Puerto Montt

PUERTO MONTT, zaterdag 2 december. Kilometerstand 6931 (waarvan in Chili: 1184).

Ik fiets vanuit de hoofdstad Santiago, in het midden van Chili, naar het zuiden. Ik heb nu Puerto Montt bereikt. Die plaats ligt ruim 1000 kilometer ten zuiden van Santiago. Hier eindigt voor mij Ruta 5, de hoofdweg die van noord naar zuid loopt. Voor zover ik die gefietst heb, want de afgelopen dagen heb ik ook in het merengebied (Los Lagos) rondgereden. Dat ligt meer in het oosten, tegen het Andesgebergte aan.

Een gebied met schitterende uitzichten op verschillende vulkanen, prachtig in het  wit van sneeuw gehuld. De Villarica, de Osorno, de Calbuco. Allemaal pieken uit de Andes. Op het oog vlakbij, maar in werkelijkheid op ruim 30 kilometer verwijderd. Een enkele (Villarrica) is recent -2015- nog tot uitbarsting gekomen.

Het fraaie natuurschoon kan ik bewonderen door kleinere wegen te nemen. Rustigere wegen. Wie in het buitenland heeft gefietst, weet dan ook dat de hellingen veel steiler zijn dan die op de grote doorgaande wegen. Zo ook hier. Het is een aantal keren gruwelijk op en af gegaan. Op, zodanig dat ik twee keer van het zadel moest. Lopen… dúwen. Ook dat was al een beste klus.
En af: zo steil naar beneden, over matig wegdek. Best eng af en toe, met autoverkeer om je heen.

De afgelopen week was geen gelukkige week wat materiaal betreft. Tot het moment dat er een nieuw achterwiel in Fiets moest, ging alles crescendo. Nu trad Murphy’s Law in werking. Twee dagen achter elkaar was mijn achterband leeg. Een keer bij aankomst en een keer toen ik ’s ochtends zou vertrekken. Bij een lokale fietsenmaker in Panguipulli -what’s in a name…- knalde er nog een binnenband. En een keer “echt” toen ik onderweg was. Vier keer lek in twee dagen. Vier nieuwe binnenbanden achter elkaar. Raadselachtig. En alles gebeurde net nadat het nieuwe wiel was geplaatst.
Nadat goede vriendin Maria bij Theo Schilder in Alkmaar voor mij te rade was gegaan, bleef er één optie over: het nieuwe wiel moest de oorzaak zijn. Terwijl de temperatuur was opgelopen tot 28 graden zat ik aanvankelijk raadselachtig maar allengs bewonderingsvol aangegaapt door twee hoogst verbaasde Chileense dorpsbewoners Fiets langs een regionale Chileense asfaltweg te demonteren. Lang verhaal kort: er bleek een kleine braam in de binnenkant van de velg te zitten. Een klein scherp oneffenheidje dat de binnenband bij te veel spanning deed ontploffen zoals een punaise dat bij een ballon doet. Het gaat een tijdje goed,  maar op een gegeven moment is t Pang, inderdaad. Afgeschuurd en dubbel afgetapet. Halve rol Hansaplast nog eens rondom de velg. Alles weer monteren. Versnelling stellen. Remmen weer op orde. Workshop Fietspech Onderweg voor Onnozele Individualisten (FOOI) met succes gevolgd. Zo leer je nog eens wat van jezelf.

Tot mijn redelijke verrassing maar vooral opluchting hield de band het en houdt ie t nu weer drie dagen vol. Bij -weer- een fietsenmaker nog even gecheckt, maar de ergste spanning bij mij dan is er nu af. En van de band ook.
Ik kan weer verder! (Met weemoed denk ik terug aan mijn ‘eigen’, oorspronkelijke wiel waarbij deze L-lende nooit had gebeurd).

Fiets kan mij weer steunen in mijn Gevecht tegen element Wind. In welk fietserstijdschrift had ik toch gelezen dat de wind hier “altijd” uit noordwestelijke richting komt? Zodat ik wind-mee zou hebben? Ze stonden nog net niet met bloemen op me te wachten hier, maar meer dan 1000 kilometer (geen 0 te veel he) tegenwind achtereen, kracht 4/5 -gisteren ruim 6- is best wel vermoeiend, kan ik melden. Daarnaast is de fietstijd langer, waardoor je minder tijd voor andere zaken hebt. Rust bijvoorbeeld. Of plaatsje bekijken.

En toch, toch bevalt Chili best. Als ik de malle en onvoorspelbare bewegingen van het medeverkeer wegdenk -worden de richtingaanwijzers van de auto’s hier niet voorzien van lampjes of zo??-, is Chili een prima land om in te bivakkeren. De mensen zijn zonder meer heel aardig en het prijsniveau ligt op driekwart van wat wij als westerlingen gewend zijn. Overnacht in hotels, een appartement, vakantiehuisje, in de tent bij een heel bijzonder WarmShowers adres… Van alles wat in deze omgeving, waar je verschillende ‘Duitse’ plaatsjes tegenkomt. Opgebouwd door immigranten uit Duitsland, eind 19e eeuw, en later.

Een dagje hier bijkomen van de inspanningen de laatste dagen en dan verruil ik Ruta 5 voor Ruta 7: De Carretera Austral. Patagonië verder zuidelijk in. Want: in Patagonië ben ik inmiddels!
 
Op het kaartje hieronder kun je zien waar ik nu ben en wat ik heb gefietst. Het noorden van Chili staat er niet op. Het is ook zo’n lang land!

Dit bericht is geplaatst in Wereldreis2: Chili/Argentinië. Bookmark de permalink.

3 reacties op Puerto Montt

  1. Hans schreef:

    Mooi verslag weer. Blijf genieten!

  2. Dolly schreef:

    Wij volgen nog steeds vol bewondering je belevenissen. Voor Kees af en toe een weemoedige terugblik op Chili. Wees voorzichtig en geniet van al die mooie momenten. Groetjes en knuffel voor jou en Fiets. Dolly

  3. John Visser schreef:

    HI JOHAN.
    YOU ARE RIPPING THROUGH THE COUNTRYSIDE MAN,UNBELIEVABLE.
    VERY INTERESTING, READING ALL YOUR REPORTS.
    GOOD OLD S-VITTORIO, CHEWING THROUGH THE COUNTRYSIDE,
    AS DYLAN SAYS, ” A BIKE IS A MAN’S BEST FRIEND.”
    GO MY MAN—BE FREE.!
    JOHN

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *