JPJ WERELDFIETSREIZEN 1984-2025

DAG 21, 22, 23: NOVALJA / PAG (KROATIË), ma. 26 mei 2025, km.stand 1652.

Route: Ljubljana – Postonja – Ilirska Bistrica – grens Slovenië/Kroatië – Rijeka – Krk – Rab – Novalja/Pag.

Het is zomaar een van de vragen van De Slimste Mens-app: noem 10 eilanden voor de Kroatische kust. Met de atlas op schoot kom je een heel eind, keuze genoeg. Ik kan inmiddels ook een aardig rijtje uit m’n hoofd opnoemen.

De eerste twee dagen in Slovenië waren zo ongeveer in het water gevallen. Kort na vertrek uit de hoofdstad Ljubljana (eerst nog bij 8 graden, brrr) brak de zon door en die is sindsdien niet meer weggeweest. Zo werd de derde en laatste dag door Slovenië een traktatie. Wat is de natuur dan toch fraai en wat komen de dorpen en plaatsen toch een stuk vriendelijker eruit te zien. Veel heuvels, veel groen, een enkele pas (600 meter). De route golfde door het landschap, zoals de kuilen in het wegdek. Want daar valt nog wel wat te verbeteren in dit lieve land. Waar je overigens ook zó doorheen bent; Slovenië is ongeveer de helft van de Nederlandse oppervlakte. Volgende en zesde land van deze reis: Kroatië.

Daar binnenkomen betekende voor Fiets en mij naar binnen zoeven. Vanuit de Sloveense heuvels ging het naar Rijeka aan de Adriatische kust 25 kilometer gestaag omlaag op een mooie zomerse zondagochtend. Eerste blik op de blauwe zee met Opatija in de diepte was zo’n MasterCard-moment. Zoiets als Wauw!

Er zullen nog veel van die panorama’s gaan volgen, want van hier af aan is de zee nooit ver weg. Voor de argeloze lezer thuis, denk ajb niet dat een leuke weg langs de kust op de wegenkaart of in de atlas betekent dat de weg lekker vlak langs het water of het strand gaat, de hele tijd. O nee. Wie wel eens langs de kusten van bijvoorbeeld Frankrijk of Engeland of Noorwegen heeft gefietst, weet dat het continu op en af gaat. En dan niet zoals bij ons in de duinen, nee, de weg gaat 100 à 200 meter omhoog. Om daarna weer naar zeeniveau terug te vallen. Goed te doen zijn de percentages van 3 a 4%, maar boven de 8% wordt het wat serieuzer allemaal. De afdaling is vervolgens natuurlijk weer enig. Maar veel te kortdurend. Waarna de volgende klim zich alweer aandient. Zodat het gevoel ontstaat dat je de hele dag aan het klimmen bent. Maar ja, ik heb er nog lol in en de benen hebben in Duitsland en Oostenrijk al lekker wat spierkracht bijgetankt.

Eenmaal in Kroatië kun je ervoor kiezen om de gehele kustlijn te volgen, van Rijeka tot aan Dubrovnik. Thuis had ik vernomen dat dit nog wel eens een drukke weg wil zijn. Dus koos ik ervoor om eerst maar wat te gaan eilandhoppen. Die vraag uit De Slimste Mens inderdaad. Leuke, toeristische eilanden die je per ferry kunt bereiken -met wat gepuzzel- en zonder al te veel verkeer. Totdat het zondagmiddag eind mei is en van alles verkeer heeft besloten het (mijn eerste) eiland Krk te bezoeken. Lokale Kroaten, Slovenen, caravans uit Nederland, der Deutsche Camper-verein, idem die uit Oostenrijk [niet dat ik ze allemaal persoonlijk ken; ik kijk nog wel eens naar de kentekens]. Kortom: een drukte van jewelste waarbij je je twee dingen afvraagt: (1) waar moeten al die mensen naartoe op zo’n eilandje? en (2) waarom gaat iedereen er meteen weer vanaf?? Misschien dat ze met z’n allen júist de kustweg vermeden hebben, omdat die -net als ik dacht- druk zou zijn, waardoor het daar juist weer rustiger is… we zullen het zien. Ik ga eilandhoppen en op andere stukken de kustroute doen.

Vandaag van Krk naar Rab (erg leuk en totaal niet druk) en als laatste naar Pag, waarbij je je de eerste kilometers op een compleet maanlandschap waant. Bij een strakblauwe lucht en een temperatuur die opgelopen is tot 23 graden. Het lijkt wel zomer. En de weersverwachting ziet er ook oke uit.

Overnachten doe ik vanaf Slovenië bij particulieren. Er worden hier zoveel ‘apartman'(s) aangeboden, tegen aardige prijs en prima kwaliteit biedend, dat mijn keuze om de tent niet mee te nemen, terecht is geweest. Kun je ook nog eens zelf koken, zoals nu. Aan de ravioli met aangevulde groentes en saus.

Ruim 1600 kilometer gefietst inmiddels, ruim 3 weken bezig. Ik denk dat ik hier bijna op de helft van mijn einddoel Athene ben. Ik ben niet de enige enthousiasteling die dat doel voor ogen heeft. Met de fiets dan. Ik heb al meerdere fietsgenoten ontmoet die dezelfde kant op gaan of juist vandaar af naar het noorden aan het rijden zijn. Ervaringen uitwisselen en weer doorpeddelen.

Tot het volgende verslag! En vergeet niet naar de foto’s te kijken die ik op deze website plaats. Klik in de zwarte menubalk en er verschijnen al aardig wat plaatjes van tot nu toe. Veel meer in ieder geval dan de paar die ik in dit weblog plaats.

DAG 17, 18, 19, 20. LJUBLJANA (SLOVENIË), vrijdag 23 mei 2025. Km.stand 1421.

Route: Schwarzach – Mallnitz – Spittal an der Drau – Villach – Grens Oostenrijk/Italië – Tarvisio – Grens Italië/Slovenië- Kransjka Gora – Kranj – Ljubljana.

Het vorige verslag stopte waar Fiets en ik ook moesten stoppen; bij de doorsteek door de Hohe Tauern, deel van de Oostenrijkse Alpen. De Ciclovia (Alpe Adria Radweg), de fietsroute van Salzburg naar Triëst, werd daar onderbroken wegens onderhoud aan de Tauerntunnel.

Geen 6 km Fiets op trein, maar nu een omweg met de bus van drie uur. Hoewel de bus veel te laat kwam, ging het vervoer prima. Ik telde wel dertig medeslachtoffers die tegen hetzelfde probleem aan waren gefietst. Ik heb me laten afzetten in Mallnitz op 1180m hoogte. Daar waar ook de trein zou zijn uitgekomen. Met een spetterende afdaling -topsnelheid boven de 70…- het dal in, naar Spittal, aan alweer een rivier, de Drau. Karinthië in. Veel meren. Herinneringen aan vroeger. Met mijn ouders daar ooit op een camping gestaan. En weggespoeld. Dit bruggetje wordt zo wel duidelijk.

Villach bezocht. En vervolgens de curiositeit door drie landen binnen anderhalf uur te befietsen: Oostenrijk uit, Italië in, even Tarvisio bezocht en vervolgens land nummer vijf in van mijn reis: Slovenië.

Dat ging trouwens over een fantastisch fietspad. Voormalig treintracé met geheel glad asfalt. Langzaam maar gestaag klimmen tot boven de 800 meter en uiteindelijk uitkomend in wintersportoord Kransjka Gora. Daar trakteerde ik mezelf op een heerlijk hotel/resort met een uitzicht waar je elke dag wel wakker mee wilt worden: de Julische Alpen (zie plaatje). Ruim twee weken prima fietsweer gehad.

De volgende dag -gisteren- was er van al dat moois niets meer te zien. De weersvoorspellingen waren al een paar dagen dubieus, maar ik ontsprong steeds net de natte dans. Deze dag helaas niet. De eerste volledige dag in Slovenië werd een waterballet van jewelste. Op de weerkaarten was goed te zien dat er een enorm lagedrukgebied over dit gebied trok en dat hebben Fiets en ik geweten. Het werd stroomopwaarts als we aan het klimmen waren en stroomafwaarts omlaag. Omdat de fietsroute hier door allerlei kleine plaatsen met hellingen tussen de 10 en 17% ging, moest Fiets enorm zijn best doen om telkens elke kleddernatte bocht te halen. De remmen hielden het maar nét. Remblokjes hè, geen schijfremmen, Fiets is nog wat traditioneel ingesteld. Het kost behoorlijk wat remvermogen om een gewicht van 80 kilo (ik) plus Fiets 15 kilo plus bagage 15 kilo op de weg te houden… komt er ineens een gevaarte van 110 kilogram in afdaling van 15% op kletsnat bergweggetje een smal bochtje ingedoken…. Ja ja, fietsvakantie kan best spannend zijn hoor. Maar uiteindelijk, na 75 kilometer peddelen en zompen door deze Sloveense zondvloed, werd Ljubljana bereikt;

de hoofdstad van dit verder gerust wel lieve land (ik ben er eerder geweest). Het was nog even zoeken naar het door mij al gereserveerde appartement. Want??, hoezo afhankelijk van de mobiel…?? Die gaf plots nog maar 2% accu aan en vind dan nog maar binnen vijf minuten de weg in zo’n grotere plaats. We zijn het niet meer gewend. Al is deze stad nog niet zo groot als Utrecht. Maar toch, met vragen, tekeningetje, aanwijzingen, en dat alles in mijn beste Sloveens, stond ik om half 6 volledig doorweekt voor mijn overnachtingsadres. Naar goed gebruik van vakantiefietsers (sorry, ik moet even voor mezelf -en Remco- spreken) was de kamer in een mum van tijd omgebouwd tot een ruimte waar het leek alsof er kort daarvoor een ontploffing was geweest. Overal ligt en hangt alles te drogen en de gevolgen van de waterhoos van gisteren bekijk ik vandaag. Een pauzedag, inderdaad. Nog wel wat netjes en kil. De stad bekijken, Fiets checken en bijwerken. Alles herinpakken en dan morgen weer doorfietsen, naar het zuiden. Slovenië hoort bij de Balkan, dus je zou kunnen zeggen dat mijn eerste doel bereikt is.

Maar nu nog verder! Kroatië in en dan zien we wel hoever we komen. Athene is het einddoel. Met 1400 kilometers tot nu toe is dit nog geeneens de helft. Maar, los van de mindere weersomstandigheden nu even, veel te klagen heb ik niet. Fiets gaat top, ik ben prima en er komen ongetwijfeld weer zonniger tijden aan!

DAG 13, 14, 15, 16. SCHWARZACH IM PONGAU (OOSTENRIJK), ma 19 mei 2025. Km stand: 1206.

Route: München – Wasserburg a/Inn – Waging am See – Freilassing – grens Duitsland/Oostenrijk – Salzburg – Hallein – St.Johann im Pongau – Schwarzach im Pongau.

In dit verslag één pauzedag en drie fietsdagen, waarin Duitsland werd ingewisseld voor Oostenrijk. Met heuse grenscontroles op de brug over de rivier Salzach. Alleen voor wie Duitsland ín wil. Fiets en ik willen er juist úit, zijn weer toe aan een nieuw fietsland na bijna 1000 kilometer door ons buurland te hebben gereden. De pauzedag was bestemd voor de Beierse hoofdstad München. Grote stad waar ik nog nooit ín was geweest, wel een aantal keren vlakbij. Even wat nuttige (nieuw gastankje, nieuw fietsslot) zaken met aangename (toeristische) combineren. Het kolossale en schitterende raadhuis op de Marienplatz, het Olympische park en slot Nymphenburg maakten de meeste indruk. Verder als in zoveel grotere steden een hoog gehalte berooiden en verslaafden en een enorme internationale mengelmoes aan nationaliteiten, waarbij de autochtone Duitse verreweg in de minderheid is. En druk. Zoals me wel vaker op fietsvakantie overkomt: even té druk. Dus: interessant om er geweest te zijn, maar goed om er weer te vertrekken.

De laatste kilometers in Duitsland gingen door fraai glooiend landschap zonder al te veel kuitenbijters. Het bleef allemaal zo rond de 500 meter boven zeeniveau schommelen en het reed gewoon lekker door. Gesteund door nu een westenwind en over goed asfalt. Met geregeld fietspaden. ’s Avonds in het overnachtingsadres (meestal gasthof of hotel) gewoon de Nederlandse televisie kijken, op de mobiel. Handig hoor, de Ziggo-app. Een sensationele voetbalontknoping meebeleven en JJ het Songfestival zien winnen voor Oostenrijk. Tijd voor deze echte JJ om datzelfde land maar eens te gaan verkennen.

Die Duits-Oostenrijkse grens passeerde ik gisteren dan bij Freilassing. Om binnen een kwartier in het centrum van Salzburg te staan. Precies waar Remco en ik vorige zomer ook waren. Toen alleen met de auto, bloedheet en gigadruk. Nu kon ik moeiteloos en zonder medemensen mijn staatsiefoto’s aldaar laten maken. Voor de Dom en samen met, uiteraard, muziekvriend Mozart. Prachtige stad, Salzburg. Maar ik besloot hier nu niet te overnachten of te pauzeren.

Mijn weg verder vervolgd in zuidelijke richting, langs de rivier de Salzach. Er lopen hier verschillende fietstrajecten. De Tauernradweg en de Alpe-Adria-Radweg. Die overlappen elkaar gedeeltelijk. Stijgen in ieder geval gestaag in hoogte. Van Salzburg (440 m/h) naar waar ik nu zit op 600 m/h. Daarmee zijn we de Alpen nog niet over. Ik had voor de Brennerpas kunnen kiezen (die is 1000 m boven zeeniveau), maar die heb ik eerder al in beide richtingen gedaan. Ook de Großglockner er iets naast heb ik eerder gefietst. Dus nu gekozen voor het gemak van de Tauerntunnel, lengte bijna 9 kilometer.

Via plaatsen als St. Johann im Pongau, Dorfgastein en Bad Gastein bereik je deze tunnel. Met links en rechts reuzen van bergen. Maar helaas helaas, die tunnel blijkt tot half juli te zijn afgesloten wegens onderhoud. Dus Fiets in Trein gaat niet door, het alternatief wordt door de OBB aangeboden voor dezelfde prijs (10€): Fiets in Bus(aanhanger). En die gaat morgenochtend vanaf hier, dit bergdorp waar ik een super de luxe appartement heb gearrangeerd, tegen een mooi prijsje.

Morgen weer verder, hoe mooi Oostenrijk ook is, lang zal ik er niet in fietsen. Het volgende verslag komt alweer uit een land verder, Slovenië.

DAG 9, 10, 11, 12 – MÜNCHEN, do. 15 mei km. stand 990

Route: Würzburg – Ochsenfurt – Rothenburg ob der Tauber – Dinkelsbühl – Nördlingen – Donauwörth – Aichach – Dachau.

Vier dagen verder en zo’n 270 kilometer naar het zuidoosten. Vanaf Würzburg volg ik de Romantische Straße, een route van 500km van midden naar zuid. Die route gaat door allerlei middeleeuwse steden en plaatsen. De een na de ander gekenmerkt door kleurige handels- en vakwerkhuizen. En met dit weer komen die kleuren extra fraai tot leven. Enige nadeel voor de argeloze fietstoerist: elke Stadtmitte ligt bezaaid met kinderkoppen waar ze in Noord-Frankrijk jaloers op zouden zijn. Amper mogelijk om op te lopen zonder door je enkel te gaan, laat staan een rondje met bagagefiets doen. In Rothenburg (ób der Tauber) werd ik door een inwoner van die plaats vriendelijk welkom geheten op de ‘Parijs-Roubaix in Duitsland’.

Na een aantal ervaringen (en een lekke band) kies ik er nu maar voor om Fiets ergens te parkeren en de plaats maar verder wandelend te verkennen. Würzburg, Rothenburg, Nördlingen, Harburg, Donauwörth en de mooiste wat mij betreft Dinkelsbühl. Veel met vestigingswallen en toegangsTurmen. Tussen de plaatsen door kun je je prima per fiets vermaken. Het gaat veelal door glooiend open land, door de graan-, asperge- en nu prachtig geel kleurende koolzaadvelden en door kleine gehuchten. Vaak over prima wegen en fietspaden, soms ook over stukken stenen en kuilen (het woord gravel is té veel eer ervoor) en soms word je, de fietsbordjes braaf volgend, midden door een bos gestuurd, waar ik als bagagefietser nou niet zo dol op ben.

De Romantische Straße eindigt bij Slot Neuschwanstein, in het diepe zuiden van Duitsland. Daar zijn Remco en ik vorig jaar al geweest, dus ik kies er nu voor om die Straße te verlaten bij Rain en naar München te gaan.

Ik noemde al één lekke band. Opgelopen op de kasseien vlak na Würzburg. Geheel volgens de Wet van Murphy gebeurt er dan binnen korte tijd meer onheil. Werkelijk 10 kilometer verder wéér lek. Nu een klein stukje glas de boosdoener. Gebeurt me niet vaak (Amerika uitgezonderd…), al hoort het natuurlijk bij een fietsavontuur. Het herstelgedoe duurt even; alle bagage eraf, reparatiespullen erbij. Wiel eruit. Buitenband eraf, band checken, nieuwe binnenband erin (de lekke plak ik ’s avonds wel). Dan weer alles terugdoen. Vooral lastig om de stugge buitenband er weer omheen te krijgen (met m’n artrosehandje…). Heel vriendelijk ook, terwijl ik aan het repareren ben, is er een aantal keren gestopt door andere fietsers en automobilisten met de vraag of ze me konden helpen. Bij een fietsenwinkel in Nördlingen nog even langsgeweest om remmen en achterwiel te checken.

De laatste paar dagen kom ik niet meer aan enorme stukken toe. Mijn streefaantal kilometers per dag is 80. Dat is hier een hele klus. Het zit hier zo langzamerhand op een hoogte van 500 meter boven zeeniveau. Geen klimmen van langzaam en gestaag -wat mij goed ligt-, maar het gaat hier continu steeds meer venijnig omhoog dan dat het afdaalt. Zeg maar 30 meter op (12% was de steilste) en dan weer 20 naar beneden. Al blijft het zoeven van de wind door je helm in zo’n afdaling een van de meest gelukmakende ervaringen van zo’n fietsreis. Daarbij tot mijn geluk de beleefdheid van de Duitse automobilisten dat ze achter je blijven rijden en ware dames/heren in het verkeer zijn. Ik heb het wel eens anders meegemaakt.

Over het weer weinig nieuws: het is en blijft een opmerkelijke start van het fietsvoorjaar. Twaalf dagen onderweg en elf daarvan zon. Juist alleen vandaag is het met 16 graden iets koeler en wat bewolkt. De wind kwam eerst uit oost (tegen), maar vandaag plots uit noordwest en vol in de rug. Via Dachau -getekend door uiterst donkere historie- heb ik vandaag na in totaal een kleine 1000 kilometer de Beierse hoofdstad München bereikt. Geregeld met de auto eromheen gereden, maar nooit echt bezocht. Dat gebeurt nu dus. Ik neem hier even wat pauze om lijf en Fiets wat rust te gunnen. Benieuwd hoe die stad eruit ziet.

Deel mijn fotogeluk door in de zwarte balk hierboven te klikken. De foto’s verschijnen vanzelf en als je erop klikt, worden ze vergroot. Het allergrootste deel van Duitsland heb ik nu gehad. Mijn volgende verslag zal uit Oostenrijk komen. Servus!

DAG 6,7,8 – WÜRZBURG, zo. 11 mei 2025 – kilometerstand 705.

Route: Bacharach – Bingen am Rhein – Mainz – Groß Gerau – Darmstadt – Wertheim – Würzburg.

Wat een schitterend weer zo in het begin van deze fietsreis. Het is al boven de 20 graden. Begin mei… en dat terwijl ik naar het zuiden fiets, de echte warmte moet nog komen. Volop zon en nauwelijks wolken, het maakt de natuur en de plaatsen onderweg extra mooi. Enige dissonant deze dagen is de wind. Was die eerst nog mijn vriendje (noord), nu al vier dagen uit oost en omdat ik nu nét grotendeels die kant op ga, dus tegen. En best pittig ook, zeker als het nog omhoog gaat. Maar zonder strijd geen overwinning, heb ik ooit op IJsland geleerd, dus dat komt elke dag ook wel weer goed.

Mijn vorige verslag kwam vanaf de Rijn. Die ben ik na Mainz kwijtgeraakt en heb die ingewisseld voor de Main. Een bijzonder kronkelige zijrivier die bij -uiteraard- Mainz in de Rijn stroomt. Mainz, mooie stad. Ik trof het alleen net niet met markt op de Markt, dus kaasmarktachtige drukte daar.

Van Mainz naar Darmstadt. In die Alkmaarse zusterstad was ik vorig jaar ook al, om de reis van dit jaar en beetje voor te bereiden. Maar na Darmstadt ging ik een heel andere kant op dan vorig jaar. De richting is nu oost/zuidoost en zo ben ik langzamerhand in het midden van Duitsland terechtgekomen. Het Odenwald door, daar de eerste serieuze hellingen. Met wind tegen dus. Steeds meer richting oost, uitkomend bij de Main. Verbluffend goed fietspad langs die rivier. Echt: in dit gedeelte van het land hebben onze oosterburen hun best gedaan om een fraai fietsersnetwerk neer te leggen. En net zoals langs de Rijn: daar zijn ze plots weer! De kuddes pensionado’s op hun elektrieke fietskes. Braaf peddelend langs de vlakke rivieroevers. Zodra er ook maar even wat écht geklommen moet worden, zijn zij er niet meer en resten alleen nog aardig wat Duitse wielrenners en zo’n gele pensionado uit Nederland, de enigen zonder elektrieke ondersteuning. Een bus van Kras met fietsaanhanger is al gesignaleerd. Langs de oevers van de rivier.

Het fietspad langs de Main kronkelt als een tuinslang onder druk alle kanten op. De ene vijf kilometer is de wind in de rug, de andere acht juist weer tegen. Via pittoreske plaatsjes als Miltenberg en Wertheim ben ik vandaag aangekomen in Würzburg. Beieren inmiddels. Het heeft wat weg van Heidelberg, vorig jaar. Fraai hoor! Rivier, brug, vesting, flinke kerken/dom/kathedraal (een geloofsliefhebber kan hier zijn geluk niet op). En vooral mensen. Menschen. Überall.

Ik trakteer mezelf hier op een halve pauzedag om de stad te bekijken en AZ eveneens. Via de Ziggo-app.

M’n eerste fietsweek zit er nu op. Behalve over de tegenwind valt er helemaal niets te klagen. Elke dag rijd ik tussen de 80 en 100 km en daarmee mooi op schema (planning was in ieder geval 80 km per dag). Vanaf Würzburg gaat het morgen verder naar het zuiden. De Romantische Straße volgen en dan richting München. De weersvooruitzichten zijn onverminderd fraai.

DAG 3,4,5 BACHARACH, do. 7 mei 2025 km.stand 476.

Route: Kleve – Xanten – Düsseldorf – Köln – Bonn – Remagen – Andernach – Koblenz – Boppard – St. Goar – Bacharach.

De rivier de Rijn stroomt als een rode draad door mijn fietsvakanties heen. Al tijdens mijn eerste fietsreis in 1984 reed ik er al langs. En ook daarna heb ik talloze malen de rivier befietst en bezocht. Vorig jaar hebben Remco en ik zelfs de oorsprong van de rivier (Oberalppas, Zwitserland) bezocht. Met de auto weliswaar.Toen ik déze reis ging plannen, wilde ik sowieso het deel doen dat ik nog nooit eerder gefietst had: vanaf de Nederlandse grens tot Andernach, zo’n 250 km verderop. Zeg maar de Nederrijn. En zo geschiedde, inmiddels. Verpletterend? Nee. Interessant? Best ja. Verrassend? Nou, zeker! Zelden zulke goede fietspaden in Duitsland meegemaakt als in dit noordelijke gedeelte. Oké, soms is het weer hopeloos hobbelen over stukken geplakt asfalt, gaten en putten en uitstekende boomwortels (klemtoon op úit, graag). Maar al met al: niet ontevreden. Zelfs de barreboze stukken van vorig jaar zijn inmiddels opgeknapt.

Verder veel, heel veel industrie. Zoals aan elke rivier. Maar de mythe van Een Reisje langs de Rijn, -alle schoonheid en natuurschoon bezongen-, die wordt toch flink onderuit gehaald door Bayer, Ford, Shell, Thyssengrup, en alle andere zware metaal- en chemieconcerns die de rivier als afvoerstroom gebruiken waar de bende -pfas enzo- uiteindelijk in afvoerputje Nederland terecht komt. Krefelt, Uerdingen, Dormagen; je zult er maar wonen… je zult er maar werken… (je gaat er gewoon met de fiets doorheen).

Tussen de industrieën door is er genoeg leuks te zien. Verrassend groene stukken langs de borders van de rivier. En plaatsen, zoals het liefelijke en kleurrijke Xanten waar resten uit de Romeinse tijd terug te vinden zijn. En nu ik er toch was, gelijk wat op grotestedenbezoek: Düsseldorf (nog nooit geweest, viel tegen), Köln (met de onvermijdelijke Aziatische toeristen bij de evenzo onvermijdelijke Dom) en Bonn (ook nog nooit geweest, Beethoven heeft daar ooit zijn oor te luister gelegd; iets te letterlijk alleen).

Zo is een fietsvakantie voor mij: lekker de hele dag fysiek bezig zijn, fraaie natuur bewonderen en cultuur opsnuiven in de plaatsen. Het hoofd leegmaken en aan de andere kant weer aanvullen.

En dat alles in een ritme van opstaan, ontbijt, perdag zo’n vier etappes van 20 à 25 km fietsen, pauze nemen/rondkijken, eind van de middag een overnachting zoeken (nu geen tent mee), wassen/douchen/eten, relaxen, slapen en vanaf hier weer alles van voren af aan. Dat alles tussen 7.00 en 21.30u.

Deze eerste dagen is het weer me gunstig gezind; veel zon en de (noorder)wind grotendeels mee. Vandaag meer oostenwind en afhankelijk van de loop van de Rijn mee of tegen. Vandaag ook het mooiste stuk van de rivier. Dat begint na Koblenz. Die stad ken ik zo langzamerhand wel. Vaker geweest. En toch weer even dezelfde foto op Deutschen Eck, waar Moezel en Rijn elkaar treffen. Dan volgt het deel rond Boppard, de Lorelei, St. Goar, Bacharach. Blijft fraai. Historische en toeristische plaatsjes. Pittoresk, kneuterig. Zoals dit Bacharach waar ik vanavond in een gasthaus overnacht.

Mijn ouders en grootouders verkenden deze streek al als buitengewoon ver buitenland. Jaren 50, 60 van de vorige eeuw. Toen geluk nog gewoon was. Die hadden toen vast niet gedacht dat zoonlief/kleinzoonlief op zijn 66e nog wel een stukje verder dan de bocht van de Rijn bij Bingen zou gaan fietsen. Daarover meer in het volgende verslag op deze site!

DAG 1&2 KLEVE (D), ma 5 mei 2025 – km.stand 186

Route: Alkmaar – Purmerend – Amsterdam – Muiden – Almere-Haven – Nijkerk – Barneveld – Ede – Wageningen – Nijmegen – Berg en Dal – Kleve.

We zijn begonnen!, Fiets en ik. Voor fietsreis nummer 41 inmiddels. Het gaat nu niet naar het noorden, maar juist eens de andere kant op: richting Zuidoost-Europa. De enige hoek van ons werelddeel waar ik nog niet ben geweest. Ooit ben ik tot Zagreb gekomen, de hoofdstad van Kroatië. Maar nu wil ik verder, dat land in en en wie weet wel nog verder. Eerst maar eens kijken hoe het gaat allemaal. Ik heb een maand of twee ervoor uitgetrokken.

Op zondag 4 mei ben ik van huis weggegaan. Uitgezwaaid door Remco. De noordwestelijke wind in de wind, dus zonder al te veel problemen na een kleine 100km aangekomen in Nijkerk. Onderweg een nieuw stuk gedaan, dwars door IJburg. De nieuwste creatie van onze hoofdstekelijken. Inclusief strand, waar ik per ongeluk op belandde. Niet dat het erg druk was, want de temperatuur kwam maar mondjesmaat boven de 10 graden uit. Dat was zeker zo op Bevrijdingsdag. Een kille start, rond 8 graden. Ik me maar vertellen dat ik naar het zuiden ga en dat het wel goedkomt met de temperatuur. Over een week of wat, ongetwijfeld.

Voor alles een eerste keer en dat geldt voor mij en Fiets: we belandden in Wageningen nietsvermoedend (domdom, 5 mei…) midden in een enorm bevrijdingsdefilé waar we een flinke tijd voorrang aan moesten geven. Ook verstandig, want Fiets tegenover Tank zou een ongelijke strijd opleveren en een wel zeer voortijdig eind van deze prille fietstocht opleveren.

Nederland verliet ik dit keer vrij vlot; vanuit het ook al erg drukke Nijmegen ging de weg een beste tijd omhoog (a 2%, pffff) naar grensplaats Berg en Dal. Niet geheel toepasselijk gekozen. Berg had ik achter de rug en Dal leidde een zoevende afdaling in naar de Duitse grens. Die nog maar net hebben gepasseerd, was het slalommen door rijen Nederlandse auto’s die liever aan die kant van de grens hun benzinetank lieten vullen dan in eigen land. Ook een soort economisch decreet. Laat Trump het niet merken. In Kleve nu, waar het Hollands de boventoon voert in de supermarkten en van waaruit ik morgen de route verder zuidwaarts ga volgen.

Tot de volgende keer! Zo om de drie dagen probeer ik een verslag te plaatsen op deze website. De foto’s vind je als gebruikelijk al klikkende in de zwarte menubalk hierboven. Leuk dat je me volgt!