PARIJS, donderdag 26 oktober 2018. Kilometerstand 14595 (USA 5746, Chili/Argentinië 6544, Europa 2305).
Het gaat nu toch echt wel opschieten nu ik Parijs heb bereikt. Ik was hier al een paar keer geweest, maar vreemd genoeg nog nooit met de fiets. In veel andere Europese hoofdsteden wél, maar daar kan dus nu ook de Franse hoofdstad aan worden toegevoegd. En met het bereiken van Parijs komt zo langzamerhand ook het eind van mijn fietsreis in zicht.
Ik tref het maar best in dit land. Vijf jaar geleden, terugkomend vanuit Australië en Nieuw-Zeeland, had ik het hier niet zo best. Koud, regen, veel wind. En dat was nota bene een maand later dan nu.
Sinds m’n vorige bericht op deze site heb ik alweer heel wat fraais van Frankrijk gezien. Ik probeer tussen het fietsen door ook altijd wat van het land -de natuur, de mensen- op te pakken. Vind het ook erg leuk om andere culturen te leren kennen. En dít centrale deel van Frankrijk, grofweg een lijn van zuid naar noord, had ik nog niet eerder gedaan. Na het fraaie Toulouse nu ook weer andere interessante steden bezocht, zoals Fontainebleau en Orléans, waar Jeanne d’Arc op een voetstuk staat. Talloze kastelen gezien en bezocht. Veel rivieren overgestoken, de Tarn, Dordogne, Vezère, Loire, Vienne, Indre. Zoals zo vele volkeren voor mij. Een historierijke omgeving.
Ik logeer hier in Parijs op twee adressen. Bij twee verschillende Franse stellen die ik in Patagonië heb ontmoet. Samen weer en wind gedeeld. Ergens onderweg -ieder eigen tempo en interesses- gedag gezegd en elkaar via de app op de hoogte gehouden van de belevenissen. Elkaar tips geven van wat er komen zou. En toen men van me hoorde dat ik via Zuid-Spanje terug naar huis zou gaan, heb ik de uitnodiging gekregen om op die terugreis langs Parijs te gaan. Stond niet in mijn oorspronkelijke planning, maar bereleuk om nu weer bij te kletsen!
Ik blijf hier een paar dagen. Mijn inmiddels Franse vrienden zijn allang alweer aan het werk, terwijl ik nog vrolijk van alle vrijheid geniet. En nog steeds het vakantiegevoel bij me draag. Beetje letterlijk…. ik liep een paar dagen geleden vrolijk in Orléans rond in t-shirt en korte broek. Ach, de zon scheen immers, lekkere temperatuur, vakantie… Er niet bij stilstaand dat het nog maar april is… Tegen de tijd dat ik terugben, gaat driekwart Nederland nog de zomervakantie in. En ik -ach, zo zielig- heb de vakantie al gehad… Wat moet ik toch met zomervakantie…
Het gaat dus best opschieten nu. Nog zo’n 550 kilometer resten mijn 252’ste logeerbed van mijn eigen bed thuis. Vijhonderdvijftig kilometer, met een beetje doortrappen en zonder bergen betekent dat over een week thuis… Zeer confronterend. Ik voel me zo fit dat ik nog rustig door kan rijden naar Finland, om maar eens wat te noemen. Aan de andere kant, ik heb al zó veel indrukken opgedaan, zo veel gezien en beleefd, dat ik soms geeneens meer weet waar en wanneer dat allemaal was. Het moet allemaal nog een plaats krijgen. En dat kan heel goed in alle rust. En dat is weer thuis…
