Grand Canyon

TUSAYAN, Arizona. Zondag 8 oktober. Kilometerstand: 4087

Na Monument Valley ben ik beland in het volgende fantastisch mooie gebied, de Grand Canyon. Aan de vele onvermijdelijke Koreaanse toeristen te zien, moet de Grand Canyon de, of in ieder geval een van de grootste toeristenattracties van dit land zijn. En ik moet zeggen, de vele panorama’s over de Canyon zijn waanzinnig en indrukwekkend.

Voordat ik hier in Tusayan aankwam (een klein plaatsje iets onder Grand Canyon Village), ben ik voor de tweede keer de grens Utah/Arizona gepasseerd.
Navajo-gebied, waar niet alleen zelfbestuur is, maar ook een eigen aangepaste tijd. Het is ineens een uur eerder en dat had ik pas na twee dagen door.
Opgestaan dus om 6 uur in plaats van de gebruikelijke 7.00…. Ook eigen taal. Ik werd in een winkel aangesproken in het Navajo, voor mij niet te verstaan uiteraard, maar de kleur van mijn huid komt inmiddels blijkbaar aardig in de buurt van die van de Navajo’s.

Eerst overnacht in Kayenta, de dag erna in Tuba City. Kleine, maar de enige plaatsen tussen Momument Valley en Grand Canyon. Met bar weinig overnachtingsmogelijkheden, zodat je flink in de toeristenbuidel mag tasten om ergens te kunnen slapen. Vooral de rit naar Tuba City zal me nog lang heugen. Honderdachttien kilometer op de teller en al die 11800000 centimeters fors de wind tegen. Ook nog even stiekem een pas van 2000 meter over, maar dat gaat zo geleidelijk dat je van die helling eigenlijk niet zo veel merkt.

Na Tuba City een interessant rood woestijngebied met al wat kleinere heuvels en canyons. Vervolgens de weg ingeslagen naar het National Park Grand Canyon. Van 1200 meter hoogte langzamerhand naar 2000 meter hoogte. Onderweg eerst de Little Colorado Canyon gepasseerd, zodat je al wat in de sfeer raakt van al het grootse natuurgeweld van de Grote Broer Canyon.
Overnachten op dat stuk zou een probleem zijn, dat wist ik. Geen motels of hotels en de enige camping die pas na 100 kilometer zou verschijnen, was sowieso al te ver weg en ook al vol. Sterker nog: de komende 8 dagen waren alle plaatsen al gereserveerd en er werd dringend aangeraden om niet ‘zomaar’ naar deze camping te gaan.

Gelukkig waren er voor het betreden van het National Park nog een paar wildkampeerplaatsen. Werd ook keurig aangegeven. Dus: Doen! Prachtig plekje in het bos gevonden.
Tegen 5 uur stond de tent (zie plaatje), mijn huis. Heel knus ingericht, de pasta van thuis eindelijk kunnen gebruiken. Water genoeg mee, en ook al onderweg zomaar van passerende automobilisten gekregen, tot 2x aan toe. Zo zou ik de volgende dag wel halen.

Dat deed ik ook wel, maar redelijk gebroken en met ijspegels uit mijn neus. Je moet weten dat het weer hier fantastisch is. Overdag zo’n 23 – 26 graden, volop zon. Nu niet veel wind meer. Maar ’s nachts…. hum…da’s een ander verhaal. Een heldere nacht betekent sowieso dat het fris is, maar als je dan ook nog eens op een hoogte van 2000 meter zit, dan wordt het wel erg koeltjes hoor. Mijn thermometer binnen zakte tot 3 graden en buiten was het nog net boven het vriespunt. Ondanks alle attributen (slaapzak, binnenzak, thermokleding, regenkleding erover -gaan we niet lachen-, daar weer fleecekleding over) wilde het slapen niet zo bijster goed lukken die nacht.

Maar de volgende dag stond dus de Grand Canyon op het menu. Nog even 200 meter doorklimmen, het National Park in. En vanaf daar begon het spektakel. Allerlei viewpoints die ik stuk voor stuk ben ingereden. En steeds weer die imposante blik op een van werelds wonderen. Foto’s gemaakt, maar hoe leuk die ook zijn, de diepte ontbreekt. Zo loopt ergens in de diepte de Colorado River -de hoofdschuldige van dit natuurgeweld- maar op een foto kun je niet inschatten dat die diepte ruim een kilometer is. Heel veel centimeters.
Bekijk de foto’s, maar besef je dat ’t in het echt overdonderend is, elk panorama op de Grand Canyon.

Vandaag -zondag- heb ik een rustdag, maar ik kon het toch niet laten om nog even 10 kilometer terug te fietsen en weer van andere viewpoints te genieten. Op plekjes waar al die selfiestickende Oost-Aziaten (ik noemde ze voor het gemak maar Koreanen) niet kunnen komen omdat de toeristenbus daar nou net niet komt. En dan ben je met zo’n fiets toch mooi mobiel!

Nog even een paar dagen Arizona, de next stop zal Las Vegas zijn. Net waar er weer zo’n verschrikkelijke scietpartij is geweest. Ook dat is Amerika. Helaas.