Een wereldfietser? Jazeker, dat ben ik! Veertig jaar inmiddels….
Het is allemaal begonnen in 1984 met een fietstocht naar Duitsland. Toen de smaak te pakken gekregen en jaarlijks een lange fietsreis tijdens de zomervakantie gemaakt. Meestal ergens in Europa; inmiddels heb ik al in heel wat Europese landen gefietst. En meestal dan ongeveer vier à vijf weken.
Welke landen? Wil je ze weten… (sla anders maar over) Nederland, België, Luxemburg, Frankrijk, Engeland/Wales/Schotland/Noord-Ierland, Ierland, Denemarken, Zweden, Noorwegen, Finland, FaerÖer, IJsland, Estland, Letland, Litouwen, Polen, Duitsland, Tsjechië, Slowakije, Oekraïne, Hongarije, Slovenië, Kroatië, Oostenrijk, Liechtenstein, Zwitserland, Italië, San Marino, Spanje, Gibraltar, Andorra, Portugal. Van een aantal reizen heb ik een een pagina gemaakt op deze site, zie de zwarte menubalk hierboven. In het submenu staan foto’s.
Mijn Vittorio; Onderhoud door fietsenwinkel Floris (Oudorp), bagage ca. 20 kg
Ook heb ik vijf keer een lange fietsreis gemaakt:
– In 2004 naar de Noordkaap, via Polen en de Baltische staten en terug door Noorwegen, 7000km in drie maanden.
– 2012/2013 in Nieuw-Zeeland, Australië en Fiji. Plus terug van Zuid-Spanje naar Alkmaar, via Portugal. 14.000 km in acht maanden.
– 2017/2018 in het werelddeel Amerika. Eerst van oost naar west door de Verenigde Staten en aansluitend door Chili en Argentinië in Zuid-Amerika: Patagonië. Door Europa terug, weer vanuit Zuid-Spanje naar Nederland.
– In 2022 de tweede keer naar de Noordkaap en terug, nu via Zweden en Finland, 6200 km.
– Tot slot, recent, 2023, de tweede keer door de Verenigde Staten. Van Miami naar San Francisco in drie maanden, 6000km, samen met partner Remco.
Op deze website houd ik je op de hoogte van mijn ervaringen. Scroll naar beneden voor de verhalen/berichten, ze staan in de volgorde van nieuw naar oud. De bijbehorende (vele) foto’s vind je als je klikt in de in de zwarte menubalk hierboven.
Ontzettend leuk dat je deze site bezoekt!! Veel mee-beleefplezier!
En reageer gerust op een van mijn berichten.
Brussel, Brugge, Brielle, mooie alliteratie voor de laatste dagen. Niet de br van breekbaar, want Fiets en ik hebben de reis prima doorstaan. En ook niet brrr van de kou, want van de 16 dagen zijn er 14 flink warm geweest met volop zon dus dat viel voor de nazomer reuze mee. Slechts twee keer regenmomenten, en elke dag rond de 24 graden met uitschieters boven de 30. Dik tevreden over hoe deze vakantiereis is verlopen!
Brussel was voor mij de nog ontbrekende stad in een lange rij van befietste hoofdsteden in Europa en dus oké om er geweest te zijn, maar meer niet. Het hoogtepunt van Brussel was het Expo-terrein, op een heuvel ten noorden van de stad. Met het fraai in de zon glimmende Atomium en een stralende geelgeklede fietser ervoor. Brugge daarna stond ook nog op mijn bucketlist.
Vanuit Brussel eerst nog een paar van die voor België zo kenmerkende lange hellingen dwars door het land van oost naar west. De taalgrens door. Via het fraaie Gent -kende ik nog van een van mijn vorige reizen- en langs het lange en rustieke Gent-Bruggekanaal heel eenvoudig Brugge bereikt. Brugge is fraai; de Markt, de smalle straatjes, de grachten. Eén groot openluchtmuseum voor pensionado’s. Waar je alleen met de fiets niets te zoeken hebt met overal schots en scheef liggende kasseien waar slechts paarden zich vrijelijk over kunnen bewegen. Gelukkig kun je paard en koets afhuren, desgewenst.
Grappig ook dat je in Gent en Brugge al van die aloude koopmanssteden herkent met grachten en gevels die je in Hollandse plaatsen verderop als Delft, Leiden, Amsterdam, Alkmaar en Hoorn ook tegenkomt.
