BUENOS AIRES, donderdag 15 maart 2018
Precies op de dag dat ik een half jaar op reis ben, vertrek ik straks weer uit dit werelddeel Amerika. Ik zit nu in de lobby van het America Plaza Hotel, hartje Buenos Aires, waar ik de afgelopen vier dagen gebivakkeerd heb. Over anderhalf uur komt de taxibus die me naar de 50 kilometer verderop gelegen internationale luchthaven Ministro Pistarini gaat brengen. Alles ingepakt. Fiets stevig in fietsdoos en de andere spullen in de flightbag die zijn debuut deze reis heeft gemaakt en multifunctioneel inzetbaar was. Isoleert best, die flightbag, was een welkome aanvulling op mijn slaapzak tijdens de koude nachten in de tent!
Buenos Aires is na Orlando, San Francisco en Santiago de vierde grote stad waar ik een tijdje ben geweest. Met ruim drie miljoen inwoners een van de grootste steden in Zuid-Amerika. Veel fraai, grote, monumentale gebouwen. Ruime parken en de breedste boulevard voor het gemotoriseerde verkeer ´van de hele wereld´, zo wordt de Avenue 9 de Julio hier genoemd. Zeven rijbanen breed en dat in beide richtingen plus nog een dubbele busbaan in het midden. De Obelisk staat er triomfantelijk en onoverwinnelijk precies in het midden.
Fraaie architectuur in deze stad! Het is niet voor niets dat Buenos Aires ´het Parijs van Zuid-Amerika´ wordt genoemd. Halverwege de 19e eeuw kwam er een flinke immigrantenstroom vanuit Europa op gang en met name Franse en Italiaanse stadsplanners hebben hun stempel op het uiterlijk van de stad gedrukt. In het fotoalbum op deze site zie je verschillende afbeeldingen van prachtige gebouwen uit deze stad.
Plaza de Mayo is de centrale ruimte waar wekelijks op donderdagmiddag de Dwaze Moeders nog altijd demonstreren. In de jaren dat Argentinië een militaire dictatuur was, zijn er vele echtgenoten, kinderen, kleinkinderen ´zomaar´ verdwenen en hun bijeenkomsten op Plaza de Mayo zijn dapper, indrukwekkend en huiveringwekkend tegelijk. Argentinië kent sowieso perioden van inktzwarte geschiedenis en is al decennia heen en weer geslingerd tussen verschillende dictaturen en presidenten. Al fietsend door dit land heb ik daar weinig van gemerkt. Dat het land een facelift qua milieu en wegennet kan gebruiken, moet ik direct beamen.
Buenos Aires is voor de gemiddelde toerist een prima stad om te vertoeven. Ik ben er nu vier dagen geweest, maar ik zou er zo nog wel even kunnen blijven. Een van de hoogtepunten vind ik de volkswijk La Boca. De ex-voetbalclub van Diego Maradona, Boca Juniors, zetelt daar. Een groot deel van de wijk is voorzien van allerlei vrolijke en felle kleuren. Bijzonder, en bijzonder fraai. Net als de nieuwste wijk van de wijk, Puerto Madero. Ooit een vervallen havengebied, nu staan er langs de oevers van de Río Grande allerlei wolkenkrabbers, hotels en handelsgebouwen.
Gisteren heb ik een uitstapje naar buurland Uruguay gemaakt en daar nog even ruim 20 km rondgefietst. Weer een land erbij waar ik gefietst heb! Ik kon naar hoofdstad Montevideo, maar gezien de grotere vaarafstand koos ik voor de voormalige missie- en vestingplaats Colonia de Sacramento. Leuke, oude, authentieke plaats die de (verkeers)drukte van Buenos Aires even deed vergeten. Want neem van me aan dat het hier, net als in Santiago, behoorlijk druk is in het verkeer. Het begrip tijd is hier aardig rekbaar. Een winkel die om 9 uur open gaat, moet je nog niet om 9 uur bezoeken. Cerrado. Gesloten. Een restaurant waar je wilt gaan eten, zou wel open kunnen zijn om half 9, maar dan is het nog even afwachten of de kok er al is. Vertrekt de ferry om kwart over 8¿ Om welke onduidelijke reden dan ook wordt het zo drie kwartier later. Maar als we met elkaar even stilstaan in het verkeer, is de factor tijd plots van levensbelang. Wat zou dit land zijn zonder claxon…
Maar goed, over een uur of zeven (als ´t meezit met die tijd) vertrek ik uit Zuid-Amerika en uit Argentinië. Een land waar ik met gemengde gevoelens op terug zal kijken. Mooie steden. Een aantal prachtige natuurgebieden. Maar toch ook het land van de ellenlange, kaarsrechte wegen door de open, kale pampa´s. Reuze aardige mensen. Over toeteren gesproken: dagelijks tientallen keren duimpjes omhoog en toeteren naar de eenzame fietser. Waar ik ook kwam, als men ontdekte dat ik vanuit Holanda kwam, had ´onze´en ´hun´ Reina Maxima de deuren voor mij al geopend. De taalbarrière -ik geen Spaans, zij geen andere taal- werd zo al heel snel geslecht.
Ik heb veel verschillende ervaringen opgedaan in een half jaar werelddeel Amerika.
Een fantastisch Chili, een verrassend leuke USA en Argentinië met wisselend gevoel.
Vergeef het me dat ik dit land niet altijd even super vond. Don´t cry for me Argentina!
Amigos adios, al zijn we nog niet klaar met de tengo´s en pero´s.
We gaan al fietsend verder in Spanje! Hopelijk is daar wel weer Lipton Ice Tea.
