San Francisco

SAN FRANCISCO (California), woe 8 nov. Kilometerstand 5746 km.

Vanmiddag om 12 uur reed ik de Golden Gate Bridge op. San Francisco!  Elf weken nadat het fietsavontuur in Orlando, Florida, begon en ruim 5700 kilometer verder. San Francisco, zo dikwijls en zo lyrisch bezongen. Nu -althans in ieder geval vanmiddag- overbevolkt door tramps, hobo’s. Zwervers en daklozen…. Heb je dat nog meebeleefd, Scott MacKenzie?

Vanuit het uitzichtpunt op de Golden Gate -voldaan terugkijkend op de verrichting-, werd ik vandaag nog meer keren dan eerder aangesproken door nieuwsgierige, nee: geïnteresseerde Amerikaanse mensen.
“Where’s home?,” beantwoordde ik steevast met “You guess…,” waarop meer dan eens het antwoord ‘Australia’ kwam. Blijkbaar heb ik nog een Australische tongval overgehouden aan mijn vorige wereldreis. Goede tweede antwoord was ‘Europe, somewhere.’ Mijn echte homeland werd nooit geraden. Maar als ik The Netherlands noemde, waren er toch verrassend veel van mijn gesprekspartners in Nederland geweest.

Goed, San Francisco dus. Ik had er ook niet veel later moeten aankomen. Het is hier nu ook herfst aan het worden en vandaag bleef ik net regen en storm voor. Nu, ’s avonds om 10 uur, klettert de regen tegen de ramen van mijn hotelkamer op de 4e etage downtown Frisco.

De laatste dagen op weg naar hier gingen langs de kust van de Pacific Ocean. En zoals zo vaak en eerder (Ierland, Bretagne, Engeland, Australië), op en af hoge kliffen, in en uit diepe baaien. Heel veel hoogtemeters de laatste dagen en veel steile hellingen. Ook nog even één dag er met een huurauto op uit geweest.

In Santa Cruz een leuk gesprek in een fietsenwinkel waar ik een nieuw fietsshirt kocht. Vooruitgesneld verjaardagscadeau… De eigenaar daar is bevriend met Nederlandse profrenners, zoals Laurens ten Dam en Nikki Terpstra. Die elk jaar in California komen trainen.
Doen ze goed, en ze kunnen aan de bak hier. Ik heb nog wel wat tips voor beklimmingen. Benieuwd hoe profs die ervaren….

Ik blijf een paar dagen hier. De 11e van de 11e vlieg ik de USA uit, op naar deel 2: Zuid-Amerika. Start in Santiago, Chili. Fiets staat nu bij de fietsenmaker voor wat nodig onderhoud. Trots op zijn onderbenen. Geen enkele lekke band. Ook niet toen er een spijker zich dwars door de Schwalbe Marathon Plus, van links naar rechts, had weten te steken. Zonder de binnenband te raken. Ook geen ander noemenswaardig maleur. Respect, Fiets!

M’n route door de USA

Aanvulling, 10 november:
Ik ben nu twee dagen in deze stad van uitersten. Grote stad, leuke winkelstraten. Leuke toeristische attracties; de oude, fameuze kabeltram die toeristen over die steile heuvels van San Francisco vervoert. De haven, met Fishermans Wharf, kleurig, vrolijk, met cafeetjes en eetgelegenheden. Alcatraz, voor wie daar tijd voor heeft (en gereserveerd heeft -ik niet-). De zeeleeuwen die op pontons in de haven op en over elkaar heen bungelen en ruzie en kabaal maken. Dat is de leuke kant van deze stad.
Maar de keerzijde moet ik toch ook kwijt.

Tussen de stank van marihuana, crack en urine bivakkeren zo enorm veel daklozen, verslaafden en zwervers dat ik best wel ontdaan ben. Wat een troep waanzinnigen, midden in de stad. Ik kan het tot mijn spijt niet anders benoemen. Niemand die van deze subcultuur op kijkt, niemand die hen wat doet of door hen aangekeken of benaderd wordt. Maar wat een megaprobleem voor deze stad. Vind ik….