Vuurland

RÍO GRANDE (Argentinië, Vuurland), zondag 14 januari. Kilometerstand 9056, waarvan Chili/Argentinië 3309.

Ik ben inmiddels vijf maanden onderweg en nu op het zuidelijke eiland Vuurland. Door het Vaticaan in twee delen gesplitst; een Chileens en een Argentijns deel. Het gaat nu opschieten naar mijn verste einddoel, Ushuaia. Dat ligt in het zuiden van Vuurland, nog 200 kilometer hier vandaan. 

“Hier” is Río Grande, de grootste plaats op dit eiland. In Argentinië inmiddels weer, want het is geregeld douaneskippen de laatste tijd. Vuurland -Tierra del Fuego- dankt de naam aan de Portugese ontdekkingsreiziger Hernando Magellaan. Op zijn zeilreis rond de wereld nam hij verschillende en constant brandende vuurhaarden waar. Selk’nam en Yámanas, de oorspronkelijke bewoners van dit eiland, lieten het vuur aan om zich tegen de kou te beschermen. Zelfs in hun kano’s als ze te vissen waren.
Wie dat ook waren om vuurtje op te stoken….. het zullen er niet veel zijn geweest in dit nu ook nog amper bevolkte afgelegen gebied aan het eind van de wereld.

De naar Magellaan genoemde Straat was vroeger een druk bevaren zeeroute. De enige zeeweg om van de Pacific Ocean naar de Atlantische Oceaan te komen. Die route werd een stuk korter toen begin vorige eeuw het Panamakanaal werd aangelegd.

Die Straat van Magellaan ben ik inmiddels ook overgestoken. Vanuit Punta Arenas, de kleurige hoofdstad van Chileens Patagonië, naar havenplaats Porvenir, de eerste nederzetting op Vuurland. Ik heb eigenlijk altijd al eens op Vuurland willen fietsen. Op de een of andere manier oefenen verre en afgelegen uiteindes aantrekkingskracht op Fiets en voornamelijk op mij uit. Land’s End, John O’Groats, Donegal, IJsland, de FarOer, de Noordkaap, de Sounds in NieuwZeeland….  Allemaal kale, woeste, nauwelijks bewoonde end-of-the-worlds waar Floortje Dessing zich ook ongetwijfeld zal thuisvoelen. Ze kan zó een stukje meefietsen.

Waar de factor Wind in al die andere uiteindes aanwezig is, is die hier in extremis. Ik had de verhalen al gelezen en gehoord, maar er is niets van verzonnen: het kan hier in het meest zuidelijke deel van Patagonië gigantisch waaien. Stormen. Vanaf foto’s is er niets van te zien. Geen stoer zwiepende bomen. Geen terrasjes waarvan de parasols wegwaaien. Geen wandelaars die zich vrijwillig laten zandstralen.
Slechts campers en vrachtwagens die een langzaamaan-actie lijken te zijn begonnen. Of motoren die op het vlakke schuin tegen windkracht 9 in hangen. Of een enkele vreemde vogel op een fiets die wind-mee wel prettig vindt. Wind-tegen in het lichtste verzet attaqueert. En zijwind als uiterst link ervaart. Ik ben al een paar keer naar ´t andere deel van de weg gezwiept en dan praten we wel in kilogrammen over 80 min 10 plus 30. Startgewicht min afgevallen plus bagage en Fiets. Sterke Wind die dat voor elkaar krijgt.

Ik las ergens dat Vuurland bij de dertig grootste eilanden van de wereld behoort. Van begin plaats Porvenir tot einddoel Ushuaia is het 430km. En dat is nog niet de grootste afstand. Groot in ieder geval wel. Zeker met die wind en met maar drie stopplaatsen onderweg. Verder is dit Tierra del Fuego tot nu toe bijzonder kaal en vlak. De wind heeft volledig vrij spel.

Ik heb getent in vliegende storm, overnacht in een bushokje (bushuis), een pinguïnkolonie gezien en vooral veel rondgehobbeld op niet-asfalt. Dat Fiets het allemaal nog houdt…. Vandaag heb ik een rustdag in Río Grande. Ik hoop dat de wind morgen wat is uitgeraasd -opmerkelijk genoeg is het ook een aantal dagen windstil geweest!- en ik kan even bijtanken voor de laatste drie dagen in zuidelijke richting. 

Kan ik ook even op de Malvinas-boulevard rondkijken. De Armada, de marinebasis, is hier. En vanuit “hier” vond in 1982 de Argentijnse inval op de Falkland Eilanden (Malvinas) plaats. De Argentijnen laten duidelijk merken dat de Falklands eigenlijk Argentijns grondgebied zijn. Die verloren aanval op (nu nog steeds) Brits grondbezit leidde indertijd tot de val van de militaire junta in Argentinië en leverde IJzeren Maggie een facelift op in Engeland. Brittannia rules the world! Het zit de Argentijnen nog steeds niet lekker, zie de foto’s in het fotoalbum op deze site.

Tot zover weer. Alles gaat nog oke en ondanks de wind heb ik er nog steeds lol en zin in. Het volgende bericht hoop ik 200km verderop te schrijven. Dan vanaf het meest zuidelijke punt van mijn wereldfietsreis: Ushuaia. Adios!

PS…. Mag ik nog even een muzikale tip geven…. Ed Sheeran’s ‘Perfect’ -bij uitstek dé ultieme song van mijn wereldreis- is er nu ook in duet met Andrea Bocelli… luister en huiver…. kippenvel!