Andorra

ANDORRA LA VELLA­ (Andorra), donderdag 12 april 2018. Kilometerstand 13625 (USA 5746, Chili/Argentinië 6544, Europa 1335)

Vandaag Adios gezegd tegen Spanje en tegen de Spaanse taal die me vanaf half november gegeseld heeft. Eigenlijk was ik al een paar dagen eerder klaar met die taal, want in dit deel van Spanje is Catalaans de voertaal en dat lijkt in de verste verten niet op Spaans.
Er is wat lichte politieke onrust in dit gebied van de wereld, stel ik ietwat eufemistisch. Des te verder ik in het binnenland van Catalonië kwam, des te geler de straatversiering werd, laat ik t daar maar op houden. En luidkeels gniffelen die Catalanen, toen Real Madrid gisteren bijna het gelijke overkwam als hun Barça de dag ervoor…. Uiteindelijk trok hier ook(?) -politiek gevoelig vraagteken- Spanje aan het langste eind.

Vandaag de heus echte grens met ministaat Andorra overgefietst. Dat zou ik eigenlijk gisteren al doen, maar het weer was stevig van slag met regenbuien van 18 uur achtereen bij een temperatuur van 4 graden. Beetje brrrrr. Gestopt en onderdak gezocht in alleraardigste grensplaats La Seu d’Urgell. Gelijk het nuttige met het aangename combineren. Bezoekje aan ziekenhuis voor futiliteit en tevens langs de perruqueria voor een hoogstnoodzakelijke onderhoudsbeurt. Wel de laatste overnachting op Spaans/Catalaanse bodem.

Vanaf Barcelona heb ik niet meer de oostelijke kustweg gevolgd, maar ben ik in noordelijke richting de Pyreneeën gaan opzoeken. Die stonden al een tijdje op mijn bucketlist en dat gold ook voor het ministaatje Andorra. Gelegen tussen allemaal reuzen van Pyreneeëntoppen. De route ging geleidelijk aan omhoog, met verschillende tussentoppen, de hoogste 880 meter. Andorra La Vella -’de oude’; de hoofdstad- ligt op 1030 meter boven zeeniveau. Dat is aan de temperatuur ook wel te merken. Ook nu het vandaag droog is en de zon er stiekem weer bij probeert te komen, blijft de dagtemperatuur rond de 10 graden. ’s Nachts lichte nachtvorst. Gisteren sneeuw.

­

Ik had met mezelf afgesproken deze bergroute alleen te doen als het wegdek het toe zou laten. Geen ijs of sneeuw in een afdaling. En daar is gelukkig geen sprake van. De weg is prima van kwaliteit. Wel druk, want ondanks dat er in dit landje slechts 80.000 mensen wonen op een oppervlakte van de helft van de provincie Utrecht, is het een drukte van jewelste hier. Wat verkeer betreft, maar ook wat betreft het her- of verbouwen van het centrum van de hoofdstad. Waar ik twee nachten blijf. Vrijwel alle toegangswegen liggen open, alsof er een metrolijn moet worden aangelegd in deze hoofdstad, een van de kleinste van Europa.

Met het verlaten van Spanje -Zuidelijk Europa- en het binnenkort binnenrijden van Frankrijk, verliest mijn derde grote fietsreis zijn exotische glans. Frankrijk, ja, zo dichtbij en zo common. Papa fume une pipe enzo. En dan België en voor je t weet zit je weer thuis achter een bord boerenkool (Nou…niets mis mee…. de boerenkool dan).
Alvorens het zover is, zal ik eerst nog even een lichte helling in dit gebergte moeten overwinnen. De laatste echt grote uitdaging. De weg vanuit Andorra La Velle slingert zich door het berglandschap tot een hoogte boven de 2000 meter (Pas de la Casa) en duikt daarna Frankrijk binnen. Die route staat vanaf zaterdag op het program. Hopelijk houden de weergoden zich aan de weersvoorspelling die zegt dat het vanaf komend weekend hier beter en warmer wordt.
Al mag ik eigenlijk helemaal niets klagen over de weersomstandigheden tijdens mijn nu al acht maanden durende fietsreis. Want zo veel nattigheid heb ik nu ook weer niet gehad. Zeg ik vanachter een heerlijke Irish Coffee die arme ik al maanden heb moeten missen. Alegres!

 

Dit bericht is geplaatst in Wereldreis2: Europa. Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *