(16) VESTERÅLEN & LOFOTEN

STAMSUND (Lofoten), vrijdag 15 juli 2022.

Dag 49, 50, 51, 52. Route: Honningsvåg – Hurtigruten naar Risøyhamn – Sortland – Stokmarknes – Melbu – Fiskebol – Svolvær – Stamsund. Kilometerstand: 3816.

Toen ik in mei aan deze tweede Noordkaapreis begon, had ik nog geen idee of en hoe ik terug zou gaan vanaf het hoge noorden homeword bound. Eerst maar eens kijken hoe het lijf zich zou houden, eerst maar eens kijken of ik überhaupt die uitdagende kaap wel zou halen. Maar: gelukt. Been there, done that. Wat lijf betreft: boven verwachting. Aanvankelijk nog even erin komen, maar met name in Zweden en Finland goed de smaak te pakken. Met een zware apotheose in Noorwegen als beloning. Oké, het lijf doet het niet meer zoals in 2004. Tijdens mijn eerste Noordkaaptrip reed ik gemiddelde snelheden van 23 à 24. Ik geloof m’n eigen aantekeningen van toen nauwelijks… Anno 2022 moet ik het doen met een gemiddelde van rond de 20. Ter illustratie: de laatste ultieme rit van Honningsvåg naar de Noordkaap en terug reed ik “toen” in 2uur55. Nu in 4uur10. Gemiddeld 15,6. “Toen” 22,1. Hi. Je wordt ouder papa, inderdaad.

Oplossing op termijn zou kunnen zijn elektrieke ondersteuning voor het oude lijf. Op een van de 9%-klimmen naar de Kaap werd ik flierefluitend gepasserd door drie energieke leeftijdgenoten. Vlogen me voorbij. Niet eerlijk hoor, als je zelf met een snelheid van 6 à 7 km/uur omhoog ploetert. Overigens voelde deze passeergang nog half zo beschamend als toen ik in de klim van de Col de Croix du Fer in de Franse Alpen (gisteren nog in de Tour de France) voorbij werd gelopen(!!) door een enthousiast fluitende trimmer, mij vriendelijk bonjour wensend. Die overigens op de top zijn auto instapte. In de heerlijke afdaling die volgde bleven Fiets en ik hem in zijn auto voor. Hoezo genoegdoening. Maar genoeg gemijmerd, ik mag alleen maar heel dankbaar zijn dat ik dit fietswerk weer/nog aankan na al het gedoe van vorig jaar. De steun alleen al van mijn geweldige partner Remco -“je kunt het, geloof in jezelf”- heeft me extra gemotiveerd.

De terugreis dan. Het wordt geen vliegtuig, geen bus, geen trein. Het wordt weer Fiets en ik. Wel een stukje boot om mee te beginnen. Want ik zal dit fjordengebied toch uitmoeten zonder dezelfde route in omgekeerde richting te moeten doen. Afgelopen dinsdag ben ik ingescheept op de Polarys, een van de twaalf schepen van de Hurtigrutenvloot. De voormalige postboten die 30 Noorse havens van zuid naar noord aandoet, of in mijn geval van noord naar zuid. Geen kinnesinne wat kosten betreft. Net als zoveel in Noorwegen schreeuwend duur. Maar ik ben in een dag en nacht varen wel meteen Tromsø voorbij. Ik laat me uitschepen op woensdagochtend in Risøyhamn op de Vesterålen, een eilandengroep achter de Lofoten. Beide archipels wil ik graag nog eens befietsen. In 2004 was het wat weer betreft niet zo geweldig hier.

De dag op de boot is fraai. Langs al die eilanden, door de fjorden. Zonnestralend warm. De boot vol pensionado’s geniet volop, ik incluis (slaat dit op het genieten of op de populatie??…, whatever). Het is 20 graden in Hammerfest waar we even van boord mogen. En zien hoe hier de rendieren beestendrelaxed over straat kuieren. Veel mooier weer bestaat niet.

Hoe anders is dat vanaf het moment dat ik de Hurtigruten weer verlaat. Dat is op woensdag 13 juli. De fietsreis begint aan de terugtocht over de Vesterålen. De wind is pal tegen en het is grijs, zwaarbewolkt. Ook de dag erna, als ik via het veer Melbu – Fiskebol de Lofoten bereik. Laaghangende bewolking en nevel belemmeren het zicht, dat volgens de ansichtkaarten fantastisch moet zijn. Noorwegen is ook heel mooi op ansichtkaarten. Maar het is niet voor niets dat de ansichtkaart uitsterft. De dagelijkse realiteit is anders. Weersvooruitzichten staan op zeven dagen regen en zware bewolking. Geen zon te zien. En dan te bedenken dat die hier dagelijks 24 uur de tijd heeft voor wat actie. Nevel en duister passen toch ook wel bij dit gebied. De grillige rotsformaties krijgen er nog een tintje mysterie bij.

Svolvær is de hoofdplaats van de Lofoten, telt zo’n 4700 inwoners en visserij is de normale dagelijkse bezigheid. Zo te zien aan de kanjers van hypermoderne hotels gaat het met het toerisme ook wel goed hier. Een overnachting in zo’n onderkomen begint in de buurt van de 280€. Per nacht. Doet u mij maar wat anders.

Dat kan vandaag, etappe 3 over de eilanden in de Noorse zee. Het is hopeloos wat het weer betreft. Stromende regen zonder al te veel hoop op verbetering. Mijn plannen om toeristische routes te gaan doen -lekker slingeren over kleine wegen en genieten van de omgeving- vallen in het water. Er is weinig te zien van het befaamde landschap. En de stokvis waar de Lofoten zo bekend door zijn, wil ook niet erg drogen op deze manier. Kletsnat kom ik uiteindelijk aan in het gjestehuset vlakbij Stamsund. Ik word allerhartelijkst ontvangen door AnneGerd, die het B&B runt. In 2004 was ik voor het eerst bij haar en mocht ik al van haar warme gastvrijheid genieten. In ’04 stuurde ze nog een journalist op me af, waardoor ik met mijn verhaal -fietsend naar de Noordkaap- in de Lofotenposten ben beland*. We kennen elkaar nog en praten elkaar heerlijk bij. Binnen, overdekt. Want daar is het droog.

*Dit krantenartikel staat op deze website onder ‘Fietsverhalen’.