Om onze fietsreis door de USA af te sluiten, hierbij wat statistieken, dol op cijfertjes als we zijn. Langste rit, gemiddelde snelheid, het weer… Voor de fans!
Zo. 29 aug. 2023 SAN FRANCISCO INTERNATIONAL AIRPORT.
Route: Miami (Florida) – San Francisco (California) 5961km, met uitstapjes mee 6021km.
Zo, het zit erop. Terwijl America zich opmaakt voor Halloween zitten wij nu, zondagmiddag op het vliegveld te wachten op de boarding voor onze vlucht van 15.05 uur. Amerikaanse tijd voor nog een keer, we landen op Schiphol maandagmorgen 9.30u. Onvoorstelbaar snel door de check-in en de douane en ook de fietsen waren razendsnel verwerkt. Niets maximale afmetingen of gewicht… Klasse, San Francisco International! Heel wat anders dan JFK in New York op de heenweg.
De drie dagen die we als afsluiting van onze fietsreis oostkust-westkust in San Francisco hebben besteed, zijn ons prima bevallen. Voor Remco een fijn weerzien met de stad na 28 jaar en voor Johan een veel fijner verblijf dan in 2017. Toen blijkbaar een hotel in een verkeerde buurt. Enorm veel homeless people en verloedering daar. Nu ook nog, maar veel minder. We zijn nu wel veel meer, eigenlijk alleen maar, in de toeristische gebieden geweest en daar troffen we de stad in geur en kleur aan. Volop in de zon, fris met 17 graden, maar prima te doen.
Ons hotel -Riu Plaza- lag aan Fisherman’s Wharf- en van daaruit hebben we gewandeld en gecablecard. Niet meer gefietst, de met name kleine versnellingen wilden niet zo goed meer en dat is in een stad als deze een behoorlijke handicap.
De stad is gebouwd op allemaal heuvels en wie wel eens een documentaire over San Francisco heeft gezien of een film die zich hier afspeelt, weet dat het krioelt van de waanzinnige steile hellingen, weliswaar in terrassen, maar van wel 25% en behoorlijke lengte. Onmogelijk om die in z’n geheel fietsend omhoog te nemen en levensgevaarlijk omlaag. We hebben de hellingen gewandeld en dat was al niet eenvoudig. En met de Cable Car. Welbekend en een van de topattracties hier. Goed dat er twee sterke kerels aan de remmen scheuren…
Met die Cable Car zijn we de stad kriskras doorgegaan. Die Cars zijn al vanaf 1873 in bedrijf! Een soort hop-on-hop-off op eigen gelegenheid. We hebben over Fisherman’s Wharf gestruind en zijn zo ongeveer alle souvenirshops in geweest. Lambert Street op en af, dat korte straatje met zo’n beetje de enige haarspeldbochten van het land. Bekend van films. Het Cable Car museum bezocht. Chinatown. De onvermijdelijke zeehonden (uitstekende imitatie door Remco trouwens) bij Pier 39.
We zijn naar Alcatraz geweest, de aloude roemruchtige eilandgevangenis. Een must hier om te bezoeken en iets wat we allebei nog niet gedaan hadden maar wat we bovenaan de bucketlist hadden staan. Indrukwekkend, benauwend, naargeestig, deprimerend. Maar góed dat we daar geweest zijn. Zelfs nog even in een cel gezeten… Alcatraz werd in 1963 bij presidentieel besluit van JFK gesloten. Tegenwoordig is het eiland alleen nog voor toeristen geopend.
Tussen de excursies door hebben we de fietsen gedemonteerd en in grote fietsdozen verpakt. Die konden we ophalen bij de mannen van fietsenwinkel Huckleberry’s in ruil voor een sixpack Heineken. Was nog even lachen toen we met de kartonnen dozen over straat waggelden. ‘Your new home??’.
Nu we drie maanden Amerika op vier wielen hebben doorgebracht, hebben we besloten ons als onafhankelijk duo kandidaat te stellen voor de presidentsverkiezingen van 2024. Het is tijd voor vernieuwing hier. Geen president meer die je overgrootvader kan zijn en/of eentje die riekt naar strafblad. Met gemengde trots en zorg presenteren we ons verkiezingsprogramma voor dit immense land:
– Alle wegen groot onderhoud, wég met alle kuilen, hobbels, ribbels en rotzooi – Alle vluchtstroken grondig schoonmaken, met name de autobandenrestanten verwijderen – Al het onnodige plastic afschaffen; geen plastic om ánder plastic, om bestek en bekers, wég met de plastictassencarrousel in supermarkten – Bestek bij eten laten serveren en niet de klant wanhopig laten zoeken waar alles zou kunnen liggen – Geen kartonnen eetborden meer, maar gewoon normale, aardewerk of keramiek of zo – Werknemers van motels en winkels die overduidelijk geen plezier of geen klantvriendelijkheid uitstralen op staande voet ontslaan – Verkoop en gebruik van eenlaags toiletpapier verbieden – Afschaffen van de al vermelde fooi op de rekening + het ongegeneerd bedelen om zo’n fooi strafbaar stellen – Alle prijzen en tarieven inclusief belasting (‘after tax’) vermelden en niet zónder, en zo de indruk willen wekken niet zo duur te zijn – Milieubedervende vehikels (uitlaatgassen of kabaal) laten keuren en afkeuren – Alsmaar toeterende auto’s verbieden (inclusief de irritante toet bij afsluiten van de auto) – De verkeerslichten voor fietsers (stoplichten) vaker en sneller op groen stellen
– Tot slot onze bijdrage aan de wereldvrede: Privé-wapenbezit afschaffen en alle vredelievende mensen uit het Midden-Oosten naar Amerika laten komen, er is ruimte zat in Nevada bijvoorbeeld om met elkaar in ruimte en vrede te leven. Be welcome!