Vanuit Brugge is het maar een kilometer of 15 naar de Nederlandse grens in Zeeuws-Vlaanderen. Eerste dorp op Hollandse bodem is Sluis. Van heel lang geleden en nog ruim vóór Schengen herinner ik me dit plaatsje waar gokhuizen en peepshows floreerden. Nu was Sluis getransformeerd tot een ‘gewoon’ en druk toeristenplaatsje.
Dan Zeeland door. Prachtige provincie toch met al die indrukwekkende Deltaprojecten. De wind is matig en zit net goed voor mij met zuidwest 3. De provincie heeft hier geweldige fietspaden aangelegd die van fietsen een waar genot maken. Duitse en Belgische wegenbouwers nodig ik van harte uit om hier eens te komen kijken hoe je fietsroutes neerlegt. Verkijk je trouwens niet op de afstanden door Zeeland. Elk (voormalig) (schier)eiland telt mijn route een kilometer of 25 en dat tikt toch aan.
Ik overnacht voor de laatste keer -net als de eerste nacht- in een oud vestigingsplaatsje, nu Brielle. Maar dat is alweer Zuid-Holland. En net zo leuk als Wijk bij Duurstede waar het allemaal begon deze reis.
De laatste dag gaat het van het zuiden van Zuid-Holland naar het noorden van Noord-Holland; Brielle – Alkmaar, de laatste etappe telt 120km. De scholen zijn deze week weer begonnen, maar sinds mijn pensionering heb ik de verplichting om daarbij aanwezig te zijn, niet meer. Fiets doorkruist met mij het complete Westland; Maassluis, Schipluiden, Delft, Den Haag, Voorburg, Rijswijk, Leidschendam, Voorschoten, Leiden, Valkenburg, Katwijk, Noordwijk. Bij Katwijk steek ik voor de laatste keer de (hier Oude) Rijn over.
Noord-Holland binnen bij Heemstede. Haarlem. IJmuiden/Velsen, waar ik op de pont nog weer eens terugkeer in een welbekend tafereel, dat van honderden krijsende scholieren op terugweg naar huis. Om 6 uur ’s avonds meld ik me weer thuis aan tafel. Voldaan en zonder pech aan lijf of materiaal. Houden zo, voor nog eens tien jaar!
40 jaar fietsvakantie is nu rond.
Route: Pommerloch (Lux.) – Marche-en-Famenne (Belg.) 66km, Marche-en-Famenne – Namen/Namur 76km, Namen – Brussel 65km. KM STAND: 1219.
Het zijn deze dagen maar korte fietsdagen, de laatste vier ritten niet meer dan 76km per keer. Dat ligt onder mijn gemiddelde van 80 à 100, maar het is afhankelijk van de overnachtingen. En van het parcours. Bergjes of vlak. Het ging deze dagen dwars door de Ardennen. Dat is weliswaar niet het allerhoogste gebergte, maar er zijn zat hoogtemeters te verdienen omdat het constant maar op en af blijft gaan. Veel lange hellingen, die me beter liggen dan dat korte steile gedoe waarbij je blíjft schakelen tussen de voorbladen.
Het vorige verslag stopte bij de grens Luxemburg/België. Noemde ik in dat verslag dat er nog helemaal geen neerslag was geweest deze reis, welnu, dat was de goden verzoeken. Al zou een dagje fris en niet in de volle zon helemaal niet zo erg zijn. Het kwam uit… In de nacht en ochtend van vrijdag op zaterdag had het flink geonweerd en geregend. Zodanig dat ik op zaterdag pas tegen het middaguur kon vertrekken om niet meteen de rest van de dag kleddernat rond te moeten rijden.
Eenmaal droog ging het eerste stuk over een oud treintracé naar Bastenaken, het wielermekka van de wielerklassieker naar Luik. Lange hellingen van een procent of 2 à 4 en dito afdalingen over soms superfraai asfalt en soms over Duitsachtig gehobbel. Mijn route volgde soms de RAVELs, de prima uitgezette fietsroutes door België en soms koos ik zoals meestal mijn eigen weg.
Leuk toeristisch plaatsje, La Roche-en-Ardenne, aan de rivier de Ourthe. Een andere oude bekende kwam ik weer tegen bij Dinant: de Maas. Onvergetelijk dat ik mijn allereerste keer deze rivier in Frankrijk tegenkwam, geen flauw idee had waar die Meuse toch vandaan kwam. Meuse… Meuse…?? Maas… tja..Dinant trouwens, ook geweldig. Kwam ik nu voor de derde keer. Van de lieve stilte van de Waalse heuveldorpjes belandde ik plots in de toeristische mensenmassa’s op de bekende brug met de saxofoons. Internationaal eerbetoon aan ereburger Adolf Sax.
