Rio Gallegos

RIO GALLEGOS, Zuid-Argentinië. Vrijdag 26 januari 2018.
Kilometerstand 9541 (USA: 5746, Chili/Argentinië: 3795).

De terugreis is begonnen… 
Woensdagavond om 18.00 uur passeerde ik voor de vijfde en laatste keer de grens Chili/Argentinië. Kost steeds wat tijd. Uitchecken bij de immigratiedienst van land 1. Dan langs de douane van dat land. Vervolgens de douane van land 2. Daarna de immigratiedienst van land 2. En tot slot controle van de bagage.
De Argentijnse douane is in de regel snel klaar met het checken van wat je meebrengt, maar de Chileense collega`s maken werk van hun werk. Fiets is al eens uitvoerig door een snuffelhond onderzocht. Niet op drugs of ander betoverend waar, nee: op fruit. Elke banaan, appel, avocado of iets anders lekkers gaat -als je er geen aangifte voor hebt gedaan- zonder pardon de afvalberg op.

De laatste keer dat ik berichtte, was vanuit het meest zuidelijke punt: Ushuaia. 
Vanuit daar ben ik met een bus naar Punta Arenas (terug)gegaan. Die weg over Vuurland hoefde ik niet nog eens in tegengestelde richting te fietsen. De busreis duurde 12 uur, maar dat was inclusief genoemde grensovergang, lunchpauze voor de chauffeur en een ferry over de Straat van Magellaan. Kosten 55 euro plus 7.50 voor Fiets, aardigheidje voor de chauffeur.

Afgelopen dinsdag begon ik weer met het fietsen. Een kilometer of 50 na Punta Arenas werd me al duidelijk wat me te wachten staat de komende tijd: Lange, rechte wegen door kaal en open woestijngebied. Hier pampa genaamd. Met heel af en toe een Estancia (giga-boerderij), links en rechts wat vulkanen-in-ruste. Wat kuddes guanaco`s. Die niet opkijken van vrachtverkeer of scheurende motoren. Maar een traag voorbijgaande fietser al op kilometerafstand ontdekken en vervolgens sierlijk over hekken jumpend verder de woestijn in trekken. De guanaco`s: De rendieren van Patagonië.

Twee nachten “in het wild”. De ene keer in een van de refugio`s. Een soort bushokje voor de langstrekkende reiziger. Een shelter tegen de elementen waar De Reiziger zich aan blootstelt. De andere keer mijn tent kunnen plaatsen in een soort van zandafgraving. De enige plek met nog een beetje beschutting tegen de gierende westenwind die hier vrij spel heeft. De westenwind, die rond het middaguur steevast aantrekt tot windkracht 6 a 7. De westenwind die mij, nu ik in noordelijke richting reis, vol in de flank raakt. Lastig manoeuvreren, om Fiets en al in een rechte lijn op de weg te houden. Vrachtverkeer dat me tegemoetkomt, geeft me telkens een enorme dreun waardoor ik vrijwel stil kom te staan. Vrachtverkeer dat me vervolgens van achteren inhaalt, veroorzaakt een windvacuum waardoor ik met regelmaat van de weg raak en in de berm terecht kom. Er is hier geen vluchtstrook, slechts een rand met losse stenen. Niet geschikt om in te fietsen, maar geschikt als buffer- of uitwijkruimte. Ander verkeer, motoren voorop, dat me toeretend en zwaaiend een hart onder de riem steekt. Je hoort ze denken….

De laatste ontmoeting in Chili was een heel bijzondere. Ik was bijna door mijn drinkwater heen en dan moet je ergens maar weer aan aqua zien te komen. Nergens een dorp. Spookplaatsje hooguit. Nergens een winkeltje. Estancia`s in de verre verte niet. Aha: Een Geopark. Geen idee wat dat is, maar er zijn mensen. En waar mensen zijn, is water.
Aldaar gevraagd en wat ik ontving, was nog veel meer dan alleen een paar bidons aqua.
Holanda señor? Entrada, passa! Ik mocht (moest) gaan zitten, kon meteen meedoen met de lunch. Soep. Brood. Warme maaltijd, kip met aardappels. Mousse toe. Wifi? Opladen? Blijft u maar zolang u wilt…  Ik was beland bij een soort hotel, eigendom van een oliemaatschappij waar de werknemers 7 dagen verblijven (en dan weer 7 dagen vrij zijn).
Ik mocht zelfs Fiets en al achterin een van hun rode pick-upauto`s doen, tot de grens, maar dat wilde de stevig doortrappende Fietser uit Holanda niet… Wat een staaltje Chileense gastvrijheid! Ik heb die gastvrijheid al eerder mogen ervaren. Bijzonder!
Chili: Het land dat ik totaal niet kende tevoren, maar dat land heeft een bijzonder fijne indruk op me gemaakt. Byebye, zwaaizwaai!

De reis gaat nu dus verder door Argentinië. De Route National nummer 3. Gisteren aangekomen in eigenlijk oerlelijk Rio Gallegos, waar ik nu in een cybercafé dit bericht op internet zet. Foto`s weer even bijgewerkt. Hoewel die weinig verrassend zijn en weinig natuurschoon tonen.
Ook de komende pakweg 1000 kilometer zullen weinig verheffend zijn, heb ik me laten vertellen. Pampa. Bruin. Kaal. Open. Eerst nog zeer dunbevolkt. Langzamerhand komen er dan ook weer dorpjes. Goed plannen met water, brood en ander voedsel. De rivieren waar ik tot dusverre water uit kon halen, zijn hier opgedroogd.
De wind zal een rol blijven spelen, hopelijk niet al te krachtig. De temperatuur zal langzaamaan een beetje stijgen. Gisteren was het bij aankomst hier 23 graden. Korte broek en korte mouwen. Lang geleden! 

Om de reis voor de enthousiaste wereldfietser wat op te leuken, heeft de Argentijnse Rijkswaterstaat de weg om de kilometer opgevrolijkt met … inderdaad… kilometerbordjes. Bij het eindpunt Ushuaia stond de laatste (mijn eerste) op 3079, gisteren was ik “al” gevorderd tot 2604. Terugtellend tot Buenos Aires. Laat ik daar nu net naartoe gaan…