So bye bye miss America Pie, groot en indrukwekkend land van Budweiser en margherita’s waar we met veel genoegen doorheen gefietst hebben. We hebben onze ogen uitgekeken. De vijf lekke banden, de gebroken zadelpen, de twee nieuwe kettingen en de verschillende bezoeken aan fietsenmakers om de versnellingen te laten bijstellen; het zij je vergeven. We gaan met 2724 foto’s en 49 filmpjes weer naar huis en nemen ervaringen en herinneringen mee voor de rest van ons leven. Vraag ons niet wat nou het meest fraaie was aan dit land, die vraag kunnen we niet beantwoorden. Zó veel moois gezien…
Alle lezers en volgers van onze website en andere berichtgeving: enorm bedankt voor het ons volgen, voor jullie reacties en lieve woorden. We konden gewoon niet altijd reageren omdat we ook weer rond een uur of negen naar bed wilden gaan. De nachtrust hadden we nodig. Maar neem aan: het deed ons zeer goed!
Over een week, als alles weer wat bezonken is en wij van de Hollandse herfst kunnen gaan genieten, zullen we nog één keer wat plaatsen op deze site, een overzicht van alle statistieken. Kilometers, hoogtemeters, gemiddelde snelheid enzo. Cijfertjes, dol op! Tot dan, voor de laatste keer.
Route: Monterey – Castroville – Watsonville – Santa Cruz – Big Sur – Davenport – Half Moon Bay – Pacifica – San Francisco.
Toen Nederland van de nachtrust ging genieten, reden wij vanmiddag om 14.00 uur over de iconische Golden Gate Bridge heen en terug. Twee keer twee-en-een-halve kilometer die zo’n beetje de finish inluidden van onze coast-to-coast fietsreis. Best wel even emotioneel. Maar ook blij en o zo trots op elkaar.
Het ging niet vanzelf de laatste dagen. Het was weliswaar zonnig, maar ook wat kil, met in de start 11 graden, oplopend tot 17. Er waaide al een tijdje een frisse en stevige wind uit het noordwesten, dus een verrassing was het niet dat we nog even aan de bak moesten. Maar hellingen van 9% op in een straffe tegenwind zullen nooit onze favoriet worden. Neemt niet weg dat we ons kranig geweerd hebben en dat geldt voor de fietsen ook. Die de laatste dagen toch wel begonnen te piepen en kraken. Met name de versnellingen en de ketting kregen het zwaar. Geen wonder na ruim 6000 kilometer. De ‘officiële’ eindstand van onze reis is weliswaar op 5961 uitgekomen, maar we hebben nog aardig wat kilometers meer gereden met stedenbezoek en tripjes tussendoor. Gelukkig hebben zich geen echte calamiteiten voorgedaan, zodat we onze twee reservedagen nog toeristisch-nuttig konden invullen.
Na Monterey ging het verder tot Santa Cruz. De wirwar van wegen en fietspaden bracht ons niet van de wijs, zodat we in Santa Cruz nog even de tijd hadden om daar de permanente kermis -maar alleen in het weekend geopend- aan de boardwalk te bezoeken. Vanuit Santa Cruz hebben we op de laatste reservedag nog een keer een auto gehuurd.
Weer veel te groot en niet in verhouding tot onze Suzuki Alto en Citroën C1 thuis, maar fijn genoeg om de afgesloten kustweg Highway #1 te bezoeken. Konden (durfden) we niet met de fiets te doen. Durfden tussen haakjes; we hebben inmiddels genoeg fietsers gezien en gesproken die de wegafzetting aldaar getrotseerd hebben. Door gewoon over te steken op een tijdstip dat de werkers weg zijn. ’s Ochtends voor of ’s avonds na zessen. Wij dus niet, misschien helaas, maar met de auto hebben we alsnog die fraaie kustweg gedaan met flink wat op en afs voor de fietser.
Die ops en afs hadden wij overigens zelf ook nog wel. Vanaf Santa Cruz naar het noorden, tot einddoel San Francisco, ging het continu op en af. Veel hoogtemeters ten opzichte van de afgelegde kilometers. Klif op, klif af. De weg duikelde geregeld steil af als er weer zo’n riviertje in de diepte overgestoken moest worden en vanuit het laagste punt net zo steil weer omhoog. Bekend patroon voor kustwegen rond heuvels en kliffen.
In Half Moon Bay, de laatste halte voor ‘Cisco’, zochten we nog een overnachting en stuitten daarbij via Booking.com op een Beach House waar we een appartement hadden gereserveerd. Dat bleek een superdeluxe verblijf te zijn. Inclusief Hot Tub in de tuin. Eigenlijk te gek voor ons, maar fijn om de lichamen rust te geven en de benen verwennen.
Na twee dagen van 88km bleven er nog zo’n 50 kilometer over voor de finale etappe naar San Francisco. In de jaren 60 hippie-hoofdstad van de wereld. Flowers in your hair, Scott MacKenzie, the Mama’s & the Papa’s. De stad kwam vandaag rond het middaguur in zicht, nadat we eerst de helse Skyline Drive getrotseerd hadden. Een prachtige route door de buitenwijken van de stad, maar zoals gezegd een ware beproeving voor benen, ketting en versnelling. Met wel een panoramisch uitzicht bovenop, waarbij het blokkenpatroon van de straten goed te zien was.
Na 86 dagen in de USA zijn we nu dus klaar met fietsen. Einddoel bereikt. We blijven hier nog even, over drie dagen vliegen we terug naar huis. De fietsdozen hebben we vanmiddag al bij een fietsenwinkel opgehaald. Eerst echter nog even de stad bekijken en herinneringen ophalen; Remco was hier 28 jaar geleden en ik in 2017. Over drie dagen doen we op deze website nog verslag van de laatste belevenissen en zetten we nog even een aantal opvallende zaken op een rijtje. Tot dan!
Zo. 22 okt. MONTEREY (West-California) km stand 5726.
Route: Lost Hills – Shandon – Paso Dobles – San Ardo – King City – Soledad – Monterey.
Na 81 dagen zwoegen en genieten door deze Verenigde Staten hebben we de andere kust van dit immense land bereikt. Op 3 augustus zaten we nog in de supervochtige broeiwarmte van Miami aan de Atlantische kant; gisteren parkeerden we tegen zessen onze fietsen aan de westkust, het strand van Monterey, aan de Pacific Ocean. Het einddoel San Francisco is weliswaar nog niet bereikt, maar die laatste 250 kilometer daarnaartoe zullen niet meer het grootste probleem zijn.
Opmerkelijk hoezeer het weer (ook hier) kan omslaan nu de kust bereikt is. Vandaag -zondag- was het kil en regenachtig; regenkleding en warme trui aan. Die lagen al heel lang stilletjes onderin een van de fietstassen te wachten tot ze (op Nederlandse bodem) zouden worden uitgepakt. Niet dus.
De eerste dag van dit nieuwe bericht ging het nog door warme, zanderige en stoffige heuvelgebieden, Golden Hills, waarbij het af en toe nog best stevig klom en daalde. We passeerden de plek waar James Dean in 1955 verongelukte, nabij Cholame. Nog altijd foto’s, nummerborden, autosleutels en bloemen ter herinnering. En bh’s.
Verder door oneindige velden van olijf- en notenbomen. Grappig toch dat we de hele reis allerlei vruchten hebben zien groeien, van limes tot pistachenoten.
In Paso Dobles -klinkt en is Spaans, zoals zoveel in dit gedeelte van California- zijn we te gast geweest bij Karen en Mike, een echtpaar dat ik via WarmShowers al in 2017 had leren kennen. We werden daar enorm verwend! Na Paso Dobles was het de bedoeling geweest om de kustweg, Highway #1, te gaan fietsen. Maar zoals eerder gemeld, die is voor doorgaand verkeer afgesloten, dus ook voor fietsers. En wat dat kan betekenen, merkten we drie dagen geleden toen we op een andere wegversperring stuitten. Waar je in Nederland of Duitsland nog wel met de fiets aan de hand langs de werkzaamheden kan slenteren, daar is hier geen sprake van. Fietsverkeer -al zijn het twee rijwielen per maand- heeft dezelfde plichten als autoverkeer en na een half uur vriendelijk vragen, bedelen, domme-toerist uithangen, beloven enz. konden we toch mooi omrijden. Voor de auto een halfuur, voor ons zo’n 20 kilometer. En zo zijn we de afgelopen dagen veel langer bezig geweest dan gepland, want ook de twee dagen erna zat het niet bepaald mee. Een felle noordwestelijke wind (bij ons windkracht 5 à 6) teisterde ons bij de Santa Lucia-reeks. Die waaide precies in de lengterichting van de gelijknamige vallei, precies uit de richting waar wij naartoe moesten. Ondertussen ook nog geregeld klimmetjes en dan snap je dat we als terugkeercadeau geen rode wijn uit Californië blieven te ontvangen.
Al ploeterend passeerden we wel twintig vineyards en wijnproeverijen; het zand nog uit ogen, neusgaten en oren proberend te werken. Al te ijverige wijnboeren bewerkten het land alweer zodat de kale zandvlakten voor een flink deel onze kant op woeien. Proost, zegt u dan. Zandté zeggen wij. Omdat ook nog diverse wegen voor fietsers plots afgesloten waren (in 2017 nog niet en eigenlijk in heel Amerika niet), werd het een lange, lange dag tot aan Monterey. Om- en omrijden. Die we lekker baldadig besloten door tóch een afgesloten route te nemen. Laat nou net een halve km verderop alsnog het vertrouwde bord staan van “Share the Road”, oftewel: fietsers toegestaan. Zíjn we een keer baldadig, valt dat ook weer in het niet. Neemt niet weg dat we na 118 km totaal uitgeblust Monterey binnenreden en ons geboekte motel terugvonden niet in het begin van de plaats, maar uiteraard langs wéér een wegdek-bergop. Zelden zo moe geweest na een fietswerkdag.
En dus vandaag de verdiende pauzedag. Nee, geen rústdag. Het verschil zit ‘m erin dat je op een rustdag niet nog eens voor de lol bijna 300 hoogtemeters in vijf kilometer gaat maken, al is Fiets dan nog zo onbeladen mogelijk gemaakt. We wilden per se naar CARMEL-BY-THE-SEA, hier in de buurt (‘ach, maar drie miles hier vandaan’). De Amerikaanse les van ‘is dichtbij‘ hebben we nog steeds niet onder de knie. Want neem van ons aan: niéts is dichtbij hier. We hebben wegen en berghellingen al zien liggen vanaf 60 (zes-TIG) kilometer afstand, en tergend langzaam zien naderen. Alles is hier ver, groot en veel van plastic.
Vandaag -uitstapje Carmel, een kunstenaarsdorpje vlakbij en Monterey aan de haven, in de herinnering leuker dan het weerzien- was het dus voor het eerst sinds tijden regenachtig. En fris. Hoezee, de zee! En de invloed op het weer. We hebben nog zo’n 250 kilometer te gaan en fietsen vanaf hier wél langs de kust. Hopelijk minder (liever: geen) noordwestvijf tegen en geen (geen) regen. Al hebben we daar nog maar zo weinig van gehad. Ook die laatste dagen hoeft dat heus echt niet van ons. Over vier dagen willen we in San Francisco zijn. Weer en wind trotserend. Dan weer een nieuw verslag!
Met een knap vervelende klim (piek 10%, met tegenwind) door de Tehachapi-mountains en een knallende afdaling van 1250 meter naar 150 door de Golden Hills eindigde ons vierdaagse avontuur door de Mohave-woestijn. Zand en bruin zijn overgegaan in vruchtbaar en groen. De eerste citrusbomen en druivenranken zijn al gesignaleerd. Olijfbomen, aardappels, wortels en velden vol bloemen. Het land krijgt weer kleur! Vreemd is het alleen wel dat we nu al anderhalve dag geen berg meer gezien hebben en nu ook eens aan gewoon (vlak) fietsen toekomen.