Ook geweldig (…); een weg die afgesloten was voor ‘álle verkeer, monsieur’. ‘Ook voor vélos’. Ik vroeg het nog zo na bij de Tourist Information in La Roche. Non non, de weg naar Marche was onbegaanbaar. ‘Een korte omweg met de auto’. Tja, met de fiets is 25km extra door heuvellandschap geen sinecure. Bij een tankstation verderop nog maar eens gevraagd. ‘Sans problèmes’, oftewel: kan gerust. En dus nam ik de bedoelde route gewoon. Wat bleek…, geen wegwerker of -materieel gezien, een heerlijke weg met glad nieuw asfalt en -omdat de weg immers was afgesloten- de hele weg voor mezelf, zonder vervaarlijk autoverkeer. Moraal van dit verhaal: vertrouw niet op de Tourist-info als het over fietsinfomatie gaat. Kaartjes voor het plaatselijke museum, vertrektijden van de rondvaartboot, bustickets: geen probleem, dat weet men wel daar. Maar als fietsreiziger kun je beter bij de lokale bevolking te raad gaan. Heb ik al zo vaak ervaren!
Van Dinant naar Namen (Namur). Prachtig fietspad pal langs de Maas (Meuse…).Zouden de Duitse fietswegenbouwers even moeten kijken hoe het wél kan (moet).
Twee keer overnacht in een privé-appartement. Simpel en veilig via Booking.com. Eigen avondeten (pasta, uiteraard), eigen ontbijt. Fiets veilig binnen. Vandaag van Namen naar Brussel. Vreemd genoeg de enige Europese hoofdstad die ik nog nooit bezocht had, althans van een land waar ik gefietst heb. De Ardennen verdwijnen langzaam uit beeld. De lange hellingen worden korter en de nazomer weet van geen wijken. Dertig graden op de eerste september. Brussel is druk en warm en heeft fraaie spots (de Grote Markt!). Maar wordt nog wel wat meer dan in andere hoofdsteden bevolkt door subculturen die me niet uitnodigen om langer te blijven. Leuk om er te zijn geweest, goed om weer weg te gaan (hadden we ook in New Orleans, maar dat was een heel andere reis!).
Zo langzamerhand gaat ook het eind van deze wat late zomerfietsreis in zicht komen. Wat begon als een jubileumtocht heb ik uitgebreid met plekken waar ik nog niet eerder gefietst had. En nog altijd had willen doen. De bucketlist inderdaad. Daar staat Brugge ook nog op. Nog even een rondje daarheen en dan weer richting thuis.
Gisteren de tassen nog even gereorganiseerd. Ruim meer dan de helft wat mee is, heb ik totaal niet nodig gehad tot nu toe. Vanaf de start is het elke dag zon en warmte, toenemende warmte. Lange broek, lange mouwenshirt, lange fietsbroek, jas, ondershirt, allemaal niet nodig. Net als de regenkleding die ook een halve tas in beslag neemt. Ik tref het enorm met het weer, het lijkt alsof het hoogzomer is. Je zou bijna gaan snakken naar wat regen. Wie weet, nu België en straks ook weer het eigen land in zicht komen…
De laatste drie dagen gaan door de bergen. Nou ja, bergen… veel hoger dan 500 meter komt het niet, maar het hoeft niet hoog te zijn om toch flink wat klimmeters te pakken. Ga maar eens een dagje door Zuid-Limburg en je zit zo aan de 1000 hoogtemeters. Dat aantal haalde ik op weg naar Luxemburg ook, bijna. Het gebied tussen de rivieren Saar en Moesel golft als een rollercoaster op en neer en er zitten beste kuitenbijters tussen. Wel mooi en weids. Na Saarland, de kleinste Duitse Bundesstaat met visites aan Saarbrücken en Saarlouis -waar het kirmes was- ben ik een stukje door Frankrijk gegaan. Blijft een opmerkelijk fenomeen, taal. In het ene dorpje is het nog Duits. En net even over de grens, twee kilometer verder, is het in het volgende dorp overschakelen op Frans.
Mooie plaats in Frankrijk, Thionville. Aan de Moesel, een stuk van die rivier dat ik nog niet kende. De conditorei heet nu patisserie, maar het stuk taart smaakt er niet minder om. Na het stukje door Frankrijk volgt de grens met Luxemburg. Na wat overleg met mezelf besloten om toch maar in de hoofdstad te overnachten. De verwachte drukte daar bleef niet uit. Creepy sfeer en personages in de buurt van het station. Na wat gezoek een hotel gevonden en uiteindelijk met Fiets beland in een parkeergarage waar ik niet meer uit kon komen. Was van te langdurend tijdelijke aard.
Vandaag het land Luxemburg doorkruist. Eerst nog een rondje door de hoofdstad, die in verschillende lagen is opgedeeld. Van hoog naar laag kan met een heuse lift, maar dat afdaalpretje laat ik me niet ontnemen, uiteraard. Het eerste deel volg ik een aardige fietsroute, #15, die het Groothertogdom van zuid naar noord doorkruist. Langs allerlei velden, riviertjes, sportvelden en speelattributen uitgekomen in ook weer een drukke plaats, Ettelbrück, op een kruispunt van wegen.
Het bergwerk moet dan nog beginnen. Het korte en steile klimwerk van hiervoor is nu veranderd in lange, lange hellingen die voor dit Ardennengebied zo kenmerkend zijn. Een 10 kilometer lange klim à 4% doet denken aan het fietswerk in de USA. Ook qua warmte. Drinken, drinken en ook niet vergeten om te eten. Maar na de klim laat de heerlijke afdaling van een kilometer of vijf weer voelen wat er zo enorm gaaf is aan vakantiefietsen. Fiets ligt met zijn en mijn gewicht perfect op de weg en als die weg dan nog eens overzichtelijk is en een perfect wegdek heeft, kan ik me helemaal laten gaan en tikken Fiets en ik moeiteloos de 6o km/uur aan.
Wat een verschil, de wegen in Frankrijk en in Luxemburg, vergeleken met die in Duitsland. Keine keien, gaten , hobbels, scheuren, stoepen en plots eindigende fietspaden mehr. Gewoon, lekker glad asfalt en goed onderhouden.
Vandaag -donderdag- overnacht ik nog net voor de grens Luxemburg – België. Bij eigenaar afkomstig uit… Alkmaar. Quel petit monde! Morgen via Bastenaken de Waalse Ardennen door.
Met het bereiken van Darmstadt had ik een belofte aan mezelf ingelost. Dezelfde route als 40 jaar geleden nog eens doen. Ik was indertijd blijkbaar nog wat luier van aard en ben toen met de trein teruggegaan. Dat doen we nu dus niet.
Ik heb even wat tijd en wil nog wat rondjes door stukken Duitsland doen waar ik nog niet geweest ben. Heidelberg bezoeken bijvoorbeeld. Staat nog op de bucketlist. Ligt aan de Bergstraße die van noord naar zuid door Hessen en Baden-Württemberg loopt. Laat ik nou precies voor zaterdag die route hebben uitgezocht. En ook precies op die dag pikten we hier ook nog wat restanten van orkaan Lilian mee. Met de flinke wind precies uit het zuiden. Kort samengevat: wind pal tegen. En ook nog eens 31 graden. Een warme föhndag dus, stand drie.
Eenmaal uitgedroogd en afgezwakt in Heidelberg blijkt nét in dat weekend Sommer an Fluss zu sein. Een soort Koninginnedag voor locals. Dacht ik gezellig als eenzame toerist die stad even te gaan verkennen, bleek je over de hoofden te kunnen lopen. En nauwelijks over de kasseien te kunnen fietsen.
Maar gelukkig trakteer ik mezelf meestal na een week fietsen op een dag vakantie. Dus op zondagochtend nog eens de stad in en toen openbaarde zich de schoonheid van deze stad. De smalle straten, de pleinen, de gevels.
Heidelberg is een van de weinige Duitse steden die tijdens de Tweede Wereldoorlog gespaard is gebleven en straalt kleurrijke historie uit. Hoog boven de stad torent de ruïne van het Heidelberg Schloß uit. Een niet te missen trekpleister uit lang vervlogen tijden zoals er in deze omgeving zoveel van die restanten van middeleeuwse burchten zijn. Daarboven verdwijn ik in de onvermijdelijke zee van medetoeristen uit het Verre Oosten die zich steevast profileren als notoire voordringers en achterlijke selfie-acrobaten.
Zondagmiddag is het dan echt tijd voor rust. Languit op bed televisie-op-de-tablet: AZ, de Formule-1 en de Vuelta. De benen krijgen de verdiende pauze. Maandag weer verder. Zoals gezegd, ik heb een route in m’n hoofd die door streken gaat waar ik nog niet eerder ben geweest: de Pfalz en Saarland. En dan zo via Luxemburg en België langzamerhand weer richting huis.
Deze maandag wordt een topdag! De temperatuur is gedempt tot 24 graden en de wind houdt zich afzijdig. Wat een verschil toch, wind (tegen) of geen wind. Eerst de Rijn weer over. Door Speyer (wat een schoonheid van een plaats, met een kanjer van een kathedraal) en het gezellige Neustadt an der Weinstraße.
Vanaf daar stijgt de weg lichtjes naar 300 meter hoogte en daar hebben de benen wel zin in. Heerlijk hoor, tempo van 20 km/uur. Door kleine dorpjes die de moderne tijd wat lijken te hebben gemist. Bijna anderhalf uur later ben ik in Kaiserslautern. Een stad die -juist in tegenstelling tot Heidelberg-zwaar getroffen werd tijdens WO2. Waar ik op de Markt een menu van schnitzels, gebakken aardappelen en salade krijg voorgezet waar een gemiddeld katholiek gezin uit de jaren ’50 met gemak twee dagen van kan genieten. Ik kan er weer tegenaan. Nog eventjes in Duitsland en geniet er maar van.
Route: Düren – Andernach 83km, Andernach – Bingen am Rhein 90km, Bingen am Rhein – Darmstadt 67km, KM STAND: 624
Wat me in 1984 in vijf en een halve dag lukte, ging nu in zes dagen. Die halve dag verschil zit ‘m in een gratis autoritje-met-fiets toen als gevolg van mijn misrijden op de vluchtstrook van de Autobahn. Nu zijn dus àlle kilometers gefietst. En ondanks die 40 jaar en vervaagde memories zo af en toe toch nog een blik van herinnering; De overnachtingen in Nederland, Boppard en het hele stuk langs de Rijn en vandaag Darmstadt waar de trambanen en de hoge Ludwig nog op het netvlies-van-toen staan.
Verslag 1 was gebleven bij Düren. De route daarvandaan leidde naar het Ahrdal. Had ik goede herinneringen aan. Bad Neuenahr/Ahrweiler en zo… Maar die herinneringen zijn met de rampspoed van een paar jaar geleden weggespoeld. Het gebied werd in 2021 getroffen door overstromingen en aardverschuivingen waarbij de rivier Ahr tot meters buitdn z’n oevers trad. De wederopbouw daarvan leidt nu tot afgesloten wegen, heropbouw van gebouwen en afgesloten gebieden, zeker voor de fietser. Die uiteindelijk niet langs de rivier de Ahr, maar over een schrikbarend drukke autoroute de weg naar de Rijn moet weten te vinden.
Uiteindelijk gelukt, maar niet alle Duitse automobilisten zijn ervan gediend dat je je als fietser binnnen hun territorium begeeft ook al kun je als fietser geen enkele andere kant op. Luid toeteren, wijsvingers, bah. Ik mag hopen dat wij in Nederland niet Duitse toeristen of wie dan ook bejegenen.
Vanaf Sinzig heb ik de Rijn gevolgd. Illustere plaatsen als Andernach, Koblenz en Boppard ken ik nog uit grootouders- en ouderstijd. Kort geleden nog met Grotelievevriend in Koblenz geweest en ook in Bingen, waar ik nu overnachtte. Verder nog St. Goar, de Lorelei, Oberwesel, Bacharach. Dat laatste plaatsje, alsof de tijd daar heeft stilgestaan. Oubollig of pittoresk. In ieder geval toeristisch absoluut de moeite waard. Sowieso de hele route langs de Rijn. Zeker met dit weer. Volop zon, tussen 20 en 25 graden. En dan mag de tegenwind de pret niet drukken. Zelfs niet voor mij, eenzaam overgeblevene van een vrijwel uitgestorven fiersras, dat van de Spiertrappers. 98% van wat is tegenkom, rijdt elektrisch. Maar ik rij ze er nog allemaal uit. O zo.
Na de overnachting in Bingen volgde ik niet de Rijn, maar mijn route van ’84. Door het Hessische Hügelland met een paar kuitenbijtende hellingen. Een paar echte haarspeldbochten zelfs. Ruim 400 hoogtemeters, daarna lekker af (heerlijk toch die warme wind door de fietshelm) en plots weer terug bij de Rijn. En iets verderop dan weer Darmstadt. Met een steeds meer aanttrekkende wind en oplopende temperatuur. 27° top.Na 600 kilometers dus Darmstadt bereikt. Alkmaars zusterstad. Hebben we met de voetbal nog een uitwisseling mee gedaan. Overigens is omgekeerd Alkmaar niet de énige zusterstad van Darmstadt. Ze hebben nog 14 andere zustersteden! Het beoogde einddoel is dus bereikt.
