MÁLAGA, Spanje. Maandag 19 maart 2018.
Kilometerstand 12.300 (USA 5746, Chili/Argentinië 6544, Spanje 10).
We zijn weer terug in Europa, Fiets, Tent en ik plus alle bijbehorende bagage.
De vlucht van Buenos Aires duurde ruim 11 uur en dat was een beste zit. Ik begrijp de vliegtuigmaatschappijen gerust wel. Hoe meer stoelen, hoe meer passagiers, hoe meer verdiensten. Maar je moet je toch wel in allerlei bochten wringen om de vlucht en de nacht door te komen. Grote taxi vanaf het hotel naar het vliegveld, ruim op tijd voor de check-in. Ben ik eindelijk aan de beurt, blijkt dat de check-in alleen nog voor een vlucht naar Barcelona was. Ik weer terugzeulen met een pakket van anderhalf bij een meter plus een plus een airbag van zo´n 25 kilo tjokvol. ´t Past maar net op zo´n vliegveldboodschappenkarretje. Twee uur later herhaalden de handelingen zich en toen naar wens.
Althans, Iberia blijkt de enige Airlinemaatschappij te zijn die een probleem maakt van het vervoer van Fiets. Simpelweg omdat de goed verpakte vriend niet door het scanapparaat dreigde te kunnen. Juist toen ik op het punt stond om de doos maar weer te openen om de medewerkers van deze Spaanse vliegtuigmaatschappij te overtuigen van de inhoud van het pakket, kregen ze doos en al toch nog -diagonaal- door de scan. Niets verrassend gevonden. Dat verbaasde me niets.
Wat me wél verbaasde is dat ik bijna doodkalm het vliegtuig was ingelopen met een gastankje in mijn handbagage. Een ieder die eens gevlogen heeft, weet: gas of ander gevaarlijk spul met kans op onploffing mag nooit in een vliegtuig vervoerd worden. Toen ik nog even m´n paspoort veilig wegdeed, ontdekte ik het gastankje. Gewoon glad vergeten af te geven, maar het meest frappante was dat de scan van mijn handbagage niet op het idee was gekomen de gastank te onderscheppen…. Uiteindelijk heb ik het tankje dus toch nog kunnen afgeven. Wil liever niet het risico lopen op een ontploffend gastankje of erger,
-vliegtuig.
Tussenstop in Madrid. Koud ineens. Elf graden. Regen. Brrr. De eerste Airbus werd opgevolgd door een veel kleiner toestel van Iberia. Met vertraging die langer duurde dan de vlucht zelf, landde ik uiteindelijk tegen 7 uur ´s avonds op Malaga International Airport.
Een ieder die wel eens gevlogen heeft, weet: Dan is het wachten op de bagage. Soms even wachten. Soms lang wachten. In mijn geval heel lang wachten. En wie wel eens gevlogen heeft, is wellicht eens het sulletje geweest dat als laatste bij een lege bagageband blijft staan. Dat was ik nu. Een spontaan déja vù. Vijf jaar geleden stond ik in dezelfde hal op Fiets-in-doos te wachten. Net toen men de hal dreigde te gaan sluiten, bleek dat Fiets-in-doos op een compleet andere plek te staan dan ik en wie dan ook had verwacht.
Dat was toen. Zo ging dat nu weer. Met twee kleine verschillen. 1: Nu was mijn hele bagage in airbag (ook) zoek. Die stond plots bij de douane, op een compleet andere plek dan ik en de medewerkers van Iberia hadden verwacht. Maar: boven water. Na ruim een uur
(2) Fiets was wederom spoorloos. En bleef spoorloos. Na een viertal keren tussen Iberia en douane heen en weer te hebben gepeddeld, bleek Fiets nog op Madrid te staan. Zou niet door de bagageopening van het vliegtuig hebben gekund. Tja…
Lang verhaal kort: Een dag later werd Fiets-in-doos keurig afgeleverd bij mijn hotel vlakbij Malaga Airport. Nog jetlaggevoelig zou ik toch nog niet gaan fietsen de volgende dag, dus op zich niet zo´n ramp. Fiets kwam uiteindelijk keurig uit doos en deed het na een proefrit weer uitstekend.
Ik ben nu drie dagen in Málaga, inmiddels verhuisd naar een hotel in het centrum van deze mooie stad. Fiets staat nu bij fietsenmaker. Ik laat de ketting en tandwielen vervangen en toch ook maar gelijk twee nieuwe buitenbanden. Ze hebben hier, in tegenstelling tot Zuid-Amerika, Schwalbe buitenbanden en daar zweer ik inmiddels bij.
Tot zover heb ik één band vanuit Nederland de hele reis gebruikt, was eerst de achterband, later omgewisseld naar voor. Geen lekke band! De andere, nu achterband, zit er vanaf San Francisco onder en heeft slechts één lekke band gehad. Ik tel de klapbanden als gevolg van een beschadigd nieuw wiel niet mee. Dus: Schwalbe, complimenten: 12.000 kilometer de ene band en ruim 6000 de andere band, zonder echte problemen. En echt niet altijd over glad asfalt. Da´s nog eens kwaliteit!!
Morgen begin ik weer met fietsen. Mijn lijf is vrijwel hersteld van de vlucht en zo langzamerhand ben ik redelijk geacclimatiseerd. Het is hier koeler dan in Argentinië (kan bijna niet anders), graad of 16. Maar verder nog geen tringelingeling hier aan de Costa del Sol. Regenachtig, stevig frisse wind.
Maar wel weer fijn om beter te kunnen communiceren. Mijn Spaans is geüpgradet van nihil tot iets en de Spaanse mensen die ik tot dusverre heb gesproken, schakelen veel makkelijk over op Engels dan de mensen in Zuid-Amerika. Daarnaast hoor ik ineens ook weer aardig wat Nederlands. Duits. Engels. En wat weinig honden!! En die lopen aan de lijn! Wat een verademing.
Ik loop hier wat rond met een gevoel van ´ben er bijna´, maar tussen hier en thuis zitten er nog wel zo´n 2600 kilometer. Ging ik vijf jaar geleden de westkant op, via Portugal, nu ga ik rechtsom, langs de Spaanse oostkust. Met een paar interessante tussenstops on-the-way: Valencia, Barcelona, Andorra. En ik heb nog een date in Parijs. Wil verder in België nog wat rondkijken. Kortom: We zijn er nog niet, maar time is on my side. Ik verwacht ergens midden mei weer thuis te zijn. En zover is het nog niet.
