Texas

BORGER (Texas, niet Drenthe…), za 16 swptember. Kilometerstand 2701

Na Oklahoma City gaat de fietsreis verder naar het westen. Eerst passeer ik op Reno Avenue nog allerlei winkels -stores hier- die ik in het centrum zo miste. Maar het zijn niet de winkels zoals wij die kennen. Het zijn grootwinkels, groothandels. Niet even lekker lopen van de een naar de ander. Reno Avenue is een kilometer of 25 lang en links en rechts worden de stores afgewisseld door de fastfoodketens. Wist niet dat er zo veel verschillende waren. En alles drive-in. Drive-in fastfood, drive-in autowasserij, drive-in bank, drive-in pharmacy… als je er maar met de auto in kunt rijden. Een in het geel (of oranje, al naar gelang de temperatuur en smaak van de dag) geklede fietser blijft in dit land een bezienswaardigheid.
Zo vaak als ik al de vraag heb gehad waar ik vandaan kom en waar ik naartoe ga…. Maar ’t blijft leuk.

Vandaag bijvoorbeeld, ik kwam in gesprek met een meneer hier uit de buurt. Die had vorig jaar ook de fietstocht from coast to coast gedaan. In 48 dagen 3400 miles (ruim 5000 km). En dat is heel knap, vind ik. Dat gaat mij zeker niet lukken. Ik trek er drie maanden voor uit. Maar soort herkent soort en aan het eind van het gesprek drukt Bob me een biljet van 20 dollar in mijn handen. ‘For supper tonight!’. Eerst wil ik dat niet aannemen, maar na veel bedankjes heb ik er vanavond verrukkelijk van gechineesd. Thank U Bob!

Inmiddels heb ik Oklahoma (na 603 km) verlaten en ben Texas binnengefietst. Texas is qua oppervlakte een van de grootste states van de USA. Zou best wel eens de grootste kunnen zijn. Ik doe Texas alleen aan in de uiterste noordpunt, boven Amarillo. Tony Christie bezong die plaats al eens ergens in de vorige eeuw, op zoek naar zijn Marie. De weg ernaar toe heb ik gevonden, maar Marie laat ik op me wachten. Een groot gedeelte van de route Oklahoma – Amarillo gaat over de (voorheen) Route 66. Magisch, nostalgisch, voor degenen geboren halverwege de vorige eeuw nog altijd een uitdaging om die Route 66 nog eens te ondernemen. Zoals een groep Belgische motorrijders die me luid toeterend en zwaaiend passeerde. Born to be wild!

Maar nostalgici, attentie, die Route 66 bestaat eigenlijk niet meer. De herinnering leeft voort in de twee musea die rond ’66’ zijn opgezet. Reuze interessant om daar even naar binnen te gaan (ook gedaan dus). Maar de oude route is grotendeels vervangen door een 4- of 6-baans autoweg. Met enig geluk (en geduld om te vinden…) kun je de oorspronkelijke route 66 nog rijden. Net zo oorspronkelijk als slecht is inmiddels de kwaliteit van het wegdek. Kuilen, scheuren. En behoorlijk steil op en af. Maar goed, ik heb er zo’n 150 kilometer uiteindelijk op gefietst. Mijlpaal erbij! Got my kicks…

Ik reis verder in noordwestelijke richting, het gaat de laatste dagen gestaag omhoog. Zou je niet beter weten, waan je je soms in de Wieringermeer. Maar dit plaatsje Borger ligt inmiddels op 1000 meter hoogte en daar komen er nog wel zoiets bij, de komende dagen. Ik ga richting New Mexico en Colorado. Daar komen de echte bergen. Dit stuk Texas waar ik nu fiets, kenmerkt zich door lange, kaarsrechte wegen waar de wind -tot nu toe uit zuidelijke richting, dus zij- vrij spel heeft. Olieveld na olieveld. Van ouderwetse ja-knikker tot modern. Open, vrijwel geen bomen. Een fascinerende saaiheid. Af en toe een plaats. Moeten automobilisten in Nederland waken voor een poldersyndroom. Bestaat hier een prairiesyndroom? Goed plannen met inkopen van drinken en eten. Toen ik als elfjarig jochie de stripboeken van Lucky Luke verslond, had ik nooit kunnen bevroeden dat ik ooit nog eens door die oneindige prairies zou gaan fietsen. Zelfs de koeien, normaal gesproken toch nieuwsgierige dieren, hollen van schrik met z’n allen de andere kant op als ze iets geel -of oranje- op twee ronde dingen voorbij zien gaan. Deden alle viervoeters dat maar.

Dit bericht is geplaatst in Wereldreis2: USA. Bookmark de permalink.

6 reacties op Texas

  1. Danne schreef:

    Mooi stuk weer Johan. Heb je nog steeds last van honden af en toe, of niet? En waar is die laatste foto van (dat beeld)?

  2. Hans schreef:

    Hoi Johan.
    Mooi verslag weer. Fijn een stukje mee te mogen rijden.

  3. Leonie schreef:

    Ha die Johan,

    Het blijft leuk om jouw avonturen te lezen.. We hadden er nog thuis bij je over, hoe vriendelijk en ook nieuwsgierig de mensen zijn over wat je aan het doen bent en vooral wat je hier brengt.
    Fijn in ieder geval, dat je dit ook meemaakt, wij vonden het ook zo leuk.. Wij kunnen alleen maar zeggen, Lekker genieten en tot je volgende avontuur maar weer….

  4. Heleen schreef:

    🎵 leuk met de muziek gerelateerde info😃

  5. Hans Entius schreef:

    Johan,vandaag eens rustig de tijd genomen om alle verslagen te lezen, wat een belevenis!! Je moet ongelooflijk veel indrukken op doen zo tijdens het fietsen. Het gaat je prima af als ik zo door de verslagen heen lees, erg knap hoor. Geniet ervan en kijk wel een beetje uit als je zo hard aan het afdalen bent.
    groet, hans entius

  6. peter schreef:

    mooi verslag man erg mooi en zeer mooie foto’s
    nu op naar de volgende mooie periode zeer benieuwd naar de foto’s van het volgende deel

Laat een antwoord achter aan Hans Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *