Woe. 30 aug. TATUM (TEXAS) km stand 2167.
Route: Alexandria – Boyce – Natchitoches – Marthaville – Mansfield – Logansport – Joaquin – Carthage – Tatum.
Vanuit ons thuisland bereiken ons bezorgde vragen. Over de rampspoed die nu Florida treft. Hurricane Idalia is big news ook hier op Weather Channel. Die orkaan gaat precies over een strook Florida waar wij twee weken geleden in volle zon, zonnebrand smerend en naar vocht happend, fietsten. Lakeland, Perry, Apalachicola…, het lijkt alweer zo lang geleden. Voor ons een rijke herinnering aan alleen maar zon en warm. En dorst. Inmiddels is er water genoeg daar. Wij hebben hier in ieder geval geen last van die orkaan. En een mogelijke dreiging wordt met de dag kleiner omdat we steeds verder weg van het warme water van de Golf van Mexico -de aanjager van zo’n extreme storm- raken.
We zijn weer een stukje verder op reis. Vandaag zijn we wederom een nieuwe staat binnengereden: Texas. Nummer vijf in ons rijtje en zo’n beetje de meest open en grootste staat van alle 52. Wij zullen ons voor deze staat beperken tot het gebied rechtsboven, het noordoosten. De volgende pauzeplaats is in de buurt van Dallas waar we zijn uitgenodigd bij iemand die ik in 2017 op m’n eerdere fietsreis heb leren kennen. Nog een paar dagen en dan zijn we daar.
Louisiana is daarmee afgesloten, daar zijn we ruim een week geweest. Van zuidoost tot noordwest doorkruist, bijna 700km daar en voornamelijk ‘vlak’ gefietst. Alleen in Florida waren er wat heuvels. Ook Louisana is grotendeels vlak. Maar juist het laatste deel kende nog wel wat hoogteverschillen, gisteren plots 550 hoogtemeters. We hadden een route uitgestippeld ver van de grote weg en belandden op wegen waar amper verkeer was. We kwamen in piepkleine dorpjes waar we een ware bezienswaardigheid waren. Zoals in Marthaville, waar we bij de local General stopten en uiteindelijk op de foto moesten met Amber & co. Enorm leuke ontmoeting. En even verderop in Pleasant Hill -alom bekend vanwege het slagveld tijdens de Amerikaanse burgeroorlog; what’s in a name…-. Ook daar, bij het lokale eetcafé kregen we alle aandacht, moesten we op de foto, kregen drinken en t-shirts. Waardoor we straks ook in Nederland reclame kunnen maken voor Dairy Delight uit Pleasant Hill, LA. Ware liefde. Toen ik argeloos vroeg of er veel gefietst wordt in die lieve omgeving, was het antwoord een voltreffer: “O no… We have never ever seen any bicycle here, sir!”
Het is eind augustus, de eerste maand van onze fietsreis door de USA zit er bijna op en we hebben inmiddels ruim 2100km gefietst. Dat is zo’n beetje het aantal km dat we per maand willen rijden. Eenderde van de uitgestippelde 6300. We zitten ook op bijna eenderde van de tijd dus we lijken mooi op schema te zitten. We zijn klaar voor het vervolg van de route, die na Dallas ook letterlijk de hoogte in zal gaan. Dan komen de echte bergen. Qua temperatuur is het inmiddels beter te doen. Maximale temperatuur is nu zo’n 33 graden en als we rond 9 uur ’s ochtends opstappen is het met 26 graden zelfs wat frisjes (beetje vilein; sterkte jullie in Nederland met de naderende herfst!). De luchtvochtigheid is hier een stuk lager dan bijvoorbeeld in Florida, waardoor we niet meer continu drijfnat van de transpiratie rondlopen. Sterker nog, door de warme (tegen)wind blijven we optisch de hele dag droog. Geen zorgen dus over ons! We zitten volledig in het fietsritme en draaien onze hand en benen niet om voor minstens 80km per dag. Bij 110 gaan we pas een beetje sputteren. We zorgen goed voor onszelf, eten, drinken en slapen gaat op wat snurk na oké.
Het is wel eens een beetje uitzoeken met de voorzieningen, maar tankstations en ondernemingen als WinnDixie en Dollar General zijn inmiddels bekend terrein voor ons. Die zijn over de hele route aanwezig, als ware het de Kruidvat in Nederland. Het wordt soms alleen wat lastiger in de verbale omgang, als Remco en Johan met hun brave school-Engels moeten communiceren met native-afro-Americans die zich uiten in een voor import-westerlingen onmogelijk te verstaan dialect en ons geregeld vertwijfeld met een mond vol weinige resterende tanden laten staan. Al zijn er ook nog veel aardige Amerikaanse medemensen die volop geïnteresseerd in onze aanwezigheid zijn. Zoals in Marthaville en Pleasant Hill!
wat een prachtige verhalen weer johan en remco! en 110 km p.d.: dat is niet niks! een mooi deel van amerika! succes verder en geniet ervan!
Ha die Jo en Rem, jullie zijn een bezienswaardigheid geworden bij de geen-fiets-kenners.
Qua conditie , sfeer en het weer gaat het goed gelukkig. Have fun ! xxx
Hé mannen, ik ben weer helemaal bij met lezen. Serieus geen tijd. Mijn vriendin Ellen heeft haar rug gebroken, dus ik mantelzorg er lustig op los.
Maar ik heb net weer ontzettend genoten van de verslagen. Prachtig verwoord!
Net op tv : orkaan en noodweer in Florida ( Miami) vanavond ! Gelukkig zijn jullie daar weg !! 🍀🍀☘️☘️🥰