Nu we de woestijn uit zijn en we het vruchtbare gedeelte van Californië zijn binnengereden, is het ook wel eens leuk om het over onze voeding te hebben, hoe we dat dagelijks doen hier. Raar bruggetje, maar vooruit… Vooropgesteld, we zijn afhankelijk van het aanbod, van de services. Maar daar zit het wel goed mee, het is hier geen Argentinië waar je drie dagen lang niets tegenkomt in de immens uitgestrekte pampa. Als we het hier een beetje plannen, zit er om de 40 tot 80 kilometer wel een plaats, hoe klein dan ook, waar echt àlles bij elkaar komt: tankstations, supermarkt, bank, toiletten, garages, motels enzo. Ontbijt doen we waar we overnachten. Meestal een motel (hotels zijn er niet veel, alleen in de grote toeristenplaatsen). We slagen er steevast in om zo’n keurige motelkamer in een mum van tijd om te toveren in een ware chaos annex washok. Een niet bij naam te noemen familielid benoemde deze chaos alsof er een bom ontploft was. Enigszins terecht. Wees gerust: we laten de kamer weer net zo achter als we ‘m aantroffen. Soms zelfs extra afgestoft.
Het ontbijt: dat bestaat dan uit cornflakes, getoast brood, vette wafels, muffins en slappe koffie die naar thee smaakt (R) of sterke thee die naar koffie smaakt (J). Niet helemaal ons ding. Soms scrambled eggs (ja graag), maar dan ook weer van die ‘heerlijke’ vette hamburgers of worstjes op de lege maag. Lang niet alle motels bieden ontbijt. In dat geval ontbijten we vaak ook op onze eigen kamer, met honeywheat brood, jam, kaas (J), pindakaas, eieren en vooral lekker fruit. Voor onderweg gaat er altijd brood en fruit mee en genoeg te drinken uiteraard. We zijn eigenlijk of nooit zónder iets te komen zitten, ook niet in de uitgestrekte vlaktes of bij extreme hitte. Voor het avondeten zoeken we iets in de buurt van ons overnachtingsadres. Op loopafstand. We gaan uit eten of nemen het mee naar de kamer. Waar het in Alkmaar droevig gesteld is met het aanbod Mexicaans, kun je hier echt élke dag wel mexen. Burrito, enchilda, tostada, nacho’s, chimichanga… incluis dé vakantiedrank bij uitstek, margherita. In verschillende smaken. Lemon is algemeen bekend, maar aardbei, banaan, meloen, framboos zijn net zo smaakvol. Om de dag wisselen we af. Chinees, real American; burger, steak, fish&chips, Subway, een enkele keer pizza of iets totaal onbekend maar achteraf heerlijk. En als we geen zin hebben om uit te gaan dan magnetronfood. Op de motelkamer staat standaard een microwave, naast het koffie/thee-apparaat, de koelkast en de airco, dus daar redden we het dan wel weer mee. Verder zit er in vrijwel elk motel een ligbad waar we languit (J) of ingekrompen (R) in kunnen. Dat is dan voor de relaxavond. Zoals eerder gezegd, de -geleende- tent is mee, maar voor noodgevallen. Het blijft bij weinig gebruik; enkelvoud, vermoeden we.
Maar goed, het fietsen. We zitten nu al een tijdje in het zuiden van California waar het volgens Albert Hammond nooit regent. Dat klopt vooralsnog. Sterker: de temperatuur hier gaat weer richting waar we in augustus mee zijn begonnen: de 30 graden. We hebben overnacht in een klein motel in klein Boron, waar de tijd stil leek te staan. Behalve de trein dan die ’s nachts weer eens luid toeterend iedereen in de omgeving uit de slaap hield. We zijn in Bakersfield geweest waar we ook weer de Grotere Stad-problematiek meemaakten: warm + verslaafd = geen onderdak + leven op straat. De keerzij van de maatschappij hier.
We naderen de finishdatum van 26 oktober en we naderen de westkust steeds meer. Het eindpunt San Francisco ligt inmiddels op zo’n 600 kilometer afstand. Dat is nog een week fietsen (snik). Het was de planning om vanuit hier rechtstreeks naar het westen, naar de kust, te gaan en dan highway #1, de kustweg, te nemen. Zo door naar SF. Maar helaas helaas, net als in 2017 is het niet gegeven om deze kustweg te volgen. Deze is afgesloten ten gevolge van een landslide, een bergrug die naar beneden gekomen is. Begin januari al, maar de weg is nog niet voldoende hersteld. Dus verboden voor al het doorgaande verkeer. Ook voor fietsers. Nu spraken we al andere fietsers die dat afgesloten stuk van slechts twee miles stiekem toch gedaan hebben en zo de hele kustweg van 150km hebben gefietst, maar wij vinden een in het vooruitzicht gestelde boete van 1000 dollar toch een beetje te veel avontuur. Dus wordt het niet de kust, maar de vlakte tussen Paso Robles en Monterey die we gaan rijden. In Monterey hebben we dan waarschijnlijk nog wel tijd over voor een pauze- of autodag. De laatste halte voor San Francisco.
Route: Las Vegas – Jean – Primm – Baker – Calico Ghosttown – Barstow.
We zijn weer aan het fietsen, inmiddels alweer drie dagen. Las Vegas hebben we achter ons gelaten. We hebben het genoegen gehad om op The Strip te mogen fietsen, we hebben bijna het supernieuwe gladde asfalt gekust waar superMax volgende maand zijn Red Bull-bolide over mag gaan laten zegevieren. Wij doen het verder wel met het bekende oude honkebonkige restant, vol scheuren en gaten en met allerlei rotzooi erop. Stem je tv op 18 november af op een zender die de Las Vegas-Grand Prix uitzendt en bedenk dat wij daar eerder hebben gereden dan Max! En als Max langs die rare reusachtige bol The Sphere scheurt, bedenk je ook dat wij daar eerder waren dan hij. Bij U2! Pole postion dus.
Van glitterend gokgoud dus verder richting San Francisco, nog een kilometer of 1200. De eerste 250 daarvan hebben we alweer achter de rug. Door de leegte van de woestijn. De Mohave-woestijn. De temperatuur is aangenaam, oplopend van 14 tot 26 graden, weinig wolken en er staat niet veel wind.
Eerste stop was bij Primm, een Vegas-kloontje op de grens van Nevada/Californië met drie gigantische casinoresorts waar amper mensen waren. Met de fiets door het casino, met de fiets door de lege hotelgang. Geen probleem. Overnachting voor slechts 53 dollar, voor ons samen. In het casino een handjevol mensen, beetje zielige eenzame mensen. De leegte van de gangen deed nog het meeste denken aan een scène uit The Shining, met Jack Nicolson in de fantastische rol van doordraaiende hotelconciërge. In Primm verder een enorme leegstaande shoppingmall (die voorheen plaats bood aan meer dan 80 winkelconcerns) en een gigantische achtbaan die allang uit de roulatie genomen is. Het maakte het surrealistische plaatje van dit desolate grensplaatsje compleet. Over tien jaar spookdorpje waarschijnlijk.
Na Primm lang op en af. Ons fietspad is de vluchtstook van de zesbaanssnelweg Insterstate 15. Staat ook vrolijk aangegeven: Bikelane. Onvoorstelbaar voor ons Europeanen dat je op die strook mag fietsen. Maar een andere route is er nu eenmaal niet.De elfde en laatste staat van onze reis, Californië, in. Lang op en af. Waar we in Europa in de Alpen lekker wat haarspeldbochten in de bergen krijgen, doen ze dat in Amerika anders: gewoon rechttoe-rechtaan dwars door de bergrug. 17 kilometer op, 10 weer af, 12 weer op en als toetje 25 kilometer afdalen naar volgende highlight in de woestijn: Baker.
Plaatsje van 350 inwoners. Vijf tankstations, twee supermarktkruideniers, een lastig te tellen aantal eetcafés én niet te vergeten: de hoogste thermometer ter wereld! Ook dat nog. Aan alles is gedacht voor de reizigers die reikhalzend naar deze oase in de woestijn uitkijken. Helaas zullen diezelfde reizigers voor een overnachting toch een kilometer of 100 moeten doorreizen naar Barstow, want een ho/motel biedt dit dorp niet. Wel de restanten daarvan: in betere tijden waren hier maar liefst drie motels, maar die zijn allemaal ter ziele gegaan en de verpauperde resten ervan steken zielig af tegen de glanzende nieuwe tankstations. We waren voorbereid, hadden de tent al klaar en een tentplek gevonden. Een parkje met zowaar gras middenin de woestijn. Bij de ingeseinde sheriff om de hoek. Maar het toeval op deze vrijdag de dertiende besliste anders. Door een tip belandden we bij een van die 350 inwoners van dit woestijngehucht. Een alleenlevende heer. Oorlogsveteraan, namen we aan, gezien het verlies van de benen en de rolstoel. Verkoper van openhaardhout, namen we aan, gezien de voorraad blokken openhaardhout in de tuin. Verder verzamelaar van alles, namen we aan, gezien de enorme voorraad apparatuur door het hele pand en erbuiten. Maar de heer des apparatuurs ontving ons verrast en verblijd, verontschuldigde zich voor de mess, maar wij waren ermee gered: een dak boven ons hoofd én we konden de was (en zijn was) weer eens doen.
Na Baker verder door de woestijn. Zzyzx voorbij (dat was een plaatsnaam). Een paar tankstations verder en met de wind in de rug stonden er vandaag 111 kilometers op de teller. Inclusief een uitstapje naar een andere blikvanger in de woestijn (alles wat afwijkt van zand, heuvel en woestijnvegetatie is nu eenmaal een highlight): Calico Ghosttown. Remco was hier in 1996 al geweest, ver voor ik er in 2017 langsfietste. Calico was rond 1860 een bloeiend mijnwerkersplaatsje maar toen de zilverprijs kelderde, raakte het plots onbewoond. De panden bleven staan, werden gerenoveerd en het plaatsje hinkt nu op twee gedachten: verlaten spookstad en/of kinderpretpark. Geen gelukkige twostep vinden wij. Creepy geraamtes en een treintje voor de allerkleinsten. Een soort openluchtspookhuis. Maar niet mopperen, we mochten gratis naar binnen (fietsersmededogen) en zoals gezegd, in de woestijn is alles wat afwijkt leuk en we hebben weer wat herinneringen afgestoft.
Vanavond is de overnachting weer in een gewoon motel voor een gewone prijs (rond de 100 dollar), gewoon met ontbijt, koelkast, bad, magnetron en bedden, in de plaats Barstow, zo tegen het eind van de woestijn. We zijn nu op weg naar de grotere plaats Bakersfield en dan gaat al aardig de westkust van dit land naderen. Nu al met enige ontgoocheling kijken we naar de huidige datum en naar die van aankomstdag in finishplaats San Francisco, 26 oktober, nog een dag of 12 fietsen, zoiets, misschien nog een pauzedag (die we achter de hand houden voor je-weet-nooit-wat-er-kan-gebeuren), maar dan zit het erop. Dan al…
AUTOROUTE: Tonopah – Caliente – St. George – Hurricane – Zion N.P. – Bryce Canyon N.P. – Boulder – Grand Staircase – Loa – Cedar Breaks – Cedar City – St. George – Las Vegas.
We zijn weer terug in Las Vegas. Vanmiddag om 4 uur brachten we de huurauto terug en na de check-in werden onze geliefde fietsen weer keurig op de hotelkamer bezorgd. Echt prima service van de mensen van Treasure Island hier!
De zes dagen met de auto waren echt geweldig en we hebben optimaal van fabelachtige natuur genoten. Arizona, Nevada, Utah: prachtige staten en met name die laatste. Ook zijn we al in Californië geweest, de laatste Staat op ons lijstje, hoewel we daar nog met de fiets moeten komen. Zal snel zijn trouwens; morgen overnachten we op precies een halve kilometer van de stategrens Nevada/Californië.
We waren met ons verslag gebleven in Tonopah, in het westen van Nevada. Overnacht in het Clown-motel daar, maar verder viel er weinig te lachen in dit wat ontzielde oud-mijnwerkersplaatsje. Van daaruit hebben we Nevada van west naar oost doorkruist. Erop ingesteld dat dit de ‘desertstate’ is, viel Nevada reuze mee. Prachtige bergketens, afgewisseld door vlakten met opvallende vegetatie. Over de spooky Extraterrestial Highway, kaarsrecht en met zicht tot over 30 kilometer. We troffen er een paar buitenaardse wezens aan en nog twee uit Friesland, die ook naar U2 gingen.
Vervolgens Utah in. Een paar kleinere State Parks bezocht en vervolgens kon de échte hoofdmaaltijd aanvangen: achtereenvolgens Zion National Park, Bryce Canyon en Grand Staircase. De een nog mooier dan de ander, we kunnen echt niet een Top 5 van Highlights opstellen zonder de een te kort te doen ten opzichte van de ander.
Zion met zijn majestueuze wolkenkrabberhoge rotsformaties (en met zeer veel autoverkeer helaas), Bryce Canyon met die merkwaardige hoodoo-formaties waar we ook nog eens tussendoor zijn gewandeld na een linke afdaling -te voet; de fietsen hebben immers even rust-. Die zogenaamde hoodoos zijn ontstaan door erosie (wind, bevriezing en ontdooiing); merkwaardig gevormde pilaren en kolommen in een lange canyon. En voor wie een beeld wil hebben van hoe de maan eruit kan zien, rijd dan eens highway #12 rond Escalante en Boulder en verbaas je dat zoiets op aarde te bewonderen valt. Zoiets oogt écht buitenaards: de Grand Staircase.
Nog helemaal geïmponeerd door al het natuurschoon, bleven we doorrijden tot net in de duisternis het plaatsje Loa opdook. Met iets meer vaart waren we er in een halve minuut doorheen geweest; nu belandden we in een van de beste overnachtingen van de hele reis. Onthoud: The Snuggle Inn te Loa. Of all places.
Vandaag etappe nummer 6. We hadden nog veel langer kunnen doorrijden en nog veel meer National Parks kunnen bezoeken (gratis inmiddels, want de jaarkaart hadden we er al uit), maar de auto moest terug en wij hebben nog wel twee weken nodig om met de fiets in het Beloofde Land te komen; San Francisco. Daarom vandaag nog slechts één highlight: Cedar Breaks.
Op het hoogste punt van de reis, 3100 meter boven zeeniveau. Dat de winter er op dat niveau aankomt hier, bewezen de restjes sneeuw, een allemachtig ijzige wind en een temperatuur van 2 graden. Boven nul, dat nog wel. In no-time daalden we daarna af tot de hoogte waar Vegas op ligt, 700 meter, en steeg de temperatuur net zo snel als de weg daalde. We eindigden in de volle zon en in 28 graden. Nog even een kort rondje door oud-Las Vegas (waar het allemaal begon) en toen auto inleveren, inchecken en lees de rest van voor af aan maar weer.
Nu nog even in een ruim bad en dit verslag schrijven (hoezo multifunctioneel) en dan morgen om een uur of 10 de fietsreis weer hervatten, met een korte rit naar Vegas-kloontje Primm, op de grens met Californië. We hebben er zin in, de benen kunnen niet wachten. De Fietsen ook niet!
VOOR ALLE FOTO’S VAN DE REIS: KLIK IN DE ZWARTE TABBALK HIERBOVEN OP ‘USA23’. JE KUNT DE FOTO’S VERGROTEN DOOR EROP TE KLIKKEN.
Autoroute: Las Vegas – Death Valley – Bishop – Yosemite Nat. Park – Sorona – Sorona Pass – Tonopah.
Even geen fietsdagen. De fietsen genieten van een welverdiende pauze en dat doen onze benen en lijven ook. Afgelopen vrijdag stond er bij ons hotel in Vegas een bak van een huurauto voor ons klaar, een Ford Experience SUV. Veel groter dan we gereserveerd hadden, maar blijkbaar had Hertz geen auto’s voorradig die enigszins leken op onze Suzuki Alto en Citroën C1 van ons thuis. Dus wij in deze kanjer van een wagen, waar we maar liefst vijf passagiers in mee zouden kunnen nemen. En ook onze fietsen hadden er met gemak in gepast. Een automaat, zoals vrijwel alles hier.
Daarmee rijdend leverde een paar koddige en gelukkig net niet hachelijke momenten op omdat wij als versnellingsrijders gewend zijn de linkervoet voor koppelen en remmen te gebruiken. In een automaat moet je je linkervoet eigenlijk uit het raam hangen. Maar wat deden wij in het begin natuurlijk… tegelijk gas geven en met de andere voet vol op de rem gaan staan. Welnu, de mandarijnen konden we door de hele auto gaan terugzoeken. En gezien de grootte van de bak viel dat niet mee.
Gelukkig kregen we die gas/rem-techniek vlot (R) en minder vlot (J) onder de knie. Handig ook wel, omdat we al snel in de hoge bergen van de Sierra Nevada belandden. Met pieken boven de 4km en wegen boven de 3000m is dat gebergte in de staat Californië beslist niet eenvoudig te doen. Veel linker en enger dan de Alpen. De Sonora-pas bijvoorbeeld met enorme steile hellingen.
Eerste stop met de auto was Death Valley. Maar daar kon al meteen een streep doorheen: dat nationale park was afgesloten wegens kapotte wegen, veroorzaakt door een flinke storm een tijd geleden. Dat betekende omrijden en een flink stuk ook. Yosemite National Park was de volgende highlight op de bucketlist. Daar wilden we zaterdag eens goed de tijd voor nemen. We waren alleen niet de enigen. Prachtig weer, weekend; zowel de Amerikaanse medemens als het toeristenensemble propten zich en elkaar bijeen in de smalle vallei die door allerlei reusachtige granieten rotsformaties omgeven wordt. Zo hoog als wolkenkrabbers. De mens is dan een kleinigheidje in de natuur. Prachtig gebied, maar over- en overbevolkt op deze zaterdag de 7e oktober 2023. Zó veel auto’s dat parkeren onmogelijk was en het Visitors Centrum gewoon onbereikbaar bleek. Jammer. Ervaring rijker, illusie armer.
De dag erna, Alkmaars- en A**x-Ontzet, moesten we de Sierra Nevada weer door, nu weer terug van west naar oost. Er staat nog meer op het programma deze zes autodagen. De Sonora-pas bijvoorbeeld.Voor Ford Expedition te doen. Suzuki Alto: onmogelijk. En beste medefietser: doe geen poging daar te gaan rondrijden. Levensgevaarlijk. Hellingen tot 26%, klim vanaf 700 meter tot 3000. En dan weer naar beneden met allerlei rare en enge bochten, bulten en dips. Je kunt nog beter met de fiets een achtbaan op de kermis uitproberen. Ook daar is de route smal en ontbreekt de vangrail. We hebben die pas gedaan, overleefd. Gelachen en gehuiverd.
Via deze pas verlieten we Californië en kwamen we Nevada weer in. Californië zien we nog wel terug met de fiets, over een week. Maar dan nemen we wel een andere route. We hebben nu drie dagen met de auto gedaan en elke dag 400km gereden. We gaan nu een langer stuk doen, richting Utah, voor weer een paar andere National Parks. Daarover volgende keer weer, tot over drie dagen!
Route: Peach Springs – Hackberry – Kingman – Hoover Dam – Boulder City – Henderson – Las Vegas.
De eerste vijf dagen van de laatste maand zitten er alweer op. Vijf bewogen dagen met een spetterend slot. Vier van de vijf waren fietsdagen. Uiteraard, als je op fietsvakantie bent.
We verlieten het gebied van de Hualapai-indianen bij Peach Springs en konden van het fraaie landschap genieten omdat de weg langzamerhand afdaalde. Weer eens wat anders dan gliepend omhoog. Middenin the middle of nowhere stuitten we op een geweldig Route66-souvenirswinkeltje bij Hackberry. Zo ongeveer meteen het enige gebouw van dat dorp, maar mocht je er eens verdwaald voorbijkomen: neem de tijd om rond te kijken en neem een flinke shopper mee voor alle bijzondere souvenirs. Die wij niet mee konden nemen, Remco beperkte zich tot twee fraaie shirts. De rust van de woestijn werd driftig verstoord rond Kingman. Op de kruising van verschillende highways en gezegend met een enorme batterij aan motels en winkels. Alle voorzieningen ineens bij elkaar op een postzegel.
Na een paar kortere dagen (60 à 80km) moesten we weer even aan de bak, van Kingman naar het noorden, waar Las Vegas ging lonken. Een lange, lange weg, kaarsrecht en aanvankelijk met een verschrikkelijk fietspad (de vluchtstrook). Zo’n beetje alles aan bende had zich daar verzameld en het mag een wonder heten dat we daar niet nog eens lek reden. Een wagentje van de stadsreiniging zou hier geweldig werk kunnen doen door alles eens flink uit die vluchtstrook te vegen. Laat er meteen maar een vuilniswagen achteraan gaan om alle bende af te voeren. Maar wonder o wonder, alsof het zo moest zijn, plots veranderde het hopeloze fietsgedeelte in een recent geasfalteerde gladde strook waar geen steentje meer op te vinden was. We kusten nog net het asfalt niet, maar ons gejuich weerkaatste in de opduikende bergrug. Die -we gaan even verder- met allerlei lekkere ops en afs leidde naar het hoogtepunt van de dag: de passage van de Hooverdam. Een enorme boogdam in de Coloradorivier om het water in Lake Mead in toom te houden. De bustoeristen moesten er een lange klim voor over hebben om de dam te bezoeken, wij parkeerden onze fiets net even over de brug, stapten over de reling en hadden zo gratis en voor niets (en illegaal) het mooiste uitzicht.
Vanaf de Hooverdam, vlakbij Boulder City, waar het nog even best omhoog ging, was het nog maar een kort stuk naar het Beloofde Land: Las Vegas. De tweede plaats met die naam tijdens onze reis, maar nu de échte. Al van veraf, 25km, zagen we de wolkenkrabbers en reuzen van casinoresorts opdoemen. Venetian, MGM, Paris, Excalibur, Westgate, Bellagio, Luxor, Mandalay, Mirage, Caesars Palace; de een nog groter dan de ander, maar allemaal voorzien van casino op de benedenvloer. Ook Trump heeft er een gebouw van 70 verdiepingen, maar dat staat zielig en alleen aan het eind van de Strip, de Las Vegas Boulevard.
Wij hebben onze intrek genomen in Treasure Island, een middelmaatje met 2000 kamers dat aardig geprijsd was. Gisteren, dinsdag, arriveerden we mooi op tijd om in de avond over de Strip te flaneren. Wát een kakofonie van geluid en geschetter van neonlicht. En mensen van alle werelddelen in alle formaten, kleuren en -letterlijk- pluimage. Geen wonder dat het rond corona zo mis kon gaan in de wereld. De straten van Vegas liggen trouwens aardig op de schop omdat er allemaal voorbereidingen worden getroffen voor de Formule 1-race half november. Die race moet een sensatie gaan worden, laat dat maar aan Vegas over. Alleen… De ene helft van het wegdek (het parcours) is prachtig opnieuw geasfalteerd, de rest ligt er nog matigjes bij.
Vandaag, woensdag, was rustdag. Nou ja, rust, zeg maar pauzedag. Van het straatslenteren word je moeier dan van het fietsen. Voor de komende zes dagen hebben we een huurauto gereserveerd omdat we even wat grotere afstanden willen afleggen; een aantal National Parks bezoeken waar we met de fiets gewoon niet aan toekomen omdat ze te ver uit elkaar liggen. En even pauze voor de benen en lijf kan ook geen kwaad. Er zijn nog zo’n 1250km te fietsen en daar gaan we vanaf 12 oktober weer mee verder. De fietsen kunnen we hier in het hotel stallen.
Als kers op de taart van de twee dagen Sin City, zoals de bijnaam van Vegas luidt, zijn we vanavond naar een optreden van U2 geweest. Zij zijn de openingsact van Vegas’ nieuwste technologische snufje, The Sphere. Een enorme ronde zaal die zich als een gigantische ondergaande zon presenteert aan de toch al flink verwende geldlozende toerist.
