De Pyreneeën voorbij

TOULOUSE (Zuid-Frankrijk), maandag 16 april 2018. Kilometerstand 13819 (USA 5746, Chili/Argentinië 6544, Europa 1529).

Bienvenue en France! Welkom in Frankrijk. Weer even omschakelen na vijf maanden Spaans. Gelukkig is het Frans latent aanwezig bij mij. De middelbare schooltijd en een kortstondige Franse relatie zijn er debet aan dat ik eindelijk weer eens wat begrijpelijk overkom voor mijn gesprekspartner.

Vanmiddag ben ik binnengefietst in Toulouse; departement 31, Haute-Garonne. Hemelsbreed is het een kleine 200 kilometer vanaf mijn vorige websitebericht, in Andorra la Vella. Maar ik heb me toch een aantal sensationele dagen achter de rug….  Na de tropische warmte in de USA, de enorme hitte in de Argentijnse pampa’s, de extreme windsnelheden in Patagonië en de pittige regenval in Chili kan ik wederom verhalen over bijzondere weersomstandigheden: een dik pak sneeuw in Europa!

Het zijn slechts zevenenveertig-en-een-halve kilometer die ik in ministaat Andorra heb afgelegd. Maar ze gaan de boeken in als mijn 47,5 meest verrassende ooit. Om de hoofdstad Andorra la Vella uit te komen, ging het eerst als op een roltrap zo schuin omhoog. Dat waren gelukkig alleen de eerste twee kilometers. De rest van de 28 klimkilometers ging het gestaag bergop. Vijf à acht procent, die kon ik met een gangetje van negen kilometer per uur aan. Twee pauzes, wat foto’s onderweg en kalmaan trappend doorgaan.

Op 1600 meter begon de groene wereld wit te kleuren. In mijn hotel had ik al gehoord dat er dit jaar aardig wat sneeuw was gevallen in de Pyreneeën en recent zelfs nog een laag van 40 centimeter. Hoe meer de top van de 2408 meter tellende Port d’Envalira naderde -de hoogste het gehele jaar geopende pas in de Pyreneeën-, hoe witter het werd. Op de top, na 3 uur bereikt, als beloning taart en thee. Tijdens die verdiende pauze begon het te sneeuwen. Ik had (uiteraard…) een flinke afdaling voor de boeg, maar hield het na 4 kilometer voor gezien. Of beter: voor niet gezien. Tijdens de sneeuwval en bij een gangetje van 30 eerst bril op, maar geen zicht zonder ruitenwissers. Zonder bril echter pijn in de ogen van de sneeuw. En glad. En nat. Ik heb de laatste plaats in Andorra gelukkig veilig kunnen bereiken en ik kon bibberend plaatsnemen in bad in een hotel te Pas de la Casa. Verkeerde sport op het verkeerde moment. Dit Andorrese skidorp overigens, is een lustoord voor Franse drank- en tabaksfanaten. Accijnsvrij immers in Andorra. Met supermarktkarren volgestouwd verdrongen de Franse dagjesmensen zich op de centrale  parkeerplaats, waar als gevolg van de gezamenlijk uitgepafte nicotinelucht een walm hing waar een stad als Hongkong onder verstopt gaat.

De volgende dag, een compleet ander gezicht: geen neerslag, geen bewolking. Stralend blauw en er openbaarde zich een winterwonderland waar men op Groenland met Kerst alleen maar van kan dromen. In dat scenario vervolgde ik de rest van mijn afdaling, Frankrijk in. Na een kleine 4 kilometer een echte ouderwetse douanecontrole.

De afdaling was bochtig, dus technisch. En wonderbaarlijk fraai. Na een uur was ik ‘beneden’ (nog wel op 800 meter), in Ax-les-Thermes. Uiteindelijk in Foix overnacht. Prachtige dag, fraaie foto’s.
Maar een dag later -vandaag- is het met 9 graden en druilerig weer weer even heel wat anders.

Maar goed, de laagste grote hindernis -de Pyreneeën- heb ik gehad. Tot grote tevredenheid met weer een verhaal erbij. Het zevende land van mijn reis heb ik bereikt. En daar zal ik de komende tijd mijn kilometers in gaan maken.

Toulouse nu, trek een lijn naar Parijs en dan weet je welke route ik zo’n beetje ga doen. De laatste maand van mijn reis is ingegaan. En hoe!

 

 

Dit bericht is geplaatst in Wereldreis2: Europa. Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *