JPJ WERELDFIETSREIZEN 1984-2023

Do. 28 sept. TUSAYAN (Arizona) km stand 4372.

Route: Monument Valley – Kayenta – Tonolea – Tuba City – Cameron – Grand Canyon National Park – Desert View – Tusayan.

We zitten in het deel van de USA waar de natuur zich van z’n beste kanten laat zien. Staten als Colorado, Utah en Arizona bieden zo veel wonderschoons dat je dat allemaal onmogelijk in één keer kunt zien. Laat staan met de fiets. Des te groter is de sensatie echter als je dat wél bereikt… De eerste blikken op die merkwaardige zandsteenformaties van Monument Valley. Zonsondergang en -opgang daar. Ons eerste beeld met de fietsen voor de diepte van de Grand Canyon… Fabuleus! MasterCard-momenten. Wat kun je toch veel met de fiets als je zin en tijd hebt.

Na Monument Valley nu de Grand Canyon dus. In het deel van het land waar de toerist al dat moois stevig financiert. De Grand Canyon is weer een highlight van onze bucketlist. Die hebben we vandaag befietst en bezocht, op hoogte van 2200 meter. Die enorme, door de Coloradorivier uitgespleten kloof. Waar je van bovenaf meer dan een kilometer de diepte in kunt turen, vanuit verschillende oogpunten. We hebben wel meer dan 100 foto’s gemaakt, zo overweldigend is dit natuurmonument. Mooi zijn de foto’s -zie het fotoalbum op deze site-, jammer alleen dat de diepte op foto’s ontbreekt. En die is in werkelijkheid reusachtig.

Om op deze hoogte te komen, moesten we gisteren eerst bijna 1000 hoogtemeters overwinnen. Vanuit de Rockys weet je nog dat we daar al op 2500 meter hoogte zaten, maar dat is er in de afgelopen tijd langzamerhand afgeknibbeld. Met als heerlijk afdaalmoment de weg naar Tuba City. Ging eerst 30km langzaam op, maar zoveel kregen we er ook weer terug, naar beneden. De daaropvolgende klim naar Grand Canyon was weer lang, erg lang. 50km op op op, stijgingspercentages tussen de 2 en 7%. We hebben de hele klim in één (mid)dag gedaan, maar we waren uiteindelijk flink total loss toen we de camping bij Desert View opreden. We hebben getent inderdaad, voor de eerste keer. Zonder douche en elektriciteit, dus het was net wildkamperen. In de duisternis op het gastankje cup-a-soup, rijst en pasta bereiden. Remco sliep goed in de van Maria geleende tent; voor mij is tentslapen een opgave, zeker bij een temperatuur van 6 graden. Grappig nog, dat we kort voor de camping werden opgewacht door ‘zomaar’ een automobilist. Had ons zien ploeteren en bood ons een ijskoud blikje bier aan. Dat pakten we graag aan. In Navajoland, waar we nog zaten, is alcohol uit den boze en zodoende moesten wij ons avondeten een paar dagen opsieren met ijsthee. ‘A dry county’, ook voor de toerist. Vanavond hebben weer een biertje/margherita genomen!

Vanaf de camping fietsten we de zuidelijke ‘rim’ van de Grand Canyon, waar schitterende vergezichten te bewonderen waren. Wát een natuurfenomeen! We zijn bij zo’n tien punten langs de weg gestopt om te genieten van al dat moois (in volle zon en bij 27 graden). We zijn dus, of beter: waren net nog in Navajo-gebied. Een aloude indiaanse stam met een flink grondgebied, die de eigen taal in ere houdt en daarnaast volop met Amerikaans-Engelse taal meedoet. Erg leuk en interessant trouwens hoe wij niet alleen dit enorme land telkens zien veranderen, maar daarmee ook de inwoners. Van de latin-hispanics in Florida tot de Navajo’s hier. En alles wat ertussen zit.

De Navajo’s zijn trouwens schuldig aan ons vroege opstaan de laatste dagen; zij hanteren een andere tijdzone als een ander deel van Arizona. Zo werden wij al een paar dagen geleden in de war gebracht wat de exacte tijd hier nu eigenlijk was. De mobieltjes gaven een uur eerder aan, wat wij maar niet wilden geloven. Klopte dus wél, checkten we vandaag. Vanaf hier is er dus 9 uur tijdverschil met Nederland en is het een uur eerder donker. Zijn we vandaag zomaar om 6 uur uit de tent opgestaan…

Verder opmerkelijk de laatste dagen: we zijn verstoken van het vrachtverkeer, dat op zo’n bergroute weinig te zoeken heeft. Daar tegenover staat de aanwezigheid van de vele, vele campervans die je in dit deel van Amerika regelmatig passeren. Veelal huur. Een andere groep toeristen komt uit Azië. Hele volksstammen Japanners, Koreanen, Chinezen en Taiwanezen -laat die voorlaatsten het maar niet horen, over de laatsten… Corona ligt achter ons en de wereld weer open voor ons en onze Aziatische medemens. Die is nogal aanwezig als het om toeristische wereldfenomenen en het nemen van merkwaardige selfies gaat. Al zien we in Navajogebied nog opvallend veel mensen mét mondkapje lopen.

De route die we tot dusverre hebben afgelegd oogt op de kaart de laatste tijd wat kronkelig. Het is geen rechte lijn meer van zuidoost naar west. Heeft alles te maken met onze bucketlist. We wilden per se New Orleans, Santa Fe, Monument Valley en dus ook de Grand Canyon aandoen. Vanaf hier gaat het ook weer in bochten naar Las Vegas. Daar willen we midden volgende week zijn. Daar twee dagen rondkijken en vervolgens een paar dagen een auto huren om nog meer moois van dit land te kunnen zien, wat met de fiets allemaal te ver van elkaar af ligt. Eerst naar Vegas echter, nog een km of 400 daarnaartoe. Onderweg komen we weer stukken van de aloude Route 66 tegen. Te beginnen morgen, bij Williams.

Za. 25 sept. MONUMENT VALLEY (Arizona) km stand 4052.

Route: Pagosa Springs – Bayfield – Durango – Mancos – Cortez – Aneth – Bluff – Mexican Hat – Monument Valley.

De afgelopen dagen hebben we eerst nog flinke ritten met veel hoogtemeters in de Rocky Mountains gemaakt. Met als hoogtepunten het toeristische Durango -geboorteplaats van Jumbo-Visma’s Sepp Kuss, winnaar van de recente Ronde van Spanje- en de omgeving rond Bluff, met fraaie natuurgebieden en grille rode zandsteenformaties. Vanuit Colorado ging het even naar Utah en vanmiddag hebben we de eerste paar kilometers in Arizona afgelegd. Hoogste punt van onze reis is nu 2552 meter, tijdens de laatste klim in Colorado. In totaal zijn we de 4000 km gepasseerd, dus zeg maar op tweederde van onze reis. Het gaat nog altijd volgens schema. Onze lijven zitten helemaal in fietsmodus en kijken niet meer op van dagen van 100km en 1000 hoogtemeters.

We zijn inmiddels de Rocky Mountains uit en nu het echte Wilde Westen binnengereden. Een droommaanlandschap met John Wayne- en Clint Eastwood-panorama’s. Geboortegrond van de Native Americans. Het deel van dit land met fabelachtige natuur en waarvoor je als (fiets)toerist komt. We fietsen er met een heerlijk gemoed doorheen en willen later, als Las Vegas nadert, nog een paar dagen met een huurauto verder gaan rondrijden. Je kunt nu eenmaal niet àlle fraaie plekken van dit land met de fiets aandoen.

Monument Valley is de plek waar we vandaag zijn aangekomen. Een fantastisch futuristische omgeving. We zitten hier in een kamer in een hotel met uitzicht op de Mitten Butte, de Merrick Butte en de Elephant Butte, de drie meest in het oog springende rotsenformaties van dit dal. Vandaag dus een hotel. Een echt toeristenhotel waar we vanmiddag de eerste andere Nederlanders tegenkwamen. Meestal overnachten we in de kleinere motels. Daar zijn die voor, zou je verwachten. Maar motels zijn hier niet alleen voor reizigers, maar ook voor de echte werkers. Wegenwerkers, grondwerkers, technici, bouwmensen… zij die ver weg in dit immense land wonen en logischerwijs niet elke werkdag om 5 uur naar huis kunnen. Zij verblijven ook (en juist) in motels. En daar wringt de relatie met de argeloze toerist. Die op de benedenverdieping slaapt (omdat er dan zonodig twee fietsen gemakkelijk naar binnen gereden kunnen worden) en om 5 uur ’s ochtends wakker gestampt worden door heen en weer marcherende laarsvoeten, doorspoelende toiletten, douchegeluiden als de Niagarawatervallen en vlak voor je motelkamerraam startende en tien minuten ronkende bedrijfsauto’s, bij voorkeur witte RAM- of Chevrolet-pickups. De toerist is dan al wakker en met zijn tweetjes doen wij toch niets tegen dat leger van kabaalmakers. Voordeel is dat we geen wekker nodig hebben. Die anders nog wel om 6 uur afgaat omdat de vorige motelkamerbezoeker die zodanig ingesteld had en niet de moeite genomen heeft om het alarm er weer af te zetten (we trekken tegenwoordig maar lekker de stekker uit de wekker).

Er kwam een vraag over het prijsniveau hier. Welnu, het gewone prijsniveau voor de dagelijkse behoeftes in de USA is te vergelijken met dat van Europa (na de inflatiegolven). Iets duurder, maar dollar en euro liggen dicht bij elkaar en dus is ons uitgavepatroon goed te volgen. Nu de echte toeristenplekken zijn gekomen, kan de portemonnee echter open. Of beter, kan de creditcard tevoorschijn worden getoverd. Zonder creditcard begin je niets in dit land. Er wordt nog volop met cash gedaan; pinapparaten, de ATM’s, staan als fastfood drive-in langs de weg. De reguliere betaalpas (hier: debitcard) is voor ons een stuk moeilijker te gebruiken. Lang niet alle pinmachines hier zijn geschikt voor onze Europese pas. Ook niet als die op ‘wereld’ staat.

We weten inmiddels niet beter en lopen zelf als een mobiele pinmachine rond om ieder geval altijd ergens te kunnen betalen. New York schijnt vreselijk duur te zijn. Daar waren wij dan niet. Maar plaatsen als Miami, Pagosa Springs en Santa Fe bijvoorbeeld waren al superduur. Uitzondering New Orleans, dat was relatief nog goedkoop. Nu met dé toeristentrekkers -letterlijk- in zicht, gaan de vraagprijzen driemaal over de kop. Monument Valley, straks Grand Canyon, Las Vegas: we zullen niet voor niets voor deze reis hebben gespaard. Overnachting voor 300 dollar (tent alleen al voor 100), excursie voor 75 p.p., beginnend vanaf daar… Creditcard erbij en u mag meedoen. Tot die vol zit en dan mag kaart twee erbij (even terzijde… dat is hét probleem van de alsmaar met creditcard op de pof kopende bevolking die vervolgens de opgelopen schulden niet kan aflossen… gevolg persoonlijk faillissement… gevolg huis uit, gevolg belanden op straat of in het RV-park…) Maar is het hier niet net zo als de toeristenplekken elders op de wereld? Een Amsterdams terras, stedentrip naar Parijs, Turijn, Helsinki, Londen of Berlijn: overal is de toerist de melkkoe en dat heeft hier de American Native, de Navajo bevolking, ook allang begrepen. De I-phone is handiger dan rooksignalen, de tipi staat er als relikwie en de tomahawk is souvenir.

Het weer tot slot. In de bergen was het koud, tot oplopend 22 graden in de zon. In de loop van de dag zware bewolking, regen en onweer. We waren nog maar net de hoge bergen uit en de temperatuur schoot alweer naar 27 graden. En volop zon. Alleen vandaag juist hadden we een bewolkte en wat heiige dag. Terwijl het ook nog eens goed geregend heeft in de vooravond. Uitzonderlijk. Morgen is de verwachting echter volop zon en warmte, zoals het hier ook zo vaak voorkomt. Zou mooi zijn, want we hebben morgen een excursie gepland die diep door Monument Valley gaat (Foto’s staan morgen op deze site). De fietsen en benen krijgen even wat rust om maandag weer verder te gaan richting next stop: De Grand Canyon.

Di. 19 sept. PAGOSA SPRINGS (COLORADO) km stand 3693

Route: Santa Fe – Pojoaque – Abiquiu – Cebolla – Tierra Amarilla – Chama – Pagosa Springs.

Het zijn de dagen van de records… Allereerst het waarschijnlijke hoogtepunt van de reis en dat bedoelen we letterlijk; meters boven zeeniveau. Vandaag kwam dat op 2456 meters. Na al heel wat keren tussen de 2400 en 2450 te hebben gebivakkeerd. Want zo gaat dat hier; het gaat maar op en af en dan meestal 50 meters omhoog en 30 naar beneden. Tweede record heeft daar direct mee te maken; het aantal hoogtemeters op één dag staat nu op 1098. Da’s veel voor ons (in de Tour de France heet dat een vlakke rit…). Een derde record is een triest…. Drie lekke banden vlak achter elkaar… Ik heb nog nooit een fietsvakantie gedaan met meer dan één. Vorige week een lekke band en eergisteren op één dag twee. Terwijl we juist net daarvoor in Santa Fe de voor- en achterbanden hadden laten omwisselen. Achter (meer gewicht) slijt eerder dan voor. Er was daar een prima fietsenmaker die meteen de versnellingen weer even kon bijstellen. Oorzaak van de pech is ons wel duidelijk. We rijden meestal in de vluchtstrook van een weg. Als die er is, het meest veilig. Nadeel is echter, dat daar zoveel rotzooi ligt dat het al een wonder was dat we niet eerder lek gereden waren. Karrenvrachten steentjes, glas, puin, plastic, afval. Dat kunnen de Schwalbes Marathon plus wel aan. Maar ook liggen er zoveel restanten van geknalde autobanden, die van die kleine metalen spiesjes achterlaten. Net haarscherpe naalden. Ondanks dat we die resten autoband ontwijken, raken we die naalden blijkbaar. En daar zijn onze banden niet tegen bestand. Dus onze reservevoorraad binnenbanden slonk snel. Gelukkig slagen we erin zo’n lekke band in twintig minuten te vervangen, plakken doen we ’s avonds op de overnachtingsplek. Maar balen is het wel. Het zou een loffelijk streven zijn van de overheid hier om de vluchtstroken regelmatig te schonen, maar we hebben er weinig fiducie in dat dat tijdens onze reis en alleen voor ons vakantiefietsers uit Nederland nog eens gebeurt. Of whenever.

We hebben inmiddels New Mexico verlaten. Een staat die ons wel beviel. Overduidelijke Spaans/Mexicaanse invloeden en een mooie natuur. Santa Fe was erg leuk en de route vanuit Santa Fe naar de stategrens met Colorado, staat nummer 7 van onze reis, was ronduit sensationeel. Een schitterende route door ‘red rock’gebied, rode zandsteenformaties. Die kom je wel vaker tegen in dit land, maar voor ons, vakantiefietsers uit Nederland, is het toch wel een regelrechte sensatie om als nietige mensjes door zulk groteske natuur te mogen fietsen.

We hebben ons sinds een paar dagen in de Rocky Mountains verschanst. De hoogte hiernaartoe werd langzaamaan steeds meer en meer. Sinds voor Santa Fe zitten we boven de 2000m. In Europa, de Alpen, ben je dan allang de boomgrens gepasseerd, maar hier staat het nog ver boven de huidige 2400 vol in het groen. De bomen hebben het hier nog prima naar hun zin. De temperatuur is navenant aan de hoogte: ’s nachts flink koud, rond 4 graden. In de ochtend als we om 9 uur vertrekken, is het net aan 10 graden. Dan stijgt het door in volle zon naar een aangename 21. Tegen een uur of 2 verandert de kraakblauwe lucht drastisch: zwaar donkere wolken pakken zich tezamen en regenbuien en onweer zijn het gevolg.

We proberen voor die tijd binnen te zijn, maar dat is dan wel flink doorfietsen. En dat is weer afhankelijk van de weg die we nemen, want zoals gezegd is die verre van vlak. In de bergen hier zijn het geen stijgingspercentages zoals in de Alpen, hier zitten we tussen de twee en zeven procent. Twee procent is niets normaal gesproken, maar de hellingen zijn kilometerslang en uiteindelijk gaan we niet sneller dan iets van 10 km/uur. Vandaag een vier kilometer klim van 6% en toen gingen we niet sneller dan 6… Afdalen daarentegen is weer van jottem. Vier kilometer lang naar beneden op goed asfalt (dan rijden we niet in de shoulder, als die er al is) betekent suizen op volle vaart. Uit bezorgde veiligheidsoverwegingen vanuit het thuisfront noemen we onze topsnelheid hier niet. Doen we wel weer als we thuis zijn.

Vandaag kwamen we aan in Pagosa Springs. Een plaatsje met allerlei warme natuurlijke bronnen in de open lucht. Ik ben hier in 2017 al eens geweest, ook in die bronnen, en we hadden nu veel zin om daar samen in te gaan, na onze fietsdag. Een uur of twee, zoiets. Staan we voor de kassa, blijkt de entreeprijs 65 dollar per persoon te zijn plus nog eens 10 voor een handdoek. Zware teleurstelling. We geven hier best wel wat dollars uit, maar deze kosten waren ons even te gortig. Niet gedaan dus. Ter genoegdoening zien we de rest van de middag dat het klettert van de regen en nemen wij allebei een heerlijk warm bad in ons eigen Quality motel (dat ook al flink aan de prijs is). Een andere overnachting hadden we twee dagen geleden, via WarmShowers. Dat is een internetplatfom van wereldfietsers die aan elkaar een overnachting aanbieden. We belandden bij Mehmedi en Erin in Abiquiu, of beter: een stuk erbuiten, via een ‘dirt’road ver afgelegen te bereiken. Een leuke ‘gratis’ overnachting, dank nogmaals aan de hosts!

Vanaf deze plaats Pagosa Springs gaan we grotendeels de route doen die ik (Johan) in 2017 heb gedaan hier. De landschappen die gaan komen, wil ik graag nog eens zien en beter, met elkaar delen. De Rockys gaan we in een dag of twee verlaten om daarna uit te komen bij een van de mooiste stukken, Monument Valley. Waar de temperaturen weer hoger liggen en de middagregen en -onweer hopelijk verleden tijd zijn.

Vr. 15 sept. SANTA FE (NEW MEXICO) km stand 3433.

Route: Adrian – San Jon – Tucumcari – Newkirk – Santa Rosa – Dilla – Romeroville – Rowe – Santa Fe.

Dag 45 van ons avontuur en dat is precies op de helft van de tijd die we hebben. In kilometers waren we al over de helft. Kortom: we liggen op schema! Vier dagen geleden postten we het vorige verslag. We zijn inmiddels weer 400km verder, in noord-westelijke richting. Ritten van 104, 94, 99 en 100km door New Mexico. Aanvankelijk ging deze staat moeiteloos verder met waar Texas gebleven was (glooiend vlak en saai), maar al snel kwamen de bergen in zicht, de Rocky Mountains, en het landschap veranderde duidelijk. Woestijn met begroeiing, mesa’s (afgeplatte bergketens), fraaie panorama’s en het ging en gaat onverminderd omhoog. Dat deed het al in Texas, maar inmiddels hebben we al de tophoogte van 2300 meters boven zeeniveau bereikt. Dit Santa Fe, waar we vandaag arriveerden, ligt op 2130. De afgelopen twee dagen twee keer bijna 1000 hoogtemeters, want de wegen blijven maar golven.

Meest opmerkelijke de afgelopen dagen is de enorme terugslag in het weer. Het koufront dat de driemaandelijkse hitte hier zou gaan verdrijven, heeft dat aardig voor elkaar gekregen. Dat het met de temperatuur wel wat minder mocht, zullen we niet ontkennen. Maar terug van 40 graden naar net aan 20 betekende ondershirt aan en ook eens buiten pauzeren in plaats van bij de airco van een tankstation of wegrestaurant. Nog meer ongebruikte kledingstukken konden uit de tas: regenjack, regenbroek, windjack en schoenhoezen. Het heeft de laatste dagen geregend tot veel geregend. En gisterenavond nog een knallend onweer met flitsen en enorm veel regen. We zaten nog maar net in onze trekkershut op de KOA-camping bij Las Vegas.

Niet hét grote Las Vegas in Nevada -daar komen we volgende maand pas-, maar de kleine naamgenoot in New Mexico. De enige collega-wereldfietser die we tot dusverre zijn tegengekomen (uit Berlijn) had in al zijn goedheid net zijn tent opgezet toen het noodweer begon… Gezellig trouwens, zo’n kampeerhut. Sneu alleen voor Remco die zo voer voor prikkende muggen was.

Nog meer prikpech: een scherp pinnetje doorkliefde Remco’s achterband waardoor we met de eerste lekke band van de reis geconfronteerd werden. Binnen twintig minuten hersteld!

Nog wat meer dieren wel en wee: Johan die zonder erg over een slang reed en die in tweeën doorsneed, duimgrote sprinkhanen, kevers van een centimeter of vier en een enge, onherkende (en dat willen we graag zo laten) zwarte spin van vuistdikte. Niet gaan vragen waarom we nog niet de tent hebben gebruikt.

Misschien wel het meest sinistere moment vond plaats bij het spookdorpje Montoya. We zaten zielig te schuilen voor de regen onder een viaduct. In de verste verte geen spin, kever of mens te ontdekken. Net op het moment dat we weer willen gaan rijden, verschijnt er bovenaan een zeg maar jezusfiguur (voor de beeldvorming het duidelijkst) die ons duidelijk wilde maken dat hij verheugd over onze aanwezigheid was. Deed iets met zijn vingers dat nog het meeste leek op een draaiorgelbaas die zijn koperen bakje al schuddend onder de aandacht van de aanwezigen duwt. Wees ook naar zijn mond -de jezusfiguur, niet de draaiorgelbaas, maakte een gebaar dat hij een pintje bier naar binnen werkte. Ik begreep plots waarom er dagelijks nog zoveel gelovigen naar Fatima afreizen om de verschijning van Maria te herdenken. Hier, nu, tijdens onze fietsreis door Amerika, vond wederom een opmerkelijke verschijning plaats en we willen dan ook genoemd spookdorp Montoya voordragen als bedevaartsoord. Barmhartig als we zijn, hebben we een flesje sinaasappelsap achtergelaten en zijn we vervolgens stevig hard weggereden, de verschijning ons nog net zien nazwaaien (uit dank nemen we aan) in onze achteruitkijkspiegels.

Sinds Amarillo bevinden we ons op historisch terrein: we fietsen grote delen van de legendarische Route 66. Die loopt dwars door het land, van Chicago tot Los Angeles. Niet die hele route bestaat nog, maar sommige delen zijn nog authentiek. Inclusief kwaliteit wegdek. Plus al die kleurige motel- en winkelreclames, de oude en vervallen panden uit vergane tijden. Downtown Amarillo, Tucumcari en Santa Rosa: gewoon heel leuk om over historische gronden te fietsen!

Ook historisch is de hoofdstad van New Mexico waar we vandaag zijn aangekomen: Santa Fe. ‘Heilig geloof’ vanuit het Spaans. Veel Spaans-Mexicaanse en indiaanse invloeden. Het type mens hier is weer heel anders dan in Alabama of Mississippi, grappig hoe we met het land ook de inwoners zien veranderen. Al bij het binnenrijden zagen we al dat dit Santa Fe enorm verschilt van al die Amerikaanse plaatsen met schreeuwende fastfood-, verzekerings- en overnachtingsreclames langs de hoofdweg. Hier allemaal van die fraaie kubusvormige zandkleurige gebouwen die we nog niet eerder tegen zijn gekomen. Zaterdag een pauzedag hier om al dat fraais beter te kunnen bekijken. De foto’s komen morgen in het fotoalbum op deze site te staan.

Tot slot: allemaal enorm bedankt voor alle lieve reacties op deze site! We hebben geeneens tijd om iedereen te antwoorden, maar neem aan dat we je reactie bijzonder op prijs stellen!

Ma. 11 sept. ADRIAN (NOORD-WEST TEXAS) km stand 3035.

Route: Memphis – Clarendon – Claude – Amarillo – Vega – Adrian.

We schieten op in Texas. Inmiddels zitten we in het uiterste noorden, de zogenaamde Texas Penhandle; de Texas Steelpan, kijkend naar de vorm van dit deel van de staat op de kaart. Vandaag overnachten we in een particulier motel in een piepklein plaatsje, Adrian. Morgen zullen we de zesde staat binnenrijden, New Mexico. Met 3000km op de teller en kijkend naar waar we nu zijn in dit enorme land, kun je concluderen dat we op de helft van onze fietsreis zijn. Op de helft van de afstand, nog niet van de tijd. Dus lijken we nog steeds mooi op schema te zitten. We zijn Amarillo voorbij en next stop is Santa Fe.

Het is plots over met de extreme hitte hier. Met de max van 43 graden een paar dagen geleden, was het ook wel te gek aan het worden. Zo zieligjes zoals we in een strookje schaduw van een elektriciteitshuisje zaten en hoe we op de reservetank van het tandvlees de laatste 50km moesten afleggen naar Childress. Onvergetelijk. Texas en de Great Plains. Geen boom, geen schaduw, alleen zon, open en wind. Op dit moment worden we gewaarschuwd voor een koufront, ‘only 70’s’, en dan wordt het aantal graden Fahrenheit bedoelt. Nog altíjd 22 in Hollandse Celsen. Vandaag was het net aan 20 graden, met wat regen. Dat was even wennen en best wel chillen. In de betekenis van kou/rillen. Ondershirt, regenjack en windjack kwamen voor het eerst uit de tas.

Nog even over fietsersvijand of -vriend, de wind. Die kan hier net als in Patagonië op die grote open vlakten flink huishouden. Hebben ook wij gemerkt. Op een ochtend kwam onze maximumsnelheid niet hoger dan 16. Maar ook een paar dagen dat we lekker konden doortrappen en windvoordeel hadden.

Vandaag hebben we ook grote stukken van Route 66 afgelegd. Chuck Berry bezong deze route ooit al: Get your Kicks on Route 66. De Rolling Stones volgden. Die roemruchte weg ging oorspronkelijk dwars door het land, van Chicago in het noordoosten naar Los Angeles in het zuidwesten. Of omgekeerd, afhankelijk van de richting die je opging. De volledige Route 66 bestaat niet meer, daar zijn allang nieuwe en brede Interstates en highways overheen gelegd. Maar delen van de route bestaan nog wel, en zijn toegankelijk voor het verkeer, het verkeer dat geen haast heeft. Zoals wij. We pakten de 66 vandaag op aan de westkant van Amarillo, waar we gisteren waren. Amarillo is Spaans voor ‘geel’; de Spanjaarden gaven de nederzetting de naam vanwege de wouden gele bloemen in de omgeving, kleine zonnebloemen.

We waren van plan om een pauzedag in Amarillo te doen. Marie zoeken op een stille zondagochtend in Texas. Maar zoals eerder op zondag bleek ook dit centrum, ‘downtown’, uitgestorven. De binnensteden in de USA kennen geen gezellige winkeltjes of terrassen. Er zijn alleen wat torenflats in het CBD (Central Business District) en als die op zondag gesloten zijn, zijn ook de omliggende bistro’s en cafeetjes dicht. Op een eenzame zwerver na geen mens te zien, Marie was er allang vandoor en wij besloten om het bij een halve pauzedag te houden. We hadden ons voor de rest van de dag op lekker wat luxe getrakteerd in het Holiday Inn, langs de doorgaande weg waar weer de gebruikelijke verkeersdrukte was. Die doorgaande weg, de Interstate 40, doorsnijdt Amarillo en volgt een deel van de aloude Route 66. Die oude route ligt als parallelweg langs de snelweg, dus als fietsers hebben wij alle ruimte en geen last van autoverkeer.

Waar we nog wel eens last van hebben, met name ’s nachts, is de trein. Regelmatig gaat de spoorlijn gelijk op met de verkeersweg. En láng zijn die treinen… Remco telde onlangs 125 wagons. Je moet een kwartier wachten voor die stoet voorbij is en voordat je kunt oversteken. De waarschuwingssignalen zijn oorverdovend, met name ’s nachts. Twee dagen geleden trakteerde de machinist de omgeving op extra geluidssignalen: hij zag twee geelgekleurde fietsers rijden en groette die nog even extra.

Maar zo langzamerhand zijn we uitgekeken op het best wel saaie Texaanse landschap. Wel zitten we inmiddels al 1350 meter hoogte -de weg klimt maar langzaamaan op- en zijn we toe aan nieuwe uitdagingen: de echte bergen. Die volgen snel!

Vr. 8 sept. MEMPHIS (NOORD-TEXAS) km stand 2811

ROUTE: Bowie – Henrietta – Wichita Falls – Vernon – Quanah – Childress – Estelline – Memphis (Texas)

Er wordt wat afgetoeterd hier. De meeste auto’s zijn zodanig ingesteld dat ze bij afsluiten en openen een of twee keer claxonneren. Leuk speeltje voor wie wat vergeetachtig is om z’n automobiel af te sluiten, maar wij als argeloze wereldfietsers denken steeds dat zo’n toet voor ons bestemd is. Er wordt echter ook dagelijks geregeld naar ons getoeterd als wij in de vluchtstrook ploeteren bij een temperatuur van boven de 40, vanuit fourwheel pick-ups met airco en diet-Coke binnen handbereik. Een groet uit waardering voor ons dapperen, zo moeten wij dat zonder twijfel opvatten. Zeker van truckchaufeurs, die moeten hun langeafstandsritten herkennen in onze uitdaging. Ook wordt er dagelijks wel een keer of vijf gevraagd waar we naartoe denken te gaan, waar we zijn gestart en uit welk land we komen. We zouden er na zoveel van dit soort ontmoetingen verveeld op kunnen reageren, maar dat zou flauw en impolite naar de vraagstellers zijn. En dus antwoorden we steevast ‘San Francisco’ (daar werd in het begin zeer verwonderd op gereageerd; wordt al minder), ‘Miami’ (hier wordt stevig gefronst, gezien dat de afstand van de supermarkt naar tankstation hier al per pick-uptruck wordt afgelegd) en ‘Netherlands, the Netherlands ‘, bij regel twee keer omdat men ons land nogal eens wil verwarren met Zwitserland, Duitsland of Frankrijk, als men al enigszins op de hoogte is van de topografische ligging van al die Europese landjes (afgezet tegen de enorme grootte van de Amerikaanse staten). Maar leuk vinden we het hoor, om die verbaasde blikken te ervaren. Blikken die het midden houden tussen ‘volslagen idioot’ en ‘wat een kanjers’. Elk contact wordt steevast beëindigd met ‘Take care’, hetgeen wij uiteraard doen maar wat ook iets over de verkeersveiligheid hier zegt. Net als bij ons is 99% heer en dame in het verkeer en krijgen we veel meer voorrang dan waar we recht op hebben, maar ook hier rijden er flinke malloten rond.

De afgelopen dagen hebben in het teken gestaan van de herstart van onze fietsen, de goedheid van de Amerikaanse bevolking en de recordtemperaturen in de Texaanse vlakten. Hoewel vlak… Al een paar dagen gliept het land omhoog. Gliept; dat woord heb ik zelf ooit eens bedacht en betekent zoiets als heel gemeen constant vals plat omhoog gaan. We zitten inmiddels over de 700m hoogte en daar komt nog wel wat bij als straks de echte bergen naderen. Amarillo ligt bijvoorbeeld op 1250m hoogte en daar zijn we nu naar op weg. Sha-la-la la la la la la.

Nu over onze rijwielen, zonder wie we wel een heel eind hadden moeten lopen. In ons naïeve vertrouwen hadden we in Dallas onze fietsen afgegeven voor een kleine onderhoudsbeurt. Dat verdienden onze Vittorio en Specialized wel. We verwachtten ze net zo goed terug als na service van onze mannen van Rijwielhandel Floris in Oudorp. We ontvingen ze na betaling van 130 dollar schoon terug. Wij blij, Fietsen ook en de lokale fietsenservice kon weer een avondje Mexicanen (heerlijk hoor, absoluut aan te bevelen, margeritaatje erbij, maar dat is nu even een dwarsstraat). Helaas bleek tijdens de eerste rit na de service dat onze versnellingen compleet van slag waren geraakt. En anti-experts die wij op dit gebied zijn (banden plakken, spaak herstellen, zadelpen vervangen, bel vastzetten, dat lukt ons allemaal wel), waren we afhankelijk van weer een andere fietsenservice die alles terug kon herstellen. En… nee, we zijn niet teruggegaan naar de oorspronkelijke winkel; we houden niet van terugrijden. Nou liggen de fietsenwinkels hier net zover van elkaar vandaan als het AZ-stadion van de Euromast, om maar wat te noemen. En dus waren we alweer 200km verder toen we in Wichita Falls aankwamen. Een grotere plaats, goede fietsenservice volgens de reviews op internet. De eerste monteur lukte het wel om Johans fiets te herstellen, maar die van Remco onder tijdsdruk van winkelsluiting niet. De volgende ochtend heeft de baas van Endurance House himself, Mark, echter enorm zijn best gedaan en tegen 12’en stond ook Remco’s fiets klaar. Kanjer van een man!

Komt er nog iets bij… toen we aan het wachten waren op de monteur, kregen we zomaar een briefje van 100 dollar in onze handen gedrukt van een enorm aardig stel dat ons op die manier wilde supporteren… wát een lieve geste; we kennen julie helemaal niet maar als je dit nog eens leest (Google vertaalt álles…): Thank you so very much, again!! You make America great! (Vrij naar iemand met toupet)

Tot zover over ontmoetingen en reparaties. Je vraagt je misschien af of we nog mooie dingen zien tijdens onze fietstocht. Het antwoord daarop moeten we nog even schuldig blijven. Sinds het vorige verslag zijn we weer een km of 300 verder door het Texaanse landschap, dat zich het beste laat vergelijken met de schoonheid van veertig Wieringermeerpolders achter elkaar waar een weg, Highway 287, doorheen loopt. Af en toe komt er eens een kudde koeien nieuwsgierig in onze richting gesjokt, huppen megasprinkhanen om ons heen en zwaaien wij vriendelijk terug naar de batterijen van windmolens en jaknikkers die het landschap hier opfleuren.

Of nemen wij maar weer een slok uit een van onze bidons of reserveflessen. Geen overbodige luxe in deze recordhitte waar dit deel van de wereld mee wordt geteisterd. Het kwik stopte gisteren op 43 graden. Celsius wel te verstaan. In Fahrenheit hier 109. In de nacht is het nog boven de 30 en als we ’s ochtends beginnen staat het op 28. We maken ritten en dagen van rond de 90km, wat in deze hitte een aardige prestatie is. Vinden we zelf. Als er maar voldoende tankstations of winkels -met airco (maar echt álles heeft airco hier)- zijn, zo om de 25 kilometer, dan komen we de dag wel door. Soms zijn er echter stukken van 50 kilometer met niéts, alleen maar zon en wind en een oplopende weg en dan is het fietsleven hard. Zo kwamen we eergisteren echt op het tandvlees aan in Childress, een van de alleraardige (hum) plaatsjes langs de route.

Vandaag hebben we ons getrakteerd op een korte rit van 50km. Ook al omdat we de wind in deze open Texas Plains stevig tegen hadden. Geen boom te zien hier en de rivieren die er zijn, staan volledig droog. Maar we hebben er nog zin in, nog steeds. Op de landkaart van de VS zien we dat we zo’n beetje in het midden van het land zitten. Ook komt de echte fraaie wereld steeds dichterbij. Eerst nu Amarillo, daar zitten we twee dagen vanaf. Daar eerst naartoe en dan genieten van een welverdiende pauzedag.

Ma. 4 september 2023 BOWIE (OOST-TEXAS) km stand 2496

ROUTE: Tatum – Longview – Mineola – Emory – Lake Tawakoni – Rockwall – Dallas – Flower Mound – Decatur – Bowie.

Het afgelopen weekend zijn we te gast geweest bij Shelley en Rex, in Flower Mound, een voorstad van Dallas. De laatste dagen hier naartoe deden we zonder al te veel moeite etappes van boven de 100km, waardoor we hier een paar dagen eerder dan gepland waren. En dus een beetje voorliggen op schema. We zijn nu een maand bezig en hebben bijna 2500km gefietst. Het échte werk gaat nu beginnen. Het land gaat de hoogte in, we zullen uiteindelijk naar meer dan 2500 meter hoogte gaan. De bergen dus, eindelijk, en daarmee krijgt het landschap ook een enorme update.

Rex ontmoette ik tijdens mijn eerdere Amerikareis in 2017. Sindsdien hebben we contact met elkaar gehouden en dat leidde nu tot een gezellig huisbezoek waarbij onze benen en lijven even van een verdiende rust kunnen genieten. Rex haalde ons met zijn pick-uptruck op aan het ene eind van Dallas en zo kwamen we zonder kleerscheuren en gevaar aan de andere kant van de stad. Zes miljoen inwoners, deze agglomeratie van Dallas, en een wirwar van highways en Interstates. De laatste grote en onoverzichtelijke verkeerskluwen voordat we het echte Wilde Westen ingaan. Rex en Shelley willen we heel hartelijk bedanken voor hun enorme gastvrijheid! Heel veel succes met de verhuizing naar Iowa, want ons bezoek was net een week voordat ze naar een ander deel van het land zullen gaan verhuizen. Voornamelijk vanwege de drukte van het verkeer in de omgeving van Dallas.

Na het aardig groene Louisana valt juist de enorme droogte van dit gebied op. Texas heeft al drie maanden geen regen meer gehad en dat is in de natuur goed terug te zien. Alles is gortdroog, bruin en stoffig. Laat het nou precies tijdens ons relaxweekend zijn geweest dat het hier dan eindelijk wat heeft geregend! Als sinds juli is het ook hier flink warm, rond de 35 graden en het eind van die warmte is nog niet in zicht. Al is het andere warmte dan in Florida, daar hoge vochtigheidsgraad en hier Finse sauna-warmte. In Flower Mound, Dallas, hebben onze fietsen even een servicebeurt gehad bij een Trek-fietsenshop. Kan geen kwaad na een maand intensief gebruik. Al hadden we niets te klagen over de kwaliteit van de rijwielen waarmee we deze reis waren begonnen. Complimenten voor de mannen van Rijwielhandel Floris uit Oudorp. Super werk, Anco en Michel!

Toch kunnen reparaties onderweg noodzakelijk zijn. Remco’s voorwiel kwam niet ongeschonden uit het vliegtuig een maand geleden en nu was het Johans fiets met materiaalpech. De zadelpen brak af nadat we een flinke tijd hadden gehobbbeld en gebobbeld over een dramatisch wegdek. Gelukkig hadden we een reservepen mee en konden we het zelf repareren. Bracht ons wel op ’t idee om hier de fietsen nog even te laten nakijken. En zo stonden de fietsen vanmorgen, maandagochtend weer fris aan de start. Op Labour Day, zeg maar de Dag van de Arbeid hier in de USA.

Over wegdek gesproken; we maken hier van alles mee hier. Fietspaden -bikelanes- hádden we geregeld, maar die zijn al een tijdje niet meer onder ons. De laatste tijd rijden we voornamelijk in de shoulder, de vluchtstrook, van meerbaanswegen. Geen probleem hier… In de vluchtstrook kan gefietst worden, maar er is ook allerlei rotzooi in beland. Steentjes, glas, klein en groot afvalmateriaal, petflesjes (statiegeld, hoezo??) en zodanig veel restanten van gecrashte autobanden waar we van de totaalvoorraad daarvan gerust een gemiddelde Dunlopfabriek mee kunnen vullen. Soms is er helemaal geen vluchtstrook en dat zijn de lastigste stukken. Dan is het nog beter langs de Interstate te fietsen, daar hebben we in ieder geval alle ruimte in de shoulder. Het wegdek varieert van fantastisch glad tot vers asfalt waar ladingen losse steentjes in zijn gekieperd zonder af te walsen, tot rij-maar-om-alle-gaten-heen-want-er-is-al-veertig-jaar-niets-meer-aan-gedaan. Grappig genoeg komt het ook voor dat de vluchtstrook van veel betere kwaliteit dan de hoofdweg is… Onze Schwalbe Marathon-plus banden zijn de investering dubbel en dwars waard!

Na het vertrek uit Flower Mound hebben we vandaag weer lekker wat kilometers gedaan, 115. Het ging over de glooiende heuvels van Noordoost-Texas. Met een respectabel aantal hoogtemeters, boven de 800. Ook in hoogte zelf zijn we al aan het stijgen. Vrij ongemerkt zitten we nu op een hoogte van 400 meter boven zeeniveau. Het volgende doel is Amarillo. Kijken of daar nog iemand op ons wacht. Tony Christie was er in de jaren 70 al zingend een beetje de weg kwijt. Maar die had ook nog geen Google maps.

Woe. 30 aug. TATUM (TEXAS) km stand 2167.

Route: Alexandria – Boyce – Natchitoches – Marthaville – Mansfield – Logansport – Joaquin – Carthage – Tatum.

Vanuit ons thuisland bereiken ons bezorgde vragen. Over de rampspoed die nu Florida treft. Hurricane Idalia is big news ook hier op Weather Channel. Die orkaan gaat precies over een strook Florida waar wij twee weken geleden in volle zon, zonnebrand smerend en naar vocht happend, fietsten. Lakeland, Perry, Apalachicola…, het lijkt alweer zo lang geleden. Voor ons een rijke herinnering aan alleen maar zon en warm. En dorst. Inmiddels is er water genoeg daar. Wij hebben hier in ieder geval geen last van die orkaan. En een mogelijke dreiging wordt met de dag kleiner omdat we steeds verder weg van het warme water van de Golf van Mexico -de aanjager van zo’n extreme storm- raken.

We zijn weer een stukje verder op reis. Vandaag zijn we wederom een nieuwe staat binnengereden: Texas. Nummer vijf in ons rijtje en zo’n beetje de meest open en grootste staat van alle 52. Wij zullen ons voor deze staat beperken tot het gebied rechtsboven, het noordoosten. De volgende pauzeplaats is in de buurt van Dallas waar we zijn uitgenodigd bij iemand die ik in 2017 op m’n eerdere fietsreis heb leren kennen. Nog een paar dagen en dan zijn we daar.

Louisiana is daarmee afgesloten, daar zijn we ruim een week geweest. Van zuidoost tot noordwest doorkruist, bijna 700km daar en voornamelijk ‘vlak’ gefietst. Alleen in Florida waren er wat heuvels. Ook Louisana is grotendeels vlak. Maar juist het laatste deel kende nog wel wat hoogteverschillen, gisteren plots 550 hoogtemeters. We hadden een route uitgestippeld ver van de grote weg en belandden op wegen waar amper verkeer was. We kwamen in piepkleine dorpjes waar we een ware bezienswaardigheid waren. Zoals in Marthaville, waar we bij de local General stopten en uiteindelijk op de foto moesten met Amber & co. Enorm leuke ontmoeting. En even verderop in Pleasant Hill -alom bekend vanwege het slagveld tijdens de Amerikaanse burgeroorlog; what’s in a name…-. Ook daar, bij het lokale eetcafé kregen we alle aandacht, moesten we op de foto, kregen drinken en t-shirts. Waardoor we straks ook in Nederland reclame kunnen maken voor Dairy Delight uit Pleasant Hill, LA. Ware liefde. Toen ik argeloos vroeg of er veel gefietst wordt in die lieve omgeving, was het antwoord een voltreffer: “O no… We have never ever seen any bicycle here, sir!”

Het is eind augustus, de eerste maand van onze fietsreis door de USA zit er bijna op en we hebben inmiddels ruim 2100km gefietst. Dat is zo’n beetje het aantal km dat we per maand willen rijden. Eenderde van de uitgestippelde 6300. We zitten ook op bijna eenderde van de tijd dus we lijken mooi op schema te zitten. We zijn klaar voor het vervolg van de route, die na Dallas ook letterlijk de hoogte in zal gaan. Dan komen de echte bergen. Qua temperatuur is het inmiddels beter te doen. Maximale temperatuur is nu zo’n 33 graden en als we rond 9 uur ’s ochtends opstappen is het met 26 graden zelfs wat frisjes (beetje vilein; sterkte jullie in Nederland met de naderende herfst!). De luchtvochtigheid is hier een stuk lager dan bijvoorbeeld in Florida, waardoor we niet meer continu drijfnat van de transpiratie rondlopen. Sterker nog, door de warme (tegen)wind blijven we optisch de hele dag droog. Geen zorgen dus over ons! We zitten volledig in het fietsritme en draaien onze hand en benen niet om voor minstens 80km per dag. Bij 110 gaan we pas een beetje sputteren. We zorgen goed voor onszelf, eten, drinken en slapen gaat op wat snurk na oké.

Het is wel eens een beetje uitzoeken met de voorzieningen, maar tankstations en ondernemingen als WinnDixie en Dollar General zijn inmiddels bekend terrein voor ons. Die zijn over de hele route aanwezig, als ware het de Kruidvat in Nederland. Het wordt soms alleen wat lastiger in de verbale omgang, als Remco en Johan met hun brave school-Engels moeten communiceren met native-afro-Americans die zich uiten in een voor import-westerlingen onmogelijk te verstaan dialect en ons geregeld vertwijfeld met een mond vol weinige resterende tanden laten staan. Al zijn er ook nog veel aardige Amerikaanse medemensen die volop geïnteresseerd in onze aanwezigheid zijn. Zoals in Marthaville en Pleasant Hill!

Zo. 27 aug ALEXANDRIA (LOUISANA) km stand 1874.

Route: New Orleans – Donaldsville – Plaquemine – Krotz Springs – Bunkie – Alexandria.

Jambalaya, on the Bayou; een up-tempo liedje van The Carpenters uit 1974 (…alweer; we worden oud). Geschreven door Hank Williams, een countryzanger. Country & Western; ligt weer wat minder in de lijn der verwachting in deze staat Louisana die de bakermat van de “zwarte” muziek is, zoals blues, jazz, ragtime en dixieland. Want Louisana, dat is de staat waar we op dit moment doorheen rijden.

Een van de leukste kanten van een fietsreis is dat je kennismaakt met andere naturen en culturen. Al fietsend door deze staat ontstaan er plaatjes bij wel-eens-van-gehoord-woorden als cajun, jambalaya, gumbo, swamp en bayou. Bayou bijvoorbeeld. Daar fietsen we deze dagen volop doorheen. Wikipedia beschrijft de bayou als een watermassa die voorkomt in vlakke, laaggelegen gebieden met extreem langzaam stromende rivieren. Warm en brak water. In feite de hele Mississippi-delta. Vanwege een voor ons Europeanen onbekend ecosysteem niet erg geschikt voor een zwempartij. Waar we overigens wel naar smachten bij een dagtemperatuur oplopend tot 37. ’s Ochtends (9 uur) vroeg beginnen we met 29 en in de nacht staat het kwik rond 26. Vanmiddag werd de 40 zelfs aangetikt!

De geschiedenis van Louisana leert ons dat deze staat grotendeels Franse overheersing kende, voor die begin 1800 aan Amerika werd verkocht. Het verklaart de vele Franstalige plaatsnamen hier. Lecompte, Lamourie, Lebeaux, La Moyen, Bayon Rouge, Grosse Tete en natuurlijk La Nouvelle (New) Orleans. Ook heeft deze staat, net als de andere zuidelijke staten, een twijfelachtige geschiedenis op het gebied van de slavernij. Tegenwoordig, gelukkig, veel meer een mixed-up state.

Het is en blijft hier onverminderd bloedheet, ook voor de Amerikanen zelf. Om een uur of drie in de middag lijkt het of er een warme föhnwind, stand 3, je vergezelt naar de volgende halteplaats. De hitte-golf komt je van onder vanaf het asfalt tegemoet en zwabbert je lijf en fietshelm rond. Aan het eind van de middag zoeken we een motel als overnachtingsplek. Met zwembad het liefst. Anders koud bad. Beter gezegd badje. Onmogelijk dat dáár de gemiddelde fastfoodbezoeker in past…

Goed, de Mississippi-rivier zijn we inmiddels over. Met een ferry, om zo een van die giga-bruggen te kunnen omzeilen. Zoals een van de andere rivieren die hier meanderen, de Atchafalaya en Red River.

De wegen die door de bayou heen slingeren, zijn rustig en fraai. Dat is super natuurlijk, maar we zullen voor de voorzieningen -drinken (!), eten en slapen- toch naar de grotere weg moeten. Daar concentreert zich hier alles; winkels, banken, fastfood, tankstations, motels. En dan kan het gebeuren dat we op een dag ruim boven ons geplande gemiddelde (87 km per dag) uitkomen en soms eronder.

De afgelopen vier dagen zijn we van New Orleans in noordwestelijke richting gefietst. Dagkilometers 125, 102, 91 en 65. Klinkt als moe worden, maar dat valt reuze mee, we zitten helemaal in fietsreismodus. Het heeft puur te maken met het motelaanbod. De volgende halteplek kan dan dichtbij zijn of juist 100km verderop. Tenten zouden we kunnen doen, maar in deze temperatuur en ‘in the wild’ vol met ons ongewone diersoorten doen we nog niet.

Na New Orleans hebben we een tijd langs de Mississippi gefietst. Op de kaart een route met groen aangegeven, dus betekenis ‘natuurschoon’. Maar helaas, zoals bij zoveel rivieren, heel veel industrie langs de oevers. Zware petrochemische industrie, teleurgesteld zwaaiden we de rivier dus snel uit.

Voor de fans – Onze gemiddelde fietsdag ziet er als volgt uit: rond 7u wakker, dan even mobielen en rond 8u ontbijt (zelf maken of American buffet). Inpakken en rond 9u vertrek. De fietsdag bestaat uit vier of vijf delen. Elk deel een uur (of ca. 20km), van tankstation naar supermarkt of van supermarkt naar tankstation. Bij elke pauze goed bijdrinken en eten wat mogelijk is. Niet altijd eenvoudig bij deze temperaturen. Watermeloen staat op 1! Niet té veel en té koud drinken, want dat kan de maag weer niet goed aan, merkten we. Tegen een uur of vier gaan we kijken waar we gaan overnachten. Google Maps, Booking.com of eigen idee en daar zijn we dan een uur later, na zo’n 80 à 100km te hebben gefietst. In het (meestal) motel eerst inchecken, dan de dagelijkse routines: kleding wassen, thee zetten, douchen, zwemmen (indien mogelijk), eten zoeken (Mexicaans mét margherita of Subway of heel wat anders; magnetronfood…), mobielen/foto’s/website, route voor de volgende dag. En dan rond half 10 de oogjes toe.

Tot zover weer. Mogelijk de laatste keer uit Louisana. De volgende staat die ons staat te wachten is Texas. Alles oké met ons en met de fietsen!

En nog bedankt voor alle reacties, stellen we zeer op prijs!

Woe. 23 aug. NEW ORLEANS km stand 1499.

We zijn nu ongeveer op een kwart van onze fietsreis door de USA en we zitten mooi op schema! Gisteren zijn we aangekomen in New Orleans, na Miami de tweede grote plaats die we op onze reis aandoen. Om hier te komen, moesten we letterlijk flink wat bruggen overwinnen, maar dat is ons prima vergaan. Ter vergelijk: die hoge bruggen in Noorwegen zijn een stuk vervelender; steil en niet altijd met vluchtstrook. Vanaf de laatste overnachtingsplaats Slidell was het nog een kleine 60km naar het centrum van New Orleans. Waar we eigenlijk heel eenvoudig binnen zijn gereden. Eerst een 7,5km lange dam/brug, vervolgens een stuk door de bayou (moeras/veen/ alligatordomein) en net toen het druk met verkeer leek te worden, kwamen we op de bikelane uit en dat fietspad leidde ons tot vrijwel vlak voor ons hotel hier.

We wilden graag deze grootste stad van Louisiana bezoeken. De stad ligt aan de rivier de Mississippi -die we nog altijd niet overgestoken zijn- en alle info en verhalen die ons eerder bereikt hadden, nodigden uit tot een bezoek. Welnu, we hebben de stad anderhalve dag bekeken, rondgelopen in 37 graden, zijn een stuk lomer dan na een fietsdag en we zitten nu op de hotelkamer middenin het centrum nog even onze ervaringen te bespreken. Mixed feelings. Sowieso ook hier een enorm verschil tussen voorsteden en het centrum. Plekken waarvan je eigenlijk niet kunt voorstellen dat er gewoond wordt, tegenover de torenflats van het Central Business District. Toeristen die door de smalle straatjes flaneren, met overal gevels met balkonnetjes met fraai gevormde en gekleurde hekwerken. In veel cafés of op een straathoek muziek; een bandje, een zanger, en niet alleen jazz of blues wat we hadden verwacht.

Gisterenavond; een muzikale heksenketel op Bourbon Street. Sting zong er al eens over (“Moon over Bourbon Street”) en de originele versie van Gerard Cox’ Mooie Zomer is ook zeker de moeite waard (Arlo Guthrie – “City of New Orleans”). Net als zoveel andere toeristen vergaapten wij ons aan deze opmerkelijke subcultuur. We liepen van kroegie naar kroegie, smulden van de jambalaya en gumbo en van een lokaal bier Faubourg. Meer dan eens werd aangeboden onze schoenen te laten poetsen, we hadden hectometers kralenkettingen kunnen aanschaffen, we hadden een levensechte python om onze nek kunnen krijgen (letterlijk!) en we vroegen ons af of al die achtjarige jongetjes, driftig op pan en pot rammend teneinde ook wat zakgeld op te doen, ’s avonds om 11 uur niet door thuis zouden worden gemist. De scholen zijn immers weer begonnen hier.

Maar tussen alle kermis en kleur viel en valt -ook overdag- het meeste op hoe ‘de mens’ ook blijkbaar kan/wil/mag/moet leven… zoveel zwervers, daklozen, verslaafden, ontheemden… Het is te triest voor de ogen om aan te zien.

Over de geschiedenis van de stad en het carnavaleske Mardi Gras moet je maar zelf even wat gaan googlen. We houden het hier even in het kort op onze eigen ervaringen. New Orleans: het was het zeker waard om er geweest te zijn, maar we gaan morgen net zo graag weer de fiets op.

Meer foto’s van deze bijzondere stad vind je onder de knop ‘USA 23’ in de zwarte tabbalk hierboven.