TEMUCO, Chili. Sabado 25 noviembre.
Kilometerstand: 6502 (waarvan in Chili: 756)
Op dit moment zit ik in t zuiden van het midden van Chili. Of het noorden van het zuiden. Ik passeerde de Puerta al Sur in een leuk heuvelachtig gebied. Temuco is de plaats waar ik nu even een dag halt houd. Fiets had gisteren bij t binnenrijden van deze grotere plaats (met voordorpen erbij 200.000 inwoners) ernstige problemen. Tot dusverre ging alles uiterst voorspoedig, op een gebroken voorstandaard na. Al was dat probleem razendsnel opgelost.
Dit probleem lag bij de achteras. Ik kon nog wel trappen, maar kwam niet meer vooruit. Wat lastig is voor Fiets en fietser. Ik zal je de technische problematiek verder besparen. Eind van t verhaal was dat er een nieuw achterwiel in moest. Dat is inmiddels gebeurd en ik kan morgen weer verder. Slijtage na zoveel duizenden kilometer en geluk bij een ongeluk dat het gebeurde net toen ik deze plaats binnenreed. Met wel 6 fietsenwinkels. Het zal midden in de bush bush gebeuren…
Maar goed. Chili dus. Zo’n 750 kilometer op pad inmiddels. Ik verwachtte een flink bergachtig land, maar tot nu toe is het regelmatig vlak met af en toe hellingen of een steil viaduct. De echte bergen, de Andes, zijn op zichtsafstand (nou ja, nog altijd 60 km) met een fraaie sneeuwvulkaan, de Longuimay, als blikvanger. En in het westen is de Pacific Ocean. Tussen Andes en Ocean loopt de grote weg, Ruta 5. En af en toe nog een fraaie verrassing tussendoor, zoals de waterval van Laja. Wat een natuurschoon!
Die doorgaande Ruta 5, onderdeel van de Panamerican Sur, snijdt het land min of meer doormidden en daar ligt nog altijd mijn werkterrein. Elke dag zon, temperatuur in t begin rond 10 graden en dan oplopend tot de 23 in de middag. Het is hier lente, onze maand mei. De zon staat al aardig recht boven me. Alles groeit en bloeit. Fijne fietsomstandigheden. Enige probleem is de wind. Die komt uit zuid (arctisch, dus koud) en is stevig, al acht dagen op rij windkracht 4/5. Tegen dus. En dat is best wel buffelen met ruim 20 kilo bagage bij me. De rug pruttelt af en toe.
Aan t land wen ik zo langzamerhand wel. De mensen zijn erg vriendelijk en samen proberen we de taalbarrière op te lossen. De voertaal hier is Chileens Spaans. Engels wordt niet of nauwelijks beheerst. Mijn Spaans is beter dan hun Engels. En dan weet je wel genoeg… Voorname uitdrukkingen als Hola, Muchos Gracias en Sin cebollas beheers ik al. En samen met Translate kom je toch een heel eind. Viva Google! Wat zou ik zijn zonder Translate en Maps, dat offline prima werkt.
Grappig voorval vandaag, ik stotterend en hotterend tegen een Chileense receptiemedewerker…waarop hij inbreekt met de veelzeggende woorden: ´You can talk English to me, sir´….
Chili: Land van de ongeduldige en toeterende automobilisten, bus bus bus en bussen.
Van de al dan niet wilde maar overal los lopende of dood in de berm liggende honden.
Van geluidswagens en kassa’s en balies achter metalen hekwerk. Gek van voetbal en boos op Robben met z’n schwalbes. Land dat je gerust met Zuid-Europese landen als Spanje, Portugal en Italië kunt vergelijken. De drukte, de omgeving, de schoonheid van het pittoreske vorigeeuwse naast flitsende nieuwbouw.
Seňor Gambroas raakt ondertussen wat meer gewend aan het verkeer, maar seňor Gambroas weet inmiddels ook dat oversteken voor hem bij groen licht net zo verkeersgevaarlijk is als met ogen dicht door rood rijden. Attentie alom dus!
Op naar verder zuidelijk, richting Patagonië!
Hoi Johan,
Even een teken van leven vanaf de Arubastraat.
Fijn om te lezen dat het goed met je gaat, ondanks alle strubbelingen met het verkeer!
En ook je fietspech heb je weer overleeft.
Hier is het inmiddels een heel grijze regenachtige herfst. Maar alles gaat hier z’n gangetje. Voor de website hebben we een leuke oplisser die ons ondersteunt.
Wat bijzonder dat jij nu zo’n een ander leven leidt helemaal aan de andere kant van de wereld. Pas goed op jezelf, blijven oefenen met het Spaans en vooral blijven genieten.
Dikke knuffel,
Annemarie