Vlaanderen boven

GENT, België. Dinsdag 1 mei 2018. Kilometerstand 14.946 (USA 5746, Chili/Argentinië 6544, Europa 2656).

Dit is weblog nummer 50 en die komt vanuit Nederlandstalig België: Vlaanderen, het fraaie Gent. Het lijkt snel te zijn gegaan na Parijs, maar er zitten toch vier fietsdagen en zo’n 350 kilometer tussen. Na Parijs is het weerbeeld een aantal dagen veranderd. De temperatuur ging fiks onderuit (6 graden op een gegeven moment nog) en de zon was verstopt achter een zwaar donker wolkendek.

Noord-Frankrijk is al niet het meest indrukwekkende gedeelte van het land, maar als het dan nog eens zo zwaarbewolkt is en regent, dan versterkt het weerbeeld het grijze en grauwe van de dorpen in dit gebied. Zondag was een uitgesproken baaldag. De wind tegen, heuvel op, vrijwel de gehele dag regen, slecht wegdek…. ik ben er na ruim 60 kilometer maar mee gestopt en St. Quentin binnengevlucht. Een plaats met wat later bleek een best fraai centrum.

Vanuit Saint Quentin ging de route alsmaar verder naar het noorden van deze streek, Picardië. Best wel een stevige klus; de weg gaat flink op en af in het glooiende landschap. Echt hoog is het niet meer, verder dan 150 meter boven zeeniveau komt de weg niet. Maar telkens lange hellingen die 50 meter af en vervolgens weer op gaan. Niet helemaal mijn ding. Dat is voor mij zwaarder dan een lange Alpen- of Pyreneeënbeklimming.

De laatste dag van april passeerde ik na bijna 1200 fietskilometers in Frankrijk de grens met België: Wallonië. De eerste grote plaats over de grens was Tournai. Of, zoals zoveel plaatsen in deze streek ook een Nederlandse naam hebben, Doornik. Fraai centrum met al een aantal karakteristieke Hollandse trapgevels. 

Vandaag, 1 mei, Dag van de Arbeid. In België (en ook Duitsland, Frankrijk en Spanje) een feestdag en dus “iedereen” vrij. Het weer verbeterde zich en de zon kwam er weer bij. Ik volgde de route langs de Schelde en daarmee kwam er ook een einde aan de inzet van mijn klimmersbenen. Mijn verwachte 100.000 hoogtemeters over de hele reis ga ik niet halen. De taalgrens na 30 kilometer gepasseerd. Frappant fenomeen toch: het ene Belgische dorp is Franstalig en in het volgende, net 2 kilometer verder, is de voertaal Nederlands. Rechts van de Schelde monumentale bergjes bekend uit de Ronde van Vlaanderen. De Kruisberg, Oude Kwaremont, de Koppenberg. Ik ben er langs gefietst, niet erover. Te steil voor Fiets-met-bagage. 

En niet lang hierna doemde Gent op. Met zo’n 250.000 inwoners de grootste plaats in Oost-Vlaanderen. En daar werd me duidelijk waarom het onderweg zo lekker rustig was: iedereen had een dagje Gent gepland op de vrije 1 mei-dag. Terrassen boordevol en het Belgische bier vloeide volop.

Maar met het bereiken van Gent komt zo langzamerhand ook thuisland Nederland in het vizier.  Zo ver is t immers niet meer naar Zeeland, waar ik de grens zal oversteken. En daarmee komt thuishaven Alkmaar ook in zicht. Vreemd eigenlijk, ik zou zó nog een tijdlang door kunnen rijden, het wereldfietsen is gewoon mijn Way of Life geworden. Maar eens moet je toch weer eens terug. Ik heb -bijna- voltooid wat ik wilde doen. Het met allemaal indrukken en ervaringen boordevolgepropte hoofd kan dan eens geleegd worden. En er zal toch ook weer geld verdiend moeten worden… Na 258 dagen en bijna 15.000 km duurt het nog drie dagen en zo’n 250 kilometer voor ik de sleutel weer in mijn voordeur thuis kan steken. Al heb ik geen idee waar die zich bevindt… De sleutel dan…

Dit bericht is geplaatst in Wereldreis2: Europa. Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *