(21) DANISH DYNAMITE

VIBORG, Jutland/Denemarken, zaterdag 6 augustus 2022.

Dag 72, 73, 74. Route: Oslo <ferry> Frederikshavn – Brønderslev – Aalborg – Hobro -Viborg. Kilometerstand 5307.

Weer een nieuw land in, deze fietsreis. Denemarken. Donderdag 4 augustus een bootreis van 10 uur die me van Oslo naar Frederikshavn in het noorden van Jutland brengt. Met een uiterst merkwaardige aankomsttijd. Eén uur ’s nachts legt de DFDS-boot aan in de port van Frederikshavn. Even doordenkend was het ook wel logisch: de boot heeft als eindbestemming Kopenhagen en komt daar de volgende dag om 10 uur aan. Frederikshavn is dus slechts een tussenstop. Waar ik in het donker -want dat is het alweer aardig aan het worden- het hotel moet zien te vinden en waar mijn kamerpasje in een envelop bij de inmiddels gesloten receptie klaarligt. Ook weer gelukt. Vakantiefietsen betekent ook constant van alles regelen, maar alles komt altijd weer z’n pootjes terecht.

Tweeduizend kilometer Noorwegen zitten erop. Nog duizend te gaan naar huis. Afscheid genomen van Noorwegen, land met de buffetrestaurants waar geen bediening te vinden is. En waar je je scheel zoekt naar het bestek. Noorwegen, land dat de uitgedroogde fietstoerist geen biertje meer gunt om tien minuten over zes op zaterdagavond. Staat wel in de supermarktvakken, maar mag niet meer na zessen worden verkocht. That’s our law, sir. Dapper land dat ook mee wil doen met fietspaden, maar ze alleen van bushokje tot bushokje laat gaan. Aanvankelijk de ene kant, dan plots aan de andere kant. Uiteraard bedoeld om het zo veilig mogelijk te maken voor de schoolkinderen, maar het steeds oversteken van de weg werkt voor mij juist gevaar in de hand. Dag Noorwegen, land waar je meer dan in Zweden nog wel cash kunt betalen. Hier wordt het wisselgeld uit een automaat gefloept waardoor je het idee krijgt de hoofdprijs uit een gokkast te hebben gewonnen. Zwaaizwaai mooi en nat land, met je lekkere wafels en bruine zoete kaas. En wat het weer betreft; de finalerit naar de Noordkaap kon niet beter, ik had toen het mooiste weer van de Noordse wereld. De matige en natte twee weken daarna waren spijtig genoeg even te veel compensatie voor die prachtdag.

Denemarken dus. Hier zal ik geen 22 dagen rondrijden, beetje afhankelijk hoe de wind waait, ben ik hier in een dag of vier uit. En hoewel Denemarken om de hoek ligt en net als Nederland een prima fietsland is, ben ik er niet vaak geweest. In de jaren 80, een van mijn eerste fietsbestemmingen en natuurlijk in 2004, op de terugweg van Noordkaapreis versie 1.

Ik neem nu een andere route door Denemarken. Startend in de kop van Jutland. Letterlijk en je mag ’t ook beeldsprakelijk nemen. Direct de eerste dag, na een korte nachtrit (van boot naar hotel) en dito nachtrust, ga ik in westelijke richting naar Aalborg. Laat daar nou net windkracht 5/6 vandaan komen, die zonder al te veel beschutting over het Deense laagheuvelland briest. Ik heb twee dagen rust gehad en ben inmiddels goed getraind kun je wel zeggen, maar dit is meteen een heel stevige eerste beproeving van het nieuwe fietsland. Ook de tweede dag, 87 kilometer naar Viborg is zwaar. Onstuimig weer en de wind nog weer feller op kop. Tegenwindkracht 6 kan ik, met Noord-Holland als trainingsgebied, op zich wel hebben. Maar met name als de weg oploopt, is het zwaar. Danish Dynamite. Tegenwind in de klim, nou niet mijn meest favoriete bezigheid. En vlak Denemarken echt niet uit als het om hoogtemeters gaat. Verder valt Denemarken me tot nu toe landschappelijk wat tegen. Dat kan al gauw als je al zoveel moois gezien hebt, maar ik kan natuurschoon best wel aardig inschatten. Het landschap is groen of bruin, vrij open en er gebeurt eigenlijk maar weinig.

De steden Aalborg en Viborg zien er daarentegen alleraardigst uit. In Aalborg ben ik te gast bij kennissen die ik in Finland ook al had ontmoet. Heel gezellig! Morgen gaat het verder door (Mid)Jutland, richting Billund, want ik wil Legoland nog graag een keer terugzien. Tot zover!