Door de steppen van Santa Cruz

COMANDANTE LUIS PIEDRABUENA, Zuid-Argentinië. Woensdag 30 januari. Kilometerstand: 9785 (USA: 5746, Chili/Argentinië: 4039).

In Argentinië zijn sommige plaatsen genoemd naar grote nationale helden. In Nederland plakken we er nog iets achter, zoals Lely-stad. Hier zijn de plaatsnamen gelijk aan de volledige persoonsnaam plus behaalde rang. Later kom ik nog in Comodoro Rivadavia. Nu dus in Comandante Luis Piedrabuena, genoemd naar een Argentijnse zeeheld uit de 18e eeuw. Een mondvol. Vult in ieder geval de enorme leegte waar dit Patagonische gebied zich door kenmerkt. Pampa, ging ik vanuit. Maar dát gebied ligt nog noordelijker. Is groener en vruchtbaar. Dit is een steppegebied. Bruin, open, kaal. Zand, helmgras, kleine vervelende distels die zich continu aan je schoenen en kleding hechten. Dit gedeelte van Patagonië is langzaam in een woestijn aan het veranderen als gevolg van de klimatologische omstandigheden. Het gat in de ozonlaag is in dit deel van het zuidelijk halfrond het grootst. Het is hier erg droog. Daarbij komt de bodemerosie door met name de wind die vrij spel heeft en vrijwel dagelijks doorjakkert. De weinige -grotere- diersoorten die hier voorkomen zijn de guanaco (soort lama), nandoe (op een struisvogel lijkende loopvogel), schapen en de woestijnvos. In nog niet uitgedroogde lagunes heb ik roze flamingo’s gezien.

Ik fiets op dit moment door de provincie Santa Cruz. Van zuid naar noord telt Santa Cruz zo’n 700 kilometers. Het fietsen door dit gebied is een sportieve uitdaging geworden. Ik ben hier nog geen andere fietsers tegengekomen. Weinig highlights en lange, lange wegen. Vlak. Af en toe een heuvelachtig gebied. Gisteren een plateau tot boven de 300 meter hoogte.
Geen dorpjes, geen winkels, geen tankstation. Na 240km doemde er een kleine comida (huiskeuken) op, met heerlijke enchiladas en koele frisdrank. Een oase! Ter vergelijk: Stel je de route Alkmaar – Maastricht voor. Met werkelijk niéts onderweg. Alles open en kaal. Hier alleen heel af en toe in de verte een estancia (landgoed).

En vooral viento. De beruchte Patagonische wind. Mucho complicado, zoals een vriendelijke Argentijnse automobilist met me meeleefde. Daar had-ie gelijk in. Dagelijks bereikt de wind een snelheid van boven de 55 km/uur. Dat staat bij ons gelijk aan tenminste windkracht 7. Met rukwinden. Uit westelijke richtingen. Ik rijd naar noord, dus meestal zijwind. En dat is best vermoeiend. Ik beland regelmatig in de berm, een vluchtstrook met grind. De temperatuur is stijgende. In de middag loopt ’t op naar 22, 23 graden.

Tussen Río Gallegos en deze Comandante heb ik twee keer overnacht. Tent uiteraard. Viel nog niet mee om een geschikte tentplek te vinden. Niet te dicht op de drukke weg (veel vrachtverkeer) en het liefst wat beschut. In een omgeving waar bomen en bebouwing ontbreken, ben ik aangewezen op een struik of een heuveltje. En dan de kunst om Tent in vliegende storm op te zetten. Als-ie eenmaal staat en verankerd is, inrichten, gevolgd door het gelukzalige moment van kop thee met een rol Oreo-koekjes. Heerlijke lekkernij! Alleen daarvoor zou je al naar dit op-8-na-grootste land van de wereld gaan.

Mobiel bereik onderweg is onmogelijk of zeer beperkt. Drie dagen met de accu lukt! (Tóch geen internet…). Om de mobiel, de onmisbare mp3 en lijf en ledenen op te laden, heb ik met mezelf afgesproken om nu om de drie dagen een rustdag op te nemen. Althans, wél als er een plaats is waar ik in hotel of cabaña kan overnachten. Douchen! Kleding wassen. Scheren. Inkopen doen. Bidons en flesjes met water vullen. Aha! Drinken! Heel vanzelfsprekend als je regelmatig plaatsen onderweg tegenkomt. Maar bij gebrek daaraan, ga je andere oplossingen bedenken. Op een parkeerterrein waar vrachtwagenchauffeurs een tukje gaan doen, vragen -voelt als bedelen- om aqua. Water…. Ik kan wel 5 liter voorraad meenemen, maar eens houdt ’t op. Als alternatief heb ik bedacht dat ik voor bij het diner voor één, ’s avonds om 19.00u, -menu van de dag is in de regel pasta met tonijn- beter een flesje rode wijn kan meezeulen. Scheelt weer water!

De in de richting van Buenos Aires terug tellende kilometerbordjes langs de weg staan inmiddels op 2438. Da’s nog een aardig eind met nog flinke stukken woestijn te gaan. En pampa. En wind.

Dit bericht is geplaatst in Wereldreis2: Chili/Argentinië. Bookmark de permalink.

4 reacties op Door de steppen van Santa Cruz

  1. wim en yvon schreef:

    Aaaaah, goed zo ! 3 dagen `bijtanken` (met rode wijn ,haha) is prima, anders raak je uitgeput . Lekker in een hotel , want de omstandigheden waarin je moet fietsen zijn
    zeer zwaar. Mocht je in je tent slapen en je wordt wakker van Mickey Mouse met super
    spitse snuit , dan heb je kennisgemaakt met een woestijnvos, maar dit terzijde.
    Have fun
    x Yvon

  2. Ankie Walhout schreef:

    Petje af hoor voor je prestaties!
    De foto met je tentje en de regenboog vind ik heel mooi.
    Wat moet je je dan nietig voelen in dat immense landschap en dan zo’n mooie boog erboven…. Great.

  3. OO schreef:

    T:-)P!! Op naar Buenos Aires, met zoals je al schreef ieder trap er een naar huis is.

  4. Danne schreef:

    Jeetje Johan. Het is nog steeds regelmatig een survivaltocht als ik het zo lees. Oreo koekjes hebben we trouwens hier ook, dus je hoeft daarvoor in ieder geval niet te emigreren 🙂

Laat een antwoord achter aan wim en yvon Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *