USA 23.13 – DOOR DE OPEN VLAKTES VAN TEXAS

Vr. 8 sept. MEMPHIS (NOORD-TEXAS) km stand 2811

ROUTE: Bowie – Henrietta – Wichita Falls – Vernon – Quanah – Childress – Estelline – Memphis (Texas)

Er wordt wat afgetoeterd hier. De meeste auto’s zijn zodanig ingesteld dat ze bij afsluiten en openen een of twee keer claxonneren. Leuk speeltje voor wie wat vergeetachtig is om z’n automobiel af te sluiten, maar wij als argeloze wereldfietsers denken steeds dat zo’n toet voor ons bestemd is. Er wordt echter ook dagelijks geregeld naar ons getoeterd als wij in de vluchtstrook ploeteren bij een temperatuur van boven de 40, vanuit fourwheel pick-ups met airco en diet-Coke binnen handbereik. Een groet uit waardering voor ons dapperen, zo moeten wij dat zonder twijfel opvatten. Zeker van truckchaufeurs, die moeten hun langeafstandsritten herkennen in onze uitdaging. Ook wordt er dagelijks wel een keer of vijf gevraagd waar we naartoe denken te gaan, waar we zijn gestart en uit welk land we komen. We zouden er na zoveel van dit soort ontmoetingen verveeld op kunnen reageren, maar dat zou flauw en impolite naar de vraagstellers zijn. En dus antwoorden we steevast ‘San Francisco’ (daar werd in het begin zeer verwonderd op gereageerd; wordt al minder), ‘Miami’ (hier wordt stevig gefronst, gezien dat de afstand van de supermarkt naar tankstation hier al per pick-uptruck wordt afgelegd) en ‘Netherlands, the Netherlands ‘, bij regel twee keer omdat men ons land nogal eens wil verwarren met Zwitserland, Duitsland of Frankrijk, als men al enigszins op de hoogte is van de topografische ligging van al die Europese landjes (afgezet tegen de enorme grootte van de Amerikaanse staten). Maar leuk vinden we het hoor, om die verbaasde blikken te ervaren. Blikken die het midden houden tussen ‘volslagen idioot’ en ‘wat een kanjers’. Elk contact wordt steevast beëindigd met ‘Take care’, hetgeen wij uiteraard doen maar wat ook iets over de verkeersveiligheid hier zegt. Net als bij ons is 99% heer en dame in het verkeer en krijgen we veel meer voorrang dan waar we recht op hebben, maar ook hier rijden er flinke malloten rond.

De afgelopen dagen hebben in het teken gestaan van de herstart van onze fietsen, de goedheid van de Amerikaanse bevolking en de recordtemperaturen in de Texaanse vlakten. Hoewel vlak… Al een paar dagen gliept het land omhoog. Gliept; dat woord heb ik zelf ooit eens bedacht en betekent zoiets als heel gemeen constant vals plat omhoog gaan. We zitten inmiddels over de 700m hoogte en daar komt nog wel wat bij als straks de echte bergen naderen. Amarillo ligt bijvoorbeeld op 1250m hoogte en daar zijn we nu naar op weg. Sha-la-la la la la la la.

Nu over onze rijwielen, zonder wie we wel een heel eind hadden moeten lopen. In ons naïeve vertrouwen hadden we in Dallas onze fietsen afgegeven voor een kleine onderhoudsbeurt. Dat verdienden onze Vittorio en Specialized wel. We verwachtten ze net zo goed terug als na service van onze mannen van Rijwielhandel Floris in Oudorp. We ontvingen ze na betaling van 130 dollar schoon terug. Wij blij, Fietsen ook en de lokale fietsenservice kon weer een avondje Mexicanen (heerlijk hoor, absoluut aan te bevelen, margeritaatje erbij, maar dat is nu even een dwarsstraat). Helaas bleek tijdens de eerste rit na de service dat onze versnellingen compleet van slag waren geraakt. En anti-experts die wij op dit gebied zijn (banden plakken, spaak herstellen, zadelpen vervangen, bel vastzetten, dat lukt ons allemaal wel), waren we afhankelijk van weer een andere fietsenservice die alles terug kon herstellen. En… nee, we zijn niet teruggegaan naar de oorspronkelijke winkel; we houden niet van terugrijden. Nou liggen de fietsenwinkels hier net zover van elkaar vandaan als het AZ-stadion van de Euromast, om maar wat te noemen. En dus waren we alweer 200km verder toen we in Wichita Falls aankwamen. Een grotere plaats, goede fietsenservice volgens de reviews op internet. De eerste monteur lukte het wel om Johans fiets te herstellen, maar die van Remco onder tijdsdruk van winkelsluiting niet. De volgende ochtend heeft de baas van Endurance House himself, Mark, echter enorm zijn best gedaan en tegen 12’en stond ook Remco’s fiets klaar. Kanjer van een man!

Komt er nog iets bij… toen we aan het wachten waren op de monteur, kregen we zomaar een briefje van 100 dollar in onze handen gedrukt van een enorm aardig stel dat ons op die manier wilde supporteren… wát een lieve geste; we kennen julie helemaal niet maar als je dit nog eens leest (Google vertaalt álles…): Thank you so very much, again!! You make America great! (Vrij naar iemand met toupet)

Tot zover over ontmoetingen en reparaties. Je vraagt je misschien af of we nog mooie dingen zien tijdens onze fietstocht. Het antwoord daarop moeten we nog even schuldig blijven. Sinds het vorige verslag zijn we weer een km of 300 verder door het Texaanse landschap, dat zich het beste laat vergelijken met de schoonheid van veertig Wieringermeerpolders achter elkaar waar een weg, Highway 287, doorheen loopt. Af en toe komt er eens een kudde koeien nieuwsgierig in onze richting gesjokt, huppen megasprinkhanen om ons heen en zwaaien wij vriendelijk terug naar de batterijen van windmolens en jaknikkers die het landschap hier opfleuren.

Of nemen wij maar weer een slok uit een van onze bidons of reserveflessen. Geen overbodige luxe in deze recordhitte waar dit deel van de wereld mee wordt geteisterd. Het kwik stopte gisteren op 43 graden. Celsius wel te verstaan. In Fahrenheit hier 109. In de nacht is het nog boven de 30 en als we ’s ochtends beginnen staat het op 28. We maken ritten en dagen van rond de 90km, wat in deze hitte een aardige prestatie is. Vinden we zelf. Als er maar voldoende tankstations of winkels -met airco (maar echt álles heeft airco hier)- zijn, zo om de 25 kilometer, dan komen we de dag wel door. Soms zijn er echter stukken van 50 kilometer met niéts, alleen maar zon en wind en een oplopende weg en dan is het fietsleven hard. Zo kwamen we eergisteren echt op het tandvlees aan in Childress, een van de alleraardige (hum) plaatsjes langs de route.

Vandaag hebben we ons getrakteerd op een korte rit van 50km. Ook al omdat we de wind in deze open Texas Plains stevig tegen hadden. Geen boom te zien hier en de rivieren die er zijn, staan volledig droog. Maar we hebben er nog zin in, nog steeds. Op de landkaart van de VS zien we dat we zo’n beetje in het midden van het land zitten. Ook komt de echte fraaie wereld steeds dichterbij. Eerst nu Amarillo, daar zitten we twee dagen vanaf. Daar eerst naartoe en dan genieten van een welverdiende pauzedag.