USA 23.14 – OP DE HELFT

Ma. 11 sept. ADRIAN (NOORD-WEST TEXAS) km stand 3035.

Route: Memphis – Clarendon – Claude – Amarillo – Vega – Adrian.

We schieten op in Texas. Inmiddels zitten we in het uiterste noorden, de zogenaamde Texas Penhandle; de Texas Steelpan, kijkend naar de vorm van dit deel van de staat op de kaart. Vandaag overnachten we in een particulier motel in een piepklein plaatsje, Adrian. Morgen zullen we de zesde staat binnenrijden, New Mexico. Met 3000km op de teller en kijkend naar waar we nu zijn in dit enorme land, kun je concluderen dat we op de helft van onze fietsreis zijn. Op de helft van de afstand, nog niet van de tijd. Dus lijken we nog steeds mooi op schema te zitten. We zijn Amarillo voorbij en next stop is Santa Fe.

Het is plots over met de extreme hitte hier. Met de max van 43 graden een paar dagen geleden, was het ook wel te gek aan het worden. Zo zieligjes zoals we in een strookje schaduw van een elektriciteitshuisje zaten en hoe we op de reservetank van het tandvlees de laatste 50km moesten afleggen naar Childress. Onvergetelijk. Texas en de Great Plains. Geen boom, geen schaduw, alleen zon, open en wind. Op dit moment worden we gewaarschuwd voor een koufront, ‘only 70’s’, en dan wordt het aantal graden Fahrenheit bedoelt. Nog altíjd 22 in Hollandse Celsen. Vandaag was het net aan 20 graden, met wat regen. Dat was even wennen en best wel chillen. In de betekenis van kou/rillen. Ondershirt, regenjack en windjack kwamen voor het eerst uit de tas.

Nog even over fietsersvijand of -vriend, de wind. Die kan hier net als in Patagonië op die grote open vlakten flink huishouden. Hebben ook wij gemerkt. Op een ochtend kwam onze maximumsnelheid niet hoger dan 16. Maar ook een paar dagen dat we lekker konden doortrappen en windvoordeel hadden.

Vandaag hebben we ook grote stukken van Route 66 afgelegd. Chuck Berry bezong deze route ooit al: Get your Kicks on Route 66. De Rolling Stones volgden. Die roemruchte weg ging oorspronkelijk dwars door het land, van Chicago in het noordoosten naar Los Angeles in het zuidwesten. Of omgekeerd, afhankelijk van de richting die je opging. De volledige Route 66 bestaat niet meer, daar zijn allang nieuwe en brede Interstates en highways overheen gelegd. Maar delen van de route bestaan nog wel, en zijn toegankelijk voor het verkeer, het verkeer dat geen haast heeft. Zoals wij. We pakten de 66 vandaag op aan de westkant van Amarillo, waar we gisteren waren. Amarillo is Spaans voor ‘geel’; de Spanjaarden gaven de nederzetting de naam vanwege de wouden gele bloemen in de omgeving, kleine zonnebloemen.

We waren van plan om een pauzedag in Amarillo te doen. Marie zoeken op een stille zondagochtend in Texas. Maar zoals eerder op zondag bleek ook dit centrum, ‘downtown’, uitgestorven. De binnensteden in de USA kennen geen gezellige winkeltjes of terrassen. Er zijn alleen wat torenflats in het CBD (Central Business District) en als die op zondag gesloten zijn, zijn ook de omliggende bistro’s en cafeetjes dicht. Op een eenzame zwerver na geen mens te zien, Marie was er allang vandoor en wij besloten om het bij een halve pauzedag te houden. We hadden ons voor de rest van de dag op lekker wat luxe getrakteerd in het Holiday Inn, langs de doorgaande weg waar weer de gebruikelijke verkeersdrukte was. Die doorgaande weg, de Interstate 40, doorsnijdt Amarillo en volgt een deel van de aloude Route 66. Die oude route ligt als parallelweg langs de snelweg, dus als fietsers hebben wij alle ruimte en geen last van autoverkeer.

Waar we nog wel eens last van hebben, met name ’s nachts, is de trein. Regelmatig gaat de spoorlijn gelijk op met de verkeersweg. En láng zijn die treinen… Remco telde onlangs 125 wagons. Je moet een kwartier wachten voor die stoet voorbij is en voordat je kunt oversteken. De waarschuwingssignalen zijn oorverdovend, met name ’s nachts. Twee dagen geleden trakteerde de machinist de omgeving op extra geluidssignalen: hij zag twee geelgekleurde fietsers rijden en groette die nog even extra.

Maar zo langzamerhand zijn we uitgekeken op het best wel saaie Texaanse landschap. Wel zitten we inmiddels al 1350 meter hoogte -de weg klimt maar langzaamaan op- en zijn we toe aan nieuwe uitdagingen: de echte bergen. Die volgen snel!