ZOMER 1984 – DE EERSTE FIETSREIS
Met de voetbalclub hadden we een uitwisseling met een Duitse vereniging. Wij met Pasen daar naartoe, zij met Pinksteren op bezoek bij ons. Die uitwisseling paste mooi in het jumilageprogramma dat de stad Alkmaar met haar zustersteden had. De betreffende voetbalclub kwam uit Darmstadt. Inderdaad, een van Alkmaars zustersteden.
Het was een goede gewoonte dat je elkaars voetballers en begeleiders in de privésituatie opving. Zo was ik gastheer voor leden van een Duits gezin. Voetballer, zus en vader.
Blijkbaar viel ik in de persoonlijke smaak van zuslief. Die mij dan ook uitnodigde om in de zomer bij haar in Darmstadt op bezoek te gaan. Dat was voor mij echter wat lastig, gaf ik als reactie op dit veredelde liefdesaanzoek. Mijn vervoermiddel indertijd, een groene Opel Kadett, zou die 550-kilometerstellende reis niet aankunnen. De accu zat met tiewraps aan het motorblok vast, ducttape dichtte de gaten in de carrosserie en inzittenden werden vriendelijk verzocht niet te hard op de vloer van de auto te stampen.
Nee, mit dem Auto nach Darmstadt, dat was nicht im Frage.
Mijn denkbeeldige toekomstige wiederhelft was echter niet voor één gat te vangen: “Aber, in den Niederlanden kann man doch so gut Rad fahren, oder? Dann fährst du doch einfach mit deinem Fahrrad!”
En zo vertrok ik in de vroege zomer van 1984 op de fiets naar Darmstadt. Ik hou wel van een geintje en zo’n uitdaging durfde ik dan wel even aan. Nauwelijks voorbereid en zonder planning deed ik die 550 kilometer in vijf dagen. Met zadelpijn, o oo!. En luchtbed mee (waarop ik al op de eerste dag in de bossen bij Hilversum uitgeput languit ging).
45 kilometer van de route heb ik niet gefietst omdat ik in de buurt van Frankfurt van de vluchtstrook van de snelweg werd opgepikt door de bezitter van een bestelbus waar allerlei Perzische tapijten in waren opgeslagen. Fiets bovenop de tapijten. In mijn naïviteit had ik ergens een afslag gemist en was ik nietsvermoedend op de Autobahn terechtgekomen. Nog niet wetende dat ik in de verre jaren erna nog geregeld –en wél legaal- in de vluchtstrook van zesbaansautowegen in andere continenten al fietsend mijn weg zou vinden.
1984, de zomer van ‘Only when you leave’ en ‘I won’t let the sun go down on me’. Die tijd. Muziek op de walkman. En regenspullen, welnee, niet mee, nergens voor nodig.
Het is dit jaar 40 jaar geleden dat ik mijn eerste fietsreis maakte.
Het leek me een leuk idee om dat jubileum te vieren door die reis nog eens te doen.
Van Alkmaar naar Darmstadt. En nu in z’n geheel en niet langs de Autobahn.
En nu niet terug met de trein, maar verder Duitsland in, stukje Luxemburg, België misschien en zo weer terug. Ik neem er nu niet vijf dagen de tijd voor, maar een kleine drie weken.
Vanaf half augustus op deze site te volgen!
