foto’s ontbreekt. En die is in werkelijkheid reusachtig.

Om op deze hoogte te komen, moesten we gisteren eerst bijna 1000 hoogtemeters overwinnen. Vanuit de Rockys weet je nog dat we daar al op 2500 meter hoogte zaten, maar dat is er in de afgelopen tijd langzamerhand afgeknibbeld. Met als heerlijk afdaalmoment de weg naar Tuba City. Ging eerst 30km langzaam op, maar zoveel kregen we er ook weer terug, naar beneden. De daaropvolgende klim naar Grand Canyon was weer lang, erg lang. 50km op op op, stijgingspercentages tussen de 2 en 7%. We hebben de hele klim in één (mid)dag gedaan, maar we waren uiteindelijk flink total loss toen we de camping bij Desert View opreden. We hebben getent inderdaad, voor de eerste keer. Zonder douche en elektriciteit, dus het was net wildkamperen. In de duisternis op het gastankje cup-a-soup, rijst en pasta bereiden. Remco sliep goed in de van Maria geleende tent; voor mij is tentslapen een opgave, zeker bij een temperatuur van 6 graden. Grappig nog, dat we kort voor de camping werden opgewacht door ‘zomaar’ een automobilist. Had ons zien ploeteren en bood ons een ijskoud blikje bier aan. Dat pakten we graag aan. In Navajoland, waar we nog zaten, is alcohol uit den boze en zodoende moesten wij ons avondeten een paar dagen opsieren met ijsthee. ‘A dry county’, ook voor de toerist. Vanavond hebben weer een biertje/margherita genomen!

Vanaf de camping fietsten we de zuidelijke ‘rim’ van de Grand Canyon, waar schitterende vergezichten te bewonderen waren. Wát een natuurfenomeen! We zijn bij zo’n tien punten langs de weg gestopt om te genieten van al dat moois (in volle zon en bij 27 graden). We zijn dus, of beter: waren net nog in Navajo-gebied. Een aloude indiaanse stam met een flink grondgebied, die de eigen taal in ere houdt en daarnaast volop met Amerikaans-Engelse taal meedoet. Erg leuk en interessant trouwens hoe wij niet alleen dit enorme land telkens zien veranderen, maar daarmee ook de inwoners. Van de latin-hispanics in Florida tot de Navajo’s hier. En alles wat ertussen zit.

De Navajo’s zijn trouwens schuldig aan ons vroege opstaan de laatste dagen; zij hanteren een andere tijdzone als een ander deel van Arizona. Zo werden wij al een paar dagen geleden in de war gebracht wat de exacte tijd hier nu eigenlijk was. De mobieltjes gaven een uur eerder aan, wat wij maar niet wilden geloven. Klopte dus wél, checkten we vandaag. Vanaf hier is er dus 9 uur tijdverschil met Nederland en is het een uur eerder donker. Zijn we vandaag zomaar om 6 uur uit de tent opgestaan…

Verder opmerkelijk de laatste dagen: we zijn verstoken van het vrachtverkeer, dat op zo’n bergroute weinig te zoeken heeft. Daar tegenover staat de aanwezigheid van de vele, vele campervans die je in dit deel van Amerika regelmatig passeren. Veelal huur. Een andere groep toeristen komt uit Azië. Hele volksstammen Japanners, Koreanen, Chinezen en Taiwanezen -laat die voorlaatsten het maar niet horen, over de laatsten… Corona ligt achter ons en de wereld weer open voor ons en onze Aziatische medemens. Die is nogal aanwezig als het om toeristische wereldfenomenen en het nemen van merkwaardige selfies gaat. Al zien we in Navajogebied nog opvallend veel mensen mét mondkapje lopen.

De route die we tot dusverre hebben afgelegd oogt op de kaart de laatste tijd wat kronkelig. Het is geen rechte lijn meer van zuidoost naar west. Heeft alles te maken met onze bucketlist. We wilden per se New Orleans, Santa Fe, Monument Valley en dus ook de Grand Canyon aandoen. Vanaf hier gaat het ook weer in bochten naar Las Vegas. Daar willen we midden volgende week zijn. Daar twee dagen rondkijken en vervolgens een paar dagen een auto huren om nog meer moois van dit land te kunnen zien, wat met de fiets allemaal te ver van elkaar af ligt. Eerst naar Vegas echter, nog een km of 400 daarnaartoe. Onderweg komen we weer stukken van de aloude Route 66 tegen. Te beginnen morgen, bij Williams.