Peninsula Valdés

PUERTO MADRYN (Chubut, Zuid-Argentinië). Woensdag 14 februari 2018. Kilometerstand 10.702 (USA 5746, Chili/Argentinië 4956).

In Nederland kennen we de term ‘polderblindheid’. “Een vorm van mindere waakzaamheid in het verkeer, veroorzaakt door een afwezigheid van externe prikkels.” De term verwijst naar het eentonige polderlandschap zoals Nederland dat in sommige streken kent.

.

Ik moet daar wel eens aan denken als ik hier fiets. De (mijn) Route National 3 laat zich nu ook niet door verrassend afwisselend landschap kenmerken. De droge steppen van het zuiden zijn inmiddels wat groenere pampa’s geworden. Maar eentonig blijft het. In Nederland hebben we polders, en De afstand tussen pakweg Schagen en Dirkshorn is een kilometer of 10.
In Argentinië zijn de polders pampa’s. En de afstanden tussen de plaatsen -die echt als oases in de kaalte zijn gedropt- zijn hier veel groter. Ik heb de grootte en de ruinte van dit land misschien wat onderschat. Nederland past er 66 keer in.

Ik hoop niet dat er hier iets in het verkeer bestaat als ‘pampablindheid’. En dat die bepakte fietser in het geel de enig aanwezige externe prikkel is. Mijn in omvang grootste angstgegners zijn de vrachtwagens. Maar die doen ’t in de regel super. Als ik zo’n jongen in m’n spiegel zie naderen, steek ik mijn hand en duim op om aan te geven dat ik ‘m zie. Chauffeur stuurt ruim naar links en toetert na het passeren nog even voor akkoord. We begrijpen elkaar.

Het gevaarlijkste doen sommige automobilisten. Al racend over de weg vrachtwagens inhalen, nét op het moment dat die mij willen inhalen. De vrachtwagen kan dan geen kant op. Zie ik zoiets gebeuren, stuur ik de berm in. Steentjes of niet.
Of tegemoetkomende auto’s. Die mij wel zien maar toch vrolijk gaan inhalen. Komen er 2 rijbanen auto’s op me af..
Ik heb in ieder geval geen last van pampablindheid. Ik moet dag-in dag-uit geconcentreerd blijven.

De laatste 100 kilometer werd ik verblijd met een geasfalteerde vluchtstrook. Niet breed, maar wel zo veilig. En verrast door een aantal (échte) wielrenners die op deze RN3 hun trainingsrondjes rijden. Waar zouden ze anders moeten oefenen…

Ik hrb er weer een paar pampa-overnachtingen opzitten. Valt nog niet mee hoor, om in zo’n landschap een tentplek je te vinden waar je een beetje beschut staat en waar je ook een beetje uit ’t zicht bent… Als grotere plaats verbleef ik even in Trelew. En nu een paar dagen carnavalbreak in Puerto Madryn. In 1865 gesticht door 150 immigranten uit Wales. Puerto Madryn is de uitvalsbasis voor een bezoek aan Peninsula Valdés. Dat schiereiland heb ik per huurauto rondgereden. Landschappelijk helaas weinig bijzonder, weer pampa pampa pampa. Wel met een zeer gevarieerd dierenrijk: Guanaco’s, nandoes, pinguins, zeeleeuwen, zeeolifanten, dolfijnen, walvissen, orca’s. Allemaal volop in de folders, maar helaas niet allemaal zichtbaar aanwezig. Toch is het weer eens wat anders dan al dat hondengeblaat.

Het weer: Volop zomer nu. De hittegolf van tien dagen geleden werd gevolgd door een paar kille dagen (15 graden, koud hoor ;)! En 5 graden ’s nachts, in de tent. Inmiddels is het warme weer weer volledig terug. De wind is de laatste dagen in mijn voordeel geweest. Vaak west, zuidwest. En gezien mijn rijrichting  (noord, noordoost), past dat mooi. Het bracht me tot twee lange fietsdagen (132 en 158 km) die eigenlijk probleemloos voorbij gingen. Er viel ook niet zoveel te stoppen onderweg… )

Ik zit inmiddels zo’n 1350 kilometer van Buenos Aires af. Over de helft van het Argentijnse deel. Nog steeds Patagonië, al komt de denkbeeldige grens van dit Zuid-Amerikaanse gebied er binnenkort aan. De weg -mijn weg- de Route National 3, leidt rechtstreeks naar Buenos Aires. Ik kan af en toe een pauze inlasten, als ik maar op 11 maart in de hoofdstad ben. En zonder al te veel malheur gaat dat lukken!