Sweet Home Alabama

SELMA (Alabama), zo 27 augustus, aantal kilometers so far: 1020

Ben ik even blij dat ik mijn tablet niet meegenomen heb! Allereerst vanwege het gewicht maar ook zeker vanwege het on-gemak. Zonder muis werkt het vullen van deze website een stuk lastiger. Althans voor mij. En ik moet het doen he… (ik werk nu met laptop zondr muis)

Maar je ziet ’t… inmiddels de derde S uit de USA bereikt: Alabama. Eentje met nogal een geschiedenis. Daarover zo meer. Florida bracht mij tot 458 kilometers, Georgia 298.
Ik ga dus zo’n beetje in rechte lijn van zuidoost naar middenzuidwest door dit immense land.
Van te voren schatte ik deze lijn op zo’n 5500 a 6000 km. Daar heb ik vandaag de eerste 1000 van volgemaakt. Dat verdient een rustdag! (Gisteren al opgenomen…)

Die rustdag heb ik gedaan in Montgomery, de hoofdstad van Alabama. Op de foto het gouvernementsgebouw. Montgomery heeft nogal een geschiedenis. Niet alleen de geboorteplaats van Nat King Cole, Hank Williams en een paar van The Temptations.
Maar ook de plaats waar in 1955 Rosa Park, een as-they-call Afro-Americanwoman,
weigerde op te staan in de bus voor een white man. In deze tijd onvoorstelbaar, maar toen, in die tijd een overtreding. Die inviduele actie leidde er toe dat de hele rassensegregatie, restant van de Amerikaanse burgeroorlog en de gepoogde afscheiding van de zuidelijke staten van het noorden, onder een heel groot vergrootglas werd gelegd. Tien jaar later leidde Martin Luther King, dominee in Montgomery, een protestmars van Selma naar Montgomery, een afstand van zo’n 85 kilometer. Daar deed hij, met vele volgelingen, vier dagen over.  Deze Civil Rights Movement -een vreedzaam protest, in derde keer pas succesvol- leidde uiteindelijk tot de gelijkstelling van burgerrechten, ongeacht ras, kleur of geloof. Tot ongeloof van een groot land werd Martin Luther King in 1968 vermoord. Dezelfde route die MLK gelopen heeft, heb ik nu gefietst. In tegengestelde richting: Montgomery naar Selma. Een stuk historie dus.

Montgomery: huis waar Martin Luther King woonde rond 1960

Van de scheiding van ras, kleur of geloof is nu, als ik de zuidelijke staten doorkruis, niets te merken. Hopelijk van sexuele voorkeur ook niet, maar daar heb ik nog niets van meegekregen…  Wat wel opvalt is dat de ‘white man’ zich voornamelijk op het platteland begeeft en de ‘Afro-american’ in de stad. In dat geval moet ik me in de stad al aardig op z’n plaats voelen, want mijn weinig blank is inmiddels aangevuld met vijftig kleuren bruin…

Beroepsdeformatie, of gewoon erg mooi: Schoolgebouw onderweg

Qua huidskleur ga ik zo langzamerhand niet uit de toon vallen. Wat betreft mijn KSE (Keurig-school-Engels) wel. In het beste geval krijg ik te horen dat ik geen Amerikaan ben vanwege mijn accent. Men plaatst me dan uit Engeland, Zwitserland of Noorwegen.
In het slechtste geval ben ik gewoon niet te verstaan. Bij mijn hoogst uitzonderlijke bezoek aan MacDonald’s (right, Maria??) slaagde ik er gewoon maar niet in duidelijk te maken wat ik wilde gaan nuttigen. Volgens mij las ik gewoon maar een of ander menu van boven de balie op. De moraal van dit verhaal laat ik maar even aan de liefhebbende lezer: Al dan niet je Engels verder dooroefenen….je belandt op enig moment voor, of achter de balie van de fastfood.

MLK liep, ik fietste: de route Selma-Montgomery

Tot slot van dit vijfde reisbericht: Ook in Nederland zullen jullie van Hurricane Harvey gehoord hebben. Die lijkt natuurlijk dichtbij, maar is nog altijd zo’n 1000 kilometer van mij verwijderd. Hoewel Harvey ongewoon lang aanhoudt, lijkt die deze kant niet op te gaan. Wat ik (we) hier wel van merk(en), is dat het even wat kouder geworden is. Geen 35 graden meer, maar 30 a 31. En niet meer die bloedhete zon bovenop je fietshelm, maar sluierbewolking. En zelfs een beetje verfrissende wind. Kracht 2 weliswaar, maar net lekker.
Alles gaat oke. Het landschap valt me nog niet mee, maar dat wist ik tevoren. Pas halverwege het land, als de echte bergen gaan komen, groeit ook de schoonheid van het land. Tot nut toe ben ik echt bezig met een challenge; fietsen van coast to coast.
De schoonheid van het land zit ook in de mensen. Meestal overnacht ik in motels, maar ik probeer ook via WarmShowers contacten te maken (Ga maar eens googlen wat dat is).
Eergisteren bij een echtpaar overnacht dat midden in de bush bush leeft. Wat een geweldige plek, wat een geweldige ontvangst. Ik mocht er dagenlang blijven, als ik dat had gewild… Thanxx again, Wendy and Steve, wonderful people!!

Hiernaast:     

De route die ik tot nu toe heb gereden (donker ingekleurd)