Je weet echt niet wat je ziet; die bol verandert continu van kleuren en dat is niet alleen van buiten het geval. De projecties binnen tijdens het U2-concert waren van een andere planeet; van het volgende drie- en vierdimensionele tijdperk. Het kostte wel even een paar dollar, maar dan heb je ook wat…
Van de volgende dagen met de auto zullen we ook weer verslag doen. Doen we na de derde auto-etappe en na de zesde. De fietsen gaan nu even verdiend met pauze.
Twee maanden geleden hadden we alle voorbereidingen getroffen. De bagage stond klaar en we hadden de fietsen keurig in kartonnen dozen verpakt. Klaar voor vertrek. Nu is het oktober en de laatste maand van onze fietsreis door de USA is alweer aangebroken. Eind oktober vliegen we terug. Tegen die tijd moeten we in San Francisco zijn en dat betekent dat we nog 26 dagen hebben voor zo’n 1500km.
Na de prachtige natuurgebieden Monument Valley en de Grand Canyon zijn we nu op weg naar Las Vegas, daar willen we over drie dagen zijn. Daar uiteraard rondkijken en een klein gokje wagen. We zullen dan een week niet gaan fietsen, omdat we ook nog een auto willen huren om wat moois te bezoeken waar we met de fiets niet kunnen komen, in de tijd die we hebben.
Afdalend vanuit de Grand Canyon kwamen bij Williams weer uit bij de aloude Route66. Die hadden we al eerder deze reis gehad en die pakken we hier weer op. De oorspronkelijke en legendarische Route66 start in Chicago, is bijna 4000km lang, doorkruist acht staten en komt uiteindelijk in Los Angeles uit. We hebben een Duitse medefietser ontmoet die zijn droom -ooit eens de hele 66 te fietsen- aan het waarmaken is. Gisteren ontmoetten we een Schotse fietser en later een Amerikaans echtpaar die hetzelfde traject afleggen. Wij doen delen van de 66. Het is sowieso niet mogelijk om de complete route van C naar LA te doen, omdat hele stukken zijn overgenomen door de Interstates, de grote Amerikaanse snelwegen. Zoals de I-40. Waar je gewoon mag fietsen… Wel staat er een waarschuwingsbord voor fietsers ‘Cyclists should stay on the shoulder’. Hi, alsof enig weldenkende fietser er ook maar even over zou peinzen om op de vierbaansweg te gaan rijden…
Gelukkig zijn dat korte stukken, zoals gisteren vanuit Williams. Toen floepte de snelweg van 2200m hoogte naar 1600m en dat betekende een suizende afdaling van een km of tien. Met een verraderlijke zijwind vanuit zuid. Dan is afdalen nog wel even intensiever dan klimmen, omdat je ook nog eens alle rotzooi in de vluchtstrook in de gaten moet houden. We moesten aan het eind van de afdaling even bijkomen van de sensatie. Adrenaline!
Route66 wordt behalve door wat fietsers afgelegd door hele colonnes motoren. En vakantiegangers met van die gigantische campervans achter de auto (of auto achter de campervan) die alle tijd hebben en stoppen in elk plaatsje waar de sfeer van de jaren 50/60 nog hooggehouden wordt. Fotocamera in de aanslag. Houten- en neonreclames uit vervlogen tijden, oldtimers van alle merken en in alle kleuren – Buick, Cadillac, Plymouth, DeLorean, Chrysler- en Tradeposts te over waar de nostalgici kunnen wegzwijmelen in souvenirs, wandplaten, curiosa en hebbedingetjes. Elvis, Marilyn en James Dean zijn nooit ver weg.
Williams was zo’n (over)toeristische plaats op de Route, Seligman van gisteren kleinschaliger en dus knusser en vandaag in Peach Springs herinnert nog maar weinig aan lang vervlogen tijden.
Dit kleine dorp Peach Springs bevindt zich in Hualapai-gebied, een aloude Indiaanse stam die hier onder andere het enige hotel in de verre omtrek bestiert. In deze Hualapai-lodge verblijven wij vannacht. We konden en wilden hier nog even lekker zwemmen, zoals we in het begin van de reis bij 38 graden altijd deden. Helaas; teentje in het water en snel weer terugtrekken (R) en baantje heen en weer (J), want de watertemperatuur is navenant aan de luchttemperatuur flink gedaald. We starten de laatste tijd bij 11 graden en eindigden vandaag op 19. Dat is fris voor hier en dat vinden de weerspecialisten ook, ons toezeggend dat de temperatuur met een dag of twee weer richting de 30 zal gaan.
De kwaliteit van het wegdek van de delen van de Route66 die nog wél authentiek zijn, laat zich raden. Niet al te best. Geen onderhoud. Ook vandaag hadden we een afdaling waarbij we uit voorzorg maar met het zitvlak van het zadel af naar beneden zijn gereden, om zo maar niet nog eens een zadelpen af te breken. Het is stuiteren of gestuiterd worden. Dit deel van de 66 gaat dwars door woestijngebied, beetje heuvels. Nog wel op 1600m hoogte.
Parallel aan de route loopt de spoorlijn. Wij enthousiast zwaaien naar de machinist en die net zo vrolijk naar ons terug toetert. Net zoals die dat middenin de nacht doet, alsof iemand onverwacht een scheepstoeter vlak naast je bed af laat gaan. Deze nacht in onze hotelkamer telden we 26 treinen die allemaal hetzelfde waarschuwingssignaal hanteren: tuut – tuuuuuut – tuut – tuuuuuuuut. Om de 25 minuten een trein. En dat zijn behoorlijk lange hier… Met de decibels van die scheepstoeter. Hoe kunnen de inwoners hier slapen??
Behalve treinen, route66 en een harde en vervelende zuidenwind was het fietsbusiness as usual de afgelopen drie dagen. We hebben er nu 60 opzitten, waarvan 54 fietsend. Nog een paar fietsdagen tot aan Las Vegas, daar dus even pauze voor de benen en de auto in. Het volgende verslag komt uit die gokstad, waar U2 juist dezer dagen de Achtung Baby Las Vegas Tour is begonnen. Tickets à 1150 dollar zijn nog te verkrijgen.
