Tandil en we zijn er bijna….

­TANDIL (Midden/Oost-Argentinië), zondag 4 maart 2018.
Kilometerstand 11.836 (USA 5746, Chili/Argentinië 6090)

De naam ´Argentinië´ is afkomstig van het Latijnse woord voor zilver -´Argentum´- een van de voornaamste metalen die hier gedolven werd. Daarnaast kan Argentinië tot op de dag van vandaag enorme olievelden tot haar grondbezit rekenen.

Net als Chili kent Argentinië een bewogen geschiedenis. Het land staat sinds 1816 op eigen benen, daarvoor was het een kolonie van Spanje. Onder leiding van generaal José de San Martin werd Argentinië na een korte strijd met de Spaanse overheersers in 1816 onafhankelijk. Elke plaats waar ik kom, heeft de hoofdstraat van het centrum “San Martin” genoemd. Het zuidelijke gebied, Patagonië, werd pas in de tweede helft van de 19e eeuw aan Argentinië toegevoegd. Eind 19e eeuw kende Argentinië een flinke immigratiestroom. Uit Engeland, Wales, Duitsland, maar ook uit Nederland kwamen immigranten, vaak boeren, naar het nieuwe beloofde land toe om zich hier te vestigen. De plaats Tres Arroyos, waar ik een paar dagen geleden was, kent nog een grote groep Nederlandse afstammelingen. Koningin Beatrix heeft deze plaats tijdens haar staatsbezoek in 2006 nog bezocht.

Rond de eeuwwisseling 1900 was Argentinië een van de rijkste landen ter wereld, maar met name in het tweede deel van de twintigste eeuw is het land heen en weer geslingerd tussen verschillende politieke stromingen. Na de Tweede Wereldoorlog werd Juan Perón president van de natie. Anti-Amerika, anti-kapitalisme, anti-communisme. Populair bij het volk en dat gold ook zeker voor zijn tweede echtgenote, Eva Perón, in de volksmond liefkozend ´Evita´ genoemd. Evita had achter de schermen veel macht en invloed op het beleid van de regering van haar man, wat door militaire leiders niet buitengewoon op prijs werd gesteld. Over het leven van Evita Perón is er later door Andrew Lloyd Webber nog een machtige musical gemaakt, ´Evita´, inderdaad. Zowel Juan als Eva Perón wordt hier nog volop geëerd met bustes en standbeelden.

In het tweede deel van de vorige eeuw werd Argentinië geconfronteerd met steeds terugkerende conflicten tussen burgers en militairen. Het land is een tijdlang een militaire dictatuur geweest. Veel goeds heeft deze ´junta´ het land niet opgeleverd. Op het moment dat de junta in 1982 besloot de nabij gelegen Falkland-eilanden (Brits bezit) in te lijven, om ook het eigen volk weer tot zich te krijgen, tekende de junta zijn eigen doodsvonnis.
Argentinië verloor het gevecht om de Falkland-eilanden en dat betekende meteen het eind van de militaire dictatuur.
Toch, waar ik ook rijd, er staan overal borden in het land die aangeven dat de ´Malvinas´ (Falkland-eilanden) Argentijns zijn en blijven… Ook op landkaarten staat vrolijk aangetekend dat deze afgelegen eilandengroep tot Argentinië behoort.

Na het verlies van de Falkland-oorlog werd het land geleid door een democratisch gekozen regering. Aanvankelijk groeide de economie enorm, maar 2001 stortte de economie volledig in. De mensen konden niet meer bij hun eigen spaargeld komen en het land raakte flink instabiel. Geleidelijk aan, onder het beleid van president Kirchner (eerst hij, in 2007 zijn vrouw) is het land weer uit het dal gekropen. Het straatbeeld zoals ik dat meemaak, is een afspiegeling van de geschiedenis. Fraaie, grote, bombastische gebouwen tegenover zwaar verwaarloosde gebieden en straatbeelden alom.

Ik kan geen goed beeld krijgen van wat Argentinië mooi moet maken. Het land is zo enorm groot voor de ´slechts´ 42 miljoen mensen die er wonen, dat ik gekscherend kan stellen dat de overbevolking van de wereld in dit land in een keer teniet kan worden gedaan. Wat een ruimte, wat een open gebieden hier. De highlights van het land liggen zo ver uit elkaar dat het eigenlijk niet te befietsen is. Reed ik aanvankelijk door honderden, duizend kilometer open woestijn, dat is inmiddels alweer honderden, bijna duizend kilometer vruchtbaar pampagebied geworden. Rechte, kaarsrechte wegen door de oneindige agrarische velden. Met wat geluk zie ik maisvelden, velden met zonnebloemen of olijfbomen. Maar veel vaker droog en dor akkergebied. Het is hier en nu droog en warm. Terwijl in Nederland de schaatsen weer in het vet kunnen, is het hier dagelijks boven de 30 graden en die grote koperen ploert schijnt van ´s ochtends vroeg tot ´s avonds (steeds minder) laat, vol op het lijf van de nog steeds eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur…. in terrabruin omgekleurd is.

Ik ben inmiddels in de laatste provincie van mijn reis, en die heet al Buenos Aires. Vandaag een rustdag in de fraaie historische stad Tandil. Die ligt op 400 kilometer afstand van de hoofdstad Buenos Aires. Die vierhonderd kilometer ga ik de komende vijf dagen overbruggen. Vandaag is het zondag 4, volgende week zondag 11 maart en dat is de dag dat ik moet inchecken in mijn hotel in de hoofdstad. Nog even doorbijten door ´s lands oneindige vlakten.

Dit bericht is geplaatst in Wereldreis2: Chili/Argentinië. Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *