Oklahoma City

OKLAHOMA CITY, di 12 september. Kilometerstand: 2302

Afgelopen zondag ben ik Oklahoma City binnengereden. Met zo’n 500.000 inwoners de 27e plaats in de USA in grootte. Qua oppervlakte is zo’n plaats veel groter dan je bij het aantal inwoners zou verwachten. Neem bij ons Den Haag als vergelijkbare plaats.

De oppervlakte daarvan is zo veel kleiner als een plaats hier. Vrijwel elke inwoner heeft eigen grond, variërend van een tuintje tot een honderdtal voetbalvelden. Voetbalvelden die je -let op, voetballiefhebber- hier nauwelijks tegenkomt. Juist kort voor Oklahoma City passeerde ik een écht voetbalveld waar net een vrouwenwedstrijd werd gespeeld.
Dat was in ruim 2000 km pas het eerste voetbalveld dat ik gezien had. Baseballveldjes en -stadions zijn ver in de meerderheid. Voetballende -soccerende- kinderen: nope.

Maar het enorme oppervlaktebezit van de mensen hier houdt in dat de towns, de city’s enorm uitgestrekt zijn. Geen rijtjeshuizen, heel af en toe een appartementengebouw.
Het gebeurt me regelmatig dat ik zo’n 10 kilometer moet doen om een plaats met zo’n 5000 inwoners door te rijden. Een plaats zoals Limmen bij ons…

De weg naar Oklahoma City toe ging door bossen en laaggebergte en kenmerkte zich voornamelijk door glooiing na glooiing. “Rolling Hills”, zoals de oorspronkelijke (Indiaanse) bevolking hier deze omgeving niet helemaal onterecht heeft bestempeld.  
Zodra je boven op de ene helling bent, kijk je in de diepte de afdaling in doemt de volgende klim weer op. Het zijn per keer maar zo’n 30 hoogtemeters, maar als je dat een keer of 25 per dag doet, kom je toch aan een aardig totaal aantal hoogtemeters.
Veel inheemse (plaats)namen in dit Native American gebied: Shawnee, Wewoka, Tecumseh, Depew…  Choctawcountry. Cowboys & Indians inderdaad.

Dit Oklahoma City is in 1889 gesticht, toen de regering het Indiaanse Territorium met een startschot symbolisch vrijgaf voor kolonisatie. De kolonisten verdrongen zich rond deze plaats en die avond was al een “stad” van tenten ontstaan, waarbij zenuwachtige kolonisten overigens de wacht hielden uit angst dat anderen “hun” grond zouden inpikken. Het Lucky Luke-album De trek naar Oklahoma beschrijft deze gebeurtenis, waarbij Lucky Luke de taak krijgt een oogje in het zeil te houden en anarchie te voorkomen (Wikipedia). 

Ik blijf even twee dagen in deze stad. Zit in een hotel aan de buitenring. Gisteren de stad ingeweest om even rond te kijken en te shoppen. Hoewel, shoppen…:
Geen winkel te bekennen. Serene rust. Rond lunchtijd vrouwen in rok en mannen in pak met stropdas. Central Business District. Wat eettenten, want de bankiers en verzekeringsmensen moeten ook bijtanken. Heel merkwaardig en macaber voor wie de gezelligheid kent van Europese plaatsen. Of waar dan ook elders op de wereld.
Ook in Australië en Nieuw-Zeeland waren er gewoon winkels in het centrum. Hier dus niet. Het was me al eens eerder opgevallen in middelgrote plaatsen, het ontbreken van winkels in de binnenstad. Natuurlijk zijn die winkels er wel, maar die zijn allemaal buiten het centrum geplaatst. Shoppingmalls en enorme winkelcentra waar McDonald’s, Wendy’s, Taco Bell, KFC, Burger King en al die andere eetfabrieken niet ontbreken, direct langs de snelweg.
Amerikanen doen alles met de auto. Dus de winkels zijn op plekken waar auto’s eenvoudig kunnen komen. Amerikanen fietsen niet. Lopen niet. Toen ik gisteren hier zei dat ik het centrum in wilde wandelen, moest er meteen een taxi voor me komen. “You’re not gonna walk, sir”….  (twee kilometer achteraf…)

Morgen, woensdag, gaat de fietsrit weer verder. Ik ga dan een tijdje de oorspronkelijke Route 66 volgen, de nostalgische en historievolle route door de States. Tegenwoordig hebben de snelwegen de oorspronkelijke route grotendeels overgenomen en loopt de ‘echte’ route parallel aan die snelweg.  Richting Amarillo. “Is this the way to….” , nog even over klassiekers gesproken….