Coyhaique….Op de helft!

  • COYHAIQUE, Chili. Woensdag 13 december. Kilometerstand 7525 (waarvan in Chili: 1777)

De naam Bernardo O’Higgins duikt overal op hier. Er is geen dorp waar de Avenue O’Higgins ontbreekt. Of Parque O’Higgins. Escuola O’Higgins. Standbeeld O’Higgins. Bernardo O’Higgins is zeg maar de Vader des Vaderlands hier. Een soort Willem van Oranje. Maar dan net even anders. Generaal O’Higgins leidde begin 19e eeuw het verzet tegen de Spaanse overheersers die Chili tot een kolonie van Spanje hadden gemaakt. In 1817 werd Chili uiteindelijk een onafhankelijke staat. De route die ik volg, de Carretera Austral, eindigt verderop in het zuiden in Villa… O’Higgins. Duurt nog wel ruim 500 kilometer. De 1200 die ik ondertussen van de Carretera heb afgelegd, waren een afwisseling tussen pavimento (asfalt) en ripio (gravel, onverhard). De 500 km die nog volgen, moeten de mooiste zijn. Maar des te mooier de omgeving, des te slechter het wegdek gaat worden. Dat belooft nog wat…

Chili kent verder ook een bewogen recente geschiedenis die wij, vijftigers en zestigers, ons nog wel kunnen herinneren. In 1970 werd de socialistische arts Salvador Allende gekozen tot president van de republiek. Allerlei hervormingen waar niet iedereen blij van werd.
Onder leiding van Général Pinochet vond er in 1973 een staatsgreep plaats, met instemming en hulp van de USA dat niet zat te wachten op een tweede communistisch Cuba in de achtertuin. Allende vond bij die staatsgreep de dood.
Tot 1990 werd Chili geleid door een militair regime. Daarna keerde de democratie weer terug. Nu is Chili een stabiel land in deze regio, aantrekkelijk voor immigranten uit landen als Haïti en Columbia. Met aan het hoofd van de republiek Michelle Bachelet Jeria, de eerste vrouwelijke president van het land.

Et moi…. (even omschakelen, zo veel Franse medefietsers en route…): Moi vindt Chili een pracht fietsland. Zwaar, maar absoluut de moeite waard. Gisteren heb ik Coyhaique bereikt. Een grotere plaats na een serie kleine dorpen in verder onbewoonde streken. Alsof ik Las Vegas weer binnenrijd na dagenlang woestijn. Hier heb ik in kilometers de helft van mijn geplande eindtotaal 15.000 bereikt. Ook zo ongeveer de helft van mijn Chili-avontuur. In tijd zit ik nog niet op de helft, so far so good dus (ook Engelse fietsers on the road here).

De laatste twee dagen alleen maar asfalt onder de wielen. En o…. das ist so schön (ook….., inderdaad… Naast de talloze plaatsjes die door Duitse immigranten zijn opgezet). Zon en warm wisselen af met koel en wind. De eerste echte regendag hier gehad. De weg slingert door valleien, tussen hoge Andesbergen. Het gaat doorlopend op en af, zodat de hoogtemeters flink oplopen. Schitterende panorama´s, continu besneeuwde bergtoppen in zicht. Mooie rivieren, fjorden. Alles groen, met de geel kleurende brem en de lilapaarse lupinevelden. Pittoreske dorpjes waar in winkels een fooi van 200 peso’s (een kwart euro) nog vol enthousiasme wordt  begroet (in tegenstelling tot de dure hotels waar zo maar even 150 dollars -American, señor- achteloos wordt afgetikt. Een half maandsalaris voor velen hier).

Ik heb de Alpe d’Huez van de Andes bedwongen. Op gravel. Meer dan 20 haarspeldbochten in de klim. Af en toe moeten lopen. Het gaat niet hoog (700 meter tot nu toe), maar des te steiler! En wind tegen in een klim, nou niet m´n meest favoriete bezigheid… Tijdens die klim komt er me een camper tegemoet, met -zie ik dat nu goed??- Nederlands kenteken. Fata morgana, stof in de ogen… maar nee: heus. Merkwaardige ontmoeting toch, met echtpaar uit Bilthoven op wereldtour. Na de klim de afdaling. En neem van me aan dat met die steilte, op steen en grind, de handen niet van de remmen gaan. Niet kunnen gaan.

En gesprekken met andere fietsers. Die in dezelfde richting gaan. Of juist tegemoet komen. Elkaar aanwijzingen geven. Elkaar sterken. Brothers in Arms, strijdend tegen de elementen; wegdek, stof en wind als Dust in the Wind. Om maar weer wat klassiekers op te poetsen. 

Vandaag en morgen twee welverdiende -vind ik zelf- rustdagen. Vrijdag vervolg ik, inmiddels gelijk optrekkend met Beatrice et Maria uit Paris, de weg naar het zuiden. De Carretera Austral. Pour moi la vie va commençer, zou Johnny Hallyday nog eenmaal zingen!

Dit bericht is geplaatst in Wereldreis2: Chili/Argentinië. Bookmark de permalink.

4 reacties op Coyhaique….Op de helft!

  1. Heleen schreef:

    Je weet dat johnny halltday is overleden?

  2. Anke schreef:

    Mijn stiefdochter en partner gaan in april naar Patagonië. Op de fiets zul je ze niet tegenkomen ( ik vermoed dat Renske sinds ze, na haar eindexamen op het toen nog Jan van Scorel college in Breda woont,niet meer op een fiets gezeten heeft:( Ik heb bewondering voor je doorzettingsvermogen en het vermogen om met tegenslag op te gaan. En ik hoop dat je ook nog veel prachtige dingen zult meemaken. Ik geniet een beetje mee!

  3. OO schreef:

    En weer heel boeiend geschreven.
    Wat weet je veel van de geschiedenis ook. Prachtige natuur!
    🙂

  4. Ankie Walhout schreef:

    Ik ben weer helemaal bij gelezen en blijf genieten van je verhalen en de mooie foto’s Johan.
    Vandaag hebben we ons jaarlijks kerststuk van de buren gekregen. Het stond ook bij jou voor de deur. Ik heb het even bij ons binnen gezet in afwachting van een familielid of huisbewaarster die het komt ophalen. Ik denk namelijk niet dat het nog zo mooi is als jij weer thuis bent :-).

Laat een antwoord achter aan Heleen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *