JPJ WERELDFIETSREIZEN

BUENOS AIRES, donderdag 15 maart 2018

Precies op de dag dat ik een half jaar op reis ben, vertrek ik straks weer uit dit werelddeel Amerika. Ik zit nu in de lobby van het America Plaza Hotel, hartje Buenos Aires, waar ik de afgelopen vier dagen gebivakkeerd heb. Over anderhalf uur komt de taxibus die me naar de 50 kilometer verderop gelegen internationale luchthaven Ministro Pistarini gaat brengen. Alles ingepakt.  Fiets stevig in fietsdoos en de andere spullen in de flightbag die zijn debuut deze reis heeft gemaakt en multifunctioneel inzetbaar was. Isoleert best, die flightbag, was een welkome aanvulling op mijn slaapzak tijdens de koude nachten in de tent!

Buenos Aires is na Orlando, San Francisco en Santiago de vierde grote stad waar ik een tijdje ben geweest. Met ruim drie miljoen inwoners een van de grootste steden in Zuid-Amerika. Veel fraai, grote, monumentale gebouwen. Ruime parken en de breedste boulevard voor het gemotoriseerde verkeer ´van de hele wereld´,  zo wordt de Avenue 9 de Julio hier genoemd. Zeven rijbanen breed en dat in beide richtingen plus nog een dubbele busbaan in het midden. De Obelisk staat er triomfantelijk en onoverwinnelijk precies in het midden.

Fraaie architectuur in deze stad! Het is niet voor niets dat Buenos Aires ´het Parijs van Zuid-Amerika´ wordt genoemd. Halverwege de 19e eeuw kwam er een flinke immigrantenstroom vanuit Europa op gang en met name Franse en Italiaanse stadsplanners hebben hun stempel op het uiterlijk van de stad gedrukt. In het fotoalbum op deze site zie je verschillende afbeeldingen van prachtige gebouwen uit deze stad.

Plaza de Mayo is de centrale ruimte waar wekelijks op donderdagmiddag de Dwaze Moeders nog altijd demonstreren. In de jaren dat Argentinië een militaire dictatuur was, zijn er vele echtgenoten, kinderen, kleinkinderen ´zomaar´ verdwenen en hun bijeenkomsten op Plaza de Mayo zijn dapper, indrukwekkend en huiveringwekkend tegelijk. Argentinië kent sowieso perioden van inktzwarte geschiedenis en is al decennia heen en weer geslingerd tussen verschillende dictaturen en presidenten. Al fietsend door dit land heb ik daar weinig van gemerkt. Dat het land een facelift qua milieu en wegennet kan gebruiken, moet ik direct beamen.

Buenos Aires is voor de gemiddelde toerist een prima stad om te vertoeven. Ik ben er nu vier dagen geweest, maar ik zou er zo nog wel even kunnen blijven. Een van de hoogtepunten vind ik de volkswijk La Boca. De ex-voetbalclub van Diego Maradona, Boca Juniors, zetelt daar. Een groot deel van de wijk is voorzien van allerlei vrolijke en felle kleuren. Bijzonder, en bijzonder fraai. Net als de nieuwste wijk van de wijk, Puerto Madero. Ooit een vervallen havengebied, nu staan er langs de oevers van de Río Grande allerlei wolkenkrabbers, hotels en handelsgebouwen.

Gisteren heb ik een uitstapje naar buurland Uruguay gemaakt en daar nog even ruim 20 km rondgefietst. Weer een land erbij waar ik gefietst heb!  Ik kon naar hoofdstad Montevideo, maar gezien de grotere vaarafstand koos ik voor de voormalige missie- en vestingplaats Colonia de Sacramento. Leuke, oude, authentieke plaats die de (verkeers)drukte van Buenos Aires even deed vergeten. Want neem van me aan dat het hier, net als in Santiago, behoorlijk druk is in het verkeer. Het begrip tijd is hier aardig rekbaar. Een winkel die om 9 uur open gaat, moet je nog niet om 9 uur bezoeken. Cerrado. Gesloten. Een restaurant waar je wilt gaan eten, zou wel open kunnen zijn om half 9, maar dan is het nog even afwachten of de kok er al is.  Vertrekt de ferry om kwart over 8¿ Om welke onduidelijke reden dan ook wordt het zo drie kwartier later. Maar als we met elkaar even stilstaan in het verkeer, is de factor tijd plots van levensbelang. Wat zou dit land zijn zonder claxon…

Maar goed, over een uur of zeven (als ´t meezit met die tijd) vertrek ik uit Zuid-Amerika en uit Argentinië. Een land waar ik met gemengde gevoelens op terug zal kijken. Mooie steden. Een aantal prachtige natuurgebieden. Maar toch ook het land van de ellenlange, kaarsrechte wegen door de open, kale pampa´s. Reuze aardige mensen. Over toeteren gesproken: dagelijks tientallen keren duimpjes omhoog en toeteren naar de eenzame fietser. Waar ik ook kwam, als men ontdekte dat ik vanuit Holanda kwam, had ´onze´en ´hun´ Reina Maxima de deuren voor mij al geopend.  De taalbarrière -ik geen Spaans, zij geen andere taal- werd zo al heel snel geslecht.  
Ik heb veel verschillende ervaringen opgedaan in een half jaar werelddeel Amerika.
Een fantastisch Chili, een verrassend leuke USA en Argentinië met wisselend gevoel. 
Vergeef het me dat ik dit land niet altijd even super vond. Don´t cry for me Argentina!

Amigos adios, al zijn we nog niet klaar met de tengo´s en pero´s.
We gaan al fietsend verder in Spanje! Hopelijk is daar wel weer Lipton Ice Tea.

BUENOS AIRES, Argentinië. Zondag 11 maart 2018. Kilometerstand 12.290 (USA 5746, Chili/Argentinië 6544).

Vandaag precies een half jaar onderweg. En na San Francisco, Santiago en Ushuaia is er weer een mijlpaal bereikt. Want: We zijn er! Fiets en ik. En alles wat we de afgelopen weken en maanden mee hebben gezeuld (op de inhoud van twee postpakketten na, waarvan een na enig oponthoud door de Nederlandse douane uiteindelijk toch in Alkmaar arriveerde; de ander was verrassend razendsnel over). 

Vanmiddag om drie uur reed ik bij La Boca de hoofdstad Buenos Aires binnen. Tal van voorsteden al op eerdere rij; Avellaneda, Quilmes (waar de lekkere cerveza vandaan komt), Varela, Bosques enz enz. Van de 80 kilometer die ik vandaag heb afgelegd, gingen er zeventig door stedelijk gebied.
Met de voorkennis die ik had, had ik me voorbereid op een lange fietsdag tussen dikke rijen autoverkeer. Het zou nog erger worden dan Santiago, Chili.

Dat viel reuze mee. Ten eerste omdat ik stomtoevallig op zondag deze stad binnenkwam. Ten tweede omdat het vrachtverkeer geheel ontbrak (dat volgde de autosnelweg) en daarbij had ik, met Google Maps in de hand, de mazzel dat ik soms op wegen belandde waar ik plots de enige weggebruiker was.

Het was de policia zélf die me had gewaarschuwd voor het gevaar dat fietsen naar Buenos Aires met zich mee zou brengen. Met een fiets naar de Capitol de la Federacion, kón dat eigenlijk wel…. Gangs die me zouden overvallen, roekeloze automobilisten, opengebroken wegen…  Nu heb ik niet de gewoonte om adviezen van veiligheidsmensen in de wind te slaan, maar enige ervaring met fietsen in Argentinië heb ik inmiddels wel. Op de overvallende gangs na heb ik hier zo langzamerhand de gekste capriolen in het verkeer wel meegemaakt. Het gaat even te ver om dat hier nu allemaal te noemen, maar bedenk gerust de meest malle of gevaarlijke verkeersfout of -overtreding en ga er maar vanuit dat ik die hier heb meebeleefd. Ik heb me geeneens meer verwonderd de laatste tijd en ik heb me meer dan eens voorbereid op wat voor merkwaardigs het verkeer rondom me zou kunnen gaan doen. Mijn anticipatievermogen heeft een flinke boost gekregen in dit land…. Het ‘gevaar’ vandaag bleef beperkt tot een paar op-fietser- katapultschietende prepubers en een paar overhaaste buschauffeurs die hun vehikel bij voorkeur bovenop mijn voorwiel wilden inparkeren.

­Ondanks de eentonige omgeving heb ik de andere dagen van de afgelopen week nog wel best van alles meegemaakt.
Mijn laatste tentovernachting bij een boerenerf, dat een van de honden des huizes blafbaar niet zo op prijs stelde en dat urenlang midden in de nacht luidkeels liet merken. De lafbek bleef weliswaar achter zijn kant van het hek, maar Tent en hek waren slechts drie meter van elkaar verwijderd…  Verder een fijn bezoek aan warme zoutwaterbaden, een fantastische overnachting op een estancia (met zwembad) midden in een stadje en een vrije dag in La Plata. Zeer fraai centrum van deze plaats die flink ietsjes groter was dan ik verwacht had.

Goed, nu dus Buenos Aires na ruim 12000 fietskilometers. Het is mijn finishplaats in dit werelddeel en de stad moet zeer fraai zijn. De eerste paar uur vanmiddag waren in ieder geval al zeer onderhoudend. Een kleurrijk La Boca, de prachtige en moderne skyline van Puerto Madero en dé toeristentrekker, de Obelisk in hartje centrum. Daar zit mijn hotel ook en van daaruit ga ik de komende dagen deze wereldstad verkennen. De foto’s zie je vanzelf wel verschijnen in het fotoalbum op deze site. Donderdag 15 maart komt er dan een eind aan de avonturen door Zuid-Amerika en vlieg ik terug naar Europa. Vanuit Málaga begin ik dan aan deel 3 en tevens het laatste deel van mijn fietsreis. Ik kan nog een tijdje blijven oefenen op mijn inmiddels opgedane Spaans gebrabbel….

­TANDIL (Midden/Oost-Argentinië), zondag 4 maart 2018.
Kilometerstand 11.836 (USA 5746, Chili/Argentinië 6090)

De naam ´Argentinië´ is afkomstig van het Latijnse woord voor zilver -´Argentum´- een van de voornaamste metalen die hier gedolven werd. Daarnaast kan Argentinië tot op de dag van vandaag enorme olievelden tot haar grondbezit rekenen.

Net als Chili kent Argentinië een bewogen geschiedenis. Het land staat sinds 1816 op eigen benen, daarvoor was het een kolonie van Spanje. Onder leiding van generaal José de San Martin werd Argentinië na een korte strijd met de Spaanse overheersers in 1816 onafhankelijk. Elke plaats waar ik kom, heeft de hoofdstraat van het centrum “San Martin” genoemd. Het zuidelijke gebied, Patagonië, werd pas in de tweede helft van de 19e eeuw aan Argentinië toegevoegd. Eind 19e eeuw kende Argentinië een flinke immigratiestroom. Uit Engeland, Wales, Duitsland, maar ook uit Nederland kwamen immigranten, vaak boeren, naar het nieuwe beloofde land toe om zich hier te vestigen. De plaats Tres Arroyos, waar ik een paar dagen geleden was, kent nog een grote groep Nederlandse afstammelingen. Koningin Beatrix heeft deze plaats tijdens haar staatsbezoek in 2006 nog bezocht.

Rond de eeuwwisseling 1900 was Argentinië een van de rijkste landen ter wereld, maar met name in het tweede deel van de twintigste eeuw is het land heen en weer geslingerd tussen verschillende politieke stromingen. Na de Tweede Wereldoorlog werd Juan Perón president van de natie. Anti-Amerika, anti-kapitalisme, anti-communisme. Populair bij het volk en dat gold ook zeker voor zijn tweede echtgenote, Eva Perón, in de volksmond liefkozend ´Evita´ genoemd. Evita had achter de schermen veel macht en invloed op het beleid van de regering van haar man, wat door militaire leiders niet buitengewoon op prijs werd gesteld. Over het leven van Evita Perón is er later door Andrew Lloyd Webber nog een machtige musical gemaakt, ´Evita´, inderdaad. Zowel Juan als Eva Perón wordt hier nog volop geëerd met bustes en standbeelden.

In het tweede deel van de vorige eeuw werd Argentinië geconfronteerd met steeds terugkerende conflicten tussen burgers en militairen. Het land is een tijdlang een militaire dictatuur geweest. Veel goeds heeft deze ´junta´ het land niet opgeleverd. Op het moment dat de junta in 1982 besloot de nabij gelegen Falkland-eilanden (Brits bezit) in te lijven, om ook het eigen volk weer tot zich te krijgen, tekende de junta zijn eigen doodsvonnis.
Argentinië verloor het gevecht om de Falkland-eilanden en dat betekende meteen het eind van de militaire dictatuur.
Toch, waar ik ook rijd, er staan overal borden in het land die aangeven dat de ´Malvinas´ (Falkland-eilanden) Argentijns zijn en blijven… Ook op landkaarten staat vrolijk aangetekend dat deze afgelegen eilandengroep tot Argentinië behoort.

Na het verlies van de Falkland-oorlog werd het land geleid door een democratisch gekozen regering. Aanvankelijk groeide de economie enorm, maar 2001 stortte de economie volledig in. De mensen konden niet meer bij hun eigen spaargeld komen en het land raakte flink instabiel. Geleidelijk aan, onder het beleid van president Kirchner (eerst hij, in 2007 zijn vrouw) is het land weer uit het dal gekropen. Het straatbeeld zoals ik dat meemaak, is een afspiegeling van de geschiedenis. Fraaie, grote, bombastische gebouwen tegenover zwaar verwaarloosde gebieden en straatbeelden alom.

Ik kan geen goed beeld krijgen van wat Argentinië mooi moet maken. Het land is zo enorm groot voor de ´slechts´ 42 miljoen mensen die er wonen, dat ik gekscherend kan stellen dat de overbevolking van de wereld in dit land in een keer teniet kan worden gedaan. Wat een ruimte, wat een open gebieden hier. De highlights van het land liggen zo ver uit elkaar dat het eigenlijk niet te befietsen is. Reed ik aanvankelijk door honderden, duizend kilometer open woestijn, dat is inmiddels alweer honderden, bijna duizend kilometer vruchtbaar pampagebied geworden. Rechte, kaarsrechte wegen door de oneindige agrarische velden. Met wat geluk zie ik maisvelden, velden met zonnebloemen of olijfbomen. Maar veel vaker droog en dor akkergebied. Het is hier en nu droog en warm. Terwijl in Nederland de schaatsen weer in het vet kunnen, is het hier dagelijks boven de 30 graden en die grote koperen ploert schijnt van ´s ochtends vroeg tot ´s avonds (steeds minder) laat, vol op het lijf van de nog steeds eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur…. in terrabruin omgekleurd is.

Ik ben inmiddels in de laatste provincie van mijn reis, en die heet al Buenos Aires. Vandaag een rustdag in de fraaie historische stad Tandil. Die ligt op 400 kilometer afstand van de hoofdstad Buenos Aires. Die vierhonderd kilometer ga ik de komende vijf dagen overbruggen. Vandaag is het zondag 4, volgende week zondag 11 maart en dat is de dag dat ik moet inchecken in mijn hotel in de hoofdstad. Nog even doorbijten door ´s lands oneindige vlakten.

BAHIA BLANCA (Midden/Oost-Argentinië), dinsdag 27 februari 2018.
Kilometerstand 11.454 (USA 5746, Chili/Argentinië 5708)

Eigenlijk weinig te melden, behalve dat ik weer 300 kilometer verder ben gekomen.
Ik meld het maar even, want het “geen bericht, goed bericht” gaat anders niet op.

Een dag pauze in Bahia Blanca nu. Tijdens zo´n pauzedag probeer ik weer een bericht op deze website te zetten. Bahia Blanca ligt aan de kust, aan het water. Maar de benaming “Witte Baai” is niet voor niets. Het gebied rond de baai bestaat uit verschillende kanalen die bij het getij al dan niet droog vallen en de zoutvlakten die er dan zijn, kleuren wit.
En zoals eerder gezegd, droog is het hier. Af en toe wat regen, zoals afgelopen nacht.
Maar de voorspelling voor de komende dagen is weer zon, droog en warm. De afgelopen week kwam de thermometer weer met gemak boven de 30 graden. En dan te bedenken dat het hier -eind februari-, naar Nederlandse maatstaven eind augustus is. De scholen beginnen volgende week maandag weer. In Argentinië en Chili -en ongetwijfeld in de rest van Zuid-Amerika- hebben de leerlingen in januari en februari zomervakantie.

Ik ben inmiddels officieel Patagonië uit. Dat is zeg maar de punt van Zuid-Amerika. 
Ooit al eens verteld hoe Patagonië aan de naam is gekomen? Welnu, de Portugese ontdekkingsreiziger Magellaan -daar is ie weer- vermeldde in zijn logboek dat de mensen die hij hier aantrof reusachtig grote voeten hadden. De letterlijke vertaling van Patagonië moet dan ook zoiets zijn als “Land van grote voeten”. Ik bedenk het niet hoor, ik haal het uit de info die ik her en der verzameld heb. Het zal in ieder geval wat anders betekenen dan op grote voet leven…

Want de levensomstandigheden in Argentinië verschillen nogal. Her en der moderne gebouwen, met de tijd meegaand. Maar toch ook wel veel minder fraaie bouwwerken. Zoals gisteren. Ik reed deze stad binnen (met 270.000 inwoners de grootste tot nu toe in Argentinië) en het aanblik van weinig fraaie houten bouwsels waar de mensen in moeten wonen, was schrijnend. Ik kan niet inschatten hoe de economische crisis van circa 15 jaar geleden dit land en de mensen-op-straat heeft geraakt, maar in vergelijking met Chili vind ik Argentinië beduidend minder ver. Ook is het land enorm vervuild. Zelfs in de open vlakken, de pampa´s, de woestijnen…. overal zo veel rotzooi en rommel. Niet fraai.
De weg waarop ik rijd, is een nette asfaltweg. Maar zodra je links of rechts een afslag wilt nemen, is het steentjes, keien en zand. En enorm stoffig.

Opmerkelijk in dit land zijn de politiecontroles. Steevast als je een grotere plaats in gaat of juist er weer uit, passeer je een politiepost. De meeste auto´s worden aangehouden en de bestuurders moeten de juiste papieren tonen. Als fietser kan ik in de regel doorrijden. Toch ook één keer dat mijn paspoort werd gecheckt. Als “beloning” hield ik er een knalrood veiligheidshesje aan over.  En hoezeer die kleur het landschap en mijn outfit ook verstoort, het valt valt stevig op. Ik heb het hesje achterop mijn bagage gepind. Moet opvallen.
Heel veel automobilisten zijn super en heel vriendelijk. Hoe vaak er wel niet naar me gezwaaid, getoeterd wordt, de duim omhoog…. tot vervelens toe leuk (je wilt toch ook terugzwaaien…). Maar er zijn hier ook absoluut gekken op de weg. Autorijders die denken dat het Formule1-seizoen dit jaar niet in Australië aanvangt maar in dit andere land met hoofdletter-A in het begin en e-trema op het eind. Bij gebrek aan autosnelwegen gedragen ze zich als wildwestcoureur op die rechte stukken en trekken zich niets van verkeersregels, dubbele strepen en snelheidsborden aan. Links of rechts inhalen. Maakt niet uit. Niet prettig hoor, als je als fietser ineens in tegemoetkomende richting twee banen racende auto´s tegemoet ziet komen. En dan de middelvinger naar míj opsteken…. Hiér zouden politiecontroles ook nog wel eens preventief kunnen werken.

Goed, Patagonië uit dus. Het landschap is inmiddels ook veranderd. De kale, open steppen, de woestijnen, ze zijn niet meer. Ik ben inmiddels beland in een soort polderlandschap zoals we dat ook in de Wieringermeer kennen. Landbouw, veeteelt. Bomen en schaduw. De fruitstalletjes langs de weg van lang geleden keren weer terug en de plaatsjes en tankstations volgen elkaar in veel rapper tempo op. De bewoonde wereld komt er weer aan! Dat is een prettig vooruitzicht, dan hoef ik niet meer voor drie dagen eten en drinken mee te nemen. En sneller vers en fris water nuttigen. Water van 35 graden lest je dorst niet.

Ik ben inmiddels op 690 kilometer van Buenos Aires, waar ik op 11 maart wil en moet zijn.
Het zullen wel wat meer kilometers worden, omdat ik niet zo lang meer de straks steeds drukkere grote weg volg. Ik schat in nog één bericht op deze website, voordat ik in de hoofdstad ben. Aan het eind van deze eindeloze wegen. En dat mag je letterlijk opvatten.

Hier ben ik nu: Bij de rode ster

VIEDMA (Río Negro, Midden-Argentinië), donderdag 22 februari 2018.
Kilometerstand 11.169 (USA 5746, Chili/Argentinië 5423)

Na vijf-en-een-halve dag  op de fiets heb ik mezelf vandaag weer op een rustdag getrakteerd. Fiets moest sowieso even onder het mes. Twee dagen geleden brak er een spaak in het nog vrij nieuwe achterwiel. Maar juist omdat het wiel nog vrij nieuw is, moeten alle spaken nog even de juiste spanning vinden. Voor de luttele som van 100
peso´s (4,50 euro) is dat euvel ook weer hersteld. 

Ik ben op dit moment in Viedma. Dat is de zelfbenoemde hoofdstad van Argentijns Patagonië. Ligt aan de rivier Río Negro en in de gelijknamige provincie. Nog nét, want morgen, wanneer ik weer verder reis, dan zit ik meteen in de volgende en voor mij laatste provincie: Buenos Aires. Klinkt alsof ik dan al meteen ook in de hoofdstad ben, maar dat duurt nog zo´n 950 kilometer. Flink grotere provincie dan, pakbeet, Flevoland bij ons. Viedma vind je vlakbij de oostkust van Argentinië, zo langzamerhand in het midden van het land. Nog net Patagonië, daar raak ik zo langzamerhand uit. Zie het kaartje onderaan dit bericht. 

Veel schokkends is er eigenlijk niet gebeurd sinds mijn vorige bericht. Eerder eigenlijk gewoon saai. Veel kilometers en veel rechte weg door de pampa. Gewoon gaap. Verstand op nul, muziek aan en doortrappen maar. Goed plannen van eten en met name drinken, want tankstations en dorpjes liggen op behoorlijke afstand van elkaar. Mooi de momenten waarop de Argentijnse medemens zich van z´n beste kans laat zien: Een paar keer gebeurd dat een auto of vrachtwagen me passeert en zich in de vluchtstrook -die voor mij gelukkig van betere kwaliteit wordt- parkeert. De bestuurder houdt mij aan. Wordt er aangeboden om Fiets en al achterin de vrachtwagen te doen. Maar ik wil fietsen (´Prestado!´- we begrepen elkaar…-). Of dat er een anderhalf literfles ijskoud water wordt aangereikt. Dát sla ik natuurlijk niet af. Bij temperaturen van rond de 35 is dat ook de temperatuur van mijn watervoorraad en koelen doet ´t dan niet meer. Zo´n ijskoude verrassing is dan meer dan welkom.

In Nederland is het op dit moment lekker koud, heb ik begrepen. Welnu, hier houdt de zomer flink huis. Een enkele dag bewolkt met de temperatuur op 23 graden. Heerlijk koel! (sorry hoor…) De andere dagen zit de temperatuur tussen de 28 en 37 in. Van goed te doen tot echt wel stevig warm. Heel verschillende overnachtingen. Bij een ´comida´ (soort huisrestaurant), gerund door twee ruime 80+´ers. In een setting die zo uit Andere Tijden is weggelopen. Inclusief een dierenaantal waar menig dierentuin uitbreiding van behoeft.
Andere overnachting… Sierra Grande. Met zo’n naam kun je je voorstellen dat ik daar eerst bij aankomst een half uur in een ijskoud bad heb gezeten met dito cerbeza. De volgende nacht weer eens in een super de luxe hotel in Las Grutas, ons Scheveningen. Snel weggevlucht daar. Na al die rust in de pampa is die toeristendrukte me net even te gek. Dan weer een overnachting in Tent. Ergens in de pampa. Valt nog niet mee, een geschikt plekje in die leegte te vinden. Om ´s avonds om 9 uur te gaan genieten van een fantastische sterrenhemel. Niet gestoord door enig kunstlicht is het zwarte gat boven ons op het zuidelijk halfrond op z´n mooist. En om ´s nachts rond vier uur toch maar even wat extra kleding aan te trekken, omdat de slaapzak alleen niet voldoet. Het koelt nog wel best af hier, buitentemperatuur 5 graden.

Nu dus in Viedma. En was het vanuit het thuisfront al aangekondigd (Dank, Susan!!), het klopte op de kilometer…..: Afwisseling in het landschap! De laatste 50 kilometer werd ik verrast door groene weiden, akkers, maisvelden, sloten en kanaaltjes. Bomen! Schaduw!! Met regelmatig een boerderij waar groente en fruit verkocht wordt. Natuurlijk net weer niet als ik hier fiets, want naar goed Argentijns gebruik is alles waar iets verkocht of gegeten moet worden, tussen 13.00 uur en 17.30 uur potdicht… Uitgezonderd de grote supermarkten en tankstations, maar die vind je bij de grote steden. En die zijn er niet veel tot dusverre.

Maar: Afwisseling!! 
Minder gaap hopelijk de rest van het traject. Ik ben inmiddels onder de duizend kilometer naar Buenos Aires aanbeland. En als het nu net zo groen en divers blijft als de laatste 50 kilometer, dan krijgt dit deel van Argentinië weer wat meer glans en waardering van mijn kant. Next stop: Bahia Blanca, drie dagen fietsen voor mij, zo´n 270 kilometer.

Ik ben nu bij de rode *

PUERTO MADRYN (Chubut, Zuid-Argentinië). Woensdag 14 februari 2018. Kilometerstand 10.702 (USA 5746, Chili/Argentinië 4956).

In Nederland kennen we de term ‘polderblindheid’. “Een vorm van mindere waakzaamheid in het verkeer, veroorzaakt door een afwezigheid van externe prikkels.” De term verwijst naar het eentonige polderlandschap zoals Nederland dat in sommige streken kent.

.

Ik moet daar wel eens aan denken als ik hier fiets. De (mijn) Route National 3 laat zich nu ook niet door verrassend afwisselend landschap kenmerken. De droge steppen van het zuiden zijn inmiddels wat groenere pampa’s geworden. Maar eentonig blijft het. In Nederland hebben we polders, en De afstand tussen pakweg Schagen en Dirkshorn is een kilometer of 10.
In Argentinië zijn de polders pampa’s. En de afstanden tussen de plaatsen -die echt als oases in de kaalte zijn gedropt- zijn hier veel groter. Ik heb de grootte en de ruinte van dit land misschien wat onderschat. Nederland past er 66 keer in.

Ik hoop niet dat er hier iets in het verkeer bestaat als ‘pampablindheid’. En dat die bepakte fietser in het geel de enig aanwezige externe prikkel is. Mijn in omvang grootste angstgegners zijn de vrachtwagens. Maar die doen ‘t in de regel super. Als ik zo’n jongen in m’n spiegel zie naderen, steek ik mijn hand en duim op om aan te geven dat ik ‘m zie. Chauffeur stuurt ruim naar links en toetert na het passeren nog even voor akkoord. We begrijpen elkaar.

Het gevaarlijkste doen sommige automobilisten. Al racend over de weg vrachtwagens inhalen, nét op het moment dat die mij willen inhalen. De vrachtwagen kan dan geen kant op. Zie ik zoiets gebeuren, stuur ik de berm in. Steentjes of niet.
Of tegemoetkomende auto’s. Die mij wel zien maar toch vrolijk gaan inhalen. Komen er 2 rijbanen auto’s op me af..
Ik heb in ieder geval geen last van pampablindheid. Ik moet dag-in dag-uit geconcentreerd blijven.

De laatste 100 kilometer werd ik verblijd met een geasfalteerde vluchtstrook. Niet breed, maar wel zo veilig. En verrast door een aantal (échte) wielrenners die op deze RN3 hun trainingsrondjes rijden. Waar zouden ze anders moeten oefenen…

Ik hrb er weer een paar pampa-overnachtingen opzitten. Valt nog niet mee hoor, om in zo’n landschap een tentplek je te vinden waar je een beetje beschut staat en waar je ook een beetje uit ‘t zicht bent… Als grotere plaats verbleef ik even in Trelew. En nu een paar dagen carnavalbreak in Puerto Madryn. In 1865 gesticht door 150 immigranten uit Wales. Puerto Madryn is de uitvalsbasis voor een bezoek aan Peninsula Valdés. Dat schiereiland heb ik per huurauto rondgereden. Landschappelijk helaas weinig bijzonder, weer pampa pampa pampa. Wel met een zeer gevarieerd dierenrijk: Guanaco’s, nandoes, pinguins, zeeleeuwen, zeeolifanten, dolfijnen, walvissen, orca’s. Allemaal volop in de folders, maar helaas niet allemaal zichtbaar aanwezig. Toch is het weer eens wat anders dan al dat hondengeblaat.

Het weer: Volop zomer nu. De hittegolf van tien dagen geleden werd gevolgd door een paar kille dagen (15 graden, koud hoor ;)! En 5 graden ‘s nachts, in de tent. Inmiddels is het warme weer weer volledig terug. De wind is de laatste dagen in mijn voordeel geweest. Vaak west, zuidwest. En gezien mijn rijrichting  (noord, noordoost), past dat mooi. Het bracht me tot twee lange fietsdagen (132 en 158 km) die eigenlijk probleemloos voorbij gingen. Er viel ook niet zoveel te stoppen onderweg… )

Ik zit inmiddels zo’n 1350 kilometer van Buenos Aires af. Over de helft van het Argentijnse deel. Nog steeds Patagonië, al komt de denkbeeldige grens van dit Zuid-Amerikaanse gebied er binnenkort aan. De weg -mijn weg- de Route National 3, leidt rechtstreeks naar Buenos Aires. Ik kan af en toe een pauze inlasten, als ik maar op 11 maart in de hoofdstad ben. En zonder al te veel malheur gaat dat lukken!

COMODORO RIVADAVIA, Zuid-Argentinië. Dinsdag 6 februari 2018. Kilometerstand 10.253 (USA 5746, Chili/Argentinië 4507)

Ondanks de onvoorstelbare saaiheid van de omgeving, is er best wel veel gebeurd de laatste dagen. Dit bericht gaat over hitte, droogte, woestijn, scheurtjes in het wiel, water en wind, een valpartij, pinguins en zeeleeuwen. En weer een mijlpaal bereikt!

Om met dat laatste te beginnen, ik feliciteer Fiets en mezelf met het door-rijden van de 10.000 kilometergrens. Dat gebeurde onvermijdelijk ergens in het warme Nada. Dagen en dagen achter elkaar door het Niets. Niets te zien, niets te beleven en niets te doen. Steppen. Woestijn. Pampa. Ik begrijp nu de chauffeurs van passerende en tegemoetkomende auto’s. Steevast zwaaien en toeteren naar me. Ik maar denken dat ze me willen oppeppen. Maar waarschijnlijk ben ik voor hen even de enige afleiding op de lange, lange, rechte weg.
10.000 Kilometer dus, tweederde van mijn beoogde eindtotaal.

Ondertussen vraag jij je als trouwe lezer van deze berichten af waarom ik in hemelsnaam hier nog aan het fietsen ben. De saaiheid. De steppen, de lege woestijnen…. Stel je gerust, die vraag heeft al menigmaal door mijn hoofd gespookt. Het zal mijn Ramses Shaffygevoel zijn: We zullen doorgaan. Tot we aan het gaatje zijn. Om later tóch te kunnen verhalen dat ik deze 3000-km lange weg ‘gedaan’ heb. Een vorm van wereldvreemde zelfkastijding. Ik heb pelgrims op wandel-pad naar Santiago de Compostela op hun knieën de laatste kilometers zien afleggen omdat hun voeten niet meer konden. Maar toch doorzetten. Zoiets.

Ik heb een heuse hittegolf achter de rug. Dat laatste hoop ik althans. De temperatuur liep drie dagen achtereen op tot 36 graden. In de schaduw. Welke schaduw overigens….. Neem van me aan, dan is fietsen in zo’n omgeving best wel een opgave. Sinds ik aan deze weg, de Route National #3, begon, ben ik welgeteld nog één andere rare fietsvogel tegengekomen. De wind, blijf ik noemen. Zo bepalend, zo aanwezig. Constant uit westelijke richting en vaak flink krachtig. Gisteren werd ik letterlijk met fiets en al van de weg geblazen, met als gevolg een ongewenste ontmoeting met de stenen in de, zeg maar, vluchtstrook.
En dan wil ik absoluut de mannen van de YPF-tankwagens noemen die me er bij grote droogte -gevraagd en ongevraagd- met water en fruit doorheen gesleept hebben. Zo veel muchos gracias amigos!!

De weg, de route, gaat door een gebied waar werkelijk alles opgedroogd is. Een heel enkele keer nog een minirivier. Geen water in de verste verten. Ik heb het volste begrip voor Maxima, onze Koningin, Argentina’s Reina, in haar keuze voor onze Willem-Alexander. Zijn know-how op watergebied komt hier meer dan goed van pas! Argentina is best trots op ´hun´ Maxima.

Hoogtepunten van de laatste dagen. Die waren er wel, zij het beperkt. De 10000-grens dus. Rondlopen tussen de mini-pinguins bij Puerto San Julián. Kan ook weer van m´n bucketlist af. De ontmoeting met de Argentijnse zeekust. De Atlantische Oceaan! Water! Na al die dagen saaiheid twee dagen langs de kust fietsen. Geweldig! Tussen zeeleeuwen bivakkeren.

Als gevolg van de onverbiddelijk toeslaande zomer hier, heb ik mijn Amerikaans-bruine huidskleur weer terug. Ik fiets van zuid naar noord en de zon gaat van oost naar west. Dat betekent vanaf negen uur ‘s ochtends tot twaalf uur later de zon vol in face. En dat kleurt!

Ik ben inmiddels de provincie Santa Cruz uit. Next in line is Chubut. Hopelijk is deze provincie wat minder windgevoelig. Pampastukken komen er toch weer aan, al wordt het gebied langzamerhand iets meer bevolkt. Op het kaartje hieronder zie je waar ik nu zit (bij de rode*). Fiets staat even bij de fietsenmaker. Moet weer een nieuw achterwiel. De vorige fietsenmaker had iets te enthousiast de spanning van de spaken verhoogd. Met als gevolg zeven scheuren in de velg. Overmorgen weer verder. Nog zo’n 1800 naar Buenos Aires. It’s a long way there. Maar ik kom er wel.