JPJ WERELDFIETSREIZEN

ALKMAAR, zaterdag 5 mei. Kilometerstand 15218 (eindstand). USA 5746, Chili/Argentinië 6544, Europa 2928.

Weer thuis! Bevrijdingsdag 2018. Bedankt Nederland, dat er zo massaal voor me gevlagd wordt! Bedankt alle lezers en volgers van deze website voor je interesse en alle morele ondersteuning! Bedankt!!

Na 262 dagen op fietspad en 15218 kilometers (eigenlijk nog 800 meer met alle toeristische ommetjes en boodschaptripjes erbij geteld) werd ik gisteren door lieve familie en vrienden ontvangen bij me thuis.

De laatste dagen nog even in vogelvlucht. Na Gent was het nog 32 km naar de grens met Nederland. Zeeuws Vlaanderen, door naar Breskens-Vlissingen waar ik net 5 minuten te laat kwam voor de veer naar Vlissingen. Maakte weinig uit, elk uur gaat er een en het was fraai weer. Eerste pauze op Nederlandse bodem. Overnacht in Zoutelande. Weinig verrassend gezien de muzikale impact van deze plaatsnaam. Bløf heeft me in het verste zuiden geregeld erdoorheen gesleurd met het nieuwe volkslied van deze Zeeuwse badplaats. Dat ik de slaap aldaar nauwelijks kon vatten als gevolg van een doorgelegen matras waarvan de spiralen nog steeds in mijn rug gestempeld staan, kan ik Bløf niet verwijten. Ik was niét blij dat ik daar was. Althans, dat betreft het hotel waarvan ik de naam niet zal noemen. Op de foto links van de kerk.

Toch weer met fris gemoed Fiets gepakt de volgende dag en door het fraaie Zeeland gefietst. Neeltje Jans, Grevelingen, Brouwershaven, Burgh-Haamstede, Ouddorp, Haringvliet…. Wat een genot om daar in volle zon te rijden. Weinig wind om de pret te vergroten. En dat voor Zeeland. Na alle (schier) eilanden via het veer Rozenburg-Maassluis het zeg maar vasteland bereikt. Overnacht in Delft. De laatste keer van deze reis dit keer in een superbed.

Op Herdenkingsdag heb ik de Noordzeekust gevolgd. Eerst nog even door Den Haag. Binnenhof, Hofvijver, Vredespaleis. Zo veel buitenlandse residenties bezocht, nu maar eens de eigen…. Mooie stad toch. En daarna dan de finale, de laatste kleine honderd kilometers. Prachtig weer. Tegenwind, maar swat…. geen Argentinië hier immers. Scheveningen, Katwijk, Noordwijk, Zandvoort. Rustig aan in mijn reguliere trainingsgebied gekomen. Bloemendaal, IJmuiden, Beverwijk, Heemskerk, Egmond. Nog tien te gaan. Beetje emotie toch wel. De Hoeverweg. … hoe vaak zal ik die al wel niet gefietst hebben…

Even na half zeven thuis. Super vrienden en familie! Mooie ontvangst, fantastisch mijn huis en zaken gedaan terwijl ik aan het freewheelen was. Onbetaalbaar en super dankbaar!

Met een nog wat onwezenlijk gevoel van trots en dankbaarheid en een lijf dat overloopt van herinneringen en ervaringen sluit ik deze weblog af. Ik vind het bijzonder leuk dat jullie me zo gevolgd hebben en ik wil iedereen daar nogmaals voor bedanken. Over een week of zo plaats ik nog een overzicht met statistieken, voor wie daarin geïnteresseerd is. Hoeveel dagen, hoogste snelheid, laagste temperatuur, kortste dagafstand, hoeveel regendagen, welke reparaties…  Gek als ik ben van statistieken, ga ik dat alles op een rijtje zetten. Dus: Wordt vervolgd. Maar geef me even de tijd… Tot over een week. Voor dan de laatste keer!

GENT, België. Dinsdag 1 mei 2018. Kilometerstand 14.946 (USA 5746, Chili/Argentinië 6544, Europa 2656).

Dit is weblog nummer 50 en die komt vanuit Nederlandstalig België: Vlaanderen, het fraaie Gent. Het lijkt snel te zijn gegaan na Parijs, maar er zitten toch vier fietsdagen en zo’n 350 kilometer tussen. Na Parijs is het weerbeeld een aantal dagen veranderd. De temperatuur ging fiks onderuit (6 graden op een gegeven moment nog) en de zon was verstopt achter een zwaar donker wolkendek.

Noord-Frankrijk is al niet het meest indrukwekkende gedeelte van het land, maar als het dan nog eens zo zwaarbewolkt is en regent, dan versterkt het weerbeeld het grijze en grauwe van de dorpen in dit gebied. Zondag was een uitgesproken baaldag. De wind tegen, heuvel op, vrijwel de gehele dag regen, slecht wegdek…. ik ben er na ruim 60 kilometer maar mee gestopt en St. Quentin binnengevlucht. Een plaats met wat later bleek een best fraai centrum.

Vanuit Saint Quentin ging de route alsmaar verder naar het noorden van deze streek, Picardië. Best wel een stevige klus; de weg gaat flink op en af in het glooiende landschap. Echt hoog is het niet meer, verder dan 150 meter boven zeeniveau komt de weg niet. Maar telkens lange hellingen die 50 meter af en vervolgens weer op gaan. Niet helemaal mijn ding. Dat is voor mij zwaarder dan een lange Alpen- of Pyreneeënbeklimming.

De laatste dag van april passeerde ik na bijna 1200 fietskilometers in Frankrijk de grens met België: Wallonië. De eerste grote plaats over de grens was Tournai. Of, zoals zoveel plaatsen in deze streek ook een Nederlandse naam hebben, Doornik. Fraai centrum met al een aantal karakteristieke Hollandse trapgevels. 

Vandaag, 1 mei, Dag van de Arbeid. In België (en ook Duitsland, Frankrijk en Spanje) een feestdag en dus “iedereen” vrij. Het weer verbeterde zich en de zon kwam er weer bij. Ik volgde de route langs de Schelde en daarmee kwam er ook een einde aan de inzet van mijn klimmersbenen. Mijn verwachte 100.000 hoogtemeters over de hele reis ga ik niet halen. De taalgrens na 30 kilometer gepasseerd. Frappant fenomeen toch: het ene Belgische dorp is Franstalig en in het volgende, net 2 kilometer verder, is de voertaal Nederlands. Rechts van de Schelde monumentale bergjes bekend uit de Ronde van Vlaanderen. De Kruisberg, Oude Kwaremont, de Koppenberg. Ik ben er langs gefietst, niet erover. Te steil voor Fiets-met-bagage. 

En niet lang hierna doemde Gent op. Met zo’n 250.000 inwoners de grootste plaats in Oost-Vlaanderen. En daar werd me duidelijk waarom het onderweg zo lekker rustig was: iedereen had een dagje Gent gepland op de vrije 1 mei-dag. Terrassen boordevol en het Belgische bier vloeide volop.

Maar met het bereiken van Gent komt zo langzamerhand ook thuisland Nederland in het vizier.  Zo ver is t immers niet meer naar Zeeland, waar ik de grens zal oversteken. En daarmee komt thuishaven Alkmaar ook in zicht. Vreemd eigenlijk, ik zou zó nog een tijdlang door kunnen rijden, het wereldfietsen is gewoon mijn Way of Life geworden. Maar eens moet je toch weer eens terug. Ik heb -bijna- voltooid wat ik wilde doen. Het met allemaal indrukken en ervaringen boordevolgepropte hoofd kan dan eens geleegd worden. En er zal toch ook weer geld verdiend moeten worden… Na 258 dagen en bijna 15.000 km duurt het nog drie dagen en zo’n 250 kilometer voor ik de sleutel weer in mijn voordeur thuis kan steken. Al heb ik geen idee waar die zich bevindt… De sleutel dan…

PARIJS, donderdag 26 oktober 2018. Kilometerstand 14595 (USA 5746, Chili/Argentinië 6544, Europa 2305).

Het gaat nu toch echt wel opschieten nu ik Parijs heb bereikt. Ik was hier al een paar keer geweest, maar vreemd genoeg nog nooit met de fiets. In veel andere Europese hoofdsteden wél, maar daar kan dus nu ook de Franse hoofdstad aan worden toegevoegd. En met het bereiken van Parijs komt zo langzamerhand ook het eind van mijn fietsreis in zicht. 
Ik tref het maar best in dit land. Vijf jaar geleden, terugkomend vanuit Australië en Nieuw-Zeeland, had ik het hier niet zo best. Koud, regen, veel wind. En dat was nota bene een maand later dan nu.

Sinds m’n vorige bericht op deze site heb ik alweer heel wat fraais van Frankrijk gezien. Ik probeer tussen het fietsen door ook altijd wat van het land -de natuur, de mensen- op te pakken. Vind het ook erg leuk om andere culturen te leren kennen. En dít centrale deel van Frankrijk, grofweg een lijn van zuid naar noord, had ik nog niet eerder gedaan. Na het fraaie Toulouse nu ook weer andere interessante steden bezocht, zoals Fontainebleau en Orléans, waar Jeanne d’Arc op een voetstuk staat. Talloze kastelen gezien en bezocht. Veel rivieren overgestoken, de Tarn, Dordogne, Vezère, Loire, Vienne, Indre. Zoals zo vele volkeren voor mij. Een historierijke omgeving.

Ik logeer hier in Parijs op twee adressen. Bij twee verschillende Franse stellen die ik in Patagonië heb ontmoet. Samen weer en wind gedeeld. Ergens onderweg -ieder eigen tempo en interesses- gedag gezegd en elkaar via de app op de hoogte gehouden van de belevenissen. Elkaar tips geven van wat er komen zou. En toen men van me hoorde dat ik via Zuid-Spanje terug naar huis zou gaan, heb ik de uitnodiging gekregen om op die terugreis langs Parijs te gaan. Stond niet in mijn oorspronkelijke planning, maar bereleuk om nu weer bij te kletsen!

Ik blijf hier een paar dagen. Mijn inmiddels Franse vrienden zijn allang alweer aan het werk, terwijl ik nog vrolijk van alle vrijheid geniet. En nog steeds het vakantiegevoel bij me draag. Beetje letterlijk…. ik liep een paar dagen geleden vrolijk in Orléans rond in t-shirt en korte broek. Ach, de zon scheen immers, lekkere temperatuur, vakantie… Er niet bij stilstaand dat het nog maar april is… Tegen de tijd dat ik terugben, gaat driekwart Nederland nog de zomervakantie in. En ik -ach, zo zielig- heb de vakantie al gehad… Wat moet ik toch met zomervakantie…

Het gaat dus best opschieten nu. Nog zo’n 550 kilometer resten mijn 252’ste logeerbed van mijn eigen bed thuis. Vijhonderdvijftig kilometer, met een beetje doortrappen en zonder bergen betekent dat over een week thuis… Zeer confronterend. Ik voel me zo fit dat ik nog rustig door kan rijden naar Finland, om maar eens wat te noemen. Aan de andere kant, ik heb al zó veel indrukken opgedaan, zo veel gezien en beleefd, dat ik soms geeneens meer weet waar en wanneer dat allemaal was. Het moet allemaal nog een plaats krijgen. En dat kan heel goed in alle rust.  En dat is weer thuis…

BELLAC (Frankrijk, Haute Vienne), vrijdag 20 april 2018. Kilometerstand 14167 (USA 5746, Chili/Argentinië 6544, Europa 1877).

Toen ik gisteren mijn eigen website bekeek, moest ik even grinniken om de foto’s bij het verhaal. De sneeuwfoto’s die ik in de Pyreneeën had gemaakt… de witte wonderwereld…  Prachtig op zich, maar ze staan inmiddels in schril contrast met de omgeving en het weer van de afgelopen dagen.

Na de sneeuw kwam zonneschijn, en niet zo weinig ook. Temperaturen van 26, 27 graden. Nauwelijks wind. En niet alleen hier, het thuisfront geniet gelukkig ook volop mee. Na Toulouse, waar ik mijn vorige weblog had geschreven, heb ik alleen maar stralend zomerweer gehad. En dat in de lente. Viva la vie et Vive le printemps!

Ik fiets simpelweg in noordelijke richting door La douce France en heb de nieuw gevormde regio’s Occitanie en Nouvelle Aquitaine (bijna) uitgereden. Streken zoals de Ariège, Garonne, Quercy en de Dordogne. Waar het leek of de Camping-RAI was uitgereden. Vandaag heb ik mijn route van 2013 doorkruist. Toen ging ik van zuidwest naar noordoost door dit land en nu dus van zuid naar noord.

Na de schitterende Pyreneeën volgde er een redelijk vlak gedeelte. De laatste drie dagen zijn echter behoorlijk pittig. Het dagelijkse profiel ziet eruit als een achtbaan op de kermis. Het gaat continu op en af. En omdat klimmen nu eenmaal vijf keer zo traag gaat als afdalen, heb je het gevoel dat je de vrijwel de hele dag aan het klimmen bent. Zo’n 80% van de dag. Dat voelen ieder geval mijn knieën, hoe getraind ik ook ben.
Per dag doe ik nu 80 of iets meer kilometers. Daar ben ik dan zo’n 4 uur mee bezig. ‘Netto’ fietstijd, dus zonder pauze mee te tellen. Mijn gemiddelde ligt dan ook rond de 20 km/uur.

Maar fietsen in dit landschap, in dit weer, door tal van middeleeuwse plaatsen…. Langs -maar meestal over- rivieren als de Tarn, Dordogne, Garonne, Lot, Vezière, om er maar een paar te noemen…., het is geen straf. Laten we met elkaar hopen dat dit super voorjaarsweer nog even aanhoudt. Hebben we er allemaal wat aan!

Ik ben op weg naar Parijs. Dat wordt mijn eerstvolgende halteplaats. Daar zal ik mijn lieve medefietsers ontmoeten, met wie ik in Patagonië een tijdlang mee ben opgetrokken. Zij zijn alweer een tijdje thuis. Maar omdat ik toch in de buurt ben volgende week, moest ik maar even langskomen. Zo zal geschieden.
A bientôt!

Op de kaart hieronder kun je zien waar ik nu ben. Iets boven Limoges. 14.000km gedaan, nog 1000 te gaan….

TOULOUSE (Zuid-Frankrijk), maandag 16 april 2018. Kilometerstand 13819 (USA 5746, Chili/Argentinië 6544, Europa 1529).

Bienvenue en France! Welkom in Frankrijk. Weer even omschakelen na vijf maanden Spaans. Gelukkig is het Frans latent aanwezig bij mij. De middelbare schooltijd en een kortstondige Franse relatie zijn er debet aan dat ik eindelijk weer eens wat begrijpelijk overkom voor mijn gesprekspartner.

Vanmiddag ben ik binnengefietst in Toulouse; departement 31, Haute-Garonne. Hemelsbreed is het een kleine 200 kilometer vanaf mijn vorige websitebericht, in Andorra la Vella. Maar ik heb me toch een aantal sensationele dagen achter de rug….  Na de tropische warmte in de USA, de enorme hitte in de Argentijnse pampa’s, de extreme windsnelheden in Patagonië en de pittige regenval in Chili kan ik wederom verhalen over bijzondere weersomstandigheden: een dik pak sneeuw in Europa!

Het zijn slechts zevenenveertig-en-een-halve kilometer die ik in ministaat Andorra heb afgelegd. Maar ze gaan de boeken in als mijn 47,5 meest verrassende ooit. Om de hoofdstad Andorra la Vella uit te komen, ging het eerst als op een roltrap zo schuin omhoog. Dat waren gelukkig alleen de eerste twee kilometers. De rest van de 28 klimkilometers ging het gestaag bergop. Vijf à acht procent, die kon ik met een gangetje van negen kilometer per uur aan. Twee pauzes, wat foto’s onderweg en kalmaan trappend doorgaan.

Op 1600 meter begon de groene wereld wit te kleuren. In mijn hotel had ik al gehoord dat er dit jaar aardig wat sneeuw was gevallen in de Pyreneeën en recent zelfs nog een laag van 40 centimeter. Hoe meer de top van de 2408 meter tellende Port d’Envalira naderde -de hoogste het gehele jaar geopende pas in de Pyreneeën-, hoe witter het werd. Op de top, na 3 uur bereikt, als beloning taart en thee. Tijdens die verdiende pauze begon het te sneeuwen. Ik had (uiteraard…) een flinke afdaling voor de boeg, maar hield het na 4 kilometer voor gezien. Of beter: voor niet gezien. Tijdens de sneeuwval en bij een gangetje van 30 eerst bril op, maar geen zicht zonder ruitenwissers. Zonder bril echter pijn in de ogen van de sneeuw. En glad. En nat. Ik heb de laatste plaats in Andorra gelukkig veilig kunnen bereiken en ik kon bibberend plaatsnemen in bad in een hotel te Pas de la Casa. Verkeerde sport op het verkeerde moment. Dit Andorrese skidorp overigens, is een lustoord voor Franse drank- en tabaksfanaten. Accijnsvrij immers in Andorra. Met supermarktkarren volgestouwd verdrongen de Franse dagjesmensen zich op de centrale  parkeerplaats, waar als gevolg van de gezamenlijk uitgepafte nicotinelucht een walm hing waar een stad als Hongkong onder verstopt gaat.

De volgende dag, een compleet ander gezicht: geen neerslag, geen bewolking. Stralend blauw en er openbaarde zich een winterwonderland waar men op Groenland met Kerst alleen maar van kan dromen. In dat scenario vervolgde ik de rest van mijn afdaling, Frankrijk in. Na een kleine 4 kilometer een echte ouderwetse douanecontrole.

De afdaling was bochtig, dus technisch. En wonderbaarlijk fraai. Na een uur was ik ‘beneden’ (nog wel op 800 meter), in Ax-les-Thermes. Uiteindelijk in Foix overnacht. Prachtige dag, fraaie foto’s.
Maar een dag later -vandaag- is het met 9 graden en druilerig weer weer even heel wat anders.

Maar goed, de laagste grote hindernis -de Pyreneeën- heb ik gehad. Tot grote tevredenheid met weer een verhaal erbij. Het zevende land van mijn reis heb ik bereikt. En daar zal ik de komende tijd mijn kilometers in gaan maken.

Toulouse nu, trek een lijn naar Parijs en dan weet je welke route ik zo’n beetje ga doen. De laatste maand van mijn reis is ingegaan. En hoe!

ANDORRA LA VELLA­ (Andorra), donderdag 12 april 2018. Kilometerstand 13625 (USA 5746, Chili/Argentinië 6544, Europa 1335)

Vandaag Adios gezegd tegen Spanje en tegen de Spaanse taal die me vanaf half november gegeseld heeft. Eigenlijk was ik al een paar dagen eerder klaar met die taal, want in dit deel van Spanje is Catalaans de voertaal en dat lijkt in de verste verten niet op Spaans.
Er is wat lichte politieke onrust in dit gebied van de wereld, stel ik ietwat eufemistisch. Des te verder ik in het binnenland van Catalonië kwam, des te geler de straatversiering werd, laat ik t daar maar op houden. En luidkeels gniffelen die Catalanen, toen Real Madrid gisteren bijna het gelijke overkwam als hun Barça de dag ervoor…. Uiteindelijk trok hier ook(?) -politiek gevoelig vraagteken- Spanje aan het langste eind.

Vandaag de heus echte grens met ministaat Andorra overgefietst. Dat zou ik eigenlijk gisteren al doen, maar het weer was stevig van slag met regenbuien van 18 uur achtereen bij een temperatuur van 4 graden. Beetje brrrrr. Gestopt en onderdak gezocht in alleraardigste grensplaats La Seu d’Urgell. Gelijk het nuttige met het aangename combineren. Bezoekje aan ziekenhuis voor futiliteit en tevens langs de perruqueria voor een hoogstnoodzakelijke onderhoudsbeurt. Wel de laatste overnachting op Spaans/Catalaanse bodem.

Vanaf Barcelona heb ik niet meer de oostelijke kustweg gevolgd, maar ben ik in noordelijke richting de Pyreneeën gaan opzoeken. Die stonden al een tijdje op mijn bucketlist en dat gold ook voor het ministaatje Andorra. Gelegen tussen allemaal reuzen van Pyreneeëntoppen. De route ging geleidelijk aan omhoog, met verschillende tussentoppen, de hoogste 880 meter. Andorra La Vella -’de oude’; de hoofdstad- ligt op 1030 meter boven zeeniveau. Dat is aan de temperatuur ook wel te merken. Ook nu het vandaag droog is en de zon er stiekem weer bij probeert te komen, blijft de dagtemperatuur rond de 10 graden. ‘s Nachts lichte nachtvorst. Gisteren sneeuw.

­

Ik had met mezelf afgesproken deze bergroute alleen te doen als het wegdek het toe zou laten. Geen ijs of sneeuw in een afdaling. En daar is gelukkig geen sprake van. De weg is prima van kwaliteit. Wel druk, want ondanks dat er in dit landje slechts 80.000 mensen wonen op een oppervlakte van de helft van de provincie Utrecht, is het een drukte van jewelste hier. Wat verkeer betreft, maar ook wat betreft het her- of verbouwen van het centrum van de hoofdstad. Waar ik twee nachten blijf. Vrijwel alle toegangswegen liggen open, alsof er een metrolijn moet worden aangelegd in deze hoofdstad, een van de kleinste van Europa.

