Fietsen in Florida

De eerste 3 fietsdagen zitten erop. En dat inclusief de testrit naar en van Orlando. 
Gisteren ging de eerste echte rit van Orlando naar Daytona, vandaag via Daytona Beach naar ‘binnen’, naar het westen, eindpunt Palatka. Ik zal op deze site ook af en toe een kaartje plaatsen (heb een heel mooie plug-in van Naomi gekregen, maar geen idee hoe ik die aan de gang krijg -de plug-in dan…-). Dus af en toe maar een kaartje en voor de digibeten: als je op een kaartje of foto klikt, moet-ie vergroot op je scherm komen te staan. Try but.

Nu na 5 dagen Florida heb ik al een beetje een idee hoe het hier gaat met het weer:
’s Ochtends is ’t lekker aangenaam met 28 graden om te beginnen. Vroeg op en weg dus als het even kan. De temperatuur stijgt dan in de loop van de dag naar 35 graden (Celsius), ik kan ’t nog wel schrikbarender maken met 96 graden, maar dan Fahrenreit, de eenheid die ze hier hanteren. Warm genoeg in ieder geval en met name het (ellenlange) wachten voor de verkeerslichten (de rode uiteraard) in de kokende hitte doet een beroep op je lichaamsvochthuishouding. Ik zal eens gaan bijhouden hoeveel ik eigenlijk drink op een dag, maar een liter of 5 al met al zal er toch wel ingaan. En dat komt er echt niet allemaal via de plasbuis weer uit.

Aan het eind van de middag vindt er dan een logische meteorologische reactie plaats.
Plots harde wind, donkerzwarte wolken, onweer en kletterende hoosbuien.
Voor een uur of 5 binnen zijn derhalve.

Dat was ik gisteren even vergeten. Eerst alle verkeersdrukte rond Orlando (60 kilometer over 2-, 3- of 4-baanswegen en dan praat ik alleen over mijn weghelft) met mij als -enige- fietser op de bikeline….. Brrr. Spiegel is hard nodig en concentratie des te meer.
[Noot tussendoor: Ik beloof niet meer te lachen als er in de krant staat dat er een fietser bij ons uit de vluchtstrook van de A9 is geplukt]
Overigens, het verkeer komt me deze eerste dagen over als best-wel-rekening-houdend-met de eenzame fietser kromgebogen over zijn stuur op de weg. Houden zo, fellow Americans!

Fietspad rechts!

Maar goed, na zo’n 60 kilometer eindelijk wat rust. Het beeld van allerlei suburbs veranderde plots in een natuurgebied van moerassen, velden, meertjes en fiks minder verkeer. Toen ik na 105 kilometer in Daytona aankwam -juist, van dat racecircuit-, zag ik een vrijwel lege camping met leuke zitjes en voorzieningen. Daar wilde ik wel gaan tenten!
Maar helaas, niet mogelijk. Ze deden niet aan tenten, alleen caravans en campers.
O. Maar ik werd doorverwezen naar een motel aan de overkant. Lucky me.

Twintig minuten barstte er toch een noodweer los waarvan ik me afvroeg of mijn tentje dat allemaal wel zou hebben doorstaan. Thank you m’am. Het motel waar ik dan wel belandde was er zo een als in Hitchocks Psycho. Ken je klassiekers! Het plastic douchescherm ontbrak ook niet, waardoor ik elk moment Norman Bates met mes en krijs en al verwachtte. Mijn Norman Bates was gelukkig uiterst vriendelijk. Hij kwam wel langs maar gelukkig had hij zijn handen vol aan een magnetron zodat ik m’n kop thee kon zetten.
(De hele dag geloerd naar een campingshop voor brander en tankje, maar nog zonder succes).

Vanmorgen werd ik wakker door een klap waarvan ik even iets Noord-Koreaans vreesde.
Gelukkig was het een vliegtuig dat zo’n beetje op het dak van het motel landde. Daytona airport ligt er vlak naast. Dat was me even in het noordweer eerder ontgaan.
Verder vandaag: Highlights zoals het racestadion van Daytona Beach, de stranden van dezelfde plaats, het fietsen over de enorm lange landtong die van zuid naar noord loopt en de laatste 40 kilometer door niets, behalve de zon, bomen en velden. Totaal 105 km).

Drie daagjes America en Florida hebben me als Ongelovige nog geen keuze kunnen laten maken uit het aanbod van verschillende kerkgenootschappen. Ik had ze even op moeten schrijven, maar ik jok niet als ik er al zo’n 70 verschillende heb zien passeren. Geldt ook ook voor de tv-zenders, maar zoals Bruce Springsteen het ook al eens bezong (je klassiekers, inderdaad:  57 Channels and there’s nothing on).

Beste volgers: Ik was niet van plan om zo snel jullie weer lastig te vallen. Een keer per week een stukje op de site lijkt me voor mij en jullie meer dan voldoende. Maar wat moet je nu toch doen ’s avonds om half 9. Zwemmen, appen, wassen, in- en uitruimen…
Ik doe dit graag voor jullie. En voor mezelf ook hoor. Ik check alleen niet mijn spelling of typefouten. Vergeef het me als docent Nederlands. Ik heb nog meer te doen.
Je snapt wel dat het tweede deel van deze alinea niet in tegenstelling tot het eerste deel ervan is. Of zo.

En mocht je je nu afvragen waarom ik in hemelsnaam eerst van Orlando naar de oostkust (Daytona Beach) ben gegaan, welnu…  Ik wil perse van coast tot coast fietsen. Sinds Orlando niet (meer?) aan de kust ligt, moest ik dus eerst even zo’n 60 kilometer naar de oostkust. Daar ben ik dus geweest. Heb ik in gezwommen. En dan is het nu: Go West.
(Ken je klassiekers…. Pet Shop Boys! Neuh!  Wie reageert even als eerste, van wie dit origineel was….. Heeft iets te maken met een indiaan.) Gegroet allen, tot een volgende keer.

Ik heb de gefietste route in het geel gemarkeerd. Hoop dat je ’t kunt volgen