Carretera Austral

COCHRANE, Chili. Woensdag 20 december.
Kilometerstand 7754 (waarvan in Chili 2007).

‘Even te veel avontuur,’ kreeg ik vanuit het thuisfront door. En dat kan ik niet ontkennen. Dat was het ook…

Vier dagen geleden ben ik even afgeweken van ‘de’ route, de Carretera Austral. Ik had het grote meer, Lago Général Carrera, op de kaart zien liggen. Het meer dat door Chili en Argentinië wordt gedeeld. Bij de plaats Chile Chico had ik ook Argentinië al in kunnen gaan. Niet gedaan, ik wilde wel de ongetwijfeld mooie weg langs het grote water gaan volgen. Op de kaart een lieve leuke route, vast en zeker met de weg langs het kabbelende water. Cafeetjes, overnachtingsmogelijkheden. Kortom, een leuke vakantieroute voor op de fiets. Een perfect beeld voor de verwende wereldfietser.

Dat pakte even wat anders uit. De leuke route langs het water bleek een achtbaan van 3 meter breed te zijn die 200 meter boven het meer krioelde. Met fantastische uitzichten. Ging continu 150 meter omhoog en daarna weer omhoog. Over stenen en keien, wasborden gecreëerd door de 4×4-trucks. Die het onmogelijk maken te klimmen en je in het dalen alle kanten op laten hobbelen. Voeg daarbij een gierende orkaanwind toe, pal tegen, en trek de conclusie dat “fietsen” gewoon onmogelijk is. Dwietsen -duwen, wandelen- omhoog ging al geeneens… En afdalen was levensgevaarlijk. Remmen in, geen grip op de ondergrond en alle kanten op geblazen worden. De weg staat voor meer dan 100 kilometer op de kaart. Na 30 historische kilometers heb ik de tent maar ergens neergezet. Een klapperende en kletterende nacht volgde. Tent heeft de orkaan doorstaan door door te gaan. Hield zich prima. Baas Kuifje minder. Nauwelijks geslapen.

Volgende dag het vervolg. Na 5 kilometer de onzin en het gevaar van mijn expeditie op deze weg (eeeh…. karrenpad) ingezien en een van de passerende pick-uptrucks aangehouden. Twee jonge studenten medicijnen op vakantiereis waren zo fantastisch om me met Fiets en al 70 kilometer verderop af te zetten. Waar de zon inmiddels scheen. Het water kabbelende. En de wind zachtjes de bladeren der bomen liet bewegen. Alsof er niets gebeurd was. De rest van de dag heb ik in een vakantiehuisje benut om bij te komen van deze absurde en riskante onderneming. Een verhaal om later nog eens de kleinkinderen erbij in slaap te laten dommelen (hum…). Of mijn leerlingen op school.

Inmiddels ben ik weer teruggekeerd op de Carretera Austral. Gisteren een heerlijke rit naar Cochrane, de plaats waar ik nu ben. De laatste grotere plaats (3000 inwoners) aan deze route. Het wegdek is geen asfalt, maar eigenlijk verrassend goed. Oké, nog wel stenen en keien, wasborden en zand. Maar ik kon 75 kilometer best fijn weg trappen. Vandaag even dagje rust. Weer een cabaña, die vakantiehuisjes bevallen me prima. Deze met wasmachine, zodat ik alles even lekker kan schonen. Met open haard, zodat ik net bijna een stoel deed aanbranden omdat die te dichtbij stond…. nog net de leren bekleding kunnen afblussen.
Met prima wifi om weer even de communicatie op peil brengen. In Cochrane wordt de Tourist Info gerund door een Nederlandse dame. Dát praat even makkelijk. Over de weersvooruitzichten, het vervolg van de route (nog 200 km deze Carretera), de boten die gaan komen, de naderende grensovergang naar Argentinië.

Ik zit inmiddels al aardig diep in dit deel van de wereld, Patagonia. Het weer is bijzonder onvoorspelbaar en wisselvallig. In de ochtend is de temperatuur rond 11 graden en dat loopt op tot rond de 18. Soms regen. Regelmatig zon. Wind en windvlagen. Meestal tegenwind nog steeds. Gisteren mee. Wat een verademing… Ook een nacht in de tent waarin de temperatuur onder nul daalde. IJs op het tentdoek. Fris hoor…
Maar niet klagen, want wat een mooi deel van de wereld is dit! Elke dag kijk ik mijn ogen uit, het ene mooie panorama na het andere. De woestheid van de natuur, de ruimte, de rust (veel verkeer is hier niet meer). De vriendelijke mensen hier. Toeterend en zwaaiend naar de eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur zichzelf een weg baant…. Je kent m nog wel…

De scholieren hier hebben nu zomervakantie. Tot en met eind februari. En voor het thuisfront: Wie nog op zoek is naar een paar honden, er loopt in dit land nog wel een kennel of wat los rond. Liever iets met veren? Hanen te over. Zoekt u wat dieren die niet alleen midden in de nacht de dageraad al aan gaan kondigen of die de hele dag doorlopend kabaal met elkaar maken? Die paar honden en hanen gaan ze hier echt niet missen.

NB Heel erg dit…. Twee weken geleden overnachtte ik in een dorpje Villa Santa Lucia. Ruim 200 inwoners.
Van de studenten medicijnen met wie ik mocht meerijden, hoorde ik dat dit dorp een paar dagen geleden door een aardverschuiving, als gevolg van regenval, is getroffen. De broer van een van de studenten is arts en uitgezonden naar het rampgebied. Meer dan tien dodelijke slachtoffers en vele huizen verwoest. Ik had er nog zo fijn overnacht en gegeten… Wat een rampspoed.

Dit bericht is geplaatst in Wereldreis2: Chili/Argentinië. Bookmark de permalink.

2 reacties op Carretera Austral

  1. OO schreef:

    indrukwekkend hoor!
    Maar wat weer een fraaie beelden op je site!
    🙂

  2. Ankie Walhout schreef:

    Wat een mooie plaatjes weer en wat een avontuur.
    De schepping is mooi en je bent gelukkig nog heel :-).
    Fijne decemberdagen.
    Best wel raar denk ik zo ver weg Kerst en Oud en Nieuw beleven.

Laat een antwoord achter aan Ankie Walhout Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *