Ma. 4 september 2023 BOWIE (OOST-TEXAS) km stand 2496
ROUTE: Tatum – Longview – Mineola – Emory – Lake Tawakoni – Rockwall – Dallas – Flower Mound – Decatur – Bowie.
Het afgelopen weekend zijn we te gast geweest bij Shelley en Rex, in Flower Mound, een voorstad van Dallas. De laatste dagen hier naartoe deden we zonder al te veel moeite etappes van boven de 100km, waardoor we hier een paar dagen eerder dan gepland waren. En dus een beetje voorliggen op schema. We zijn nu een maand bezig en hebben bijna 2500km gefietst. Het échte werk gaat nu beginnen. Het land gaat de hoogte in, we zullen uiteindelijk naar meer dan 2500 meter hoogte gaan. De bergen dus, eindelijk, en daarmee krijgt het landschap ook een enorme update.

Rex ontmoette ik tijdens mijn eerdere Amerikareis in 2017. Sindsdien hebben we contact met elkaar gehouden en dat leidde nu tot een gezellig huisbezoek waarbij onze benen en lijven even van een verdiende rust kunnen genieten. Rex haalde ons met zijn pick-uptruck op aan het ene eind van Dallas en zo kwamen we zonder kleerscheuren en gevaar aan de andere kant van de stad. Zes miljoen inwoners, deze agglomeratie van Dallas, en een wirwar van highways en Interstates. De laatste grote en onoverzichtelijke verkeerskluwen voordat we het echte Wilde Westen ingaan. Rex en Shelley willen we heel hartelijk bedanken voor hun enorme gastvrijheid! Heel veel succes met de verhuizing naar Iowa, want ons bezoek was net een week voordat ze naar een ander deel van het land zullen gaan verhuizen. Voornamelijk vanwege de drukte van het verkeer in de omgeving van Dallas.

Na het aardig groene Louisana valt juist de enorme droogte van dit gebied op. Texas heeft al drie maanden geen regen meer gehad en dat is in de natuur goed terug te zien. Alles is gortdroog, bruin en stoffig. Laat het nou precies tijdens ons relaxweekend zijn geweest dat het hier dan eindelijk wat heeft geregend! Als sinds juli is het ook hier flink warm, rond de 35 graden en het eind van die warmte is nog niet in zicht. Al is het andere warmte dan in Florida, daar hoge vochtigheidsgraad en hier Finse sauna-warmte. In Flower Mound, Dallas, hebben onze fietsen even een servicebeurt gehad bij een Trek-fietsenshop. Kan geen kwaad na een maand intensief gebruik. Al hadden we niets te klagen over de kwaliteit van de rijwielen waarmee we deze reis waren begonnen. Complimenten voor de mannen van Rijwielhandel Floris uit Oudorp. Super werk, Anco en Michel!

Toch kunnen reparaties onderweg noodzakelijk zijn. Remco’s voorwiel kwam niet ongeschonden uit het vliegtuig een maand geleden en nu was het Johans fiets met materiaalpech. De zadelpen brak af nadat we een flinke tijd hadden gehobbbeld en gebobbeld over een dramatisch wegdek. Gelukkig hadden we een reservepen mee en konden we het zelf repareren. Bracht ons wel op ’t idee om hier de fietsen nog even te laten nakijken. En zo stonden de fietsen vanmorgen, maandagochtend weer fris aan de start. Op Labour Day, zeg maar de Dag van de Arbeid hier in de USA.

Over wegdek gesproken; we maken hier van alles mee hier. Fietspaden -bikelanes- hádden we geregeld, maar die zijn al een tijdje niet meer onder ons. De laatste tijd rijden we voornamelijk in de shoulder, de vluchtstrook, van meerbaanswegen. Geen probleem hier… In de vluchtstrook kan gefietst worden, maar er is ook allerlei rotzooi in beland. Steentjes, glas, klein en groot afvalmateriaal, petflesjes (statiegeld, hoezo??) en zodanig veel restanten van gecrashte autobanden waar we van de totaalvoorraad daarvan gerust een gemiddelde Dunlopfabriek mee kunnen vullen. Soms is er helemaal geen vluchtstrook en dat zijn de lastigste stukken. Dan is het nog beter langs de Interstate te fietsen, daar hebben we in ieder geval alle ruimte in de shoulder. Het wegdek varieert van fantastisch glad tot vers asfalt waar ladingen losse steentjes in zijn gekieperd zonder af te walsen, tot rij-maar-om-alle-gaten-heen-want-er-is-al-veertig-jaar-niets-meer-aan-gedaan. Grappig genoeg komt het ook voor dat de vluchtstrook van veel betere kwaliteit dan de hoofdweg is… Onze Schwalbe Marathon-plus banden zijn de investering dubbel en dwars waard!
Na het vertrek uit Flower Mound hebben we vandaag weer lekker wat kilometers gedaan, 115. Het ging over de glooiende heuvels van Noordoost-Texas. Met een respectabel aantal hoogtemeters, boven de 800. Ook in hoogte zelf zijn we al aan het stijgen. Vrij ongemerkt zitten we nu op een hoogte van 400 meter boven zeeniveau. Het volgende doel is Amarillo. Kijken of daar nog iemand op ons wacht. Tony Christie was er in de jaren 70 al zingend een beetje de weg kwijt. Maar die had ook nog geen Google maps.
hoi jullie beiden!
weer een mooi verslag en inderdaa wat een droge bedoening daar….
mooi dat jullie bij zo’n slecht wegdek zoveel kilometers maken.
nu dus op naar de hoogte.
groetjes van ons.