Bahia Blanca

BAHIA BLANCA (Midden/Oost-Argentinië), dinsdag 27 februari 2018.
Kilometerstand 11.454 (USA 5746, Chili/Argentinië 5708)

Eigenlijk weinig te melden, behalve dat ik weer 300 kilometer verder ben gekomen.
Ik meld het maar even, want het “geen bericht, goed bericht” gaat anders niet op.

Een dag pauze in Bahia Blanca nu. Tijdens zo´n pauzedag probeer ik weer een bericht op deze website te zetten. Bahia Blanca ligt aan de kust, aan het water. Maar de benaming “Witte Baai” is niet voor niets. Het gebied rond de baai bestaat uit verschillende kanalen die bij het getij al dan niet droog vallen en de zoutvlakten die er dan zijn, kleuren wit.
En zoals eerder gezegd, droog is het hier. Af en toe wat regen, zoals afgelopen nacht.
Maar de voorspelling voor de komende dagen is weer zon, droog en warm. De afgelopen week kwam de thermometer weer met gemak boven de 30 graden. En dan te bedenken dat het hier -eind februari-, naar Nederlandse maatstaven eind augustus is. De scholen beginnen volgende week maandag weer. In Argentinië en Chili -en ongetwijfeld in de rest van Zuid-Amerika- hebben de leerlingen in januari en februari zomervakantie.

Ik ben inmiddels officieel Patagonië uit. Dat is zeg maar de punt van Zuid-Amerika. 
Ooit al eens verteld hoe Patagonië aan de naam is gekomen? Welnu, de Portugese ontdekkingsreiziger Magellaan -daar is ie weer- vermeldde in zijn logboek dat de mensen die hij hier aantrof reusachtig grote voeten hadden. De letterlijke vertaling van Patagonië moet dan ook zoiets zijn als “Land van grote voeten”. Ik bedenk het niet hoor, ik haal het uit de info die ik her en der verzameld heb. Het zal in ieder geval wat anders betekenen dan op grote voet leven…

Want de levensomstandigheden in Argentinië verschillen nogal. Her en der moderne gebouwen, met de tijd meegaand. Maar toch ook wel veel minder fraaie bouwwerken. Zoals gisteren. Ik reed deze stad binnen (met 270.000 inwoners de grootste tot nu toe in Argentinië) en het aanblik van weinig fraaie houten bouwsels waar de mensen in moeten wonen, was schrijnend. Ik kan niet inschatten hoe de economische crisis van circa 15 jaar geleden dit land en de mensen-op-straat heeft geraakt, maar in vergelijking met Chili vind ik Argentinië beduidend minder ver. Ook is het land enorm vervuild. Zelfs in de open vlakken, de pampa´s, de woestijnen…. overal zo veel rotzooi en rommel. Niet fraai.
De weg waarop ik rijd, is een nette asfaltweg. Maar zodra je links of rechts een afslag wilt nemen, is het steentjes, keien en zand. En enorm stoffig.

Opmerkelijk in dit land zijn de politiecontroles. Steevast als je een grotere plaats in gaat of juist er weer uit, passeer je een politiepost. De meeste auto´s worden aangehouden en de bestuurders moeten de juiste papieren tonen. Als fietser kan ik in de regel doorrijden. Toch ook één keer dat mijn paspoort werd gecheckt. Als “beloning” hield ik er een knalrood veiligheidshesje aan over.  En hoezeer die kleur het landschap en mijn outfit ook verstoort, het valt valt stevig op. Ik heb het hesje achterop mijn bagage gepind. Moet opvallen.
Heel veel automobilisten zijn super en heel vriendelijk. Hoe vaak er wel niet naar me gezwaaid, getoeterd wordt, de duim omhoog…. tot vervelens toe leuk (je wilt toch ook terugzwaaien…). Maar er zijn hier ook absoluut gekken op de weg. Autorijders die denken dat het Formule1-seizoen dit jaar niet in Australië aanvangt maar in dit andere land met hoofdletter-A in het begin en e-trema op het eind. Bij gebrek aan autosnelwegen gedragen ze zich als wildwestcoureur op die rechte stukken en trekken zich niets van verkeersregels, dubbele strepen en snelheidsborden aan. Links of rechts inhalen. Maakt niet uit. Niet prettig hoor, als je als fietser ineens in tegemoetkomende richting twee banen racende auto´s tegemoet ziet komen. En dan de middelvinger naar míj opsteken…. Hiér zouden politiecontroles ook nog wel eens preventief kunnen werken.

Goed, Patagonië uit dus. Het landschap is inmiddels ook veranderd. De kale, open steppen, de woestijnen, ze zijn niet meer. Ik ben inmiddels beland in een soort polderlandschap zoals we dat ook in de Wieringermeer kennen. Landbouw, veeteelt. Bomen en schaduw. De fruitstalletjes langs de weg van lang geleden keren weer terug en de plaatsjes en tankstations volgen elkaar in veel rapper tempo op. De bewoonde wereld komt er weer aan! Dat is een prettig vooruitzicht, dan hoef ik niet meer voor drie dagen eten en drinken mee te nemen. En sneller vers en fris water nuttigen. Water van 35 graden lest je dorst niet.

Ik ben inmiddels op 690 kilometer van Buenos Aires, waar ik op 11 maart wil en moet zijn.
Het zullen wel wat meer kilometers worden, omdat ik niet zo lang meer de straks steeds drukkere grote weg volg. Ik schat in nog één bericht op deze website, voordat ik in de hoofdstad ben. Aan het eind van deze eindeloze wegen. En dat mag je letterlijk opvatten.

Hier ben ik nu: Bij de rode ster

 

 

Dit bericht is geplaatst in Wereldreis2: Chili/Argentinië. Bookmark de permalink.

Eén reactie op Bahia Blanca

  1. Heleen schreef:

    Het schiet lekker op. Ook spijtig straks weer het continent te verlaten?
    Ik zie links van je route MENDOZA. Volgens mij wijngebieden. Die kom je niet tegen in jouw route denk ik…

Laat een antwoord achter aan Heleen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *