KARASJOK (Noorwegen), donderdag 7 juli 2022.
Dag 42, 43, 44. Route: Särkijärvi – Muonio – Enontekiö – grens Noorwegen – Kautokeino – Karasjok. Kilometerstand 3316.
Er zijn weer een paar honderd kilometers verstreken sinds mijn gezellige verblijf bij vrienden Iris en Raimo. Kilometers door de wildernis van Lapland, waar ik sommige oudere mensen nog in authentieke Sami-klederdracht heb zien lopen. Bijvoorbeeld in Enontekiö, de laatste plaats in Finland die ik heb aangedaan. Verbleven daar in een super ‘luxury’ hut, middenin het bos. Hut met koelkast, keuken, vier slaapkamers, sauna. Zo fraai dat ik bij vertrek mezelf had buitengesloten en via een omweg pas weer binnen kon komen. Mooi afscheid van Finland waar ik ruim 1300km heb weggefietst, van zuid naar noord. Met veel genoegen.
Dag Finland, land van de duizenden meren. Dag, land met je gokgekke bevolking. Hoe vaak heb ik niet staan wachten in de rij van de supermarkt omdat er weer allerlei loterijbriefjes moesten worden ingeslagen. Of die bij het verlaten van de winkel nog even de speelautomaten moesten uitproberen. Land waar ik mijn record aantal saunadagen-op rij heb verbeterd. Land van de-net-de-andere-kant op draaiende sloten en de afdruiprekken boven het aanrecht. Dag Suomi, land waar de donuts de koffiegebakjes hebben verdreven. Dag mooi land met je merkwaardige taal. Kiitos lieve mensen, hey hey, ensi kertaan!
Noorwegen dan. Het laatste land in de fietsjacht op de Noordkaap. De grens over in het woeste Niets. Mensen zat die dit soort weidse vlakten, de groene toendra’s, de oneindige leegten ogenblikkelijk inruilen voor een week all-in resort aan de Turkse kust. Je mist in dat geval wel uitvoerige bezoeken van het insectenvolk dat deze contreien bevolkt. Zeg gerust teistert. De kleine vliegjes, ach, hinderlijk. Doen niets. De kleine muggen die overal je lijf op en in willen en je overal doen vegen en krabben. De grotere mosquito’s die nacht- en dagrust danig verstoren en alleen voor wat Deet willen wijken. Of die grote steekvliegen waar ik eerder over berichtte. Je moet echt wel sneller dan 30 km/u fietsen om ze van je af te houden. Enge, nare beesten. Hup, op naar Antalya allemaal. Genoeg lekkers voor jullie daar.
Maar ik mag dit soort uiteinden van de wereld verder wel. Of het nu Nieuw-Zeeland of Chili is. Of hier. Het heeft ook nog van elkaar weg. De nietigheid van de mens in de overweldigende natuur. Wat je met twee beentjes en twee wielen allemaal niet kunt zien, horen en ervaren. Eerste Noorse plaats is Kautokeino, of in goed Sami Guovdageaidnu. Een stukje rendierkebab voor wie dit weet uit te spreken. Graag verstaanbaar en in correct Sami. Probeer t anders met Cuolggajohnjálbmi. Of met Besivvašgieddi. Zat ik eerder grapjes te maken over de voor ons zo vreemde taal Fins…
De etappe Kautokeino-Karasjok was vandaag net als de etappe in de Tour de langste van alle ritten tot nu toe. 128 kilometer onder fascinerende luchten die het landschap steeds maar weer in andere tinten te voorschijn toverden. Regen op de loer, maar ik zwijnde er steeds tussendoor. En mazzel met de wind. Fiets en ik waren op dreef: gemiddeld 21,4 per uur. En dat is voor zo’n oud iemand met mankementen (het ging over mezelf, Fiets) helemaal niet zo verkeerd. De kilometerstand staat inmiddels op ruim 3300. En na de monsteretappe van vandaag kan ik nu eindelijk zeggen dat we er zo langzamerhand bijna zijn. Nog zo’n 250 kilometer te gaan en dan wil ik over vier dagen staan waar ik 18 jaar geleden al eens was: die mythische wereldbol aan het eind van de Noor(d)se wereld.
Tot slot: Ik krijg berichten van een aantal van jullie die een reactie willen geven op de berichten op mijn website. De reactie zou een foutmelding geven. Ik heb geen idee hoe dat zit. Mocht dat voorkomen, mail me je reactie dan maar. Ik plaats je reactie dan zelf wel even: jpjambroes@hotmail.com
Mooi verwoord weer. Dat leest heerlijk weg. En de foto’s spreken voor zich met die leegte en de luchten. Nog even, en je staat daar waarvoor je dit avontuur begonnen bent. Knap werk Johan.
Ha Johan,
Wat een heldentocht voobreng jij toch weer. De muggen, steekvliegen en mosquitos gruwen mij toe. Maar los daarvan moet het een overweldigende ervaring zijn om in Italiaanse temperaturen door dit oneindige landschap te gaan. En dan ook nog op de foto met Santa Claus.
Blijf dapper doorgaan met oogmasker voor de slaap maar overdag zónder oogkleppen 😉
Dag Johan, wat schrijf je mooie verhalen. Het is net alsof ik erbij ben, zonder daarbij hoef te fietsen. En wat ben je aan het genieten! Nog even en dan ben je er, wat knap, dapper en stoer. Fiets en jij naar het einde van de wereld, prachtig!