Maar nog even wachten met omkeren en bekijken hoe we teruggaan. Eerst nog even langs Heidelberg, dat is hier niet ver vandaan. En even een rustdagje voor de geplaagde fietsspieren. Want die worden met al dat gehobbel en gebobbel over en door die vreselijke Duitse paden flink op de proef gesteld.
MEER FOTO’S VIND JE ELDERS OP DEZE SITE. KLIK IN DE ZWARTE BALK HIERBOVEN EN DE FOTO’S VERSCHIJNEN. KLIK OP DE FOTO EN DIE WORDT VERGROOT.
Route: Alkmaar – Wijk bij Duurstede 112km, Wijk bij Duurstede – Venlo 111km, Venlo – Düren 83km
De start van deze jubileumreis werd een valse start. Vertrokken vol goede moed op woensdag 14 augustus, maar niet verder gekomen dan…. Weesp. 60km op de teller en einde fietsverhaal: breuk in het achterwiel en onherstelbaar. Slijtage, metaalmoeheid… Een nieuw achterwiel moest besteld worden en dan kun je drie dagen in Weesp gaan zitten of simpelweg terug naar huis gaan en de vertrouwde mannen van Floris Rijwielhandel vriendelijk aankijken…
En zo geschiedde. Wiel en fiets waren met twee dagen weer hersteld en zo kon ik zondag 18 augustus de herstart doen.
De eerste twee overnachtingen wilde ik doen net als in 1984. Dus eerst in het alleraardigste Wijk bij Duurstede, zelfs in hetzelfde hotel als toen. Nieuwe look, nieuwe eigenaar, maar toch: leuk! En dag 2 in Venlo, daar in een B&B, maar mijn toenmalige hotel wél gespot. En met vreugde gezien dat het aloude kazerneterrein van defensie, vlak voor Venlo, gesloopt wordt. (N)o weemoed.
Op beide dagen fijn weer met veel zon en de ene dag wind in de rug en de andere juist tegen. Veel kilometers (100+), maar dat zal in mijn jongere jaren geen probleem zijn geweest. Nu ook niet, maar ik voelde de benen wel.
Ook de derde dag weer fraai weer. Waar het in Nederland aan het regenen sloeg, bleef het hier zonnig bij 25 graden. ‘Hier’ is inmiddels dus Duitsland, precies tussen Aken en Keulen in. En daar is de confrontatie met de Duitse fietspaden weer. Nog geen twee kilometer Duitsland in en het eerste waarschuwingsbord ‘Radwegschäden’ verschijnt al. Het is of onze oosterburen van alles uit de kast willen halen om het fietsen in hun land maar te ontmoedigen: hobbelige paden, boomwortels, scheuren en gaten in het ‘wegdek’, fietspad verdwenen in het onkruid, fietspad ingedeukt bij (alle, en vele) uitritten, fietspad rechts zomaar weg en gaat hoeps links onaangekondigd weer verder en omgekeerd. Of fietspad verdwijnt spontaan in het weiland.
De beste stukken wegdek vind je op de kleine geasfalteerde doorgaande wegen waar juist géén fietspad is. En gelukkig eindigde dag 3 daarmee, tussen Jülich en Düren. Eindelijk even lekker doortrappen. De kop is eraf, ik zeg altijd dat je een dag of drie nodig hebt om in het ritme te komen. Die zitten erop, eigenlijk vier zelfs. Met de valse start meegeteld. Morgen gaat het verder, richting de Rijn.
Met de voetbalclub hadden we een uitwisseling met een Duitse vereniging. Wij met Pasen daar naartoe, zij met Pinksteren op bezoek bij ons. Die uitwisseling paste mooi in het jumilageprogramma dat de stad Alkmaar met haar zustersteden had. De betreffende voetbalclub kwam uit Darmstadt. Inderdaad, een van Alkmaars zustersteden. Het was een goede gewoonte dat je elkaars voetballers en begeleiders in de privésituatie opving. Zo was ik gastheer voor leden van een Duits gezin. Voetballer, zus en vader.
Blijkbaar viel ik in de persoonlijke smaak van zuslief. Die mij dan ook uitnodigde om in de zomer bij haar in Darmstadt op bezoek te gaan. Dat was voor mij echter wat lastig, gaf ik als reactie op dit veredelde liefdesaanzoek. Mijn vervoermiddel indertijd, een groene Opel Kadett, zou die 550-kilometerstellende reis niet aankunnen. De accu zat met tiewraps aan het motorblok vast, ducttape dichtte de gaten in de carrosserie en inzittenden werden vriendelijk verzocht niet te hard op de vloer van de auto te stampen. Nee, mit dem Auto nach Darmstadt, dat was nicht im Frage.
Mijn denkbeeldige toekomstige wiederhelft was echter niet voor één gat te vangen: “Aber, in den Niederlanden kann man doch so gut Rad fahren, oder? Dann fährst du doch einfach mit deinem Fahrrad!”
En zo vertrok ik in de vroege zomer van 1984 op de fiets naar Darmstadt. Ik hou wel van een geintje en zo’n uitdaging durfde ik dan wel even aan. Nauwelijks voorbereid en zonder planning deed ik die 550 kilometer in vijf dagen. Met zadelpijn, o oo!. En luchtbed mee (waarop ik al op de eerste dag in de bossen bij Hilversum uitgeput languit ging). 45 kilometer van de route heb ik niet gefietst omdat ik in de buurt van Frankfurt van de vluchtstrook van de snelweg werd opgepikt door de bezitter van een bestelbus waar allerlei Perzische tapijten in waren opgeslagen. Fiets bovenop de tapijten. In mijn naïviteit had ik ergens een afslag gemist en was ik nietsvermoedend op de Autobahn terechtgekomen. Nog niet wetende dat ik in de verre jaren erna nog geregeld –en wél legaal- in de vluchtstrook van zesbaansautowegen in andere continenten al fietsend mijn weg zou vinden.
1984, de zomer van ‘Only when you leave’ en ‘I won’t let the sun go down on me’. Die tijd. Muziek op de walkman. En regenspullen, welnee, niet mee, nergens voor nodig. Het is dit jaar 40 jaar geleden dat ik mijn eerste fietsreis maakte. Het leek me een leuk idee om dat jubileum te vieren door die reis nog eens te doen. Van Alkmaar naar Darmstadt. En nu in z’n geheel en niet langs de Autobahn. En nu niet terug met de trein, maar verder Duitsland in, stukje Luxemburg, België misschien en zo weer terug. Ik neem er nu niet vijf dagen de tijd voor, maar een kleine drie weken. Vanaf half augustus op deze site te volgen!
Om onze fietsreis door de USA af te sluiten, hierbij wat statistieken, dol op cijfertjes als we zijn. Langste rit, gemiddelde snelheid, het weer… Voor de fans!
Zo. 29 aug. 2023 SAN FRANCISCO INTERNATIONAL AIRPORT.
Route: Miami (Florida) – San Francisco (California) 5961km, met uitstapjes mee 6021km.
Zo, het zit erop. Terwijl America zich opmaakt voor Halloween zitten wij nu, zondagmiddag op het vliegveld te wachten op de boarding voor onze vlucht van 15.05 uur. Amerikaanse tijd voor nog een keer, we landen op Schiphol maandagmorgen 9.30u. Onvoorstelbaar snel door de check-in en de douane en ook de fietsen waren razendsnel verwerkt. Niets maximale afmetingen of gewicht… Klasse, San Francisco International! Heel wat anders dan JFK in New York op de heenweg.
De drie dagen die we als afsluiting van onze fietsreis oostkust-westkust in San Francisco hebben besteed, zijn ons prima bevallen. Voor Remco een fijn weerzien met de stad na 28 jaar en voor Johan een veel fijner verblijf dan in 2017. Toen blijkbaar een hotel in een verkeerde buurt. Enorm veel homeless people en verloedering daar. Nu ook nog, maar veel minder. We zijn nu wel veel meer, eigenlijk alleen maar, in de toeristische gebieden geweest en daar troffen we de stad in geur en kleur aan. Volop in de zon, fris met 17 graden, maar prima te doen.
Ons hotel -Riu Plaza- lag aan Fisherman’s Wharf- en van daaruit hebben we gewandeld en gecablecard. Niet meer gefietst, de met name kleine versnellingen wilden niet zo goed meer en dat is in een stad als deze een behoorlijke handicap.
De stad is gebouwd op allemaal heuvels en wie wel eens een documentaire over San Francisco heeft gezien of een film die zich hier afspeelt, weet dat het krioelt van de waanzinnige steile hellingen, weliswaar in terrassen, maar van wel 25% en behoorlijke lengte. Onmogelijk om die in z’n geheel fietsend omhoog te nemen en levensgevaarlijk omlaag. We hebben de hellingen gewandeld en dat was al niet eenvoudig. En met de Cable Car. Welbekend en een van de topattracties hier. Goed dat er twee sterke kerels aan de remmen scheuren…
Met die Cable Car zijn we de stad kriskras doorgegaan. Die Cars zijn al vanaf 1873 in bedrijf! Een soort hop-on-hop-off op eigen gelegenheid. We hebben over Fisherman’s Wharf gestruind en zijn zo ongeveer alle souvenirshops in geweest. Lambert Street op en af, dat korte straatje met zo’n beetje de enige haarspeldbochten van het land. Bekend van films. Het Cable Car museum bezocht. Chinatown. De onvermijdelijke zeehonden (uitstekende imitatie door Remco trouwens) bij Pier 39.
We zijn naar Alcatraz geweest, de aloude roemruchtige eilandgevangenis. Een must hier om te bezoeken en iets wat we allebei nog niet gedaan hadden maar wat we bovenaan de bucketlist hadden staan. Indrukwekkend, benauwend, naargeestig, deprimerend. Maar góed dat we daar geweest zijn. Zelfs nog even in een cel gezeten… Alcatraz werd in 1963 bij presidentieel besluit van JFK gesloten. Tegenwoordig is het eiland alleen nog voor toeristen geopend.
Tussen de excursies door hebben we de fietsen gedemonteerd en in grote fietsdozen verpakt. Die konden we ophalen bij de mannen van fietsenwinkel Huckleberry’s in ruil voor een sixpack Heineken. Was nog even lachen toen we met de kartonnen dozen over straat waggelden. ‘Your new home??’.
Nu we drie maanden Amerika op vier wielen hebben doorgebracht, hebben we besloten ons als onafhankelijk duo kandidaat te stellen voor de presidentsverkiezingen van 2024. Het is tijd voor vernieuwing hier. Geen president meer die je overgrootvader kan zijn en/of eentje die riekt naar strafblad. Met gemengde trots en zorg presenteren we ons verkiezingsprogramma voor dit immense land:
– Alle wegen groot onderhoud, wég met alle kuilen, hobbels, ribbels en rotzooi – Alle vluchtstroken grondig schoonmaken, met name de autobandenrestanten verwijderen – Al het onnodige plastic afschaffen; geen plastic om ánder plastic, om bestek en bekers, wég met de plastictassencarrousel in supermarkten – Bestek bij eten laten serveren en niet de klant wanhopig laten zoeken waar alles zou kunnen liggen – Geen kartonnen eetborden meer, maar gewoon normale, aardewerk of keramiek of zo – Werknemers van motels en winkels die overduidelijk geen plezier of geen klantvriendelijkheid uitstralen op staande voet ontslaan – Verkoop en gebruik van eenlaags toiletpapier verbieden – Afschaffen van de al vermelde fooi op de rekening + het ongegeneerd bedelen om zo’n fooi strafbaar stellen – Alle prijzen en tarieven inclusief belasting (‘after tax’) vermelden en niet zónder, en zo de indruk willen wekken niet zo duur te zijn – Milieubedervende vehikels (uitlaatgassen of kabaal) laten keuren en afkeuren – Alsmaar toeterende auto’s verbieden (inclusief de irritante toet bij afsluiten van de auto) – De verkeerslichten voor fietsers (stoplichten) vaker en sneller op groen stellen
– Tot slot onze bijdrage aan de wereldvrede: Privé-wapenbezit afschaffen en alle vredelievende mensen uit het Midden-Oosten naar Amerika laten komen, er is ruimte zat in Nevada bijvoorbeeld om met elkaar in ruimte en vrede te leven. Be welcome!
So bye bye miss America Pie, groot en indrukwekkend land van Budweiser en margherita’s waar we met veel genoegen doorheen gefietst hebben. We hebben onze ogen uitgekeken. De vijf lekke banden, de gebroken zadelpen, de twee nieuwe kettingen en de verschillende bezoeken aan fietsenmakers om de versnellingen te laten bijstellen; het zij je vergeven. We gaan met 2724 foto’s en 49 filmpjes weer naar huis en nemen ervaringen en herinneringen mee voor de rest van ons leven. Vraag ons niet wat nou het meest fraaie was aan dit land, die vraag kunnen we niet beantwoorden. Zó veel moois gezien…
Alle lezers en volgers van onze website en andere berichtgeving: enorm bedankt voor het ons volgen, voor jullie reacties en lieve woorden. We konden gewoon niet altijd reageren omdat we ook weer rond een uur of negen naar bed wilden gaan. De nachtrust hadden we nodig. Maar neem aan: het deed ons zeer goed!
Over een week, als alles weer wat bezonken is en wij van de Hollandse herfst kunnen gaan genieten, zullen we nog één keer wat plaatsen op deze site, een overzicht van alle statistieken. Kilometers, hoogtemeters, gemiddelde snelheid enzo. Cijfertjes, dol op! Tot dan, voor de laatste keer.
