ROVANIEMI (op de poolcirkel), donderdag 30 juni 2022.
Dag 35, 36, 37. Route: Oulu – Ii – Kemi – Tervola – Rovaniemi. Kilometerstand 2788.
Ergens tussen Oulu en Kemi stond het bord ‘Lappi’. Ik ben inmiddels in Lapland. Het land van rendieren, ijzige kou, toendra’s, Sami, husky’s, het poollicht en sneeuw- scooters. Ik ben ze allemaal nog niet tegengekomen. Deels ook door het nog steeds fantastische weer. Ik zal hier in het hoge noorden maar niet gaan klagen dat het hier te warm is. Maar met nu al een week alleen maar zon, amper wind en temperaturen boven de 25 graden lijkt het eerder of ik ergens in Italië rondrijd.
Het waren maar twee fietsdagen om van Oulu naar Rovaniemi te komen, maar wel 232 kilometer in totaal. Da’s even doortrappen dus. Door fraaie natuur. Door bos en woud en langs meren en rivieren. Nog heerlijk gezwommen in de Kemijoki. Het herontdekte fietsreizen gaat me wonderwel af. Eigenlijk gaat het steeds beter met benen, lijf en gemoed. Fiets is geweldig en het weer schetste ik al.
Wat alleen wel eens lastig is hier, is een geschikte pauzeplaats te vinden.
Ik rijd 120km op een dag natuurlijk niet in één stuk. Gemiddelde snelheid zit ik rond de 20 à 21 per uur (o oude man, in 2004 nog 23 à 24..) Dagelijks rijd ik zo’n 5 à 6 uur. Dan neem ik drie à vier pauzes. De pauzes zijn wel eens een probleem. Er is niet altijd een dorp en zeker niet altijd een cafeetje om een kop thee met iets lekkers te nemen. En bankjes op een parkeerplek, eeh nee. Niet vaak gezien. Dus draait het nog wel eens uit op een plekje zielig op de grond, in de luwte van een boom.
Gaat vaak goed, maar toen ik van bovenaf werd aangevallen door zwermen mosquito’s samen met die enge grote steekvliegen en van onder werd beklommen door legers tijgermieren, vluchtte ik de tuin in van toch-niet-thuis-zijnde Finse mensen. Even zitten aan een plastic tafel op een plastic stoel, onder een houten afdak. Ik laat de boel altijd netjes achter dus niemand die toch niet thuis was, zou niets van mijn bezoek hebben gemerkt. Ik zag nog wel een hondenketting liggen en in een gedachteflits een gemeen happende pitbull mij van het erf af jagen, ik ter verdediging het juiste knopje op mijn dazer zoekend. Net toen ik weer wilde opstaan, ging de deur van de niet-thuis zijnde bewoners zachtjes open. De door mij gevreesde kenau met deegroller bleek een uiterst vriendelijke oudere Finse dame te zijn en de pitbull was een pekinees waar ik bij vertrek nog bijna over struikelde. Blijf nog even zitten, was de Finse boodschap. Maar mijn inmiddels donkerbruine gelaatskleur werd door het schaamrood overkleurd. Aiai. Kiitos en tot ziens.
De link naar de titel van dit blog is nog niet gelegd. Komt-ie. Wíj weten dat Sinterklaas in Spanje woont. En zo moet de Kerstman ook een plekje op deze aardbol hebben. Ergens met veel sneeuw, temperaturen onder de min twintig. En met husky’s, rendieren en sneeuwscooters enzo. Kwamen we uit in -vraag me ook niet waarom, en nú zeker niet- Rovaniemi, de zogenoemde hoofdstad van Lapland. Hiér verblijft de goede man. Op de poolcirkel nog wel. Ho ho ho!
Ik op Fiets ernaartoe, vandaag, op m’n vrije dag. Even 7km omhoog en Santa Claus Village doemt op. Voor wie er nog nooit geweest is: het kan niet missen. Achter de files van toeristenbussen. En het hele complex ligt precies óp de poolcirkel (66°33’7″). In 2004 was ik hier al eens, maar er is behoorlijk wat toeristisch aan bijgetimmerd. Ik had me nog voorgenomen om niét bij die (namaak-commerciële) kerstkerel langs te gaan, maar terwijl ik wat onwetend rondslenter, sta ik ineens oog in oog met Hem: Santa Claus. Hij roept me, begint een praatje te maken. Heeft nog weinig klanten, ik ben vroeg en we zitten niet in het hoogseizoen. En voor ik het weet, is er al een foto gemaakt van onze ontmoeting. Santa spreekt nog een aardig aantal Nederlandse woorden en dreunt zo even onze provinciehoofdsteden op. De foto kan ik kopen voor 30 euro. Nou neuh, laat u maar. Vooruit, voor 20 dan. Neuneu. Ik bied 10, de foto is toch al afgedrukt en anders gooien ze ‘m weg en ik krijg ‘m mee. Zo worden de Aziatische toeristen dus bij de naïeve neus genomen. Maar wij Hollanders zijn immers een handelslustig volkje.
Na het rondje Rovaniemi en Santa Claus Village is het alweer 29 graden (!), terug naar mijn wel heel luxe appartement voor deze twee dagen. Via Booking.com geregeld. Gaat heel kuuks.
Ik kies een overnachtingsadres dat betaalbaar is, centraal gelegen is, een tweepersoonsbed, koelkast, keuken en wasgelegenheid heeft en ook sauna (ik ben niet zo veeleisend; morgen wacht de eenzame tent weer). Selecteren, betalen via de creditcard, bevestiging via de mail. Volgt een sms waarin de code voor het sleutelkluisje staat. Tot slot hoef je alleen nog maar het appartement te zoeken, de sleutel tevoorschijn te toveren en binnen ben je. Bij het uitchecken druk je op een knop, laat de sleutel op tafel en trek de deur achter je dicht. That’s all. Komt geen mens aan te pas.
Morgen gaat de fietsreis weer verder. Dan weer drie dagen op rij naar vrienden in het nog hogere noorden. Waar de nacht niet meer bestaat en het daglicht het 24 uur voor het zeggen heeft.
