BK 25.10 – MONTENEGRO & ALBANIË

DAG 32 t/m 35 – TIRANA (ALBANIË), za. 7 juni 2025 kilometerstand 2434

Route: Dubrovnik – grens Kroatië/Montenegro – Herceg Novi – Kotor – Budva – Bar – grens Montenegro/Albanië – Shkodër – Lezhë – Laç – Tirana.

Na de pauzedag in Dubrovnik ging het weer verder in zuidelijke richting. Alsmaar de zon in het gezicht en de temperatuur stapje voor stapje zien toenemen. We zitten inmiddels op de 30°. De grootste drukte van de hele reis was tussen Dubrovnik en het bijbehorende vliegveld. Zo’n 20 kilometer bussen en taxi’s die toeristen vervoerden tussen luchthaven en stad. Plus de gewone toeristen, campers, caravans en de lokale bevolking. Een waar pandemonium en dat terwijl de route eerst enorm steil klom en vervolgens ook zo weer daalde. Een waar kunststuk dat er überhaupt ooit nog een vlak gedeelte voor een landingsbaan werd gevonden! Precies nà het vliegveld was het over met de drukte een kon ik me op gaan maken voor het volgende land in het rijtje: Montenegro. Wel de euro, geen EU, geen Schengen. Een échte grens dus met echte pascontrole.

Tja. Montenegro. Een land waar minder mensen wonen dan in heel Amsterdam en waar de verkeersregels mij niet duidelijk zijn geworden. Als die er al zijn. De gemiddelde Montenegrijnse automobilist doet gewoon maar wat uitkomt: tegen de richting inrijden, geen richting aangeven, rustig de auto’s naast elkaar zetten midden op de weg en een praatje doen, toeteren als gewoonte. De gevaarlijkste voor mij: in razende vaart tegemoetkomend verkeer dat elkaar inhaalt en zo vol op mijn weghelft komt. De frappantse: sta ik keurig met Fiets in de hand te wachten om over te steken. En bij groen doe ik dat. Zebrapad vrij. Geeft een buschauffeur gewoon vrolijk gas en kijkt mij vernietigend aan wat ik daar op het zebrapad doe…

Dat gebeurde dan in Kotor. Centrumplaats van de geweldig mooie Baai van Kotor, die ik in z’n geheel rondgefietst heb. Schitterende natuur, dat vreemdgevormde meer tussen die hoge bergen eromheen. Opgeslokt door het massatoerisme. Op het terras was het Nederlands de voertaal.Leuk stadje Herceg Nova. Kotor zelf ben ik snel uitgefietst, toen de bevolking van een Amerikaans cruiseschip met z’n duizenden de Stare Grad (oude binnenstad) enterde.

Na flink wat gehobbel en gebobbel wegens wegonderhoud, kwam ik weer bij de kustweg aan. De Jadranska, nu het vervolg in Montenegro. Ook déze weg zat weer boordevol schitterende panorama’s, maar telde een recordaantal hoogtemeters. Soms keek je zó de hoogte in, je afvragend hoe je dáár toch met Fiets moest gaan komen. Maar een kwartier later stond je dan weer daar bovenop, terugkijkend op de diepte waarvanuit je net omhoog gekrabbeld was. Via mondaine badplaatsen als Budva en Bar eindigde het Montenegrijnse avontuur en daarmee ook de verkeerschaos rondom die steden. Het laatste stukje Montenegro ging door de bergen, over een smal en kwalitatief zeer matig weggetje. Waar ik nog een gezellig gesprek had met twee Australische fietsers die me tegemoet kwamen.

Niet lang daarna de grens met Albanië, land nummer acht van deze fietsreis. Geen EU, als enige land van mijn reis geen euro en blijkbaar ook geen mobiel internet, ondanks de aangeschafte ‘buiten EU-bundel’ van KPN. Thuis eens bellen hoe dat zit. Over wél voldane kosten en niét-geleverde diensten. Het armste land van Europa naar het schijnt. Maar volop tegenstellingen. Van de stalletjes van boeren met fruit langs de weg. Of met eieren. Of met kippen. Tot de meest luxueuze auto’s die de verrassend goed geasfalteerde hoofdweg bevolken.

Ik krijg hier een hoog Chili-déjà-vu, maar dan in Europa. De taal, het schrift, nog onbekender dan het Kroaats of Cyrillisch hiervoor. Ouderwets handen en voeten. Het deel waar ik nu zit, is Islamitisch. Al aardig wat moskeeën en minaretten gezien en de bijbehorende geluiden gehoord. Gisteren offerfeest, waardoor mijn bezoek aan een fietsenmaker in Shkodër niet mogelijk was.

Fiets heeft problemen. Er zitten scheurtjes in de velg van het achterwiel. Ook zit er een slag in sinds Duitsland, maar dat is na Dubrovnik een stuk ernstiger geworden. De planning was: Tirana halen, al zwabberend met een wiel uit balans. Remblokjes eraf achter, 70 kilometer rijden en dan in die hoofdstad een fietsenwinkel zoeken. Zonder internet te kunnen gebruiken. Maar toeval o toeval (bestaat toeval dan toch??) rijd ik zaterdagochtend door het Albanese platteland, dorpje Laç, neem ik per ongeluk een verkeerde afslag, keer om en prompt zie ik ineens een kleine fietsenwerkshop….

In mijn beste Albanees en zonder Google Translate (geen internet immers) het probleem voorgelegd. En uitsluitsel en advies gekregen: de prima mechanicien vervangt de velg. Spaken en cassette/tandwielen worden overgezet. Wat een mazzel!! Het deed me zo denken aan een pechsituatie in Chili. Ook meteen geholpen en prima service! Kosten… 20 euro. Ik heb 10 euro fooi gegegeven, want dat was dik verdiend. Wilden ze eigenlijk niet aannemen..!

Verder, eerste indruk van Albanië: verkeersgekrioel, zwaaiende en lachende kinderen naar me. Soms vuilnisstapels langs de weg. Al staan de mensen wel de straten schoon te vegen en nat te spuiten. De waterreservoirs op de daken van huizen. Enorm aardige mensen. Maar roken, roken… Deze hele regio al. En ook: mensen die je steeds aanspreken, hele straten aan autowasserettes, verkeersdrempels die niet zichtbaar zijn, auto’s midden op straat parkeren…

Ik bekijk deze hele subcultuur vanuit mijn -het westerse- perspectief en dat is natuurlijk niet helemaal eerlijk. Maar aan één paar ogen heb je hier niet genoeg: Paar 1 is om voor je te kijken, paar 2 is voor de achteruitkijkspiegel (absoluut onmisbaar!), paar 3 is om het wegdek in de gaten te houden -er ontbreekt nog wel eens een putdeksel- en verder is een gezond anticipatievermogen handig om de verrassende wendingen van het verkeer om je heen een beetje in te kunnen schatten. Mijn nieuwe achterwiel wil ik graag nog een tijdje intact houden.

We beleven weer van alles, Fiets en ik. Op weg naar ons einddoel Athene. En moraal van dit verhaal: uiteindelijk komt alles altijd weer in orde. Zelfs zonder mobiel internet.