Argentinië 2017/2018

EL CALAFATE , Argentinië/Patagonië, zondag 31 december 2017. Kilometerstand 8244 (waarvan in Chili/Argentinië 2497).

Na zes weken Chili ben ik op Tweede Kerstdag de grens met Argentinië overgegaan. De meest merkwaardige grensovergang die ik ooit beleefd heb. Wederom een gedenkwaardig avontuur. Op dit moment -oudejaarsdag- ben ik in El Calafate  (‘het bos’). Het centrum van de gletsjeractiviteiten in de regio. En barstensvol touroperators.

Het zal jullie niet ontgaan zijn dat ik al een tijdje een fietsreis aan het doen ben. Om precies te zijn: vandaag ben ik vier-en-een-halve maand onderweg. Exact de helft van mijn geplande negen dus. Op fietsreis dus. Ik benadruk het eerste deel van dat samengestelde woord: fiets.
Want dáár zat ‘m juist het avontuur bij de grensovergang. Eerst met een miniboot het O’Higginsfjord over. Ternauwernood pasten er 16 personen en 6 fietsen op. Aan de overkant eerst omhoog klauteren met Fiets en bagage in je nek. Chileense douane, uitchecken. Niet vergeten om toekomstig malheur te voorkomen. Bagage afgeven aan Ricardo-in-camion. Zonder bagage doorklauteren. Een pas  zonder weg naar 700 meter. Bovenop de officiële grens. Verzamelpunt van medemafketels-met-fiets. Alleen een bord met ‘Welkom in Argentinië’. De Argentijnse douane heeft zich, naar achteraf bleek zeer begrijpelijk, 6 km zuidelijker verschanst.

De zes kilometer die toen volgden, raad ik ruiters met paard ten zeerste aan. Of de familie Van der Poel, op jacht naar een geschikte omgeving voor het WK-Veldrijden voor professionals 2018. De hindernissen die in die 6 km op mijn ‘fiets’pad lagen, betroffen losse rivierkeien, dunne modder, dikke modder, moerasmodder, 10cm diepe rivierdoorsteken, 25cm diepe rivierdoorsteken, 40cm rivierdoorsteken, passages over planken, passages zonder planken en zonder enig spoor, passages over bomen -horizontale-, greppels van 29cm breed, eeeh…smal. Duwpartijen van fiets en bagage naar 2 meter hoger -bij herhaling vrijwel loodrecht-. Bijna een schoen kwijtgeraakt in vastzittend slib, mijn kilometerteller tot twee keer aan toe (de rode wijn in mn bidon overleefde het hele gebeuren wonderwel). Deze wildernissurvival werd de nu merkbaar ouder wordende man bijna te veel. Met dank aan andere fietsers, eeeh….anderen die ook die kant op moesten, heb ik besmeurd en begeurd de finish bereikt. United we stand! Argentinië bereikt! Maar wat dít nou met een fietsreis te maken had.  Met nadruk op t eerste deel van deze samenstelling…. ik geef t antwoord maar: NADA.

De dagen die volgden gingen -al fietsend, he hè!, zelfs weer asfalt!!- door trekkinghoofdstad El Chaltén en langs Lago Viedma en Lago Argentino. Twee grote gletsjermeren met onwaarschijnlijk groenblauw water. Turquoise. En ik leerde meteen het verschil tussen Chili en het nieuwe land: Nat en groen tegen droog en wind. De pampa in. Meteen kennisgemaakt met de beruchte west/noordwestelijke Patagonische wind. Negentig kilometer in iets meer dan twee uur. U leest het goed. Geen typefout. Zonder te trappen reed ik een minuut lang 48.

Nu is het fenomeen Wind betrekkelijk. Waar het zo meezit, gaat het ook tegen. Daar had ik al wat voorproefjes van gehad. En op weg naar dit El Calafate kreeg ik daar ook weer mee te maken. Met heel veel trappen kwam ik niet harder dan 8. Geen typefout.

Hier in Calafate weer even pauze. Ik lig mooi op schema. Vandaag een prachtige excursie naar een van de gletsjers van de Andes gedaan, Perito Moreno. Morgen, Nieuwjaarsdag, uitbuiken en inpakken. En dan op 2 januari de strijd tegen de elementen weer aangaan. Nog één strook ripio (“gravel met rivierkeien”) volgt en daarna komt er weer een highlight in zicht: National Park Torres del Paine. En vervolgens nadert langzamerhand het einddoel Vuurland. Het meest zuidelijke puntje van Zuid-Amerika. Maar zo ver is t nog niet…

Allemaal een heel goed en vooral gezond 2018 gewenst!!