Met het verlaten van Spanje -Zuidelijk Europa- en het binnenkort binnenrijden van Frankrijk, verliest mijn derde grote fietsreis zijn exotische glans. Frankrijk, ja, zo dichtbij en zo common. Papa fume une pipe enzo. En dan België en voor je t weet zit je weer thuis achter een bord boerenkool (Nou…niets mis mee…. de boerenkool dan).
Alvorens het zover is, zal ik eerst nog even een lichte helling in dit gebergte moeten overwinnen. De laatste echt grote uitdaging. De weg vanuit Andorra La Velle slingert zich door het berglandschap tot een hoogte boven de 2000 meter (Pas de la Casa) en duikt daarna Frankrijk binnen. Die route staat vanaf zaterdag op het program. Hopelijk houden de weergoden zich aan de weersvoorspelling die zegt dat het vanaf komend weekend hier beter en warmer wordt.
Al mag ik eigenlijk helemaal niets klagen over de weersomstandigheden tijdens mijn nu al acht maanden durende fietsreis. Want zo veel nattigheid heb ik nu ook weer niet gehad. Zeg ik vanachter een heerlijke Irish Coffee die arme ik al maanden heb moeten missen. Alegres!

BARCELONA, zaterdag 7 april 2018. Kilometerstand 13415 (USA 5746, Chili/Argentinië 6543, Europa 1126).

Valencia was een prachtige stad om in te verblijven. Vooral de futuristische creaties in het nieuwe gedeelte van de stad hebben indruk op me gemaakt. Ronduit prachtig!

Na Valencia ging het een kleine 400 kilometer verder in noordoostelijke richting naar de volgende toeristentrekker: Barcelona. Hoofdstad van de autonome regio Catalonia. Nogal in het nieuws de laatste tijd en dat is een understatement. De Catalaanse vlaggen (rood/geel met witte ster in blauwe driehoek) zijn aanwezig, maar met niet zo veel als bijvoorbeeld de pompeblêden in Friesland. De gele strik -symbool van de gewenste onafhankelijkheid- zie ik daarentegen geregeld op kleding of in de vorm van graffiti in het straatbeeld.

Het fietst de laatste dagen prima. De wind was hooguit windkracht 3 en de temperatuur zit zo rond de 18 graden. Veel zon. Prima fietsweer. Het wegdek is dik in orde en het verkeer in Spanje is overduidelijk veel meer op fietsers ingesteld dan dat in Zuid-Amerika.

Ik volg de kustroute. Die is voor helft van de tijd vlak en gaat dan door allerlei badplaatsen aan de Costa Doreado; Benicasim, een erg leuk Sant Carles de la Rapita, verrassend Sitges en het jongerenpakhuis Salou.

Waar de weg de kustplaatsen verlaat, duikt-ie de berghelling in. Niet hoog, niet steil, maar wel genoeg voor fraaie panorama’s en voor voldoende hoogtemeters. Zo was het laatste stuk naar Barcelona een prachtig bochtig, klimmend en dalend stuk. Heel smal, maar het autoverkeer stelde zich zeer gedisciplineerd op naar de fietsers en de vele wielrenners op deze route. Chapeau!

Daar viel alvast een woordje Frans en dat zal over een week de voertaal worden in plaats van het Spaans dat me nu al vijf maanden triggert. Eerst nog even een paar dagen rondkijken in dit grote en drukke Barcelona. Genoeg te beleven: De nog immer in de steigers staande Sagrada Familia, de Torre Agbar, het paleis Montjuic, de kathedraal, het havengebied. En een bezoek aan de plaatselijke FC. Ik wilde eigenlijk een rondleiding in het stadion boeken, maar het bleek dat Barca dit weekend thuis speelt. Dan maar meteen de wedstrijd bezoeken. Nu ik er toch ben.

Maandag weer verder met de fietsreis. Ik lig nog altijd goed op schema en dat houdt in dat de laatste maand van mijn reis nu ingaat (snik – maar thuiskomen zal toch een keer gebeuren…).